over de doodstraf - Amnesty op school - Amnesty International

DELARA DARABI
1 mei 2009, 7 uur ‘s ochtends:
De 22-jarige Delara Darabi uit Iran belt haar moeder:
‘Oh moeder. Ik zie de strop van de beul voor
me. Ze gaan me executeren. Alsjeblieft, red me.’
Dan rukt de gevangenisbewaker de telefoon uit haar
hand en blaft in de hoorn: ‘We zullen uw dochter
simpelweg executeren en u kunt er niets aan doen!
Tuut, tuut, tuuuut.’ De verbinding is verbroken.
Vader en moeder Darabi rijden in paniek naar de
gevangenis en schreeuwen tegen de bewakers
dat ze hun dochter willen zien. Dan zien ze een
ambulance rijden. Waarschijnlijk ligt Delara’s
dode lichaam daarin.
Een dag ervoor nog waren ze zó blij geweest. De
ouders hadden hun dochter in de gevangenis
bezocht en zij had goed nieuws verteld. Haar
advocaat zou namelijk in beroep gaan tegen het
vonnis tegen haar, waardoor de rechter nieuw
bewijs van haar onschuld zou horen. Elf dagen
eerder was haar executie nog met twee maanden
uitgesteld. Maar nu was ze toch opgehangen.
Delara Darabi kreeg de doodstraf omdat zij een
familielid zou hebben vermoord toen zij zeventien
was. Eerst bekende ze de moord, maar later zei
ze dat ze het niet had gedaan. Waarschijnlijk
pleegde haar vriendje de moord en wilde zij hem
beschermen. Hij had haar ervan overtuigd dat hij
als negentienjarige wel de doodstraf kon krijgen,
en zij als zeventienjarige niet. Maar dat bleek niet
waar te zijn. Amnesty International vond dat het
proces tegen Delara oneerlijk verliep: nadat zij de
doodstraf had gekregen, weigerde de rechter naar
nieuw bewijs te kijken dat volgens de advocaat
haar onschuld zou bewijzen. En nu is het te laat:
Delara valt niet meer te redden, ook niet als
alsnog blijkt dat zij onschuldig is.
11