E-book gratis downloaden - Yasmin Verschure
E-book gratis downloaden - Yasmin Verschure
E-book gratis downloaden - Yasmin Verschure
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 1/167 Weg naar het Licht
WEG NAAR HET LICHT<br />
- Pelgrimstocht van een Reiki-meester -<br />
Omslagillustratie: samengesteld door Chris Kok<br />
www.yasminverschure.nl<br />
email: info@yasminverschure.nl<br />
Copyright © Stichting Shanti 2010<br />
Alles uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van<br />
druk, fotokopie, microfilm, internet en op welke wijze ook, mits vooraf<br />
door de uitgever schriftelijk toestemming is verleend.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 2/167 Weg naar het Licht
WEG NAAR HET LICHT<br />
- Pelgrimstocht van een Reiki-meester -<br />
door:<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong>.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 3/167 Weg naar het Licht
INHOUDSOPGAVE<br />
Voorwoord 7<br />
Inleiding 11<br />
Deel 1: Mijn leven in vogelvlucht 14<br />
Deel 2: Reiki 28<br />
Reiki en haar betekenis 29<br />
De Reiki geschiedenis 31<br />
De verschillende graden in Reiki 34<br />
De eerste graad 34<br />
Het uitzuiveringsproces na Reiki 37<br />
Het proces na de eerste graad 41<br />
De Reikibehandeling 44<br />
De tweede graad 48<br />
De meestergraad 50<br />
Een Reikiklas voor kinderen 54<br />
De Reikiprincipes 55<br />
De chakra's 57<br />
Voeding 60<br />
Het Reikiproces, de drie fases 62<br />
Geld, kracht en liefde 63<br />
Deel 3: Leven en sterven van Everhard 66<br />
Het stervensproces 67<br />
De dood 67<br />
Geboorte 67<br />
Slapen 68<br />
Angst 68<br />
Rouwproces 69<br />
Overgave 69<br />
Doornroosje 69<br />
Lessen 70<br />
Godsbeeld 71<br />
Afzondering 71<br />
Aids 72<br />
Licht en donker 73<br />
‘Zijn’ 73<br />
Afwijzing 73<br />
Gezondheid 74<br />
Levenslessen 74<br />
Het leven en sterven van Everhard 76<br />
Den dood 76<br />
Nederland 77<br />
Everhard 77<br />
Kerstviering 77<br />
Als de zon 78<br />
Verbinding 79<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 4/167 Weg naar het Licht
Het leven en sterven van Everhard<br />
Gezelschapsmens 80<br />
Retraite 80<br />
Samenzijn 81<br />
Eigen plekje 82<br />
Lichtplekje 83<br />
Antillen 83<br />
Trouwen 84<br />
Keuzes 84<br />
Thuis 85<br />
De begrafenis 85<br />
Oranje 86<br />
Als kinderen 86<br />
Geschenk 87<br />
Vleugels 87<br />
‘Hoerenstraatje’ 88<br />
Stamkroeg 88<br />
Open hart 89<br />
Gidsen 89<br />
Zielenplan 90<br />
Energie 90<br />
Intensiteit 91<br />
Lievelingsplekje 92<br />
Genezingscirkel 92<br />
Impuls 93<br />
Inwijden 93<br />
Stervensproces 94<br />
Speciale band 95<br />
Heb ik je gezegd 95<br />
Weg naar het licht 96<br />
De polder 96<br />
Afscheid 97<br />
Helderheid 97<br />
Hij leeft 98<br />
Kleinood 99<br />
Toeval 100<br />
Deel 4: Reisverslag 101<br />
Griekenland 102<br />
Verbinding 102<br />
Egypte 104<br />
Eervaring 104<br />
Israël en Jordanië 106<br />
Verantwoordelijkheid 108<br />
India en Kashmir 111<br />
Oorlogen vrede 113<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 5/167 Weg naar het Licht
Deel 4: Reisverslag<br />
Ladakh 115<br />
Kinderen en Reiki 116<br />
India 118<br />
Shiva en Kali 122<br />
Schiphol 124<br />
Het leven is een leerschool 125<br />
Curaçao, St. Maarten en Aruba 126<br />
Antillen 127<br />
Mexico 129<br />
Loslaten in een stroomversnelling 130<br />
Guatemala 132<br />
Vrijheid 136<br />
Curaçao 138<br />
Geven en nemen 138<br />
Nederland 140<br />
Relaties en groei - het huwelijk en Reiki 141<br />
Australië 145<br />
Ontkenning 147<br />
Indonesië` 151<br />
Bali en Lombok 151<br />
Jakarta 152<br />
Onvoorwaardelijke liefde 152<br />
Japan 155<br />
Reiki, weg naar vervolmaking 157<br />
Australië 160<br />
De functie van ziek zijn 160<br />
Via Jakarta terug naar huis 163<br />
Overgave 164<br />
Over de auteur 166<br />
Eerder verschenen boeken 167<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 6/167 Weg naar het Licht
VOORWOORD<br />
Reiki is in al haar eenvoud een geschenk voor ieder mens die zich op pad begeeft. In<br />
een cultuur waar een groot taboe ligt op aanraken, brengt het mensen niet alleen<br />
dichter bij zichzelf maar ook dichter bij de ander. Reiki opent een poort naar ons<br />
gevoelsleven; het brengt ons in contact met onverwerkte emoties en niet eerder<br />
ervaren gevoelens. We worden ons opnieuw bewust van onze goddelijke essentie en<br />
krijgen het vermogen terug om onszelf te omarmen en te helen. Naarmate we Reiki<br />
toepassen in ons dagelijks leven, beginnen we waarachtig een relatie met onsZelf en<br />
zullen we meer en meer de innerlijke harmonie ervaren die we in wezen zijn. De<br />
essentie van Reiki is Liefde. Op het moment dat we ons opnieuw verbinden met die<br />
essentie, geven we onszelf en anderen het geschenk van waarachtige heling…<br />
De cirkel is rond…<br />
Het is inmiddels twintig jaar geleden dat ik ingewijd werd als Reikimeester. Het begrip<br />
Reiki is nog totaal onbekend. Mijn eerste Reikiklas zit direct vol. ‘We weten niet wat<br />
Reiki is maar als jij het doet moet het goed zijn…’.<br />
Een jaar later wijd ik een vrouw in wiens wortels op Curaçao liggen. ‘Ga naar Curaçao’<br />
zegt mijn innerlijke stem. Ik ben sceptisch. De stem geeft niet op. Dit keer reis ik niet<br />
met de rugzak, zoals tijdens mijn trip naar India en Nepal, ik neem een koffer.<br />
Ik was op Curaçao omdat ik er blijkbaar moest zijn en liet het ontvouwen – de kracht<br />
van Reiki – de kracht die het universum bezield. Ik logeerde bij George en hij bracht me<br />
tenslotte voor de radio en organiseerde een lezing. Er waren tachtig mensen. De helft<br />
wilde ingewijd worden. ‘Mijn God wat moet ik hiermee. Ik heb nog maar een week!’ En<br />
God knipoogde vanaf zijn veilige plaats op die hoge wolk en zei: ‘Ik zou het maar doen!’<br />
En ik gehoorzaamde. Een half jaar namen ze me mee naar Aruba. Dankzij al die<br />
verscheidenheid in culturen, al die verschillende kleuren in de regenboog leerde ik de<br />
Kunst van het Leven. Zij hebben me gepolijst tot datgene wat ik ben. De keer daarop gaf<br />
ik een eerste cursus op St. Maarten. Je kon met recht spreken van een Reiki-tournee.<br />
Dat waren nog eens tijden, geweldig! Toen kwam het moment dat ze me vroegen om te<br />
blijven. Ze wilden een centrum rond mij bouwen. Toen had je de poppetjes aan het<br />
dansen. <strong>Yasmin</strong> werd wakker en diezelfde koppige stem die haar aanspoorde om naar<br />
Curaçao te gaan oreerde nu dat je Liefde niet kunt inkaderen en dat er geen centrum<br />
moest komen. Dat ze opnieuw haar rugzak moest pakken en de wereld over moest gaan<br />
reizen. En ze kwam thuis in Nederland en zei tegen haar maatje: ‘Hé joh, ik ga opnieuw<br />
de wereld in. Dit keer vind ik het fijn als je met me mee gaat’. En zonder blikken of<br />
blozen zei hij ‘JA ik wil’ en nam zijn ontslag. En zo reisden zij twee jaar lang de wijde<br />
wereld rond…<br />
Op dat moment was er slechts één Reiki-‘kerk’ in Europa, de Reiki-Alliance. Je kon met<br />
recht spreken van een Reiki-eenheid. Er werd een begin gemaakt met het verleggen van<br />
prijzen en ideeën en Reiki begon letterlijk te schudden op haar grondvesten. Het<br />
duurde vier jaar voor ik mijn eerste meester inwijdde. Ik vergeet nooit dat ik voor de<br />
zoveelste keer terug kwam op Curaçao en dat er plotseling een aantal van mijn<br />
studenten ingewijd waren als meester. We noemden dat toen gekscherend de duizend<br />
dollar meesters. Dat was nog tot daar aan toe. Er waren mensen die me vroegen hen in<br />
te wijden en als ik nee zei vlogen ze naar elders om daarna trots te komen vertellen dat<br />
het gelukt was! Jeetje, wat kreeg mijn ego daar opdoffers van – maar wat werd mijn<br />
karakter gepolijst! Het resultaat: voor al het geld van de wereld ben ik niet te koop.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 7/167 Weg naar het Licht
Hoe dan ook, de eerste scheuring binnen de ‘kerk’ had plaatsgevonden en vanaf dat<br />
moment ontstonden er vele Reiki-‘kerken’. Kon ik daar toen niet altijd even enthousiast<br />
over zijn, ik kan daar nu met liefde en vooral met humor naar kijken.<br />
Afijn, wij gingen dus op wereldreis, mijn maatje Giri en ik. Het ene wonder na het<br />
andere ontvouwde zich. Het leven is een waar mirakel als je het maar wilt zien. Waar<br />
we ook kwamen, Reiki deed haar werk, ook al liepen we er niet mee op straat te leuren.<br />
Reiki kon haar stroom volgen, wereldwijd, omdat mensen bereid waren ervoor te<br />
betalen…<br />
In Australië, op de vallei van Vad en Pushpa, legde ik de basis voor mijn eerste boek.<br />
Dit mooie koppel hadden we ontmoet in India. Vad verzocht mij nadrukkelijk hem in te<br />
wijden in de eerste graad. Ik zei aanvankelijk nee. Hij bleef volharden. Volgens hem<br />
had het universum ons bijeengebracht. En dat was natuurlijk ook zo! Op die prachtige<br />
plek schreef ik de basis van mijn eerste boek ‘Weg naar het Licht’. Bij de energie van<br />
zonnepanelen want stroom hadden we niet. Onder alle omstandigheden moet je flexibel<br />
kunnen zijn…<br />
Het boek bleef maar liggen. Tot het moment dat een van mijn Reikistudenten,<br />
Everhard, aan zijn laatste reis begon. Het leek er een beetje op dat we samen aan onze<br />
laatste reis begonnen. Na onze omzwervingen kwamen Giri en ik terug in Nederland.<br />
We konden geen eigen plekje vinden. Ik was ziek en niet zo’n beetje ook. Afijn, ik<br />
wijdde tijdens die kerstviering Everhard in als Reikimeester. Het was mijn laatste gift<br />
aan hem, het was zijn geschenk op zijn reis. Daarna ging ik naar de Antillen om mijn<br />
werk af te sluiten. Het was tijd voor bezinning. In St. Maarten bovenop de berg nam ik<br />
afscheid van Everhard. Ik scheurde mij los van mijn gehechtheid aan hem en vroeg het<br />
universum om bij hem te mogen zijn als hij aan zijn laatste reis begon. En zo<br />
geschiedde. Giri en ik kregen tijdelijk woonruimte in een bakhuisje bij Wijk bij<br />
Duurstede en op zekere dag belde Everhard mij op. ‘<strong>Yasmin</strong> ik ben zover, ik wil mijn<br />
testament maken’. En ondanks het feit dat ik nauwelijks tot iets in staat was, ging ik<br />
naar hem toe en we regelden samen zijn testament. Het was bizar en tegelijkertijd te<br />
gek voor woorden. Die maand waakte ik regelmatig in zijn kleine appartementje in de<br />
rosse buurt van Den Bosch. En plotseling besefte ik waarom het boek nog steeds niet<br />
klaar was. ‘Everhard wil jij in mijn boek’, vroeg ik hem. En met de trots die een leeuw<br />
betaamt zei Everhard: ‘Ja ik wil…’. En die beslissing heeft mijn leven voorgoed<br />
veranderd…<br />
De nacht van zijn verscheiden zat ik bij zijn bed en hij vloog – zonder enige weerstand<br />
– de weg terug naar het Licht. Het geschenk wat ik ontving was van onschatbare<br />
waarde, een inwijding. Er was geen gemis, geen verdriet, alleen maar een diep weten,<br />
een diepe vreugde. Niet alleen Everhard was thuisgekomen…<br />
Ik kwam terug in het bakhuisje en begon te schrijven. De eigenaar kwam vertellen dat<br />
we het bakhuisje moesten verlaten. Zij gingen emigreren. Ik zette mijn verstand op nul.<br />
Het boek moest eerst klaar. Ik stuurde het naar de uitgever en liet het los...<br />
We stonden onze spullen te pakken toen de telefoon ging. Het was David Schors. Hij<br />
had het manuscript ontvangen en las het in één ruk uit. Hij belde onmiddellijk: ‘Ja ik<br />
wil.’ Op 21 maart 1995 verscheen de eerste druk op de Nederlandse markt en binnen<br />
een jaar was het eveneens op de Amerikaanse en Duitse markt. Ik voel nog de<br />
verwondering over alle fanmail die we ontvingen…<br />
Het duurde tijden voordat Giri en ik een eigen plekje hadden. We zaten in Frankrijk en<br />
Spanje maar mijn lichaam schreeuwde om rust en heling. En op het moment dat het<br />
niet anders meer kon kregen we een lief klein huisje in het zuiden van het land. En mijn<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 8/167 Weg naar het Licht
tijd van inkeer begon. Operatie na operatie. Loslaten, steeds opnieuw weer loslaten.<br />
Sterven zonder te sterven…<br />
Ik zie me nog zitten op de bank. Bang dat de wereld zou vergaan als ik niets kon doen.<br />
En mijn hogere zelf zei me: ‘Je hoeft niet langer iets te doen, je hoeft alleen maar te<br />
zijn…’. En ik dacht: ‘Vlieg op met je zijn, wat weet JIJ er nu van…’. Maar ik leerde tegen<br />
wil en dank te aanvaarden en toen me verteld werd dat ik ook Reiki los mocht laten<br />
omdat ik ondertussen kon zwemmen zonder zwembandjes was ik, na mijn<br />
aanvankelijke verzet, bereid om het meest dierbare in mijn leven los te laten. Vechten<br />
hielp immers niet meer sinds ik gezegd had: Niet mijn wil geschiedde maar de uwe.<br />
En zo gingen we een aantal jaren later naar Zuid Afrika zonder zwembandjes, zonder de<br />
uiterlijke symboliek van Reiki. Maar de essentie die alle vormen bezield nam ik mee in<br />
mijn hart en die essentie heet Liefde. En we leefden in zwarte en gekleurde<br />
communiteiten en kwamen in aanraking met aids, met dood en verderf, en vooral ook<br />
met schoonheid, met vreugde en met hoop. En zuster Mary vroeg me daar in het verre<br />
Geluksdal: ‘Wil je ons inwijden in Reiki zodat wij meer bagage hebben om met deze<br />
problematiek om te gaan? En ik zei dat ik dat niet kon doen, maar ik leerde twintig<br />
mensen zich direct aan te sluiten op de Bron zelf. En de Liefde die alle vormen bezield<br />
deed haar werk zonder vragen en het stroomde en stroomde…<br />
Ik herinner me als de dag van gisteren dat ik op de grootste spirituele beurs van<br />
Nederland stond. Mensen vertelden me in tranen wat mijn boeken voor hen<br />
betekenden: ‘Weg naar het Licht’ en ‘Met een Open Hart’. Ze begonnen me uit te<br />
nodigen voor lezingen. Anderen begonnen me te mijden. Naar hun gevoel was ik tegen<br />
Reiki omdat ik de Reiki-‘kerk’ had verlaten…<br />
Grappig, het hele proces heeft me gepolijst en gepolijst. Het heeft me door lagen van<br />
angst en eenzaamheid, door diepe dalen van pijn en lijden, door pieken van vreugde<br />
gebracht naar niet langer ergens vóór of tegen zijn – naar gewoon zijn…<br />
De cirkel is rond<br />
Ik ben op radio Indigo. Jeroen maakt een opmerking over tienduizend dollar en het<br />
Reikimeesterschap. ‘Ongelofelijk’, zegt hij. Ik deel het effect van die tienduizend dollar.<br />
Het gevecht met mijn ego en hoe ik voorgoed heb afgerekend met mijn<br />
armoedebewustzijn. Dankzij dit proces denk ik niet meer in termen van tekort, maar in<br />
termen van overvloed. Het was een keuze tussen uiterlijk en innerlijk. Eenvoudig<br />
gezegd: de keuze voor een zichtbare nieuwe auto of het onzichtbare Reikimeesterschap.<br />
Afijn, de tijden zijn veranderd. Wat toen belangrijk was heeft aan belang verloren. We<br />
leren onze lessen op andere manieren. God is niet statisch, God is Liefde en is<br />
voortdurend aan verandering onderhevig…<br />
Er zijn inmiddels vele Reiki-‘kerken’ die allemaal hun bijdrage leveren aan het<br />
fenomeen dat Reiki heet. Dacht ik aanvankelijk dat het een ramp was, al die<br />
scheuringen binnen de ‘kerk’, dat was uiteindelijk mijn probleem. Nu ik de<br />
afgescheidenheid in mezelf heb opgelost, sta ik aan de zijlijn en ik kijk er naar met een<br />
open hart. De essentie van Reiki is Liefde. Zo beschrijf ik dat in ‘Weg naar het Licht’. En<br />
over Liefde valt niet te twisten. Liefde is gewoon Liefde. Zolang we in het egogevecht<br />
zitten brengen we afscheiding teweeg.<br />
Als de innerlijke strijd is gestreden, zien we slechts Eenheid binnen al die<br />
verscheidenheid. Het zijn allemaal verschillende uitingsvormen van die éne Kracht die<br />
we God noemen of Licht of Liefde. Op het moment dat we in essentie meer en meer zelf<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 9/167 Weg naar het Licht
die Liefde worden, heeft Reiki als uiterlijke vorm haar werk gedaan. Ze is dan<br />
verinnerlijkt en brengt niet langer scheiding teweeg maar verbindt Al Wat Is…<br />
Liefde kan geen naam hebben.<br />
Liefde kent geen enkele structuur en geen enkele beperking.<br />
Liefde bedient zich niet van etiketten of van titels.<br />
Liefde is wat IS…<br />
- <strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> -<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 10/167 Weg naar het Licht
Ik laat los, Ik laat God...’<br />
INLEIDING<br />
Dat is mijn leidraad sinds jaren, welke sterker en sterker wordt. Steeds meer laat ik<br />
controle los en laat ik me leiden. Lastig soms, want dat betekent dat het moeilijk is om<br />
vooruit te denken, vooruit te plannen. Maar op dit moment maakt het niet veel uit. Ik heb<br />
alle tijd aan mezelf, genezingstijd.<br />
