Naar een innoverend participatiebeleid - Thuis in de Stad

soort kennis dat we nodig hebben om genuanceerd te oordelen over
belang en effecten.
Allochtonenverenigingen
In kringen van allochtonenverenigingen klinkt de klacht dat zij zich volgens
de Vlaamse regelgeving moeten organiseren naar het model van
de gelijkaardige Vlaamse landelijke verenigingen terwijl deze intern
grondig van profiel en organisatie veranderen en ondertussen zelf dat
model in vraag stellen. 18 Deze verenigingen voelen zich, ook op lokaal
niveau, ondergefinancierd, overbelast en overvraagd. Zij worden van
alle kanten gesolliciteerd om aan allerlei zaken mee te werken, ook vanuit
de overheid en publieke organisaties. De smalle basis waarop wordt
gesteund om hen te subsidiëren komt niet overeen met de brede vragen
en functies die men hen vraagt te vervullen.
Allochtonen worden sneller lid van een vakbond (ze worden lid via de
werkplek) of van een vrouwenbeweging,… dan van klassieke verenigingen.
Dit zijn organisaties met een lage instapdrempel. Daar staan bijvoorbeeld
adviesraden tegenover met een hoge instapdrempel en een
organisatiemodel dat niet is aangepast aan patronen bij allochtonenverenigingen.
De ‘allochtoon van dienst’ moet dan veel te veel verwachtingen
in zich verenigen.
Allochtonen die lid zijn van een allochtone vereniging zijn ook meer lid
van een Vlaamse organisatie (de ‘bonding’ bevordert de ‘bridging’). Leden
van zelforganisaties worden sneller lid van andere organisaties. 19
Er is minder deelname van allochtonen aan het vrijwilligerswerk naar het
klassieke Vlaamse model (dat meer steunt op formele lidmaatschappen),
maar er is wel meer informele netwerking rond het gezin en familie,
rond geloofsgenootschappen. Het concept lidmaatschap werkt niet
goed bij allochtonen, maar het doet dat ook steeds minder bij de autochtonen
(zie Dekker verder in deze tekst).
Over lokale politieke partijen 20
Er is een erosie aan de gang van de lokale partijafdelingen. Er zijn
steeds minder leden en tussen twee stembusslagen leiden de afdelingen
een sluimerend bestaan. Het aantal activiteiten daalt en pas in verkiezingstijd
leven ze weer op. Nergens is de leegloop van politieke par-
18
19
20
38
Vlaanderen telt naar schatting een 1.200-tal (lokale) organisaties van etnischculturele
minderheden of zelforganisaties (voor meer info, zie: www.minderhe-
denforum.be).
Van Craen, M., Vancluysen, K. en Ackaert, J. (2007). Voorbij wij en zij? De
sociaal-culturele afstand tussen autochtonen en allochtonen tegen de meetlat.
Brugge: Vanden Broele.
DE BURGERMAATSCHAPPIJ IN DE STAD
Zie Buelens, J., Rihoux, B., Deschouwer, K. (2008). Tussen kiezer en hoofdkwartier:
de lokale partijafdelingen en de gemeenteraadsverkiezingen van 2006.
Brussel: VUBpress.