Tolstoj - Kohnstamm, Dolph en Rita

“Nou ja , en dan, wat wil je dan met je bezittingen doen?”
vroegen wij.
“Wat voor bezittingen? De landerijen? Die gaan we verdelen.
Die moeten van jullie worden, iedereen moet er een
even groot deel van krijgen en ook de opbrengsten daarvan.”
“Maar wat als ze je gaan uitlachen? Kijk nou, zullen ze zeggen,
dat is de verarmde graaf Tolstov, hij is bedelaar geworden,
hij werkt zelf. Zal je je dan niet schamen?” vroegen
wij.
Lev Nikolajevitsj begon heel nadrukkelijk te praten, net zoals
wanneer hij met volwassenen sprak. “Wat voor schaamte
bedoelen jullie? Dat iemand zelf werkt? Hebben jullie vaders
zich dan ooit geschaamd voor hun eigen arbeid? Wat
is daar voor schaamtevols aan? Als iemand met eervolle arbeid
zichzelf en zijn gezin onderhoudt is dat geen schande,
maar omgekeerd, dat ik niet werk, dat ik het beter heb dan
jullie, daar schaam ik me voor. Ik eet, drink, rijd paard, speel
op de piano en steeds verveel ik me. Dan denk ik: Je bent
een nietsnut, je bent niet een van hen.” Lev Nikolajevitsj
keek naar Ignat, wierp ook een vluchtige blik op mij en de
anderen en zei: “Wel Ignat, zullen we dit zo beslissen?”
Die vraag was nieuw voor ons, wonderlijk, zoiets hadden
we nog nooit gehoord. Wat een praatgraag Ignat anders
ook was, dit keer begon hij niet meteen te praten. We
hielden allemaal onze mond. Twijfel overviel ons. Meende
100