De eerste jaren als Reikimeester heb ik hard gewerkt binnen Nederland en op de Antillen.<br />
Mijn droom was om eens een Reikicentrum te beginnen. Toen ik terugkwam van de<br />
Antillen, kreeg ik een andere droom. Die vertelde me dat ik alles los moest laten. Mijn<br />
partner Giri nam zijn ontslag en we begonnen aan een pelgrimstocht van twee jaar, waarin<br />
we af en toe in Nederland en op de Antillen waren om cursussen te geven en onze<br />
Reikimensen te ondersteunen.<br />
Onze pelgrimstocht is voorlopig ten einde, al voelen we beiden dat we naar alle<br />
waarschijnlijkheid niet in Nederland zullen blijven. Maar we wachten rustig af tot er<br />
nieuwe impulsen komen. Voorlopig is de tijd nog niet rijp.<br />
Eén ding wordt steeds duidelijker, Nederland met al zijn wetten en structuren wordt te<br />
benauwend voor ons. We hebben de behoefte aan uiterlijke zekerheden en verzorging<br />
allang losgelaten, en ook en vooral, de beperkingen daarvan ervaren.<br />
Vele malen werd mij gevraagd een boek te schrijven en een jaar geleden in Australië kwam<br />
het er dan eindelijk van. In één maand tijd stond het zo ongeveer allemaal op papier en<br />
toen kwam de klad erin. Mijn lijf stond het niet meer toe.<br />
Achteraf is het allemaal heel duidelijk. Voor ik dit boek kon beëindigen, moest eerst het<br />
proces met Everhard, zijn sterven, rond zijn. Want er moest toch iemand zijn aan wie ik<br />
dit boek op kon dragen?<br />
Zoals een bevriende priester uit Canada, wiens hele leven jij Eef op zijn kop zette, tegen<br />
me zei: als Reiki er toe bijdraagt dat je op deze manier het leven kunt verlaten, dan zou<br />
iedereen Reiki moeten hebben. Ik ben het volkomen met hem eens!<br />
Weet je nog dat je bovenstaande woorden op mijn bureau vond en me schreef hoeveel<br />
steun je daar aan had gehad? ‘Ik laat los, ik laat God’. Je deed het uiteindelijk volledig...<br />
Jouw lichtje straalt door in mij, straalt door in dit boek. Het zaad wat jij gezaaid hebt<br />
zullen wij tot bloei laten komen. Want jij bent niet dood, jij leeft.<br />
Ik heb dit boek willen schrijven, niet alleen om vooroordelen rond Reiki weg te halen,<br />
maar ook en vooral om de andere kant van het proces te belichten. Reiki brengt een<br />
enorme groei te weeg, maar groei gaat nu eenmaal niet zonder pijn.<br />
‘Pijn is het breken van de schaal die jouw inzicht omsluit...’<br />
- Kahlil Gibran -<br />
Als je de weg naar het licht wilt bewandelen, dan zul je ook het donker in jezelf onder ogen<br />
moet zien. Kortom, je word jezelf bewust van de smetten die nog aan je ziel kleven.<br />
Door inzicht kun je de pijn verwelkomen en op een totaal andere manier beleven,<br />
waardoor je jezelf ook en vooral kunt openen voor de vreugde van het leven. Want dat is<br />
uiteindelijk het geboorterecht van ieder mens...<br />
Reiki is op dit moment voor mij de weg, de waarheid en het leven. Ik hou van Reiki omdat<br />
het de weg is van pure eenvoud. Het pelt je af totdat alleen je ware kern overblijft.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 11/167 Weg naar het Licht
Reiki geeft ons ons geboorterecht terug. Het is het recht van ieder mens om zich<br />
uiteindelijk te verbinden met zijn goddelijke kern. Het is het recht van ieder mens om te<br />
kiezen voor een leven van vreugde in plaats van een leven van lijden.<br />
Dat is wat je gegeven zal worden als je bereid bent het kostbare gereedschap wat je ter<br />
beschikking krijgt op jezelf toe te passen en elke dag opnieuw weer te gebruiken. Want<br />
verlichting krijg je niet zomaar, je mag jezelf er voor openen, er aan werken en op een<br />
vreugdevolle manier er voor gaan staan.<br />
De kracht van Reiki is de kracht van God en het mooiste geschenk dat ik, na alle<br />
zoektochten op mijn pad, ben tegengekomen. Ik denk dat ik er na mijn verblijf in India<br />
helemaal klaar voor was om dat geschenk in alle diepte te kunnen ontvangen.<br />
Reikimeesterschap, een boeiende, maar allesbehalve gemakkelijke weg. Ik heb veel mogen<br />
leren, veel mogen geven, veel mogen wakker maken. Lichtjes, overal over de wereld...<br />
Ik heb veel mogen loslaten, steeds opnieuw. Oude ballast en het lijkt nog niet genoeg, het<br />
gaat maar door. Op dit moment leven we, zonder enige zekerheid, geen baan, geen vast<br />
inkomen.<br />
De schat aan innerlijke rijkdom en vrijheid die we daardoor verworven hebben,<br />
weegt daar echter niet tegen op.<br />
Ik heb een enorm geloof en vertrouwen dat er een kracht is die voor ons zorgt. Het is de<br />
kracht die ik ervaar als zijnde om mij heen, in mij en overal. Ik noem deze kracht God. In<br />
het verleden heb ik keer op keer bewijzen gehad dat deze kracht er altijd is. Reiki heeft<br />
deze kracht opnieuw in mij wakker gemaakt en nieuw leven in geblazen.<br />
Ik heb vele wondertjes in Reiki zien gebeuren, ik heb niet zoveel behoefte om daar veel<br />
aandacht aan te besteden. Het mooiste wondertje dat er plaats vindt is de innerlijke<br />
transformatie, de ziel die ontwaakt en wakker wordt en gaat staan op de weg terug naar<br />
het licht.<br />
Om Shanti…<br />
Mogen wij in vrede zijn…<br />
Nu ik mijn naam kan uitspreken, kan ik mijn weg gaan.<br />
Want mijn naam is de weg...<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 12/167 Weg naar het Licht
DE INHOUD<br />
Het boek bestaat uit vier delen:<br />
In deel één ga ik in vogelvlucht door mijn leven. Ik hoop dat ik door mijn persoonlijke<br />
ervaringen jullie kan ondersteunen in de lang niet altijd makkelijke processen van het<br />
leven.<br />
Deel twee gaat over Reiki in het algemeen en de processen eromheen in het bijzonder.<br />
Dit algemene gedeelte is vrij summier. Over de technische kant van Reiki is inmiddels<br />
meer dan genoeg geschreven.<br />
Deel drie, het verhaal over jou Eef, vormt een absoluut hoogtepunt voor jullie lezers,<br />
maar ook voor mij, die de gift mocht ontvangen om zo dicht bij jou te mogen zijn, tot in je<br />
laatste uren.<br />
Deel vier bevat het reisverslag van onze pelgrimstocht met Reiki rond de wereld. Het is<br />
aangevuld met leerzame thema's, waarvan er een aantal werden overgenomen uit mijn<br />
nieuwsbrieven. Zij hebben betrekking op de leerprocessen gedurende deze jaren.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 13/167 Weg naar het Licht
DEEL 1<br />
MIJN LEVEN IN VOGELVLUCHT<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 14/167 Weg naar het Licht
MIJN LEVEN IN VOGELVLUCHT<br />
Het is jaren geleden dat ik in het kader van mijn afstuderen aan de Sociale Academie een<br />
scriptie schreef over mijn leven in relatie tot de dood. De reden was dat mijn moeder net<br />
in die tijd overleed aan een hartinfarct. Het hielp mij om de dingen te begrijpen en te<br />
doorzien en voor het eerst kon ik niet alleen mijn leven zien als een donkere zwarte<br />
bladzijde, maar begon ook het licht weer te schijnen. Het had vooral te maken met het feit<br />
dat ik begon te begrijpen dat al mijn verwachtingen naar mijn ouders en met name mijn<br />
moeder, gebaseerd waren op verwachtingen die veelal kinderen naar hun ouders hebben<br />
en die uiteindelijk nergens op slaan. Kinderen verwachten van hun ouders dat ze perfect<br />
zijn, en dat zijn ze allerminst. Toch weet ik sinds die tijd dat ik, hoe dan ook, de perfecte<br />
ouders heb gekozen om het leerproces waarvoor ik hier op aarde kwam vorm te geven.<br />
Ik denk dat mijn geschiedenis nu op een andere manier op papier zal komen als toen, met<br />
meer licht en helderheid en vooral ook een oneindige dankbaarheid. Dankbaarheid voor<br />
het leven wat zij mij gaven en de ongekende mogelijkheden die ik uiteindelijk kreeg en<br />
aanpakte om mezelf uit het slop te halen.<br />
Dankbaar ben ik naar al die mensen die daar veelal zonder dat zij het wisten een steentje<br />
in hebben bijgedragen. Die me langzaam maar zeker hebben geholpen mezelf te gaan<br />
accepteren zoals ik was.<br />
Ik weet nu dat ik op de wereld gekomen ben om te ervaren wat werkelijke vrijheid is. Om<br />
dat te kunnen leren, koos ik een situatie waarin ik mezelf ontzettend gebonden en onvrij<br />
voelde, daarnaast creëerde ik een leven van allerlei ziektes, want wat houdt je meer af van<br />
vrijheid dan ziek zijn?<br />
Ik werd een aantal jaren na de oorlog geboren in een noodwoning in de<br />
Wieringermeerpolder. Mijn ouders waren geëvacueerd nadat de Duitsers de dijken<br />
hadden doorgestoken. Dat was geen gemakkelijke situatie. Mijn ouders hadden drie zonen<br />
en zij hadden verlangden hevig naar een dochter.<br />
Mijn vader was een hardwerkend en eerlijk mens, hij was boer in hart en nieren en toen<br />
zijn plannen mislukten in de polder, besloot hij terug te gaan naar Brabant en kocht een<br />
kleine boerderij zonder toekomst, wat een enorme fiasco werd en mijn vader belandde in<br />
een psychiatrische kliniek.<br />
Het was mijn grootste blinde vlek, ik was vier jaar. Ik had dit feit zorgvuldig verdrongen<br />
uit mijn bewustzijn.<br />
Ik was in die tijd een eenzaam kind. Mijn broers waren ouder, zelfs de jongste ging al naar<br />
school. Kinderen van mijn leeftijd waren er niet en mijn moeder had haar handen vol om<br />
de boel alleen overeind te houden. In die tijd creëerde ik mijn eigen fantasiewereld om te<br />
overleven.<br />
Hoewel men beweerde dat mijn vader nooit terug zou komen, gebeurde dit wel en<br />
uiteindelijk begon hij een nieuw stukje pionierswerk in de polder, als contractarbeider.<br />
Veel, heel veel later heb ik begrepen wat dat voor deze trotse man moest zijn, die eigenlijk<br />
niet in staat was om ondergeschikt te zijn aan een baas. De boer had het recht om elk jaar<br />
een andere arbeider te nemen en hem te ontslaan en dat betekende dat wij het huis<br />
moesten verlaten. Dat gebeurde regelmatig. De slaventijd hier is nog niet zó lang geleden...<br />
Al jong, ik was nog geen tien, nam mijn moeder ons mee om na schooltijd bieten te<br />
dunnen, aardappels te sorteren enzovoort. Het was een mogelijkheid om wat extra's te<br />
doen in het gezin.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 15/167 Weg naar het Licht
Als ik nu terug kijk dan voel ik respect voor het feit dat mijn moeder met zo weinig<br />
middelen er steeds in slaagde om zorg te blijven houden voor haar spulletjes, ons netjes<br />
kon kleden en zelfs op zondag een eigen gebakken cake op tafel kon zetten.<br />
Ik droeg vanaf mijn achtste een beugel omdat ik een kromme rug had. Dat gaf weinig<br />
vooruitgang. Uiteindelijk stopte mijn moeder met de bezoeken aan het ziekenhuis en mijn<br />
bochel bleef en werd later erger.<br />
Ik leerde moeiteloos. Toen ik van de lagere school afkwam, hield de hoofdonderwijzer een<br />
pleidooi om me naar het lyceum te sturen, maar ik was slechts een arbeidersdochter en<br />
het enige recht was het huwelijk en het aanrecht, dus ging ik naar de huishoudschool.<br />
En het was niet eens dat ik geen keuze had, maar vanaf het moment dat ik leerde lopen,<br />
vertelde mijn moeder me regelmatig dat ik maar een dochter was van Sjef <strong>Verschure</strong>. Dat<br />
als je eenmaal voor een dubbeltje geboren bent, je nooit een kwartje zult worden. Dus<br />
deed ik vreselijk mijn best om aan de verwachtingen van mijn ouders te voldoen en voor<br />
altijd dat dubbeltje te zijn. Het leek de enige mogelijkheid om hun waardering te krijgen<br />
en die had ik zo hard nodig, want ik had geen spetter zelfvertrouwen.<br />
Vanbinnen was ik echter een rebel,<br />
al paste ik mezelf uiterlijk fantastisch aan…<br />
In de polder heerste een nu ongekende situatie. Je had een bepaalde rangorde en dat werd<br />
vooral duidelijk in de katholieke kerk. Voorin zaten de notabelen en de boeren, achter in<br />
de landarbeiders: het slavenvolk. Je resultaten op de lagere school werden mede bepaald<br />
door de wijze waarop de onderwijzers begunstigd werden door je ouders.<br />
Grappig genoeg had ik de laatste jaren een onderwijzer die daar niet aan mee deed. Het<br />
resultaat was dat hij zich niet kon handhaven. Hij is een van de mensen in mijn leven die<br />
ik nooit vergeten zal.<br />
Afijn ik ging naar de huishoudschool en maakte kennis met nonnen. Dat was alles behalve<br />
een plezierige ervaring. Het was te weinig uitdaging voor mij. Voor ik veertien was werkte<br />
ik op een atelier en verdiende mijn eerste geld: dertig euro per maand!<br />
In datzelfde jaar waren mijn ouders vijfentwintig jaar getrouwd. Mijn vader werkte<br />
inmiddels in de nieuwe polder en kwam alleen de weekeinden thuis. Net voor we<br />
daarheen zouden verhuizen, verongelukte hij op de motor terwijl hij op weg was naar zijn<br />
werk.<br />
Hij lag in coma, leefde nog tien dagen en stierf zonder nog een woord met ons te wisselen.<br />
Mijn leven stortte volledig in.<br />
Ik was, grappig genoeg, altijd erg populair bij ‘het andere geslacht’. Had stiekem een<br />
vriendje die niet katholiek was.<br />
Mijn broer verklikte dit, mijn vader was razend, vermoordde me bijna. Ik had die relatie<br />
stiekem aangehouden en voelde me daar jarenlang zeer schuldig om, alsof ik de oorzaak<br />
was van de dood van mijn vader.<br />
Twee maanden na zijn dood gingen we naar Brabant om Kerst te vieren. Daags voor<br />
oudjaar, op weg naar huis, kregen we een ernstig en vooral angstig ongeluk. Mijn moeder<br />
ging voor twee maanden het ziekenhuis in en ik nam automatische de zorg voor het<br />
huishouden op mijn schouders.<br />
Toen ze thuis kwam moest ze voor langere tijd het bed houden. Dat betekende dat ik 's<br />
morgens in alle vroegte opstond om de was te doen en haar te verzorgen voor ik naar mijn<br />
werk fietste. Ze was in die tijd min of meer onhandelbaar. Ze moet veel verdriet hebben<br />
gehad over de dood van mijn vader, maar er was een bepaalde code in ons huis: er werd<br />
niet gehuild en niet over gepraat, ieder van ons leed in stilte.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 16/167 Weg naar het Licht
Mijn rug begon op een andere manier te protesteren, ik kreeg spit. Later werd dat hernia.<br />
Een aantal maanden later werd mijn moeder voor langere tijd opgenomen in een rusthuis<br />
en kon ze haar verdriet gaan verwerken. Mijn leven bestond uit werken, het gezin<br />
verzorgen en in de weekeinden mijn moeder opzoeken. Echt contact had ik niet met haar.<br />
Mijn genegenheid voor mijn vader was altijd veel sterker geweest. Ik miste hem<br />
ontzettend.<br />
Het waren zware jaren, waarin ik me alleen gesteund voelde door onze pastoor, een<br />
liefdevol mens die mij volkomen serieus nam. Hij waarschuwde mijn moeder voor haar<br />
tweede huwelijk en zag er niets dan ellende van komen. Hij had het goed gezien. Het werd<br />
een drama dat begon toen ik nauwelijks zestien was en twaalf en een half jaar zou duren.<br />
Ze trouwde dus met deze man, een klein keuterboertje, die enkel schulden had. We gingen<br />
naar Brabant en leefden in een omgebouwde varkensstal. Hij leed, achteraf gezien, toen al<br />
aan aderverkalking en dat uitte zich in razernij. Dan kon hij met een mes voor mijn<br />
moeder staan en aangezien ik de enige was die nog thuis was, zat ik er altijd tussenin.<br />
Ook al vond ik al snel een fantastische baan, ik stierf van heimwee en was vreselijk<br />
ongelukkig, dus hield ik het nergens lang uit. Kreeg blaas en nierbekkenontsteking en mijn<br />
rug bezorgde me veel last. Ik wilde graag de ziekenverzorging in, maar dat vond mijn<br />
stiefvader niet goed. Door het werken met kankerpatiënten kon ik zelf kanker krijgen!<br />
Mijn moeder stuurde me een poosje terug naar de polder naar mijn getrouwde broer en ik<br />
maakte van de gelegenheid gebruik om mijn oude vriendje weer te ontmoeten. Het was<br />
heerlijk om een week bij hem in huis te zijn. Ik voelde me volledig geaccepteerd door zijn<br />
schatten van ouders. Nooit tevoren had ik zoveel warmte ervaren in mijn leven. Vanaf dat<br />
moment accepteerde mijn moeder deze situatie.<br />
Ik had nog steeds niet de moed om de boel de boel te laten, voelde me ontzettend<br />
verantwoordelijk voor mijn moeder, maar besloot het huis te ontvluchten door intern als<br />
hulp in de huishouding te gaan werken. Een leerproces op zich! Ik had me rijke mensen<br />
altijd anders voorgesteld...<br />
Het was allemaal maar even. Als ik thuis was kwam er zoveel ellende op me af, dat ik al<br />
snel besloot weer voorgoed naar huis te komen.<br />
Dus opnieuw een andere kantoorbaan en daar ontmoette ik mijn toekomstige man. Hij<br />
was monteur en leek als twee druppels water op mijn vader en niet alleen uiterlijk...<br />
Uiteindelijk ging ik ook hier snel weg en kwam ik toch in een verpleeghuis terecht. En ik<br />
voelde me in dit werk uitstekend op mijn plaats, of ik nu met kinderen moest werken of<br />
