lezen - FinPlan vzw

assurantiemakelaar 50 . Zoals haar naam aangeeft, wil deze richtlijn een einde stellen
aan de beperkingen waarmee de verzekeringstussenpersonen worden
geconfronteerd wanneer zij in meer dan één Lid-Staat bedrijvig zijn. De Raad had
immers vastgesteld dat de voorwaarden om toegang te krijgen tot het beroep van
verzekeringstussenpersoon verschilden van de ene Lid-Staat tot de andere, wat de
vrije toegang tot het beroep in de weg stond. De richtlijn omvat maatregelen die er
vooral moeten voor zorgen dat de tussenpersonen in alle Lid-Staten over dezelfde
beroepskennis beschikken. Aan de hand van de opgedane beroepservaring kan het
bewijs daarvan worden geleverd.
Richtlijn 77/92/EEG is in het Belgische recht omgezet bij koninklijk besluit van 10
december 1979. Noteer dat die richtlijn eind 2004 zal worden opgeheven bij de
inwerkingtreding van de richtlijn betreffende de verzekeringsbemiddeling.
b) Aanbeveling van de Commissie inzake verzekeringstussenpersonen
De verzekeringstussenpersonen komen eveneens aan bod in een aanbeveling van de
Europese Commissie van 18 december 1991 51 . Daarin verwijst de Commissie naar
het feit dat verzekeringstussenpersonen een belangrijke factor vormen bij de
verkoop van verzekeringen in de Lid-Staten, en dat de vereisten inzake
vakbekwaamheid voor verzekeringstussenpersonen van fundamenteel belang zijn
voor de bescherming van de verzekeringnemers. Daarom vond de Commissie het
wenselijk dat die tussenpersonen zouden voldoen aan beroepsvereisten en dat zij
ingeschreven zouden worden in een register. In dat register dient een onderscheid te
worden gemaakt tussen niet-zelfstandige en zelfstandige tussenpersonen, wat in de
praktijk echter niet zo eenvoudig is gebleken.
Wat de beroepskennis betreft, moet worden opgemerkt dat de Commissie het aan de
Lid-Staten overliet om het vereiste niveau te bepalen. Zij heeft in haar aanbeveling
bovendien de wens uitgedrukt dat de verzekeringstussenpersonen niet alleen over
een beroepsaansprakelijkheidsverzekering maar ook over voldoende financiële
draagkracht en de vereiste professionele betrouwbaarheid zouden beschikken.
Volgens de Commissie was een – voor de Lid-Staten niet dwingende – aanbeveling
op dat ogenblik het beste middel om het gewenste resultaat te bereiken 52 . België
heeft daarop gereageerd met de goedkeuring van de wet van 27 maart 1995 die in
bepaalde opzichten zelfs verder gaat dan de aanbeveling van de Commissie 53 .
50 Richtlijn 77/92/EEG, PB 1977 nr. L26/14.
51 PB 1992 nr. L 19/32.
52 Zie inzonderheid G. CARLE, M.A. ROSSEELS, La loi du 27 mars 1995 relative à
l’intermédiation en assurances et à la distribution d’assurances, Cahier du juriste, 12-1995, p.
99.
53 Voor toelichting bij die wet, zie hieronder (I.B.2.).
26