lezen - FinPlan vzw

De Commissie stelt derhalve de volgende interpretaties voor:
• Tussenpersonen en vrije dienstverrichting
Als een bank beroep doet op een tussenpersoon om tijdelijk en bij gelegenheid een
bankdienst op het grondgebied van een andere Lid-Staat te verrichten, zal zij naar
de mening van de Commissie van tevoren een kennisgeving in de zin van artikel 20
van de Tweede Richtlijn 14 moeten doen. De Commissie is van mening dat, als een
bank duurzaam in een gegeven land over zelfstandige tussenpersonen beschikt wier
rol zich beperkt tot het voor rekening van de bank zoeken naar clientèle, niet kan
worden gesteld dat zij in de zin van artikel 20 van de Tweede Richtlijn voornemens
is werkzaamheden op dat grondgebied uit te oefenen. Derhalve zou een
kennisgeving niet noodzakelijk zijn. Wel zou onder bepaalde, hieronder aangegeven
omstandigheden kunnen worden gesteld dat een bank die in een Lid-Staat over één
of meer duurzaam gevestigde tussenpersonen beschikt, in werkelijkheid onder de
vestigingsregeling valt.
• Tussenpersonen en recht van vestiging
In zijn arrest “De Bloos” van 6 oktober 1976 heeft het Hof van Justitie opgemerkt
dat: "... een der wezenskenmerken van het begrip filiaal en agentschap de
onderworpenheid aan het toezicht of de leiding van het moederbedrijf is".
Het Hof heeft hieruit geconcludeerd dat de concessiehouder van een
alleenverkooprecht niet te beschouwen is als een filiaal, een agentschap of een
vestiging, wanneer hij niet aan het toezicht of de leiding van een vennootschap is
onderworpen. In zijn arrest “Blanckaert en Willems” van 18 maart 1981 spreekt
het Hof zich als volgt uit : "... een handelsagent (tussenpersoon) die zelfstandig is in
die zin dat hij, naar zijn wettelijke beroepsomschrijving, zijn werkzaamheid in
wezen vrij kan organiseren en kan bepalen hoeveel arbeidstijd hij zal besteden voor
een onderneming waarvan hij de vertegenwoordiging heeft aanvaard; aan wie de
vertegenwoordigde onderneming niet kan verbieden tegelijkertijd verscheidene
concurrerende firma's in dezelfde produktie- of handelssector te
vertegenwoordigen; en die voorts enkel bestellingen doorgeeft aan het
moederbedrijf zonder zich te mengen in de afwikkeling of uitvoering daarvan,
vertoont niet de kenmerken van een filiaal, agentschap of andere vestiging ...".
Nog meer duidelijkheid brengt het arrest Somafer van 22 november 1978, waarin
het Hof als volgt heeft geoordeeld: "... het begrip filiaal, agentschap of enige
andere vestiging impliceert een centrum van werkzaamheid, dat zich naar buiten
14 Artikel 20 van richtlijn 89/646/EEG van 15 december 1989 tot coördinatie van de wettelijke en
bestuursrechtelijke bepalingen betreffende de toegang tot en de uitoefening van de
werkzaamheden van kredietinstellingen, handelt over de kennisgeving die vereist is wanneer
diensten worden verricht in een andere Lid-Staat. Dat artikel stemt overeen met het huidige
artikel 21 van richtlijn 2000/12/EG.
11