Jaarverslag 2010 - Home | SSW 2010

Voorwoord
Woningcorporaties winterklaar?
Na langdurig onderhandelen is vorig jaar een
nieuwe regering geformeerd: Rutte 1. Een regering
die voor grote opgaven staat zowel maatschappelijk
als financieel. Opgaven die ook ons,
de woningcorporaties, raken. En daar maken wij
ons grote zorgen over.
De toekomst voor woningcorporaties ziet er
somber uit. In 2009 leed de sector volgens Aedes
een verlies van ongeveer 480 miljoen euro. De
belangrijkste oorzaken voor deze rode cijfers zijn
een vastgeroest huurbeleid, tegenvallende
woningverkopen en gestegen bouwkosten. Ook
het Centraal Fonds Volkshuisvesting en het
Waarborgfonds Sociale Woningbouw schetsen
een donker scenario.
Was er in het verleden nog wel sprake van een
Zwitserleven gevoel bij de woningcorporaties,
daar is nu echt geen sprake meer van. En mocht
het geld al ooit tegen de plinten aan geklotst
hebben dan is dat nu definitief verleden tijd.
De druk op de kasstromen is groot: aan de
inkomstenkant een inflatievolgend huurbeleid
terwijl aan de uitgavenkant corporaties met extra
lasten worden opgezadeld. Bekend zijn natuurlijk
de Vogelaarheffing (voor SSW betekent dit een
jaarlijkse extra uitgave van € 350.000,-), de
integrale Vennootschapsbelasting (ook over de
sociale activiteiten), een steunheffing aan het
Centraal Fonds en als klap op de vuurpijl moet
onze sector in 2014 € 720 miljoen gaan bijdragen
aan de huurtoeslag. Voor SSW betekent dit een
extra uitgave van zo’n € 1,5 miljoen op jaarbasis.
De financiële meerjarenprognose van SSW geeft
gelukkig aan, dat wij ons investeringsprogramma
in ieder geval tot 2014 kunnen uitvoeren.
6
De extra heffingen verzwakken de investeringskracht
van de corporaties sterk. Dit geld vloeit
rechtstreeks naar de overheid en is dus niet meer
beschikbaar om nieuwe woningen en maatschappelijk
vastgoed te bouwen, om te renoveren, of
om duurzaamheidmaatregelen te treffen. Om het
huishoudboekje sluitend te krijgen moet de tering
naar de nering worden gezet. De lengte van de
financiële polsstok is immers niet onbeperkt. Dit
betekent, dat de corporaties op termijn minder
prestaties kunnen leveren en belangenhouders
teleur moeten stellen.
Ook op maatschappelijk gebied is er van alles
aan de hand. Het Sociaal en Cultureel Planbureau
concludeert dat de armoede in Nederland
steeds meer toeneemt. Alleenstaanden onder de
65 jaar en eenoudergezinnen met alleen kinderen
die minderjarig zijn, hebben een grote kans om
onder de armoedegrens te komen. Van de
bijstand huishoudens leefde in 2009 zo’n 65
procent in armoede. En armoede leidt tot sociale
uitsluiting; mensen die in de marge van de
samenleving terecht komen.
Het stimuleren van zelfredzaamheid en het
activeren van mensen op allerlei vlak, zoals het
huidige kabinet wil, is zonder meer belangrijk. Het
kan mensen een nieuw perspectief bieden en is
goed voor trots en eigenwaarde. Maar het veronderstelt
ook een gelijkwaardigheid. En die is er
niet als het verschil tussen kansrijken (goede
opleiding, goede huisvesting, goede gezondheid)
en kansarmen steeds groter wordt.
En dat is nu juist het terrein waarop woningcorporaties
een belangrijke rol kunnen spelen. Zij
investeren in goede huisvesting, een leefbare
woonomgeving, samenwerking met zorg- en
welzijnsorganisaties, verlagen van woonlasten
door energie-besparende maatregelen en het
leggen van sociale verbindingen. Woningcorporaties
zijn daarmee een stabiele maatschappelijke
factor.