met ouderen.<br />
De situatie thuis werd onleefbaar. Als ik een periode gewerkt had en een aantal vrije dagen<br />
had huis, was dat niet veel minder dan een hel. Na een jaar gaf ik mijn opleiding als<br />
ziekenverzorgster op en kwam weer thuis wonen.<br />
Het was een moeilijke beslissing. Ik hield van de mensen en van mijn werk, maar ik voelde<br />
me schuldig naar mijn moeder en vond nergens rust.<br />
Toen mijn vriend de mogelijkheid kreeg voor een promotie waar een huis bij hoorde, leek<br />
dat de oplossing. Heerlijk, trouwen, weg zijn van deze ellende. Dus trouwde ik toen ik<br />
amper negentien was. Er was geen geld om meubels te kopen, van oude spullen maakte<br />
mijn man een bed enzovoort. Het was pure armoede.<br />
Ik raakte onmiddellijk zwanger. Mijn man kreeg zes weken later zijn ontslag en we<br />
stonden in bittere armoede op straat.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 17/167 Weg naar het Licht
Ik zocht heftig naar werk, dat was moeilijk in die tijd als je getrouwd was. Uiteindelijk<br />
kreeg ik een baantje via een uitzendbureau. Het was ver weg en ik was reeds vijf maanden<br />
zwanger, maar het geld was bitter hard nodig voor de aanschaf van de allerbelangrijkste<br />
babyspulletjes.<br />
De geboorte van mijn oudste zoon was een intense ervaring. Het was net of ik op dat<br />
moment een blik in de grootsheid van het Universum mocht werpen. Wat een wondertje,<br />
zo'n klein mensje met alles erop en eraan....<br />
Mijn moeder en stiefvader besloten te verhuizen. Omdat de plek erg mooi was kochten wij<br />
het om het na de noodzakelijke verbouwing wegens geldgebrek weer te moeten verkopen.<br />
Op deze plaats werd onze tweede zoon geboren. Het was een moeilijke bevalling en hij<br />
huilde dag en nacht. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis met voedselstoornissen. Als je<br />
hem nu ziet zou je niet zeggen dat hij rond een half jaar nauwelijks zijn geboortegewicht<br />
had.<br />
We verkochten deze mooie plek en begonnen elders opnieuw te bouwen.<br />
Ik greep in die tijd alles aan om wat extra te verdienen, van het verkopen van make-up<br />
langs de deur, tot het poetsen van kantines en het rondbrengen van felicitatiepakketten.<br />
Toen ik drieëntwintig was en twee kinderen had deed ik een cursus bij het vormingswerk.<br />
Ik had het gevoel dat het fantastisch zou zijn als er cursussen kwamen voor vrouwen in<br />
dezelfde situatie als ik. Mijn vormingswerker was enthousiast, hij vond mij de aangewezen<br />
persoon om dit vorm te geven. Ik kreeg het spaanbenauwd. Hoe zou ik in godsnaam<br />
daartoe in staat zijn? Onder zijn liefdevolle ondersteuning ging ik steeds beter<br />
functioneren.<br />
Ik was in die tijd al geïnteresseerd in alles wat alternatieve was, zoals voeding en yoga. Het<br />
gaf me de kracht om te blijven functioneren.<br />
Hoewel ik voor de eerste stamhouder zorgde, was de familie van mijn man, behalve zijn<br />
vader, niet direct dol op mij. Dat was mede de oorzaak dat ik al snel met de traditie van de<br />
verplichte verjaardagsbezoekjes brak. Onze spaarzame vrije tijd was op de eerste plaats<br />
voor ons gezinnetje.<br />
In die tijd kreeg ik een tijdelijke kantoorbaan. Dat tijdelijke werd uiteindelijk zeven jaar,<br />
toen de betreffende persoon terugkwam, vroeg mijn baas mij te blijven als zijn<br />
secretaresse. Ik kreeg, als eerste, het voorrecht om tijdens schooltijden te werken.<br />
Daarnaast werkte ik nog in het vrouwenwerk. Helaas kwam er een andere<br />
vormingswerker, die twijfelde aan de capaciteiten van iemand met alleen maar<br />
huishoudschool. Dat resulteerde in een flinke terugval in zelfvertrouwen. Toen dit<br />
vrijwilligerswerk een betaalde baan werd, kreeg ik die dus niet.<br />
Op dat moment zette het volgende mechanisme zette zich in werking: ‘Ik zal wel eens<br />
laten zien wat ik kan!’ Dus begon ik met de avond Mavo. Dat hield ik een jaar vol, want<br />
tezamen met het nieuw te bouwen huis, mijn twee kinderen en de dertig-urige baan was<br />
dat teveel. Ik voelde me vreselijk schuldig naar mijn zoons omdat ik hen overdag al in de<br />
steek liet en ik vond dat ik 's avonds thuis moest zijn. En dat was ik ook vanaf die tijd. Als<br />
zij op bed lagen studeerde ik schriftelijk, maakte ik kleren voor het hele gezin, bakte,<br />
kookte, maakte liters jam en vergat ondertussen niet om regelmatig naar mijn moeder te<br />
gaan. Getrouwd of niet getrouwd, in dat opzicht was er niets veranderd.<br />
Ik leefde als een robot en werd steeds opnieuw ziek. Ik ontkende de signalen van mij lijf en<br />
slaagde erin om jaren met hoofdpijn en koorts te blijven functioneren.<br />
Onderging in deze jaren een aantal operaties, lag dan een poosje in het ziekenhuis en<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 18/167 Weg naar het Licht
kreeg de aandacht die ik blijkbaar niet op een positieve manier kon krijgen. In die tijd had<br />
ik regelmatig een gesprek met mijn fantastische, huisarts, die ook geen raad wist. Via zijn<br />
vooruitstrevendheid belandde ik bij de acupuncturist. Nu was er snel een diagnose. Ik had<br />
chronisch dikke darmontsteking. Hij hielp me er binnen een half jaar met homeopathisch<br />
medicijnen bovenop. Aan de oorzaak was echter nog steeds niets gedaan en het hele<br />
proces van ontstekingen ging, zoals later zou blijken, rustig verder in mijn lijf!<br />
Na de Mavo ging ik niet naar de MBO maar deed ik schriftelijk de Havo. Mijn baan beviel<br />
me immers goed en we hadden het extra geld bitter hard nodig.<br />
Gelukkig had ik van mijn moeder geleerd wonderen te doen met weinig geld. Vakanties<br />
waren eenvoudige kampeervakanties. Als kind had ik slechts één vakantie meegemaakt:<br />
met mijn vader op de motor ging ik een weekje naar zijn familie! Ik logeerde bij een oom<br />
en tante op de boerderij en daar was het leven één groot feest. Daar ervoer ik de warmte<br />
waar ik in mijn fantasieën naar verlangde. Ja ik leefde sterk in twee werelden en schiep<br />
mijn eigen realiteit.<br />
Ik had een fantastische baas die mij in alle opzichten ondersteunde. De enige keer dat hij<br />
me niet dankbaar was, was toen ik een brandende prullenbak wilde blussen in het toilet,<br />
waardoor even later de hele brandweer op de stoep stond!<br />
Mijn innerlijke onaangepastheid kwam uiterlijk steeds meer naar buiten, zo was ik de<br />
enige secretaresse die in lange broek en op klompen liep en die zich zelden opmaakte.<br />
In die tijd stierf mijn stiefvader. Hoewel ik toen niet begreep dat mijn moeder haar eigen<br />
leven aan de kant schoof en hem bijna twee jaar verzorgde nadat hij kanker kreeg, begreep<br />
ik veel later dat ze ongetwijfeld samen iets uit te werken hadden.<br />
Trouwens, dit was de eerste keer dat ik ervoer dat ziekte mensen totaal kan veranderen. In<br />
al die jaren zag ik zijn menselijke kanten. Hoe dan ook, ik voelde me bevrijd na zijn dood.<br />
Eindelijk kon mijn moeder van het leven gaan genieten en zouden mijn kinderen een<br />
grootmoeder krijgen. Vergeet het maar, ze was daartoe niet in staat. We namen haar<br />
tijdelijk in huis. Het was onleefbaar, voor ons allebei. De rollen waren al zolang<br />
omgedraaid. Vanaf het moment dat mijn vader stierf had ik de rol van mijn moeder<br />
overgenomen en was ik een moeder voor mijn moeder!<br />
Mijn man was een harde werker en in alle opzichten handig. Hij kon, evenals mijn vader,<br />
ook niet onder een baas werken, maar ondersteunde mij altijd. Hij scheen te denken dat<br />
mijn adem niet lang genoeg zou zijn om de Sociale Academie te halen. Hij vergistte zich, ik<br />
haalde het wel.<br />
En daar begonnen de daadwerkelijke veranderingen in mijn leven. Ik ontdekte dat ik<br />
evenveel van vrouwen hield als van mannen. Ik kwam in aanraking met de<br />
vrouwenbeweging en wilde vrij zijn wat in die tijd betekende, eindelijk doen waar IK zin in<br />
had. Later begreep ik dat dit niets met vrijheid te maken had!<br />
Ik koos de richting individueel maatschappelijk werk, want ik had nog steeds het gevoel<br />
dat ik een enorme mislukkeling was in het groepswerk. In het tweede jaar ruilde ik mijn<br />
administratieve baan in voor tweeëndertig uur stage in het ziekenhuis. Daarnaast ging ik<br />
anderhalve dag naar de opleiding.<br />
Sinds een aantal jaren waren er wrijvingen in onze relatie. Toen ik eenmaal op de Sociale<br />
Academie zat begon de angst om mijn relatie te verliezen. Toen kwam het bewustzijn dat<br />
ik mijn proces niet kon stoppen. Dus ik besloot de angst los te laten, door te gaan met mijn<br />
opleiding en me open te stellen voor veranderingen.<br />
Mijn man begon zijn greep op mij te verliezen en dat moet hem ongetwijfeld een<br />
machteloos gevoel hebben gegeven. Dat resulteerde in het feit dat er pijnlijke dingen<br />
gebeurden die boven de grenzen van het toelaatbare gingen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 19/167 Weg naar het Licht
Scheiden stond echter nog ver van mijn deur. Ik associeerde het met de situatie waarin ik<br />
in terechtkwam na de dood van mijn vader. Dat kon en mocht ik mijn kinderen niet<br />
aandoen.<br />
Ondertussen ging het leven door. In mijn stage in het ziekenhuis werkte ik onder andere<br />
met hartpatiënten. Mijn moeder kreeg in die tijd, nadat ze op de jongens had gepast, haar<br />
eerste hartinfarct op weg naar huis. Wat voelde ik me weer schuldig!<br />
Ik kreeg een knobbeltje in mijn borst en besloot dat voor mezelf te houden. Gelukkig bleek<br />
het goedaardig.<br />
In die tijd was mijn autoriteitscomplex nog erg groot. Ik voelde me ineenkrimpen op die<br />
momenten wanneer een specialist binnenkwam terwijl ik bij een patiënt zat te praten en<br />
hij zich gedroeg alsof ik er niet was.<br />
In hetzelfde ziekenhuis begon ik in te zien dat deze schijnbaar autoritaire houding de<br />
andere kant van onzekerheid was. Ik ontdekte dat veel specialisten de dood ontkennen en<br />
moeilijk kunnen accepteren wanneer zij een patiënt op moeten geven. Dat inzicht was het<br />
begin van een ommekeer!<br />
Inmiddels had ik in het vrouwenwerk via een gestalt-sessie mijn negatieve gevoelens naar<br />
mijn moeder uitgewerkt. Ik kwam bij een enorme haat terecht. Door dit niet langer te<br />
onderdrukken maar onder ogen te zien, kwam er ruimte voor een opening naar haar.<br />
Ook begon ik in die tijd mijn afkomst te respecteren. Ik nam mijn eigen achternaam weer<br />
aan en na jarenlang gevoelig te zijn geweest voor de mening van anderen, begon ik steeds<br />
meer mijn eigen leven te leiden en kreeg ik lak aan iedereen!<br />
Een jaar voor mijn afstuderen had ik genoeg van het individueel maatschappelijk werk en<br />
besloot ik, met het risico niet af te kunnen studeren, te gaan werken in het vrouwenwerk.<br />
Na verloop van tijd werd dat een werkverruimende maatregel en kon ik ook nog wat geld<br />
verdienen met het werk wat ik met hart en ziel deed en waarin ik gigantische dingen<br />
geleerd heb op het gebied van groepswerk en bijscholing voor vrouwen, zowel plaatselijk<br />
als regionaal.<br />
En nu wist ik het zeker: ik ben een geboren groepswerker…<br />
We gingen er samen een weekje op uit: mijn moeder, mijn jongens en ik. Ik was weer zo<br />
bezig het haar naar de zin te maken dat ze me vroeg daar eindelijk eens mee te stoppen.<br />
Voor het eerst in mijn leven had ik een echt gesprek met haar. Het was het begin van een<br />
uitwisseling.<br />
Een echte opening zou er niet meer komen. Datzelfde jaar, vlak na Sinterklaas, kreeg ik<br />
een telefoontje, of ik zo snel mogelijk naar haar huis wilde komen, mijn moeder was<br />
ernstig ziek. Ik wist op datzelfde moment dat ik haar niet meer levend zou zien. Ik vond<br />
haar dood op bed en realiseerde me dat ze me al langere tijd voor wilde bereiden door me<br />
te wijzen waar alle papieren lagen. Ik wist NIETS meer. Dat moment was waarschijnlijk de<br />
enige keer dat ik mijn moeder volkomen in vrede zag.<br />
Ik belandde in een dubbel rouwproces. Ging regelmatig naar het kerkhof en voerde hele<br />
gesprekken met mijn moeder. Was boos als ik oude mensen zag. In plaats van me bevrijd<br />
te voelen, voelde ik alleen maar de pijn om zo jong geen thuis meer te hebben, al had ik<br />
dat na de dood van mijn vader nooit echt gekend.<br />
Ik begon aan mijn afstudeerproject op de Sociale Academie en schreef mijn eindwerkstuk<br />
over dit proces. Het bracht me inzicht en hielp me te verwerken. Ik herkende al de fasen<br />
die voorafgaan aan het sterven in het laatste jaar voor haar dood en ik wist ook dat ze de<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 20/167 Weg naar het Licht
dood volkomen geaccepteerd had. Ik ging dat jaar door dezelfde fasen: weten, ontkenning,<br />
boosheid en uiteindelijk kwam de acceptatie. Dit keer hoefde ik niet flink te zijn, niet<br />
langer iets weg te stoppen. Het is de tijd in mijn leven geweest dat mijn man me het meest<br />
nabij was.<br />
Ik begon in te zien hoeveel onrecht ik mijn moeder had aangedaan door haar steeds te<br />
beschermen en te betuttelen. Hoe weinig ik anderen een kans had gegeven iets voor haar<br />
te doen. Ik begon ook te zien wat ik allemaal van haar gevraagd had en waar ze niet aan<br />
kon voldoen. Ik begon te zien dat het niets met liefde te maken had, maar alles met<br />
schuldgevoel en plichtsbesef. Ik realiseerde dat ik van haar geëist had dat ze een perfecte<br />
moeder moest zijn, omdat ik zo nodig perfect moest zijn.<br />
Vanaf dat moment gaf ik mezelf de ruimte om fouten te mogen maken en daardoor de<br />
mogelijkheid om te groeien.<br />
Na een intensief rouwproces ging ik daadwerkelijk de bevrijding voelen. Vanaf dat<br />
moment kon ik met dankbaarheid en liefde aan mijn moeder terugdenken. Sinds die tijd<br />
is mijn verbinding met haar gegroeid en liefdevoller dan ooit tevoren.<br />
Mijn tijdelijke baan in het vrouwenwerk liep af. Ik zocht een baan die me de financiële<br />
basis zou geven die ik nodig had om te kunnen scheiden. Want mijn hand ophouden bij de<br />
bijstand, zo was ik niet opgevoed! Dus nam ik een veertigurige baan bij de gezinszorg, ging<br />
er qua werkvreugde een stuk op achteruit, maar was financieel onafhankelijk.<br />
Toen ging het snel. De eerste echte ruzie was voldoende om de knoop door te hakken. Ik<br />
wilde dat mijn man en de kinderen in hun vertrouwde omgeving konden blijven en ik<br />
vertrok naar mijn eigen plek.<br />
Ik zie me nog zitten in mijn eigen rijtjeshuisje op de vloer, terwijl de herfstzon binnenviel.<br />
Ik voelde me zó gelukkig, voor de eerste keer in mijn leven had ik het gevoel dat ik een<br />
eigen plek had!<br />
Dat geluksgevoel was van korte duur. Al een paar maanden daarvoor was ik naar de<br />
dokter geweest met ernstige klachten. Ik kreeg antibiotica en volgens hem viel het<br />
allemaal wel mee.<br />
Ik wist dat het niet meeviel en toen de verschijnselen terugkwamen ging ik rechtstreeks<br />
naar het ziekenhuis en moest meteen blijven. Ik weigerde, ik wilde op mijn eigen manier<br />
genezen: nooit of te nimmer een operatie meer. Dus ging ik naar huis en op zoek naar een<br />
methode om beter te worden. Ik koos voor macrobiotische voeding en homeopathische<br />
medicijnen.<br />
Behalve van mijn gynaecoloog kreeg ik nauwelijks ondersteuning. Wat een arrogantie om<br />
te bedenken dat ik het alleen zou redden! Dat was zwaar, er zo alleen voor te staan. Aan de<br />
andere kant was mijn vertrouwen ongelofelijk groot. Ik was niet bang voor de dood, dus<br />
wat kon me gebeuren?<br />
Binnen drie maanden verloor ik alles wat een mens verliezen kan: mijn huis, mijn<br />
huwelijk, mijn kinderen, mijn pas verworven baan en mijn gezondheid.<br />
Zover moest ik gaan om daadwerkelijk bewust te worden. Hoewel dat proces op andere<br />
lagen allang aan het werk was, zag mijn lichaam nu haar kans schoon om naar de bodem<br />
te gaan om me de kans te geven de oorzaak van dit alles tot in de kiem op te ruimen.<br />
Die eerste tijd was ongelofelijk moeilijk. Ik moest wennen aan het alleenzijn en<br />
tegelijkertijd mijn houding vinden naar de kinderen. Wilde ze niet belasten en belastte ze<br />
daardoor juist. Ik werkte de onderliggende oorzaken van onze echtscheiding uit met mijn<br />
ex-man. Daarna kon ik mezelf en hem vergeven en zien waar we beiden, evenals onze<br />
ouders, weer slachtoffers waren.<br />
En terwijl hier voor de meeste mensen hun wereld volledig instort,<br />
begon ik met leven…<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 21/167 Weg naar het Licht
Het duurde ongeveer een half jaar voordat ik weer redelijk mobiel was en nog een aantal<br />
jaren om te genezen en eigenlijk is dit proces nog steeds in werking, al voel ik me<br />
