Meiskes en jongens - Arne Sierens

Gelukkig dat mijn ouders dat nooit gelezen hebben.
Ze zouden mij exact twaalf keer vastpakken.
In de week drie keer ‘s morgens, drie keer ‘s middags,
drie keer bij het vieruurtje en drie keer voor het slapengaan.
‘s Zaterdags en ‘s zondags gespreid over de dag dan,
tussen zeven uur ‘s morgens en elf uur ‘s avonds,
precies om de negentig minuten een omhelzing.
PHILIP gaat terug bij het gezelschap
GREGORY Misschien heeft papa meer kanten.
Daar ben ik zeker van. Maar ik zie maar ene kant.
En hij ziet van mij ook maar ene kant.
Mijnen gebetonneerden buitenkant.
Niets weet hij van mijn binnenste.
Uit schrik of uit desinteresse.
Heeft hij schrik dienen bunker binnen te gaan
en daar alleen een wild beest tegen te komen?
Of interesseert het hem allemaal gewoon niet?
Ik heb lang opgekeken naar hem als kind.
Was het dat hij daar niet tegen kon of zo?
Hij negeerde dat.
pauze
Ik wou als kind dat mama handen had
lijk van nen beenhouwer. Dat als ze mijn hand
pakte om de straat over te steken, ik mijn vingers
niet meer zou voelen, zo hard dat ze zou nijpen.
Dat ze van die dikke negerinnelippen had,
niet van die samengeperste naar binnengekeerde
harde lijntjes waarmee zij mij altijd ne kus
- één duizendste seconde - gaf.
pauze
Ik wou dat ‘k een talent voor iets had,
om iets te doen dat nog uitgevonden moet worden.
Zonder voorgaande, dat nog niet bestaat.
En niemand die iets kan zeggen.Want ze kennen ’t niet.
’t Mag niet iets moeilijk zijn en ook niet belachelijk.
Het moet ne logica hebben van zijn eigen.
Lijk van ne zot, die evidentie moet ’t hebben.
Ne zot moet niets bewijzen. Niemand wilt er iets van.
28
Meiskes en jongens