Naar een innoverend participatiebeleid - Thuis in de Stad

teem) is evenwel al veel meer gedifferentieerd in de kleinere steden. En
het spreekt vanzelf dat de impact van de diversiteit inzake afkomst in steden
als Brussel, Antwerpen en Gent veel ingrijpender is voor de burgermaatschappij
dan in de kleinere steden, bijvoorbeeld voor de organisatie
van de burgermaatschappij op wijkniveau.
Er is dus differentiatie tussen de steden. Maar het is ook onmogelijk en
misleidend om één veralgemenend debat over ‘de’ rol van de overheid
versus ‘de’ rol van ‘de’ burgermaatschappij te voeren dat zowel het economische,
sociale, ecologische betreft, kan gaan over stadsbrede coalities
als over zeer wijkgebonden burgerinitiatieven. Het gaat over te veel en
over te veel soorten verhoudingen op allerlei soorten beleidsdomeinen
waardoor te algemene discussies niet veel zin hebben. Hoe zit dat rond
dienstencentra, hoe zit dat op het vlak van jeugdwerk, hoe gaat dat op het
vlak van cultuurspreiding, hoe werkt dat inzake thuiszorg,… De discussie
vergt richting en focus om diepgang en scherpte te krijgen.
Het is volgens ons belangrijk om, ten eerste, het debat over de rol van de
overheid in de stad dan ook echt publiek te voeren en dat debat tegensprekelijk
te maken en niet alleen vanuit de overheid te bekijken. Op tijd
en stond moet een stadsbestuur volgens ons dit debat zelf durven organiseren
en aangaan. Ten tweede is het belangrijk om in het debat op een
intelligente manier na te denken over de rol van de overheid. Met ‘intelligent’
bedoelen we niet veralgemenend maar verbijzonderd naar domein,
thema, soort problematiek, afhankelijk ook van de dynamiek en de aanwezigheid
van burgermaatschappij (die bijvoorbeeld van wijk tot wijk kan
verschillen). Zo kan het dat bijvoorbeeld inzake wijkbeheer de overheid
in sommige wijken veel meer ruimte laat voor burgerinitiatief, terwijl ze in
andere forser zelf initiatief neemt. Het centrale punt is dat de rol van de
overheid en de verhouding met de burgermaatschappij voorwerp van debat
mag en kan zijn en vervolgens voorwerp van beleid wordt, inclusief
dus grondige evaluatie en bijsturing, herzien van instrumenten, hertekenen
van de rollen.
Van overheidsinitiatief naar een kaderstellende overheid
Filip De Rynck | Karolien Dezeure
Zowel in de verhouding tussen centrale overheid en actoren in de stad, als
in de verhouding tussen stadsbesturen en lokale actoren is zeker in veel
domeinen het overheidsinitiatief via regels en procedures sterk aanwezig.
Een evolutie naar een meer kaderstellende overheid betekent dat de overheid
zich anders opstelt: minder zelf initiatief nemen en eigen
programma’s lanceren die ze met eigen middelen realiseert naar meer
kaderstellend, stimulerend, meer kansen geven aan lokale netwerken om
op hun ritme en hun stijl te werken. In die kaderstelling kan de overheid
53