krachtiger en sterker worden.<br />
Ik leefde, ik voelde, ik zag, ik was. Ik had de rust in mijzelf om deze lange weg te gaan, ik<br />
die altijd bezig moest zijn. Ik die mezelf altijd als waardeloos gezien had, ging dieper naar<br />
binnen en begon mezelf te leren kennen.<br />
Ik was als een kind dat net begint te lopen en vol bewondering de wereld ontdekt. En ik<br />
wist dat ik nooit geleefd had, ik had overleefd en ik had het daadwerkelijk overleefd, maar<br />
nu pas mocht ik beginnen met leven.<br />
Ik zag in die tijd oude foto's terug en tot mijn verbazing vond ik mezelf MOOI! In mijn<br />
herinnering was ik een lelijk eentje....<br />
Ik kreeg een nieuwe vriend en leerde hoe belangrijk zachtheid en aanraking is in een<br />
relatie.<br />
Ik kwam in de WAO en dat kostte me de nodige tijd om dat te accepteren. Toch<br />
afhankelijk dus...<br />
Diezelfde afhankelijkheid gaf me de mogelijkheid om mijn ongelofelijke honger te stillen<br />
op het alternatieve vlak. Als kind was ik immers al op zoek naar datgene wat er meer<br />
moest zijn...<br />
Ik gebruikte deze tijd om alles op te ruimen wat me enigszins belemmerde: ik ruimde alles<br />
op wat er nog van mijn ouders in huis was en maakte een groot vreugdevuur van mijn<br />
dagboeken. Vooral dat laatste was een bevrijding. Meer dan twintig jaar ellende ging in<br />
vlammen op. Vanaf dat moment zagen mijn dagboeken er totaal anders uit!<br />
Ik deed een aantal rebirthing-sessies en kreeg spontaan een nieuwe naam. Op advies van<br />
een vriend maakte ik daar mijn nieuwe geboorte van, kompleet met geboortekaartjes.<br />
Dat werd me onder andere door mijn broers allesbehalve in dank afgenomen. Hoewel dat<br />
een pijnlijk proces was, raakte ik er aan gewend dat ik ook hen los moest laten. Sindsdien<br />
kan ik hen accepteren zoals zij zijn en heb ik niet langer hun goedkeuring nodig. Het<br />
maakt niet uit of ik hen nog ooit zie of niet, ik hou van hen en respecteer hen. Ik heb,<br />
evenals zij dat hebben, het recht om mijn eigen weg te gaan.<br />
Het stuk met mijn stiefvader zat erg diep. Uiteindelijk lukte het me om ook naar hem met<br />
mededogen te kijken en mijn haat los te laten.<br />
Ik leerde van alles op het alternatieve vlak. Deed spirituele cursussen en opleidingen.<br />
Verdiepte me in het boeddhisme, deed astrologie en numerologie, verdiepte me in<br />
lichaamswerk en startte als vrijwilliger achter de bar bij een nieuwetijd-centrum.<br />
Ik verliet de katholieke kerk, ik wilde vrij zijn.<br />
Intussen woonde Patrick weer bij mij. Hij kwam op een moment dat ik begon te genieten<br />
van het alleen-zijn en ik vond het moeilijk om over te schakelen. Door het simpele feit dat<br />
ik eerlijk zei dat ik niet wist of ik het aankon, gaf ik mezelf de ruimte om van zijn<br />
aanwezigheid te genieten. Als ik terugkijk op deze periode dan was het een voorrecht om<br />
dit prachtige mens in huis te mogen hebben. Hij gaf me de ruimte die ik nodig had en<br />
leerde me vele positieve lessen.<br />
Voor ik het wist gaf ik cursussen intuïtieve massage bij dat bewuste nieuwetijd-centrum.<br />
Een jaar later breidde zich dat uit met spiritueel lichaamswerk. Hier kon ik mijn<br />
ervaringen vanuit het verleden koppelen aan een vrouwelijke manier van lichaamswerk.<br />
Ik genoot ervan en mijn publiek ook.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 22/167 Weg naar het Licht
Het was in die tijd dat een helderziende vriend op mijn pad kwam die me de vraag stelde:<br />
‘En waar gaat de reis naar toe?’. Ik werd stevig door elkaar geschud, wist meteen dat het<br />
India moest zijn. Ik had deze mogelijkheid verdrongen omdat men mij had verteld dat<br />
zelfs Frankrijk dodelijk voor mij kon zijn. Plotseling voelde ik dat ik nu sterk genoeg was<br />
om het te overleven. Ik begon onmiddellijk alles te regelen.<br />
Weer opnieuw loslaten, zoals mijn werk waarin ik zoveel vreugde ervoer. Iemand zoeken<br />
die zeven maanden in mijn huis wilde wonen. Patrick moest op kamers. Pijnlijk, maar<br />
helaas.<br />
Het aller-moeilijkste proces, zoveel dieper als het materiële loslaten, kwam toen ik me<br />
ging realiseren dat, als er iets met mijn kinderen zou gebeuren, zij mij niet zouden kunnen<br />
bereiken.<br />
Dat was angstig, dat was op een veel diepere laag loslaten in het vertrouwen dat ik het zou<br />
weten als ze me nodig hadden.<br />
Nu weet ik dat ook dit niet langer uitmaakt. Onze verbinding is er altijd, waar we ook<br />
gaan, waar we ook zijn...<br />
Ik vertrok drie maanden later...<br />
Kwam in India, had het gevoel dat ik thuiskwam en beleefde een zeer intense tijd. Ging<br />
voorbij aan alle goed bedoelde waarschuwingen, dronk water, at van de straat, sliep in<br />
smerige onderkomens en voelde me op mijn gemak. De grootste moeilijkheid was de<br />
ongelofelijke hoeveelheid bedelaars, verminkten en doden die er dagelijks aan me voorbij<br />
trokken. Ik leefde nog vanuit medelijden en schuldgevoel. Wist niet hoe ik hiermee om<br />
moest gaan.<br />
Achter de schokkende armoede zag ik meer en meer hun gigantische rijkdom op het<br />
spirituele vlak en voelde hoe ikzelf mijn armoedebewustzijn in stand gehouden had.<br />
Ik was al lange tijd bezig mijn eigen leven vorm te geven en nam daar ook de<br />
verantwoordelijkheid voor. Nu besloot ik dat ik niet langer daadwerkelijk arm zou zijn. Ik<br />
zou alles krijgen wat ik nodig had...<br />
Na vier maanden kwam ik in Puri, waar ik hoopte mijn Kriya-meester te ontmoeten. Hij<br />
was niet terug uit Amerika. Omdat dit het hoofddoel van mijn reis was, voelde ik me<br />
vreselijk teleurgesteld en werd onmiddellijk weer ziek.<br />
Ik heb de meest miserabele Kerst en Nieuwjaar gevierd die je bedenken kunt. In mijn<br />
diepste wanhoop zond God zijn engelen op mijn pad die me liefdevol opnamen en<br />
verzorgden tot ik weer in staat was alleen verder te reizen.<br />
Later bezoek ik in Bodhgaya een boeddhistisch klooster. In de bibliotheek zie ik tot mijn<br />
stomme verbazing het boek van Louise Hay: ‘Je kunt je leven helen’. Het herinnerde me<br />
onmiddellijk aan het feit dat ik ziek was omdat ik mijn positieve gedachten kwijt was.<br />
Ik bezocht een aantal ashrams, waaronder Ganeshpuri, Puna en Putaparthi. Het was<br />
allemaal buitengewoon vertrouwd voor mij. Had een fantastische tijd in een kleine<br />
Hindoe-Christen ashram in het zuiden, ontmoette daar een aantal prachtige jonge mensen<br />
uit Sri Lanka, die later allen vermoord werden.<br />
Het meest geïnteresseerd was ik in het boeddhisme. Terwijl ik nauwelijks op mijn benen<br />
kon staan, nam iemand mij mee ver buiten Bodhgaya om de grotten van de Boeddha te<br />
bezoeken. Ik voelde me fit, zelfs na uren lopen, liep rond de stoepa alsof ik nooit anders<br />
gedaan had en keerde volkomen fit terug. Ik voelde me diep aangeraakt. Eenmaal terug in<br />
mijn onderkomen was ik weer even beroerd als tevoren.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 23/167 Weg naar het Licht
Ik heb indrukwekkende tijden beleefd in onder andere Varanasi, waar ik me gezuiverd<br />
voelde door de lijkenverbrandingen en maak fantastische festivals mee, zoals Shivarati in<br />
Nepal, de geboortedag van Shiva. Saddhu's, Yogi's en Baba's vanuit heel India komen dan<br />
te voet naar Nepal en zijn soms twee jaar onderweg.<br />
Wat een kleur, wat een spiritualiteit en wat een vitaliteit heeft India. Het is ongekend.<br />
Hoewel ik het fantastisch heb in Nepal, het leven minder hectisch is en de mensen veel<br />
vriendelijker zijn, heb ik vanaf het moment dat de bus de grens passeert heimwee. Het is<br />
de eerste keer na mijn zestiende dat ik opnieuw door deze verscheurende emotie ga…..<br />
Dat resulteert erin mijn hele lichaam weer is aangetast als ik zeven maanden later, nu in<br />
gezelschap van Giri, weer naar huis ga.<br />
Ik heb een ongelofelijke verandering doorgemaakt in India. Een inwijding van de eerste<br />
orde. Als vrouw alleen zó leven, is een uitdaging. Had ik niet voor mijn gezondheid terug<br />
naar huis gemoeten, was ik waarschijnlijk voor langere tijd in India gebleven, ondanks het<br />
feit dat er op zijn minst drie mensen waren die me regelmatig misten. Ik had<br />
eenvoudigweg geen tijd om wie dan ook te missen.<br />
Ik deed een regressie om duidelijk te krijgen wat mijn verbinding was met India. Zag<br />
mezelf in zoveel verschillende levens terug dat het me volkomen duidelijk werd.<br />
Ook begon ik me te realiseren dat ik mijn mogelijkheden van toen in dit leven vorm zou<br />
moeten geven. De manier waarop was me nog niet duidelijk, maar het zou op de juiste tijd<br />
en de juiste plaats naar me toekomen.<br />
In India zette ik mijn eerste stap op weg naar een nieuwe verbinding met Christus, al zou<br />
me dat pas veel later duidelijk worden. Mij inwijding in de Kriya Yoga, die rechtstreeks<br />
van de lijn van Christus afstamt, was de eerste opening op dat pad.<br />
En dan besluit ik Reiki te doen. Dat werkt ongelofelijk. Na het eerstegraads weekend is<br />
mijn heimwee naar India voorbij. Mijn rug die totaal geblokkeerd was is veel beter, ik kan<br />
weer met mijn handen aan de grond. De gevolgen van de reis en alle oude dingen die<br />
omhoog komen genezen daarna sneller dan anders.<br />
Reeds na drie maanden doe ik mijn tweede graad. Reikimeesterschap was absoluut niet in<br />
mijn bewustzijn, ik wilde niet langer verantwoordelijk zijn voor anderen. Ik hoefde ECHT<br />
niet meer!<br />
Bovendien kreeg ik de kans om mijn cursuswerk weer op te pakken, wat kon ik nog meer<br />
wensen? Na jaren me bijna kapot gewerkt te hebben, had ik tijd voor mezelf, tijd om alles<br />
te doen wat ik maar wilde, wat wil een mens nog meer?<br />
Meestal gaan de dingen anders dan je kunt bedenken. Ineens werd ik geconfronteerd met<br />
het feit dat dit de manier was om me dienstbaar te maken. De manier om te leren op een<br />
andere manier met verantwoordelijkheid om te gaan. Er volgde een diepgaand proces van<br />
bereidheid en overgave.<br />
En ik gaf me over aan de stroom en werd ingewijd op de dag van mijn verjaardag in het<br />
jaar negentienhonderd negenentachtig. Mentaal en emotioneel had ik van alles<br />
uitgezuiverd. Mijn lichaam was nog steeds bezig om de gevolgen van levenslang ziek zijn<br />
en reacties op emotionele processen uit te werken. Direct na mijn meesterinwijding<br />
gingen we naar Turkije. We waren nauwelijks veertien dagen daar of mijn hernia kwam<br />
terug. Ik wist dat ik iets moest creëren op mijn pad om de genezing zelf in handen te<br />
kunnen nemen.<br />
Die creatie kwam in de vorm van een knul in het hotelletje waar we een paar dagen later,<br />
ik strompelend, binnenkwamen. Hij zette de wervel op zijn plaats, waarna Reiki zijn werk<br />
kon doen. Er werd weer een diepere laag van mijn hernia afgepeld.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 24/167 Weg naar het Licht
De onderliggende boodschap was dat ik mezelf de ondersteuning moest geven die ik nooit<br />
gehad had. Dat had een positieve invloed op mijn rug.<br />
Ik gaf me over aan de stroom van Reiki en werd meer en meer een werktuig van de<br />
energie. Het betekende dat ik ook het werk in het nieuwetijd-centrum los moest laten,<br />
want ik wilde me totaal kunnen wijden aan dit werk.<br />
Het betekende vooral dat Christus zijn vernieuwde plek kreeg in mijn leven en in mijn<br />
hart en dat ervaar ik nog steeds als de grootste gift van Reiki. Ik ben niet meer op zoek, ik<br />
ben thuisgekomen bij mezelf.<br />
Het betekende dat ik bereid was om de stem van mijn hart te volgen die me te kennen gaf<br />
dat ik naar Curaçao moest, al kon ik me niet voorstellen wat ik daar te zoeken had. Ik zou<br />
daar echter iets leren, hoe dan ook. Dus ik ging.<br />
En ik kwam terug naar Nederland en ging opnieuw naar de Antillen. Dat duurde een<br />
aantal jaren en toen begon er weer een ander proces: ik mocht nog meer loslaten. Dat<br />
betekende de bereidheid om uiterlijke zekerheden op te geven, waaronder mijn dierbare<br />
huisje, mijn uitkering, Giri zijn baan en alles wat nodig was om de wereld in te trekken en<br />
te kijken wat we zouden tegenkomen op ons pad.<br />
Het werd een stap naar onafhankelijkheid voor mijn studenten. Meer en meer gaan zij<br />
staan. Het voelt fantastisch en veel gelijkwaardiger.<br />
Giri en ik zijn inmiddels terug van onze pelgrimstocht. We zijn via allerlei omwegen<br />
beland op een schitterend plekje in midden Nederland, waar we voorlopig onze vermoeide<br />
vleugels uit kunnen slaan en onszelf kunnen helen tot er aanwijzingen komen voor een<br />
nieuwe stap, een nieuwe fase in ons leven.<br />
Ik weet dat er vele zielen worden klaargemaakt om mee te werken in Gods plan, op Gods<br />
akkers. En wij zijn bereid het werk te doen wat Hij voor ons voorbestemd heeft. Alles zal<br />
komen op de juiste tijd en de juiste plaats, dus we wachten rustig af.<br />
Waar ik uiteindelijk heen ga? Ik weet het niet. Ik heb al mijn doelen losgelaten in de<br />
wetenschap dat alleen de weg belangrijk is. Ik probeer te leven in het hier en nu. En ik ben<br />
bereid om alles te accepteren op mijn pad als een les, als ervaring en het maakt niet meer<br />
uit: alles is goed en welkom.<br />
Beleving<br />
Ik maakte van elke ervaring een goede of een slechte ervaring,<br />
er is alleen maar ervaring…<br />
Als ik terug kijk op mijn leven, dan is er geen enkele vorm van spijt. Het waren allemaal<br />
ervaringen die ik nodig had om te komen waar ik nu sta.<br />
Ik had de ervaring nodig om me steeds opnieuw eenzaam te voelen, tot ik me kon<br />
verbinden met mijn innerlijke kern, om vanaf dat moment te ervaren dat ik alleen ben en<br />
het alleen mag vormgeven, maar dat ik vooral ALL-een ben.<br />
Ik had de ervaring nodig om te leren wat armoede is, om te ontdekken dat ik me kon<br />
openstellen voor de overvloed van de kosmos op alle verschillende niveaus.<br />
Ik moest ervaren hoe het is om te hunkeren naar liefde en mezelf steeds aanpassen aan<br />
wat ik dacht dat de buitenwereld van me vroeg om maar aardig gevonden te worden, om<br />
tot de ontdekking te komen dat hoewel ik mijn uiterste best deed, er altijd mensen zouden<br />
zijn die niet van me zouden houden. Vanaf het moment dat het me niet meer kon schelen<br />
of mensen me aardig vonden of niet en ik dus meer mezelf kon zijn, begon ik te ontdekken<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 25/167 Weg naar het Licht
dat mensen werkelijk van me hielden.<br />
Ik moest ervaren wat het is om een gebrek aan zelfvertrouwen te hebben, om daarna naar<br />
de andere kant te gaan en mezelf groter te maken, om de harmonie tussen beide polen te<br />
vinden en uiteindelijk in mijn kracht te gaan staan.<br />
Zowel mijn vader als mijn man waren spiegels voor mijn eigen onderdrukking. Zij waren<br />
beiden nogal autoritair, maar op het moment dat ik besefte dat het ook in mij zat, kon ik in<br />
mijn eigen kracht gaan staan. Ik ben dankbaar voor deze belangrijke les.<br />
Ik moest eerst mezelf bewijzen, een bepaalde status opbouwen, iets ‘zijn’ in dit leven, om<br />
daar de betrekkelijkheid van in te zien en ook dat los te kunnen laten.<br />
Ik moest ervaren wat het is om kinderen te hebben, om te leren dat mijn kinderen mijn<br />
kinderen niet zijn. Dat ze me alleen gegeven zijn om ze een poosje te mogen begeleiden,<br />
om van hen te mogen genieten en ook vooral om van hen te mogen leren. Zij zijn een<br />
geschenk op mijn pad.<br />
Ook moest ik ervaren dat ik vreselijk mijn best deed om ze dat te geven wat ik zelf te kort<br />
gekomen was, om achteraf te beseffen dat ik een heleboel andere fouten gemaakt heb. Het<br />
doet er uiteindelijk niet meer toe.<br />
Ik moest ervaren wat het is een intense seksuele relatie te hebben, om ook dat veelal los te<br />
laten en te beseffen dat nabijheid, vriendschap en de bereidheid elkaar te ondersteunen in<br />
het wederzijdse groeiproces de allerbelangrijkste gegevens zijn in een relatie.<br />
Ik moest ervaren om een eigen huis te hebben, om de mogelijkheid te hebben in mezelf<br />
die eigen plek te creëren, waardoor ik nu dat eigen plekje altijd bij me heb, waar ik ook ga.<br />
Ik moest ervaren na de verkoop van ons huis ineens wat geld te bezitten, dat ik dat het<br />
liefst weg wilde geven, omdat ik de verantwoordelijkheid niet wilde, dat ik het geld ook<br />
kon besteden voor mijn spirituele ontwikkeling om het op die manier te laten<br />
doorstromen in de eeuwige stroom.<br />
Ik mocht ervaren dat alle blokkades die ik op bepaalde lagen opruimde een uitwerking<br />
hadden in mijn fysieke lichaam. Hield ik me voorheen enigszins soepel door yoga en zat ik<br />
weer totaal vast als ik een poosje stopte met de oefeningen, nu na jaren praktisch zonder<br />
