Naar een innoverend participatiebeleid - Thuis in de Stad

eurde aan de hand van een sterkte- zwakteanalyse in de ogen van de
medewerkers (SWOT). Ook hun suggesties werden integraal overgenomen
in het lokaal sociaal beleidsplan.
Wat leren we uit dit voorbeeld ?
Filip De Rynck | Karolien Dezeure
De verplichting tot participatie in het decreet lokaal sociaal beleid viel
voor Leuven niet uit de lucht: men was er al mee bezig. Het decreet versterkte
een lokale dynamiek. Het decreet werd daarom eerder als een stimulans
dan als een verplichting aangevoeld. Het leert ons dat de betekenis
van een dergelijke verplichting altijd mee wordt bepaald door de
lokale context waarin zo’n decretale bepaling terechtkomt.
De keuze om het CAW te betrekken heeft verbredend gewerkt en heeft
vermeden dat het debat al te sterk door de ratio van de lokale besturen is
gedomineerd. Voor de stadgesprekken is breed uitgenodigd en veel organisaties
uit de burgermaatschappij hebben ook actief deelgenomen. Een
derde van de aanwezigen op de sociale stadsgesprekken waren professionelen,
het overgrote deel waren geïnteresseerde burgers, vooral actieve
vrijwilligers in hulpverleningsdiensten. Interessant is hier zeker ook dat de
werknemers van de drie partners werden bevraagd. Zij zijn evengoed participanten.
In verhouding tot de overgrote meerderheid van de ervaringen met opgelegde
decretale planverplichtingen voor stadsbrede debatten is de Leuvense
aanpak vernieuwend. Het is echter altijd moeilijk om goed zicht te
krijgen op de effecten van dergelijke initiatieven, in directe zin (wat heeft
het voor de deelnemers betekend) en in indirecte zin (welke effecten had
dit bijvoorbeeld op de netwerking en de samenwerking in de stad, op het
activeren van mensen, op vernieuwing in organisaties) ? Een belangrijke
vraag is natuurlijk hoe de betrokkenheid bij de planopbouw dan doorwerkte
op de planuitvoering, in de mate die uitvoering ook echt is gevolgd.
Op welke manier bleef de participatie dan doorgaan, werd die
eventueel verruimd en vernieuwd ? We weten dat bij veel opgelegde
plannen in het beste geval sprake is van inspraak in de opbouw van het
plan maar dat vaak nadien nog maar weinig over deze plannen wordt
vernomen en dat van participatie in de uitvoering weinig sprake is. Een
laatste vraag over het Leuvense prototype is deze naar de ruimte voor
burgerinitiatief en inbreng van onderuit in het hele proces: in welke mate
speelde dit bij de afbakening en de uitwerking van de thema’s, in welke
mate werd ingespeeld op burgerinitiatieven en kregen deze in en door dit
plan ruimte en steun ? Om tot de echte betekenis van participatie door te
dringen zouden we de evenwichten en verhoudingen rond dit soort processen
grondig moeten onderzoeken: is het vooral de professionele logica
83