Jaarverslag 2010 - Home | SSW 2010

De extra lasten die corporaties opgelegd krijgen
beperken de financiële speelruimte van de sector
aanzienlijk en dat heeft dus ook effect op de
kwaliteit van onze samenleving.
Een voorbeeld hiervan is de invoering van de
Europese Beschikking per 1 januari 2011. Hierin
wordt bepaald dat corporaties alleen nog woningen
mogen toewijzen aan mensen met een
jaarinkomen tot € 33.614,- in een huurklasse tot
€ 652,-. Daarmee wordt onze doelgroep sterk
ingeperkt. Middeninkomens of hoger (belangrijk
voor gemengde wijken en buurten) zijn volgens
Den Haag geen doelgroep van de corporatie
meer. Deze mensen moeten zichzelf maar zien te
redden op de woningmarkt terwijl voor hen
betaalbare alternatieven in huur of koop ontbreken.
Echter, het huidige politieke klimaat is het
maatschappelijk middenveld niet erg gunstig
gezind. In de neoliberale opvatting kan er alleen
maar sprake zijn van een staat of een markt die
de zaken in de samenleving regelt; een tussenoplossing
(de hybride organisatie) is er in deze
opvatting niet en daarom worden corporaties als
marktverstorend ervaren.
Het marktdenken waarbij gesorteerd wordt op
inkomen heeft volgens Marcel van Dam kwalijke
maatschappelijke gevolgen:
“Nederland kent een lange historie van het bevorderen
van gemengd wonen naar inkomen om
iedereen, ongeacht inkomen, een optimale leefomgeving
te bieden en gettovorming te voorkomen.
Vanaf de jaren tachtig is men bezig de
woningmarkt steeds verder te liberaliseren waardoor
het gescheiden wonen naar inkomen volgens
de door het Centraal Planbureau bijgehouden
segregatie-index steeds meer toeneemt. Eén
van de oorzaken van het ontstaan van Vogelaarwijken.”
Marktdenken leidt tot het vermarkten van sociale
producten. Sommige economen zijn van mening
dat corporaties marktconforme huren moeten
vragen. Huurders betalen nu gemiddeld ongeveer
70% van de maximaal redelijk huur. In de opvatting
van deze economen verstrekken corporaties
daarmee impliciet 30% woonsubsidies en
daarmee laten ze miljarden liggen. Bovendien
verstoren ze hierdoor de markt voor beleggers.
Met al deze ontwikkelingen dreigt er hevig winterweer
voor corporaties. Maar het is nog maar de
vraag of wij hiervoor winterklaar zijn. Natuurlijk
ook corporaties moeten zich aanpassen aan de
politieke realiteit. En een stevige prikkel tot
efficiënt werken of het kritischer beoordelen van
projecten (risico’s en rendement) kan een positief
effect hebben op de sector. Verspilling van
maatschappelijk gebonden vermogen moet
immers te allen tijde worden voorkomen.
Tegelijkertijd is het van groot belang om het
maatschappelijk nut van onze sector te blijven
uitdragen.
We moeten het kind niet met het badwater
weggooien. In honderd jaar tijd hebben wij in
Nederland een prachtige sociale huursector
opgebouwd. Het buitenland is hier jaloers op. Bij
ons (nog) geen banlieu-achtige toestanden zoals
in Parijs. Het Nederlands stelsel van sociale
volkshuisvesting wordt internationaal zelfs gezien
als een voorbeeld om na te streven.
De focus die daarbij hoort: fatsoenlijke huisvesting
voor brede doelgroepen met een goede
prijs- en kwaliteitsverhouding zonder speculatief
oogmerk en het inzetten van het vermogen voor
het algemeen maatschappelijk belang.
Daarmee blijven wij staan voor onze sociale doelstelling:
investeren in stenen en investeren in
mensen. Dit is en blijft het kloppende hart van
sociale volkshuisvesting. Ook de politiek zal dit
hopelijk weer inzien. En als dat snel gebeurt
kunnen we uitkijken naar een vroeg voorjaar…
Ad van Zijl
directeur-bestuurder
7