fysieke oefeningen is mijn lichaam soepeler dan ooit.<br />
Ik moest ervaren dat alles energie is en dat energie moet stromen. Dat wanneer je het op<br />
een bepaald niveau blokkeert, of dat nu de materie is of emotioneel, mentaal of spiritueel,<br />
je jezelf in totaliteit blokkeert.<br />
Ik moest eerst de ervaring hebben om mezelf los te maken van de kerk en mijn oude<br />
wortels in het hindoeïsme en boeddhisme weer vernieuwen, voordat ik kon zien dat kerk<br />
en religie twee verschillende dingen zijn, waardoor ik de essentie van het christendom kon<br />
‘ontdekken’ en mijn relatie met Christus zich kon herstellen.<br />
Ik moest me eerst bevrijden van het dogma van de kerk van schuld, zonde en boete,<br />
voordat ik me kon realiseren dat de boodschap van Christus onvoorwaardelijke liefde is.<br />
Ik moest eerst door vele lagen van pijn, voordat ik wist dat ik de keuze had om ook voor<br />
een leven van vreugde en overvloed te kunnen kiezen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 26/167 Weg naar het Licht
Ik moest me eerst volledig richten op mannen en ontdekte toen de aantrekkingskracht van<br />
vrouwen in mijn leven, voordat ik zo ver was dat ik van mensen kon houden.<br />
Ik moest eerst bereid zijn om mijn eigen familie tot in alle diepten los te laten en te<br />
vergeven, waardoor ik ruimte creëerde om een nieuwe, overweldigende, familie te creëren.<br />
Ik leerde dat ik kan vechten tegen de dingen om me heen, maar dat het enige wat ik<br />
daarmee uiteindelijk vernietig, mezelf is. Ik leerde dat er binnen de beperkingen die er zijn<br />
voldoende ruimte is om mezelf gestalte te geven en ik heb geen behoefte meer om mensen<br />
of ideeën te veranderen. Dat maakt dat ik me een stuk gezonder voel!<br />
‘Alleen de ware meesters weten<br />
dat zij altijd leerling zullen blijven…’<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 27/167 Weg naar het Licht
DEEL 2<br />
REIKI<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 28/167 Weg naar het Licht
REIKI EN HAAR BETEKENIS<br />
Reiki is Japans en betekent universele levenskracht. Het is de energie die in alles aanwezig<br />
is, zichtbaar of onzichtbaar. Het is dat wat we kosmos noemen, prana, licht, liefde, natuur<br />
of God. Het maakt niet uit. Het is de energie die de dode materie bezielt.<br />
Het is de oerenergie die diep in ons allemaal verborgen is, onze verbinding met ons<br />
zielengebied ofwel het vonkje God in onszelf.<br />
Decennia lang hebben we God buiten onszelf gezocht, als een kracht die niets met onszelf<br />
te maken had, maar erg veel macht had. Een kracht die de wereld bestuurde en alles<br />
regelde en vorm gaf en wiens hand ongelooflijk kon straffen, wat voor ons reacties op kon<br />
roepen als: ‘Als er een God bestaat, zou hij dit zeker niet toelaten’.<br />
Reiki is de energie die alles doordringt, ofwel alles is doordrongen van deze kracht. Om<br />
dat enigszins visueel te maken kun je een voorstelling van God maken als zijnde een grote<br />
oceaan. Een enorme krachtbron. Jij en ik zijn druppels in deze oceaan. Maar toch heeft<br />
elke druppel in wezen de potentie van de hele oceaan in zich. In een veel zwakkere vorm<br />
weliswaar, maar de potentie, de kern is daar. Dus in wezen zijn we allemaal godsvonkjes.<br />
Reiki is de kracht om onszelf opnieuw te verbinden met ons godsvonkje, met ons zielengebied,<br />
waardoor ons zelfgenezend vermogen opnieuw wakker wordt gemaakt en we in staat<br />
zijn onszelf uit te zuiveren en dat genezingswerk aan onszelf te verrichten wat er nodig is<br />
alvorens we datgene kunnen gaan leren, kunnen gaan toevoegen aan onze zielenpotentie<br />
waarvoor we deze keer op de aarde gekomen zijn.<br />
Hoe gaat dat in zijn werk?<br />
In potentie hebben we dus allemaal dit zelfgenezend vermogen in ons. Het is alleen<br />
slapende en vervuild of geblokkeerd, net zoals je het noemen wilt. Door te werken aan<br />
jezelf los je deze blokkades op en zul je uiteindelijk ook bij deze potentie uitkomen.<br />
Reiki zet dit proces bij jezelf in een stroomversnelling. Vanaf het moment dat jij beslist om<br />
een Reikiklas te gaan doen open je jezelf al voor het binnen laten komen van deze energie<br />
en het proces start meestal dus al voordat de Reikiklas begint.<br />
Wat gebeurt er in een Reikiklas?<br />
Het belangrijkste wat er gebeurt in een Reikiklas zijn de initiaties of inwijdingen die je<br />
gegeven zullen worden door een Reikimeester, die je als een kanaal kunt zien of als een<br />
medium of tussenpersoon tussen jou en de Kosmische energie.<br />
De inwijdingen of afstemmingen zijn een heilig ritueel waarin de Reikimeester je als het<br />
ware opdraagt aan God of aan de kosmos.<br />
We kennen nog steeds vele rituelen en in de oudheid kende men ook vele rituelen, zoals de<br />
rituelen bij de geslachtsrijpheid van man en vrouw, het hele proces van rituelen waar<br />
indianen door moesten gaan alvorens ze de status van medicijnman of vrouw hadden<br />
verworven, de inwijdingsrituelen in de tempels in Egypte en bij de Maya's, maar ook de<br />
doop, het vormsel en het huwelijk zijn rituelen, waarvan we de betekenis helaas vaak<br />
vergeten zijn.<br />
Priesterschap of medicijnman of vrouw was in de oudheid slechts voor enkele personen<br />
weggelegd. Om werkelijk een meester te worden moest je vaak jaren en jaren studeren en<br />
door al je angsten, twijfels, machtsspelletjes en onzekerheden heengaan. In het oosten<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 29/167 Weg naar het Licht
waren er nog steeds ongelofelijk veel briljante leermeesters rond de jaren zestig. Vele<br />
westerlingen begonnen rond deze tijd hun gemis aan spiritualiteit te ervaren en gingen<br />
voor langere tijd naar India in de leer bij een Leermeester.<br />
Deze leerprocessen gingen en gaan nog steeds gepaard met initiaties, zoals bijv. in de<br />
Kriya-yoga. En tegelijkertijd moet je bereid zijn je te willen verbinden en bereid zijn om te<br />
leren en te werken. Steeds opnieuw weer de verleidingen van buiten weerstaan. Je Ego<br />
werd steeds opnieuw op de proef gesteld, waardoor je gedwongen werd je kleine ik los te<br />
laten en je over te geven aan de stroom. Pas dan en niet eerder was de tijd rijp dat je een<br />
Leermeester kon zijn voor anderen.<br />
Het hele proces, wat soms jaren in beslag nam, voerde je uiteindelijk naar overgave.<br />
Overgave aan de Bron. Niet mijn wil geschiedde, maar de Uwe. Daarna kon de mens zijn<br />
verworvenheden door gaan geven en dienstbaar zijn aan het grote geheel.<br />
In de katholieke traditie ging jaren geleden de oudste zoon of dochter het klooster in en<br />
wijdde zijn of haar leven aan God.<br />
In India zijn er nog steeds een aantal grote leermeesters en je vindt ze overal over de<br />
wereld, maar het zijn er veel minder dan voorheen. De kerken lopen leeg en de kloosters<br />
verdwijnen of krijgen een andere functie.<br />
De tijd is rijp dat ieder mens voor zich zijn eigen goddelijkheid gestalte gaat geven in de<br />
wereld. En het maakt niet uit wat je doet. Alleen de intentie is werkelijk belangrijk. Als je<br />
intentie zuiver is, zal elke daad verbonden zijn met je hartenergie en is elk werk genezend<br />
zowel voor de persoon als de omgeving.<br />
Reiki is een goddelijke gift die past bij deze tijd, waarin zoveel mensen zich bewust gaan<br />
worden dat materie niet echt gelukkig maakt en de leegte gaan voelen van hun<br />
afgescheidenheid en zoeken naar de verbinding.<br />
Reiki is een liefdevolle en eenvoudige weg. Het is ontdaan van alle opsmuk. Er zijn geen<br />
regels die je hoeft te volgen, geen geboden of verboden. Reiki is toegankelijk voor iedereen<br />
of je nu een hoog ontwikkeld bewustzijn hebt of niet. Mensen die pas starten op hun<br />
zoektocht maken in een korte tijd vaak ongelofelijke veranderingen door en voor hen is de<br />
weg open om onbeperkt te groeien.<br />
Mensen die al jaren in contact zijn met hun spiritualiteit ervaren Reiki vaak als de kroon<br />
op alles en staken hun zoektochten, omdat Reiki hen in verbinding brengt met hun eigen<br />
kern en zij daardoor ‘ont-dekken’ dat alles in henzelf aanwezig is...<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 30/167 Weg naar het Licht
DE REIKIGESCHIEDENIS<br />
De Reikigeschiedenis is steeds van mond tot mond doorgegeven en ik geef hem slechts in<br />
het kort weer, omdat hij voor velen van jullie al reeds bekend is en iedere Reikistudent het<br />
‘blauwe boekje’ ontvangt met o.a. de geschiedenis van Reiki.<br />
De ontdekker van Reiki als een methode voor natuurlijke genezing was Dr. Mikao Usuï.<br />
Aan het einde van de 19e eeuw was hij hoofd van een kleine christelijke universiteit in<br />
Kyoto in Japan.<br />
Er mensen die beweren dat Dr. Usuï een Boeddhist moet zijn geweest in plaats van een<br />
Christen. Voor mijn gevoel maakt het niets uit en was hij een boeddhist, een hindoe en een<br />
christen. Als je de Verlichting hebt bereikt, dan ben je terug in de Bron en maakt het letterlijk<br />
niet meer uit, want in essentie zijn wij allen één.<br />
Op een dag stelde één van zijn studenten hem de vraag of hij geloofde in de wonderen van<br />
Christus en dat veranderde zijn leven totaal.<br />
Hij besloot al zijn zekerheden achter zich te laten en op onderzoek uit te gaan en hij<br />
ondernam een tocht van ongeveer zeven jaar die hem voerde naar de Verenigde Staten,<br />
waar hij een eredoctoraat haalde in de theologie, via India en de studie van Sanskriet<br />
kwam hij uiteindelijk toch weer terug in Japan en terecht in een Boeddhistisch Zenklooster.<br />
Hij bestudeerde de Boeddhisutra's en vond uiteindelijk de oude symbolen en formules die<br />
verbonden waren met de genezende kracht van de Boeddha. Maar dat betekende nog niet<br />
dat hij ook de kracht had om te genezen.<br />
Op advies van de oude abt ging hij voor eenentwintig dagen naar de heilige berg Kuriyama<br />
om te vasten en te mediteren. Hij gooide elke dag een steentje naar beneden en<br />
aanvankelijk gebeurde er niets... tot de eenentwintigste dag. Toen brak de hemel open en<br />
verschenen de symbolen en de mantra's voor hem en raakten hem in zijn hoger<br />
bewustzijn. Op dat moment werd hij dus verlicht en had hij de gave van genezing, zoals<br />
velen voor hem ook reeds hebben bezeten, waaronder de Boeddha en Christus.<br />
Op dat moment begon zijn genezingswerk. Samen met vader abt gaven zij dit grootse<br />
geschenk de naam Reiki, wat universele levensenergie betekent.<br />
Vanaf dat moment genas alles wat hij aanraakte. De daaropvolgende periode van zeven<br />
jaar werkte hij in de sloppenwijken van Kyoto om vele bedelaars te genezen en hun aan<br />
het werk te sturen buiten de sloppenwijken. Maar na die zeven jaar begonnen de eerste<br />
weer terug te keren en ontdekte hij tot zijn verdriet dat ze hun oude manier van leven<br />
meer op prijs stelden dan hun nieuwe, omdat ze simpelweg niet geleerd hadden de<br />
verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen leven.<br />
Toen wist hij dat hij de gift van Reiki niet op de eerste plaats gekregen had om mensen te<br />
genezen, maar veeleer om mensen bewust te maken dat zij in staat waren zichzelf te<br />
genezen. Een fantastisch hulpmiddel wat hij daarbij in het leven riep waren de<br />
Reikiprincipes.<br />
Op het moment dat Dr. Usuï voelde dat zijn leven in de stof zijn einde naderde, wees hij<br />
een van zijn trouwste studenten, Dr. Hayashi, aan als zijn opvolger en droeg hij hem op de<br />
leer van Reiki zuiver door te geven.<br />
Dr. Hayashi begon de eerste Reikikliniek in Tokyo. Hier werden mensen behandeld door<br />
Reikistudenten en ook gingen van hier uit studenten naar andere plaatsen om mensen te<br />
behandelen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 31/167 Weg naar het Licht
In negentien vijfendertig kwam Hawayo Takata naar Japan om genezing te vinden en zij<br />
kwam tenslotte in deze kliniek terecht en herstelde volledig en vanaf dat moment wilde ze<br />
zichzelf totaal aan Reiki wijden.<br />
Na een jaar studie en werk in de kliniek verliet zij Japan om terug naar Hawaï te gaan met<br />
haar gift van Reiki.<br />
Zij was een heel eenvoudig mens en deed fantastisch werk met Reiki. In 1938 werd zij<br />
geïnitieerd als een Reikimeester.<br />
Tijdens een droom ontving ze een boodschap die haar naar Japan riep en daar vertelde<br />
Dr. Hayashi haar van de komende oorlog en de onmogelijkheid voor hem om dienst te<br />
nemen in het leger. Hij besloot om zijn lichaam te verlaten en vroeg Hawayo Takata Reiki<br />
te beschermen en naar het Westen te brengen, want hij wist eveneens dat Reiki tijdens de<br />
tweede wereldoorlog zou verdwijnen in Japan.<br />
Hawayo Takata vertrok weer naar Hawaï en zette haar prachtige werk met Reiki door. Pas<br />
in de laatste tien jaar van haar leven begon ze meesters in te wijden en toen ze haar<br />
lichaam verliet in 1980 liet ze niet alleen tweeëntwintig meesters na maar had ze tevens<br />
Phyllis Furumoto, haar zevenentwintig jarige kleindochter aangewezen om haar prachtige<br />
werk voort te zetten. In 1982 richtte Phyllis Furumoto in Hawaï ter nagedachtenis van<br />
Hawayo Takata de Reiki Alliance op.<br />
Na ons bezoek aan Japan heb ik een aantal dingen ‘ontdekt’ die niet stroken met de<br />
geschiedenis hiervoor. Hoewel ik al eerder aangaf dat het in feite allemaal niet uitmaakt,<br />
wil ik toch het volgende toevoegen:<br />
Zijn originele naam was Mikkyo dat ‘geheime leringen’ betekent. De betekenis van Usuï is<br />
‘waterwiel’. Dus in totaliteit betekent het ‘de geheime leringen van Mykkyo Usuï, wat hij<br />
neerzette in eenentwintig dagen ‘Reity’ ofwel eenentwintig dagen meditatie, een proces<br />
dat je terug kunt vinden in de eenentwintig dagen reiniging die na elke graad opnieuw<br />
optreedt.<br />
De heilige berg bestaat en heet Kuramayama in plaats van Kurayama. Hij ligt aan het<br />
einde van een privé spoorlijntje en ongeveer twaalf kilometer uit het centrum van Kyoto.<br />
Het is een bijzondere pelgrimsplek en een heilige plaats voor meer dan twaalfhonderd<br />
jaar. Ik heb gesproken met een prachtige vrouwelijke monnik die mij vertelde alleen maar<br />
via mensen zoals ik de naam van Dr Usuï gehoord te hebben. Ze zei dat hij waarschijnlijk<br />
een van degenen was die daar op die plek zijn verlichting heeft gekregen.<br />
Hoe dan ook het is nog steeds een krachtige plek en een pelgrimsoord voor vele<br />
Japanners.<br />
Wat op zich erg interessant is dat ik in Kyoto een fantastische tempel heb gevonden die<br />
een naam droeg die ongetwijfeld met Dr. Usuï en met Reiki verband hield. Ik kan deze<br />
naam hier niet publiceren, want dan geef ik een geheim prijs. De tempel is alleen te<br />
herkennen door meesters. Het is ongetwijfeld de plek waar hij zijn Zen-monnik ontmoette...<br />
Op de universiteit schijnt Dr. Usuï nooit gewerkt te hebben, niemand kent hem daar. Ik<br />
zelf zie hem eerder als tuinman, dan als leraar.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 32/167 Weg naar het Licht
Vreemd is ook dat er feitelijk niets van Dr. Usuï is terug te vinden, terwijl in Tokyo wel de<br />
restanten van een van de Reikiklinieken en een grafteken van Dr. Hayashi zijn gevonden.<br />
Dan is het, volgens een betrouwbare bron, heel goed mogelijk dat Dr. Usuï is omgekomen<br />
tijdens de ramp in Hiroshima, waar ik voor ik deze informatie had geweldig geobsedeerd<br />
raakte door een foto van de ‘Boeddha met de genezende handen’. Deze Boeddha vonden<br />
we terug in een van de twee tempels die gespaard is gebleven tijdens deze ramp en<br />
waarvan ik een sterk vermoeden heeft dat hij iets te maken heeft met Reiki...<br />
Er blijkt nog een heilige berg te bestaan die dezelfde naam draagt tussen Kyoto en Osaka,<br />
waar informatie is gevonden over Dr Usuï.<br />
Blijft overeind staan dat ons een fantastisch geschenk is teruggegeven en dat het aan ons is<br />
hoe we dit geschenk gestalte willen geven in ons leven.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 33/167 Weg naar het Licht
DE VERSCHILLENDE GRADEN IN REIKI<br />
DE EERSTE GRAAD<br />
De eerste graad Reikiklas wordt gegeven in vier dagdelen van drie uur en start meestal op<br />
vrijdagavond en eindigt op zondagmiddag. Maar vier avonden is ook mogelijk. Het is<br />
belangrijk dat er een bepaalde tijd tussen de initiaties zit om het lichaam de kans te geven<br />
de verhoogde vibratie een plaats te geven.<br />
De basis van Reiki is uiteraard de initiaties of inwijdingen, want dat maakt dat jij opnieuw<br />
wordt afgestemd op jouw zielenpotentie ofwel je hartenergie. En dat is tevens de plaats<br />
waar jou zelfgenezend vermogen is gehuisvest. Deze inwijdingen of afstemmingen maken<br />
dat jij deze goddelijke energie door je heen kunt laten stromen en gebruiken voor je eigen<br />
genezingsproces en dat van anderen.<br />
Tegelijkertijd geven deze inwijdingen je de bescherming waardoor je met anderen kunt<br />
werken en het uiteindelijk niet meer nodig zal zijn om de energie van anderen over te<br />
nemen en daar ziek van te worden.<br />
Ik zeg uiteindelijk, want het heeft ook te maken met het loslaten van je lagere Ego. In het<br />
begin is het o zo fascinerend om te ontdekken wat je allemaal kunt, maar langzaam maar<br />
zeker zul je begrijpen dat niet jij maar de kracht van Reiki de genezende kracht is. De<br />
bescherming van de initiaties maken ook dat het jouw geen energie kost om<br />
behandelingen te geven maar dat je rechtstreeks kunt putten uit de onuitputtelijke Bron<br />
en dat je jezelf elke keer opnieuw weer oplaadt tijdens een behandeling.<br />
In een eerste graad Reikiklas krijg je vier inwijdingen welke je openen op de vier verschillende<br />
niveaus: fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel. De chakra’s en de energiebanen<br />
worden gezuiverd, versterkt en geopend. Afhankelijk van het bewustzijn van de<br />
betreffende persoon op dat moment. Als de chakra’s zich verder zouden openen als de<br />
persoon aankan, zou dat gevaarlijk kunnen zijn voor het energiesysteem.<br />
De opening die er ontstaat zal juist groot genoeg zijn om verder te kunnen groeien vanaf<br />
het niveau waar jij op dat moment bent.<br />
Dat maakt Reiki zo uniek, het geeft de persoon precies wat hij of zij nodig heeft en is dus<br />
voor iedereen een unieke ervaring. Geen twee mensen die een Reikiklas volgen hebben<br />
dezelfde beleving, al heeft praktisch iedereen zeer intense ervaringen die al starten tijdens<br />
het weekeinde of reeds van tevoren, maar beslist niet stoppen na het weekend.<br />
Integendeel, de opening is gemaakt, het zaad is gezaaid en het zal kiemen en groeien, naar<br />
gelang jij er gestalte aan wilt geven.<br />
Hoe ontvankelijker je bent, hoe meer je jezelf zult openen en hoe meer je het proces van<br />
Reiki meteen zult begrijpen en verwelkomen.<br />
De kracht van Reiki is de energie van het hart, de liefdesenergie die alles verbindt en je een<br />
doet voelen met alles en iedereen om je heen. Dat is de ervaring die mensen meestal<br />
hebben in een Reikiklas en voor velen is dat overweldigend, het maakt niet uit wat mensen<br />
van tevoren gedaan hebben, deze ervaring is voor praktisch iedereen gelijk.<br />
Los van de initiaties zal je Reikimeester praten over de geschiedenis van Reiki, de directe<br />
lijn van Reiki, de Reikiprincipes, wat wel en niet te doen met Reiki en hij zal je leren hoe je<br />
jezelf en anderen een behandeling kunt geven.<br />
Alles daaromheen is de kleur die inherent is aan de manier hoe jouw Reikimeester in het<br />
leven staat, welk niveau van bewustzijn hij heeft en hij zal ongetwijfeld zijn ervaringen in<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 34/167 Weg naar het Licht
welke vorm dan ook inbrengen. Dat betekent dat elke Reikimeester uniek is en zijn eigen<br />
unieke manier van werken heeft.<br />
Voor mij geldt dat ik graag mijn groepservaringen inbreng in de vorm van aardingsoefeningen,<br />
zang en meditaties. Maar deze oefeningen staan niet op zichzelf, maar hebben<br />
tot doel de Reikienergie nog beter en bewuster te laten stromen.<br />
Het is trouwens ook afhankelijk van de plaats waar ik werk. In de Antillen moet ik mijn<br />
groepen op een andere manier vorm geven als ik hier doe. Bovendien vibreert mijn<br />
energie op de groep, dat betekent dat de deelnemers mede bepalen wat er belangrijk is in<br />
die bewuste groep.<br />
Maar de basisprincipes moeten altijd vertegenwoordigd zijn, want zonder initiaties is er<br />
geen Reiki.<br />
De verscheidenheid onder de Reikimeesters maakt tevens dat de ingang naar Reiki er voor<br />
iedereen is, want er is altijd wel een Reikimeester te vinden die vibreert op jouw<br />
energietrilling. Spiritueel of juist niet. En dat feit is erg belangrijk, want wil je iets kunnen<br />
leren en openstaan voor de diepere waarden van Reiki, dan zal de energievibratie moeten<br />
aansluiten.<br />
Hoe dan ook, je krijgt altijd die ervaring die jij nodig hebt op jouw pad en voor de meeste<br />
is dat een fantastische ervaring. Misschien is het jouw overkomen dat het naar jouw gevoel<br />
een slechte ervaring was, maar geloof me, het was op dat moment de perfecte ervaring<br />
voor jou en het geeft je op zijn minst de mogelijkheid om uit te zoeken waarom je deze<br />
ervaring nodig had en waarschijnlijk, als je dat hebt uitgewerkt, is het de tijd om een<br />
Reikimeester te zoeken die beter bij je past of op zijn minst bij dat deel in jezelf wat jij<br />
probeert gestalte te geven.<br />
In die zin zou je dus kunnen zeggen dat er geen goede en geen slechte Reikimeesters zijn.<br />
Maar naar mijn mening is de kwaliteit van Reiki wel degelijk gekoppeld aan de staat van<br />
bewustzijn en de manier waarop iedere Reikimeester zijn eigen kompost heeft uitgewerkt<br />
of misschien nog steeds aan het uitwerken is. Want niemand is perfect, anders zouden we<br />
hier niet zijn om onze lessen te leren.<br />
Als we op deze aarde onze intrede doen zijn we nog puur en zuiver. Zoals men zegt in de<br />
transactionele analyse: we worden als prinsen geboren, maar we worden als kikkers misvormd.<br />
En min of meer is dat waar. Je zou ook jezelf kunnen zien als een dikke ui, waarin<br />
jouw ware wezen de kern is en daarom heen heb je door je opvoeding, de cultuur waarin je<br />
leeft, enzovoort, allerlei lagen opgebouwd om jezelf te beschermen tegen je eigen kwetsbaarheid.<br />
En die lagen waren tot nu toe belangrijk, dus veroordeel dat niet.<br />
Al deze bescherming had je nodig om eens zo diep geraakt te worden dat je durfde te<br />
besluiten laag voor laag af te gaan pellen en naar je ware wezen op zoek te gaan.<br />
In het Westen moeten wij eerst heel diep geraakt worden, letterlijk op onze fundamenten<br />
worden dooreen geschud, voor we inzien dat er meer moet zijn dan we tot nu toe dachten.<br />
Ik denk bijvoorbeeld aan het verlies van een dierbaar iemand, een echtscheiding, een<br />
ernstige ziekte. Allemaal vormen van rouwprocessen die ons wakker schudden en open<br />
maken om dieper in onszelf te gaan.<br />
Want dan pas, en helaas meestal niet eerder, wordt ons duidelijk dat alle zekerheden die<br />
we vanaf onze geboorte tot aan het graf hebben opgebouwd, geen enkele garantie bieden<br />
voor onze innerlijke onzekerheid. Dan pas en helaas meestal niet eerder beseffen we onze<br />
naaktheid en beginnen we onszelf te realiseren dat we van dit alles uiteindelijk niets mee<br />
zullen kunnen nemen...<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 35/167 Weg naar het Licht
In de niet westers georiënteerde landen ligt dat, nu vaak nog, totaal anders. Hij armer de<br />
mensen zijn, hoe meer puurheid en rijkdom ze vaak innerlijk bezitten. Zij leven niet in die<br />
afgescheidenheid waarin wij leven. Dat maakt dat deze mensen vaak een enorme vitaliteit<br />
bezitten en de hele dag zware arbeid kunnen verrichten en tegelijkertijd nauwelijks iets te<br />
eten hebben. Maar datgene wat zij eten, is vol van kosmische energie en bevat letterlijk<br />
alles wat de mens nodig heeft. Vandaar ook dat het mogelijk is dat er yogi's zijn die leven<br />
op slechts een handje vol rijst per dag.<br />
Het voedsel in het westen is overvloedig, maar leeg en ziekmakend omdat het ontbreekt<br />
aan de juiste kosmische energie en meestal niet de tijd krijgt om op een natuurlijke manier<br />
te groeien en te rijpen. Proef maar eens het verschil tussen een tomaat gerijpt op de koude<br />
grond en een tomaat uit de kas. Enorm!<br />
Wij westerlingen zijn behept met allerlei angsten. De oorzaak is dat we leven in<br />
afgescheidenheid en vergeten zijn dat het leven een voortdurende cyclus is. En wil je niet<br />
bang zijn voor het leven zul je eerst de angst voor de dood moeten verliezen. Vanaf dat<br />
moment kunt je de vreugde van het leven op aarde in haar juiste proporties zien en ten<br />
volle beleven zonder enige vorm van gehechtheid.<br />
Emoties als woede, jaloezie, angst maar ook medelijden, overbezorgdheid en schuldgevoel<br />
hebben met onze aardse persoonlijkheid te maken. Pas als we die omarmen, niet langer<br />
onderdrukken maar leren hanteren, krijgen we toegang tot ons ware of hogere zelf.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 36/167 Weg naar het Licht
HET UITZUIVERINGSPROCES NA DE INITIATIES<br />
Het reinigingsproces kan in de eerste eenentwintig dagen vrij heftig zijn, omdat je fysieke<br />
lichaam nog erg moet wennen aan de ijlere vibratie. Vandaar dat het fantastisch is om een<br />
dagboekje bij te houden vanaf het moment dat je Reiki doet. Het zal je helpen in de tijden<br />
dat je het allemaal niet zo ziet zitten om terug te kunnen lezen welke veranderingen je hebt<br />
doorgemaakt.<br />
Het proces gaat soms zo snel dat je het gevoel kunt hebben: ik wou dat ik er nooit aan<br />
begonnen was of ik gebruik mijn handen niet meer of iets van dien aard. Maar je kunt<br />
doen wat je wilt, het proces in jou is geopend en je kunt het niet meer stoppen. Hoewel het<br />
verschil maakt of jij werkt met het gereedschap wat je tot je beschikking hebt gekregen of<br />
niet.<br />
Het is als de parabel die Christus aan zijn leerlingen vertelde over de talenten: een heer gaf<br />
drie verschillende personen de beschikking over dezelfde talenten. De eerste verspilde ze<br />
en toen zijn heer terugkwam had hij niets meer over. De tweede was dankbaar. Hij begroef<br />
zijn talenten in de grond en toen zijn heer terugkwam was er niets in zijn situatie<br />
veranderd. De derde echter was niet alleen dankbaar, maar nam zelf de volledige<br />
verantwoordelijkheid voor de gekregen talenten. Hij werkte ermee en toen de heer terug<br />
kwam was zijn bezit verdubbeld.<br />
Hetzelfde geldt voor mensen nadat ze Reiki doen. Je hart is geopend en het zaad is<br />
gezaaid. Maar jij moet het water geven, want als je een zaadje geen water geeft. Zal het<br />
uiteindelijk afsterven. Het zaad van Reiki zal nooit helemaal afsterven, de kiem blijft voor<br />
altijd in je hart. Maar het zal niet groeien als jij het geen water geeft. En de manier om het<br />
water te geven is de volgende: gebruik je handen zoveel als je kunt en wordt jezelf bewust<br />
van je intenties. En hoe meer je jouw handen gebruikt, hoe meer je in aanraking zult<br />
komen met jezelf en dingen in jezelf die verborgen zijn. Want door de initiaties is er licht<br />
toegevoegd aan jouw systeem. En om het donker te kunnen zien heb je licht nodig.<br />
Dus Reiki helpt je om het donker in jezelf te zien. Voor veel mensen is dit beangstigend. Zij<br />
willen graag verlicht worden maar zijn niet bereid naar het donker in zichzelf te kijken en<br />
nog minder bereid om daar de verantwoordelijkheid voor te nemen. Maar als je werkelijk<br />
wilt groeien is de enige manier dat je het donker in jezelf gaat verwelkomen. Want dat is je<br />
kompost tot groei. Dat is je gereedschap waarmee je uiteindelijk dat neer zult gaan zetten<br />
wat jij hebt neer te zetten op deze aarde. En wanneer je het verwelkomt zul je merken dat<br />
het donker allang zo donker niet meer is. Want alles wat je onderdrukt, of het nu woede is,<br />
boosheid of jaloezie, het wil gezien worden. Het zal blijven wringen en op een onbewaakt<br />
moment zal het de baas gaan spelen over jou. En dan vermoord je iemand of zo. En<br />
niemand had dat ooit van jou verwacht, want je leek zo'n ontzettend zacht en vriendelijk<br />
mens.<br />
Maar binnen in jou broeide het en je nam het niet serieus, dus het ontplofte zonder dat je<br />
er controle over had.<br />
De eerste stap is te accepteren dat jij net zo goed als ieder ander dezelfde potenties aan<br />
emoties in je draagt. En dat je op aarde bent gekomen om iets daarvan nu voorgoed op te<br />
ruimen.<br />
Vanaf het moment dat je jouw eigen kompost gaat verwelkomen, zul je merken dat je<br />
minder gaat oordelen over anderen.<br />
Je bent bezig je eigen verantwoordelijkheid op je te nemen. Geen gemakkelijke klus, maar<br />
wel een enorme uitdaging!<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 37/167 Weg naar het Licht
En uiteindelijk zul je weten dat het licht altijd sterker is dan de duisternis. Uiteindelijk zal<br />
het licht overwinnen als jouw intentie zuiver is en de wil aanwezig is om er aan te werken.<br />
En elke keer wanneer het je gelukt is, is het de keer daarop eenvoudiger.<br />
Ziekten zijn nooit alleen fysiek, maar ontstaan vanuit andere lagen in je bewustzijn. Op<br />
zielenniveau heb je waarschijnlijk de nodige informatie meegebracht om uit te werken.<br />
Dat zit dus in je spirituele laag van je aura. Je mentale laag, de derde laag verbonden met<br />
de zonnevlecht, is verbonden met je denken. Het betekent simpel dat je vanuit je denken<br />
je leven creëert en vorm geeft.<br />
Een voorbeeld:<br />
Er kwam een vrouw naar me toe met borstkanker. Zij was zesendertig jaar. Haar moeder<br />
was gestorven aan borstkanker toen zijzelf achttien was. De relatie met haar vader was<br />
niet goed. Ze ging hem uit de weg na de dood van haar moeder. Hij praatte nauwelijks<br />
over haar en zij concludeerde daaruit dat hij niet genoeg van haar moeder gehouden had.<br />
Bovendien was hij volgens haar zeggen, veel te snel hertrouwd.<br />
Door de haat naar haar vader levendig te houden en tegelijkertijd haar angst steeds<br />
opnieuw te stimuleren: mijn moeder is gestorven aan borstkanker, ik krijg borstkanker,<br />
ging haar angst in vervulling en creëerde ze borstkanker.<br />
Een van de eerste dingen die ik haar adviseerde, was gaan praten met haar vader. Het<br />
bleek dat haar vader niet over haar moeder praatte om haar te beschermen....<br />
Dit was een begin van het los kunnen laten van haar angsten en vooral van haar haat. De<br />
volgende stap was dat ze haar vader en zichzelf kon vergeven. En daarna kon het<br />
genezingsproces zijn werk doen via Reiki.<br />
Het is werkelijk ongelofelijk wat voor ideeën we hebben over onszelf en dus ook over<br />
anderen. En hoe die ideeën een eigen leven gaan leiden, omdat we ze nooit toetsen aan de<br />
werkelijkheid. Onze gedachten zijn vaak zo negatief, dat het van het grootste belang is ons<br />
bewust te worden van ons denken en de kracht ervan. De energie die we voortdurend<br />
gebruiken om onszelf onderuit te halen en ziek te maken, kunnen we beter besteden aan<br />
positieve gedachten, die niet alleen invloed zullen hebben op onszelf maar op onze totale<br />
omgeving, dus uiteindelijk op de wereld.<br />
Dus vanaf onze spirituele laag gaan deze opdrachten naar ons mentale veld en komen dan<br />
terecht in ons emotieveld om zich uiteindelijk in ons lichaam in de vorm van ziekte neer te<br />
zetten.<br />
Dat betekent dat het jaren kan duren voor een ziekte zich openbaart in ons lichaam,<br />
omdat ons lichaam de meest trage vibratie aan energie heeft. De kleur van het eerste<br />
chakra wat verbonden is met ons fysieke lichaam en het element aarde, is rood. De<br />
vibratie van rood is de meest trage van het kleurenspectrum en de reflectie is de meest<br />
warme. Oranje, behorende bij ons emotielichaam en verbonden met het waterelement, is<br />
minder traag en minder warm. Dat geeft het gevoel dat we kunnen ‘zwemmen’ in onze<br />
emoties.<br />
Trouwens de elementen verbonden aan het desbetreffende chakra werken genezend voor<br />
problemen die voortkomen uit dat chakra. Werk dus letterlijk in de aarde als je problemen<br />
hebt met het eerste chakra. Water is genezend voor het emotiegebied. En vuur is reinigend<br />
voor ons mentale veld, onze denkwereld. Wandelen in de frisse lucht is een uitstekende<br />
remedie als genezing voor je hart.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 38/167 Weg naar het Licht
Geel is de kleur van de zonnevlecht en verbonden is met het mentale lichaam. Geel is al<br />
sneller en minder warm. Mentaal betekent het dat je gedachten stukken sneller zijn dan je<br />
emoties en zeker dan de vibratie van je fysieke lichaam.<br />
Misschien dat je nu begint te begrijpen dat alles een effect heeft op jouw ‘zijn’, ook de<br />
kleuren die je draagt. Als je slecht ‘geaard’ bent is het dus uitstekend om met aardse<br />
dingen bezig te zijn en rood te dragen. Als je ontstekingen hebt in je lichaam is lichtblauw<br />
een rustgevende en verkoelende, dus genezende kleur voor je.<br />
Mensen die vaak zwart dragen hebben meestal een gebrek aan energie. Zij vegeteren als<br />
het ware op hun omgeving. Meestal zijn zij depressief en je ziet het dan ook vaak bij jonge<br />
vrouwen rond een bepaalde leeftijd.<br />
In ziekenhuizen enzovoort wordt daarom wit gedragen. Wit reflecteert alle kleuren van de<br />
regenboog en is een uitgevende kleur.<br />
Hoewel ik al aangegeven heb dat niets zuiver lichamelijk is en omgekeerd, reageren<br />
mensen óf sterk fysiek, emotioneel óf mentaal. Vandaar dat ik toch even dit onderscheid<br />
maak:<br />
* Uitzuivering op het fysieke niveau:<br />
Na de inwijdingen maar ook na Reikibehandelingen gaat je lichaam sterke<br />
afscheidingsreacties vertonen. Dat kan betekenen dat je urine er donker uit kan zien en<br />
je transpiratie kan gaan stinken.<br />
Als je sterk fysiek reageert en je bent vele malen ziek geweest dan moet je jezelf erop<br />
voorbereiden dat alles in een sneltreintempo terug gaat komen. Alle ziekten die je in het<br />
verleden hebt gehad en die min of meer zijn onderdrukt, onder het gebruiken van<br />
medicijnen, zullen zich opnieuw aandienen. De chronische kwalen dus. Reiki maakt ze<br />
‘acuut’ acuut. Dat betekent dat je nu de mogelijkheid krijgt om de oorzaak op te ruimen.<br />
Dus raak niet meteen in paniek. Je bent niet ziek, je zit midden in een genezingsproces.<br />
Als je de moed hebt, werk dan aan je helingsproces met Reiki en probeer het zonder<br />
chemische medicijnen.<br />
Als je dat vertrouwen niet hebt, ondersteun het proces dan met homeopathie. Maar lukt<br />
dat niet, straf jezelf niet als je nog medicijnen nodig hebt. De eerste stap op weg naar<br />
genezing is acceptatie.<br />
Er blijven altijd situaties dat je eenvoudig je gezonde verstand moet gebruiken. De<br />
medische wetenschap is er niet voor niets en de ontwikkeling die zij doorgemaakt<br />
hebben is werkelijk ongelofelijk, dus maak er gebruik van als jij dat nodig hebt.<br />
Op het fysieke vlak kun je zeggen dat Reiki dezelfde uitwerking heeft als een homeopathisch<br />
middel, in eerste instantie versterkt het de kwaal, om uiteindelijk het lichaam de<br />
kans te geven de boel echt op te ruimen. Reiki werkt nog vele malen sterker en directer,<br />
simpel omdat je niet naar het juiste middel in de juiste potentie hoeft te zoeken, zeker<br />
na de inwijdingen.<br />
Wees niet teleurgesteld als je door een bepaald proces bent gegaan en het komt weer<br />
terug. Hoe lang heb je nodig gehad om deze ziekte op te bouwen? Je pelt hem nu laag<br />
voor laag af. Nogmaals, het helpt als je het proces kunt verwelkomen als een<br />
uitzuiverings- en genezingsproces en het werkt meestal versneld.<br />
Je kunt elk proces zien als de heilige spiraal van zeven jaar, elke keer opnieuw ga je op<br />
een ander niveau door hetzelfde proces.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 39/167 Weg naar het Licht
* Uitzuivering op het emotionele niveau:<br />
Onverwerkte emotionele trauma's komen omhoog en zoeken meestal een uitwerking in<br />
je dromen. Je gaat meer dromen na een Reikicursus of misschien kan ik beter zeggen:<br />
Je bent beter in staat om je dromen te herinneren. Je gaat meestal op een zeer zachte<br />
en liefdevolle manier door de onverwerkte emoties heen en deze krijgen een plek in<br />
jezelf.<br />
Ik heb echter ook meegemaakt dat iemand gedurende de tweede graad terug ging in<br />
haar herinnering naar een niet uitgewerkte psychose en zij deze psychose daarna<br />
opnieuw kreeg uit te werken. Er was echter een verschil met daarvoor: ze wist wat er<br />
aan ten grondslag lag en was bereid deze weg te gaan om zichzelf te kunnen openen<br />
voor de ongelofelijke kracht in haar, de Bron van onvoorwaardelijke liefde.<br />
* Uitzuivering op mentaal niveau:<br />
Na Reiki krijgen we meer inzicht en uiteindelijk meer rust in ons denken. Het werken<br />
met affirmaties is een goede hulp om dit proces te ondersteunen.<br />
Wees jezelf bewust dat bij alles wat je wilt verwerven er de bereidheid moet zijn om iets<br />
los te laten. Wanneer ik mezelf open wil stellen voor de overvloed van de kosmos, dan<br />
moet ik eerst inzicht krijgen in datgene wat mij belemmerde om mezelf open te stellen<br />
voor deze overvloed. De overvloed was er immers altijd?<br />
Ben ik bereid deze belemmering onder ogen te zien en los te laten of ben ik misschien<br />
gehecht aan mijn armoede?<br />
Snap je, als je niet bereid bent om daaraan te werken, dat affirmaties uiteindelijk<br />
allemaal doelloos zullen zijn?<br />
* Uitzuivering op het spirituele niveau:<br />
We hebben vaak een enorme aversie tegen God omdat we God verwarren met de<br />
kerk. Vanaf het moment dat we gaan beseffen dat God en de kerk twee<br />
verschillende dingen zijn die weinig of niets met elkaar te maken hebben, kunnen<br />
we alle ballast rondom religie los gaan laten en naar de werkelijk essentie gaan.<br />
God is onze essentie, de kerk is gemaakt en wordt bestuurd door mensenhanden.<br />
En waar mensen werken worden fouten gemaakt. En dat is geen ramp, we hebben<br />
allen dit hele proces nodig gehad om te leren. We hebben niemand iets te verwijten,<br />
ook de kerk niet. Wij allen hebben er deel aan gehad, wij hadden het nodig dat<br />
anderen voor ons de verantwoordelijkheid droegen. Nu is de tijd rijp dat we zelf<br />
deze verantwoordelijkheid op ons kunnen nemen.<br />
We zijn nu zo ver dat we gaan beseffen dat God niet buiten, maar in ons is en dat we<br />
God in onszelf een plaats mogen gaan geven. God zij dank!<br />
En uiteindelijk maakt het niet uit of we dat zullen doen in de kerk of daarbuiten, waar<br />
ik mee zeggen wil dat Reiki uitstekend te combineren is met iedere religie, zeker<br />
wanneer je de essentie daarvan kunt doorgronden. Want in essentie is alles één.<br />
Dit proces wordt makkelijker met Reiki, want Reiki is de weg van het hart en als het<br />
hart geopend wordt krijgt alles een andere dimensie. Bovendien is het hart het<br />
zielengebied en wanneer we ons hart dus openen, openen we de poort naar onze ziel en<br />
de Christus in onszelf.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 40/167 Weg naar het Licht
HET PROCES NA DE EERSTE GRAAD<br />
Het is belangrijk dat je jezelf realiseert dat je Reiki doet op de eerste plaats voor jezelf. Er<br />
zijn altijd een aantal mensen die naar de Reikiklas komen en vinden dat ze zelf niets meer<br />
hoeven te leren, want ze zijn al volop aan het uitgeven en aan het werk met anderen. Toch<br />
wil ik altijd graag weten wat ze komen halen voor zichzelf. En aan het einde van de<br />
workshop is het voor iedereen duidelijk dat zij er op de eerste plaats waren voor zichzelf.<br />
Zoals ik al eerder zei, het is een enorme ondersteuning om een dagboekje bij te houden,<br />
want het uitzuivering- en reinigingsproces is het sterkste gedurende de eerste drie weken.<br />
Na die tijd is je lichaam redelijk gewend aan de verhoogde energievibraties en gaat het<br />
proces meer geleidelijk.<br />
Ook is het een geweldige ondersteuning om een Reikimaatje te kiezen en samen tien<br />
behandelingen uit te wisselen, elke week één. Het is een grote hulp en het is heerlijk om<br />
Reiki te ontvangen en te geven. Het belangrijkste leereffect hiervan is dat je vertrouwen<br />
krijgt in datgene wat je voelt, simpel omdat je deze ervaringen kunt uitwisselen. Je kunt<br />
elkaar ondersteunen in de processen waar je doorheen gaat na de Reikiklas.<br />
Het is van belang dat je jezelf bewust wordt hoe belangrijk het is jezelf eerst uit te zuiveren<br />
voor je therapeut gaat spelen. Hoe kun je andere mensen helpen, als je niet in staat bent<br />
jezelf te helpen?<br />
In het begin is het een valkuil om te ontdekken hoeveel kracht wij ineens bezitten. Vanuit<br />
enthousiasme begin je misschien mensen van hun hoofdpijn af te helpen tijdens feestjes.<br />
Ook al is dit voor mijn gevoel geen goede manier om Reiki te gebruiken, het is de les waar<br />
we allemaal doorheen moeten gaan. Wij zijn niet de genezers, je bent een doorgeefkanaal<br />
voor deze liefdesstroom en de persoon die de energie ontvangt mag zelf beslissen wat hij<br />
er mee doet.<br />
Het is nu eenmaal zo dat er mensen zijn die niet voor kiezen om te genezen en dat is dan<br />
meestal geen onwil, maar het op zielenniveau gezien niet de juiste tijd zijn. Dan moeten zij<br />
waarschijnlijk eerst iets anders opruimen.<br />
Dus laat al je verwachtingen los, open jezelf voor deze goddelijke kracht en laat verder de<br />
energie zijn werk maar doen in het geloof en vertrouwen dat God heel goed weet wat goed<br />
is voor iedereen.<br />
Trouwens, laat je niet verleiden om Reiki te gebruiken als een soort van aspirine. De<br />
oorzaak van bijvoorbeeld hoofdpijn zit praktisch nooit in het hoofd. Je kunt dus steeds<br />
opnieuw de hoofdpijn weghalen, maar dan ben je bezig met symptoombestrijding en kun<br />
je net zo goed een aspirine geven of nemen. Als je begint met Reiki, geef dan zoveel<br />
mogelijk een volledige behandeling.<br />
Maar Reiki werkt, hoe dan ook, al is lang niet altijd op het niveau waarop jij het zou<br />
verwachten.<br />
Ik vraag eerstegraders Reiki op de eerste plaats voor zichzelf te gebruiken. En daar bedoel<br />
ik mee dat het erg belangrijk is jezelf elke dag een behandeling te geven, al is het maar<br />
voor twintig minuten.<br />
Een van de belangrijkste dingen die mensen mogen leren is van zichzelf te houden, want<br />
hoe kun je ooit van een ander houden als je niet hebt geleerd van jezelf te houden. Bestaat<br />
er een mooiere manier om van jezelf te leren houden dan jezelf elke dag de ruimte, de tijd<br />
en de luxe te gunnen van een Reikibehandeling? Het is puur liefde wat je aan jezelf geeft<br />
en een begin van acceptatie van jezelf.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 41/167 Weg naar het Licht
Wanneer ik zeg: gebruik Reiki op de eerste plaats voor jezelf, bedoel ik daarmee ook, je<br />
familie, je vrienden, je huisdieren en je planten en alles wat er binnen je bereik ligt.<br />
Als de tijd rijp is dat je Reiki gaat gebruiken voor mensen buiten je vriendenkring, dan<br />
komt dat vanzelf op je pad.<br />
Je energie zal veranderen, je krijgt een andere uitstraling en de mensen gaan op een<br />
andere manier op je reageren. In feite maakt het niet uit wat voor werk je doet, de dingen<br />
die je doet vanuit je hart krijgen een andere dimensie. Het lijkt misschien alsof je<br />
omgeving verandert, maar het is slechts jijzelf die verandert, dus mensen gaan anders op<br />
je reageren.<br />
Het kan zijn dat je jezelf bewust wordt dat je niet meer past in je oude baan. Dan is het nu<br />
de tijd om te veranderen. Het kan ook zijn dat je weer een nieuwe impuls kunt geven aan<br />
het werk wat je doet. Als het ware kun je jouw huidige werk nu gaan bezielen en het zou<br />
best eens kunnen betekenen dat je veel meer plezier zult krijgen in je werk. Heel veel<br />
mensen denken dat zij hun oude werk niet meer kunnen doen nadat ze Reiki gedaan<br />
hebben. Maar uiteindelijk maakt het niet uit wat voor werk je doet. De intentie waarmee je<br />
de dingen doet is van belang. Al het werk is even belangrijk in de ogen van God.<br />
Oude relaties gaan verdwijnen om plaats te maken voor nieuwe. Dit is het meest angstige<br />
voor mensen. In het prille begin van je spirituele ontwikkeling ben je geneigd om te zien<br />
wat je zou kunnen verliezen. Het is op dat moment nog moeilijk om te zien dat er dingen<br />
voor in de plaats gaan komen.<br />
Een van de belangrijkste processen op weg naar heelheid is echter het loslatingproces. Je<br />
kunt pas iets aan jezelf toevoegen als je bereid bent vrijwillig iets te offeren, iets los te<br />
laten. Dat kan de eerste keren angstig zijn, maar het is de enige weg om te groeien.<br />
Je kunt het vergelijken met een volle emmer. Om hem opnieuw te vullen, zul je hem eerst<br />
leeg moeten gooien. Maar geloof me, als je werkelijk bereid bent om los te laten dan komt<br />
er altijd iets beters, iets mooiers voor in de plaats. En er is zoveel ballast wat we meetorsen<br />
in ons leven, dat is werkelijk ongelofelijk.<br />
Het betekent simpel dat we steeds opnieuw weer moeten loslaten om te ontdekken waar<br />
het eigenlijk om gaat, dat we eigenlijk ontzettend weinig nodig hebben om gelukkig te zijn.<br />
Het is uitsluitend onze angst die ons steeds meer, steeds groter, steeds beter en steeds<br />
meer zogenaamde zekerheden ‘om ons heen laat bouwen’.<br />
Ik herinner me de dag van gisteren dat ik op mijn eentje met een rugzakje van tien kilo<br />
naar India ging. Ik, die nooit gereisd had en net hersteld was van een ernstige ziekte. Mijn<br />
innerlijke stem zij me dat het belangrijk was en dat ik het zou overleven. Tijdens mijn<br />
ziekte raakte ik alles kwijt, mijn gezin, mijn huis, mijn baan en vooral dus mijn<br />
gezondheid. Maar de uiteindelijk uitkomst was dat ik me realiseerde hoe ik in godsnaam<br />
mij leven had geleefd. Ik had me doodgewerkt, maar ik begon pas te leven in de ware<br />
betekenis van het woord nadat ik mijn angsten had doorvoeld en met een gerust hart kon<br />
vertrekken.<br />
In partnerrelaties kan dit proces betekenen dat de relatie beëindigd wordt. Het gebeurt<br />
echter veel vaker dat de relatie zich gaat verdiepen en dat je die relatie gaat krijgen die je<br />
altijd had willen hebben. Ineens is er de bereidheid om te werken aan datgene wat altijd<br />
weer opnieuw werd weggestopt. Kon je vroeger nog dingen ontkennen en er overheen<br />
leven, met Reiki wordt het steeds moeilijker dingen weg te stoppen of te ontkennen, steeds<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 42/167 Weg naar het Licht
moeilijker om te leven als een struisvogel, want het laat zich eenvoudig niet meer<br />
wegstoppen, het zal gaan wringen tot je er naar wilt kijken.<br />
Soms geven mensen Reiki de schuld van hun scheiding, van een bepaalde ziekte of een<br />
verandering in hun leven. Geloof me, je wordt niet ziek van Reiki, evenmin is Reiki de<br />
oorzaak van het feit dat je ontdekt dat je werk niet meer bevalt of dat je wilt scheiden of<br />
simpelweg ontdekt dat je zo verschrikkelijk moe bent dat het de hoogste tijd wordt dat je<br />
een poosje stopt met werken. Het enige wat gebeurd is dat je in een directer contact komt<br />
met je werkelijke gevoelens. Vechten helpt niet meer!<br />
Ik zie Reiki één op de eerste plaats als een uitzuivering- en genezingsproces voor jezelf<br />
waarin je, als je bereidt bent je gereedschap te gebruiken, de kans krijgt jezelf te bevrijden<br />
van een hoop ballast, zowel vanuit het verleden als het heden en daarmee de weg baant<br />
voor een vreugdevolle toekomst. Daardoor zul je meer en meer in staat zijn je verleden<br />
achter je te laten en volledig in het hier en nu te leven.<br />
Je kunt met je vragen meestal terecht bij je Reikimeester. Voordat je dat doet is het een<br />
goede oefening om jezelf in stilte terug te trekken, hetzij tijdens een meditatie of tijdens<br />
het moment dat je jouw genezende handen neerlegt op jezelf, terug te keren in de ruimte<br />
in je hart en jezelf de vraag te stellen. Veelal zul je dan merken dat het antwoord reeds in<br />
jou aanwezig was. Is het niet op dat moment, dan komt het op een ander tijdstip naar je<br />
toe, in je dromen, of zomaar gedurende de dag.<br />
Ook is het een goede gewoonte om met de groep na drie weken, dus nadat de<br />
reinigingsperiode voorbij is, bij elkaar te komen. Dit kan onder leiding van de<br />
Reikimeester of van de gastheer of gastvrouw van de groep.<br />
Ikzelf heb jarenlang een druk bezochte maandelijkse open avond georganiseerd. Op dit<br />
moment ben ik daar mee gestopt, omdat er in deze jaren zoveel veranderd is dat iedere<br />
Reikistudent voldoende mensen in zijn omgeving heeft om ondersteuning te krijgen. En<br />
soms is het belangrijk ergens een poosje mee te stoppen om ruimte te geven aan nieuwe<br />
impulsen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 43/167 Weg naar het Licht
DE REIKIBEHANDELING<br />
* Verbind jezelf op jouw manier in stilte met de Bron.<br />
* Zorg voor een goede behandelingstafel, zodat je goed kunt zitten of staan.<br />
* Zorg voor een fijne werkplek.<br />
* Spoel je handen voor en na de behandeling af onder de stromende kraan.<br />
* Verwijder indien mogelijk alle sieraden.<br />
* Draag zo mogelijk kleding van natuurlijk materiaal.<br />
* Zorg dat de ontvanger zijn benen niet kruist: dit blokkeert de energieafvoer - en zijn<br />
kaken niet stijf op elkaar heeft: dit blokkeert de ademhaling bij het middenrif, waardoor<br />
de adem niet vrij kan stromen.<br />
* Vraag naar ziekten en medicijngebruik.<br />
* Speel niet voor dokter. Bij twijfel verwijs je door naar een arts.<br />
* Vertel de ontvanger dat het belangrijk is minstens twee liter water of kruidenthee per<br />
dag te drinken.<br />
Het drinken van water en kruidenthee is een douche voor je interne systeem en helpt<br />
datgene wat wordt losgemaakt af te voeren.<br />
* Bedank dr. Usuï of de kosmos voor de gift van Reiki.<br />
Een behandeling gegeven door een eerstegrader duurt ruim een uur. In eerste instantie<br />
lijkt dat misschien lang, maar als je in een goede houding kunt werken is het voor jezelf<br />
een meditatie en in deze tijd laad je ook jezelf op met kosmische energie. Dus ontspan je<br />
en geniet ervan!<br />
Elke handpositie duurt ongeveer vier minuten. Het is echter een gemiddelde. Meer en<br />
meer zul je in staat zijn je intuïtie te volgen. Het betekent simpel dat er plaatsen zijn in het<br />
lichaam die veel meer nodig hebben dan deze vier minuten en plaatsen die minder nodig<br />
hebben. Een goede leidraad daarin is: als je handen niet van de plaats af willen, laat ze<br />
daar.<br />
Hoe meer je gaat behandelen, hoe meer je de verschillen in warmte en koude gaat voelen,<br />
plaatsen die energetisch niet goed stromen. De intelligentie van Reiki is dusdanig dat je de<br />
energie niet hoeft te polariseren, Reiki polariseert zich zelf. Dat betekent dat het warmte<br />
toevoegt als de plaats onder je handen warmte nodig heeft en koude als het dat nodig heeft<br />
en dat het niet uitmaakt welke hand je gebruikt. Ontvanger en gever ervaren de warmteuitwisseling<br />
vaak in tegenovergestelde.<br />
Wat er gebeurt, is dat je het lichaam energetisch weer in balans brengt, waardoor het<br />
genezende werk vanbinnen uit kan beginnen.<br />
Als je begint te werken met een cliënt aan een serieus proces of dat nu ogenschijnlijk<br />
fysiek is of emotioneel, start dan met het geven van een serie van tien behandelingen: de<br />
eerste drie of vier behandelingen geef je drie of vier dagen achter elkaar, de volgende twee<br />
weken twee behandelingen per week en de laatste weken iedere week een behandeling.<br />
De reden is dat de ontvanger, wanneer die zelf niet ingewijd is in Reiki, in het begin de<br />
energie niet langer dan een dag vast kan houden. Het is vergelijkbaar met het proces van<br />
de inwijdingen. De reden dat mensen bij de eerste graad vier inwijdingen nodig hebben is<br />
dat een inwijding bij lange na niet genoeg is de verhoogde energievibratie neer te zetten in<br />
hun lichaam.<br />
Na vier dagen ga je de eerste verschillen waarnemen en na ongeveer drie weken is er een<br />
groot verschil, maar stop pas met de behandelingen als je de oorzaak te pakken hebt.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 44/167 Weg naar het Licht
De handposities<br />
Voor je begint met het geven van de behandeling, bedank Dr. Usuï of de Bron voor de gift<br />
van Reiki.<br />
De ontvanger ligt op zijn rug op de tafel. Riemen, sieraden enzovoort zijn verwijderd. Zijn<br />
kaken zijn ontspannen en zijn benen niet gekruist.<br />
Houd je vingers zoveel mogelijk aaneengesloten:<br />
Posities zittende achter het hoofd:<br />
* Leg je handen eerst een poosje op de schouders om de ontvanger het gevoel te geven<br />
dat hij zichzelf kan overgeven onder je handen.<br />
* Leg je handen in het etherisch veld voor de ogen. Je kunt ze ook over de ogen leggen,<br />
maar de meeste mensen drukken te hard en dat is in deze positie uiterst onplezierig. De<br />
vingers wijzen richting tenen. De ogen zijn de spiegels van de ziel en wanneer je je ogen<br />
ontspant, ontspan je je hele lichaam. Je behandelt het derde oog en je leert de dingen in<br />
hun ware perspectief te zien.<br />
* Verplaats je handen tot tegen de oren. Je behandelt hierbij het totale gehoorapparaat.<br />
* Verplaats je handen naar de kruin. Stimuleert het kosmische bewustzijn.<br />
* Draai het hoofd en leg je vingers onder de schedelrand, draai het hoofd naar de andere<br />
kant en doe hetzelfde met de andere hand: ‘het kommetje’. Deze positie helpt om<br />
dingen uit het verleden op te ruimen, we laten onze zorgen los en het heeft een goede<br />
uitwerking op onze coördinatie.<br />
* Verplaats je handen voor de keel, het keelchakra. Leg niet de handen op de keel, het is<br />
een erg bedreigend gebied. Dit chakra is verbonden met het 2e chakra en hier brengen<br />
we onze creativiteit naar buiten.<br />
* Verplaats je handen naar de thymus, deze positie wordt de ‘alfabetsoep’ genoemd,<br />
omdat hier vele oude emoties liggen opgeslagen. We behandelen de thymus en geven<br />
voeding aan ons afweersysteem waardoor we ons beschermen tegen allerlei ziekten.<br />
Ga nu aan de rechter zijkant staan of zitten:<br />
* Leg je handen bij vrouwen aan één kant om de borst heen, bij mannen gewoon over de<br />
volle breedte van het borstgebied: het hartchakra. Zetel van ons gevoelsbewustzijn.<br />
Wanneer we in staat zijn ons hart te openen, zijn we in staat onze emoties te<br />
transformeren en openen we onszelf voor liefde, harmonie en genezing.<br />
* Leg je handen op de zonnevlecht, ofwel de maag. Dit is onze energiemotor, hier zit onze<br />
vitaliteit, schepping en vernietiging. Onze gekwetstheid en onze angst. We openen<br />
onszelf voor kennis, energie en kracht.<br />
* Verplaats je handen naar het sacrale chakra. Centrum van onze creativiteit en<br />
seksualiteit. Vanuit hier circuleert de energie door het hele lichaam. Als we vanuit dit<br />
punt kunnen leven, het Zen-bewustzijn, dan kunnen we onze levensstroom gaan<br />
verwelkomen. Goed voor onze spijsvertering, en darmen.<br />
* Leg de handen in de liezen. Hier bevindt zich onze wil om te overleven, onze<br />
basisinstincten.<br />
* Verplaats je handen naar de knieën. Trots en oud verdriet bevindt zich daar.<br />
* En als laatste op de voorkant van de voeten. Die ons dragen en overal brengen waar wij<br />
wensen te gaan. Problemen met benen en voeten staan in grote lijnen voor de moeite<br />
die we hebben om een nieuwe stap in onze evolutie te nemen.<br />
* Leg je handen op de heupbeenderen en strijk drie maal de benen af.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 45/167 Weg naar het Licht
* Leg je handen boven het hoofd in het etherisch veld en strijk drie maal de aura glad van<br />
boven het hoofd tot over de tenen.<br />
Als het goed voor je voelt kun je alsnog een ‘energieveeg’ geven vanaf het schaambeen<br />
tot boven het hoofd<br />
* Vraag de cliënt zichzelf om te draaien op zijn rug.<br />
Zit achter het hoofd:<br />
* Leg je handen op de schouders. Je behandelt het longgebied, wat staat voor ruimte.<br />
Ziekten zoals astma etc. hebben veelal te maken met het mogen leren van je eigen<br />
ruimte innemen.<br />
* Verplaats je handen en leg ze over elkaar over de ‘zorgenknobbel’, dit is de zevende<br />
halswervel. Hier torsen we het leed van de wereld, in de vorm dat we te veel op onze<br />
nek nemen en ons te veel zorgen maken.<br />
Ga aan de rechter zijkant staan of zitten:<br />
* Leg je handen over de achterkant van het hartchakra. Deze kant van het hartckakra is<br />
onze ontvangende kant en we hebben meer moeite onszelf hier te openen voor de<br />
overvloed dat aan de voorkant. Geven is makkelijker dan ontvangen!<br />
* Verplaats je handen naar de achterkant van de zonnevlecht, ofwel de nieren. In de<br />
nieren vinden we onze relatieproblemen en oud verdriet. De bijnieren brengen<br />
harmonie in onze mineralen, water en proteïnen behoefte.<br />
* Verplaats je handen naar het heiligbeen. Als we onszelf hier openen, worden we<br />
levendiger en kunnen we onze talenten gaan gebruiken voor onszelf en voor anderen.<br />
* Leg ze schuin, in de positie van de broekzakken op een spijkerbroek, over de billen, dit<br />
wordt de ‘kontzakgreep’ genoemd.<br />
* Verplaats je handen naar de overgang tussen bil en bovenbeen.<br />
* Leg de handen in de knieholtes.<br />
* Leg je handen op de onderkant van de voeten.<br />
* Leg je handen in een letter ‘T’ over het rectum.<br />
* Maak een ‘V’ van je wijsvinger en je middelvinger en ga langs de ruggenwervels van<br />
boven naar beneden een aantal malen.<br />
* Onze rug bevat alle informatie vanuit ons verleden en is minder open en toegankelijk<br />
dan onze voorkant. Masseer daarom de rug vanaf de schouders tot de tenen.<br />
* Strijk drie maal de aura glad, zoals je deed aan de voorkant en indien dat goed voor je<br />
voelt, geef een ‘energieveeg’.<br />
* Vraag je cliënt om op zijn linkerzij te gaan liggen. Dit is onze emotionele kant en<br />
het helpt ons om in onszelf te kijken wat er gebeurd is tijdens de behandeling. Laat<br />
hem liggen voor ongeveer tien minuten en maak intussen een kop kruidenthee.<br />
* Bedank Dr. Usuï of de Bron door je handen te kruisen en naar je hart of je schouders te<br />
brengen.<br />
Dit zijn de basisposities en je kunt ze uitbreiden naargelang er delen in het lichaam<br />
extra energie nodig hebben. Bijv. bij de verwijdering van lymfeklieren in de oksels: Leg<br />
je handen respectievelijk aan de boven en onderkant van de schouder.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 46/167 Weg naar het Licht
Wanneer niet te behandelen?<br />
Er zijn een aantal situaties waarin je beter maar niet kunt behandelen en zo snel<br />
mogelijk een dokter kunt waarschuwen:<br />
* Bij een hartinfarct.<br />
* Als mensen een pacemaker hebben, geef dan geen Reiki op het borstgebied, zowel voor<br />
als achter. De pacemaker zou uit ritme kunnen gaan, met alle nare gevolgen van dien.<br />
* Diabetespatiënten niet behandelen in de respectievelijke gebieden, als zij zichzelf niet<br />
controleren op hun insulinegebruik. Doen zij dit wel dan kun je rustig je gang gaan,<br />
veranderingen kunnen dan meteen worden opgevangen.<br />
* Bij een blindedarmontsteking, geen Reiki op dit gebied, de ‘blinde’ darm zou kunnen<br />
springen. Na de operatie ondersteunen.<br />
* Bij botbreuken: Laat eerst het betreffende bot zetten, alvorens je het genezingsproces<br />
met Reiki gaat ondersteunen.<br />
* Lichaamsvreemde artikelen in het lichaam willen er wel eens uitkomen. Dit geldt voor<br />
heupen en knieën die gezet zijn met pinnen, als ook voor valse kronen en spiraaltjes!<br />
Wat de eerste twee betreft: het genezingsproces wordt vele malen versneld en de<br />
pinnen zullen waarschijnlijk eerder verwijderd moeten worden als de specialist<br />
aanvankelijk gedacht heeft.<br />
* Voor mensen met de tweede graad geldt: stuur geen Reiki tijdens een narcose of<br />
operatie van een patiënt. De patiënt kan uit de narcose komen en dat is allerminst<br />
prettig.<br />
De E.H.B.O. - Reikipositie bij uitstek:<br />
Leg in elke noodsituatie de handen op de zonnevlecht. De zonnevlecht is de<br />
energiemotor van het lichaam. Dit geldt voor hartinfarcten, mensen die in paniek zijn<br />
na bijv. een ongeluk, mensen die bewusteloos zijn, etc.<br />
Waar kun je Reiki allemaal voor gebruiken?<br />
Je kunt Reiki gebruiken om je stenen op te laden, om energie te geven aan je eten, om<br />
je planten en je snijbloemen een langer leven te geven, voor je huisdieren en andere<br />
dieren, voor baby's en zwangere vrouwen, voor kinderen van klein tot groot en<br />
uiteraard voor volwassenen.<br />
* Verder zul je daar zelf vanuit je ervaring nog vele mogelijkheden aan toe gaan voegen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 47/167 Weg naar het Licht
DE TWEEDE GRAAD<br />
En dan heb je een aantal maanden Reiki één, je bent er intens mee bezig geweest en hebt<br />
op het horizontale niveau van alles opgeruimd en ineens is daar het verlangen om de<br />
tweede graad te doen.<br />
Ook al doet lang niet iedereen de tweede graad, vanuit mijn ervaring kan ik alleen maar<br />
zeggen dat mensen nog meer veranderen na de tweede graad. Meer en meer worden zij<br />
zich bewust van de intensiteit en de kracht van Reiki. Zij ervaren de intensiteit en de<br />
diepte van dit prachtige geschenk en zij zijn inmiddels minder bang om zich te verbinden.<br />
Meer en meer gaan zij het pad op van dienstbaarheid. Wat iedereen kan vormgeven op die<br />
plek waar zijn of haar energie het beste kan stromen.<br />
Al is het proces van de tweede graad ook op de eerste plaats voor jezelf, hier zie je bij<br />
mensen een omwenteling ontstaan naar eigen meesterschap. Waarmee ik bedoel dat<br />
tweedegraders meer dan voorheen eigen verantwoordelijkheid willen gaan dragen voor<br />
hun eigen leven.<br />
Dit gaat vaak gepaard met geven van behandelingen aan anderen, omdat je er zelf meer<br />
voor gaat staan, het meer uit gaat stralen, dus je als een automatische reactie daarop<br />
vanzelf mensen gaat aantrekken in jouw energie.<br />
De training voor de tweede graad biedt jou de mogelijkheid om je op hogere niveaus van<br />
de Reiki energie af te stemmen. De initiaties van de tweede graad stemmen je af op de<br />
machtige sleutels of symbolen die op dit niveau worden gebruikt om energie te sturen op<br />
afstand en voor een krachtigere vorm van geestelijk en emotioneel genezen. De tweede<br />
graad geeft je de sleutels om door te groeien naar je diepste essentie: de verbinding met je<br />
ware wezen. Vanaf nu wordt het steeds meer een spiritueel proces, een weg naar verlichting.<br />
Een voorwaarde om de tweede graad te doen is dat je minimaal drie tot vier maanden<br />
Reiki één hebt en actief in je proces staat. Neem de tijd die jij nodig hebt voor jouw proces!<br />
Geloof me, als je er aan toe bent om de tweede graad te doen, dan staat niets of niemand je<br />
daarbij in de weg. Ook de materie niet.<br />
Het belangrijkste proces van het toe groeien naar de tweede graad is het proces van<br />
onthechting. Materie is ook energie en het is belangrijk dat dit de juiste plaats krijgt in je<br />
leven. Dus er is niets verkeerd aan om daar even lekker mee te stoeien.<br />
Vanuit de kosmische wetten is er overvloed voor iedereen en op alle gebied, ook voor jou<br />
dus. En kijk maar hoe jij je kunt openstellen voor de overvloed van Reiki en het<br />
vertrouwen kunt hebben dat alles wat goed voor je is er voor je zal zijn op het juiste<br />
moment.<br />
Een tweedegraads klas<br />
Een tweedegraads klas duurt van twee dagdelen van drie uur tot vier dagdelen van drie<br />
uur, dat is afhankelijk van wat een Reikimeester daar voor invulling aan wil geven en hoe<br />
groot de groep is. Ik ben na verloop van tijd overgestapt op interne tweede graads klassen<br />
van een volledig weekend, waarin vier dagdelen intensief gewerkt wordt en ik vind het een<br />
fantastische ervaring. Het is mogelijk omdat ik mensen de mogelijkheid geef om te<br />
herhalen en daar is altijd erg veel belangstelling voor, omdat iedereen die terugkomt<br />
inmiddels weet dat hij steeds weer opnieuw een nieuwe laag in zichzelf afpelt en zich<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 48/167 Weg naar het Licht
verdiept. Daar draagt de extra zegening ook toe bij, maar vooral het gebeuren en de<br />
energie in de groep. Een groep tweedegraders heeft een versterkte energie.<br />
Er wordt ook minder gepraat, woorden worden steeds minder belangrijk. Het is meer<br />
samen beleven en vieren en groeien.<br />
Wat gebeurt er zoal in de tweedegraads klas?<br />
Op de eerste plaats leer je drie symbolen en mantra's die je gebruikt voor:<br />
- De afstandsbehandeling:<br />
Door middel van deze symbolen en mantra's is het mogelijk om energie te sturen naar<br />
personen en situaties, waar ook ter wereld. Afstand en tijd bestaat niet meer.<br />
- De mentale behandeling:<br />
Via de mentale behandeling wordt het mogelijk om diepe dingen uit je onderbewuste<br />
omhoog te halen en te transformeren.<br />
- De fotobehandeling:<br />
Hoewel het aanvankelijk geen onderdeel was van de tweede graad gebruik ik het<br />
behandelen van kinderfoto's ook tijdens de tweede graad. Het is een enorm sterk stuk<br />
gereedschap om mee te werken en meerdere malen gebeurt het dat diepe kinderervaringen<br />
al gedurende het weekend worden uitgewerkt.<br />
De tweede graad geeft jouw het gereedschap om alles op te ruimen in dit leven wat je<br />
wenst op te ruimen. En om datgene neer te gaan zetten waarvoor jouw ziel gekozen heeft<br />
toen zij besloot te incarneren op deze aarde. Het is echter aan jouw of je bereid bent het<br />
gereedschap te gebruiken en of je jezelf niet laat weerhouden door alle weerstanden die je<br />
op je pad zult tegenkomen voor je jouw doel zult bereiken. Weerstanden heb je nodig om<br />
van te groeien en om keer op keer te beslissen welke weg je wilt bewandelen.<br />
Je bent nu op weg naar je eigen meesterschap,<br />
je bent nu op weg om baas te worden over je eigen leven.<br />
De initiatie in de tweede graad geeft jou de kracht en de bescherming om de symbolen en<br />
de mantra's op een zuivere manier te gebruiken. De symbolen en mantra's zijn geheim.<br />
Laat ze dus niet slingeren in je huis en geef ze niet in handen van mensen die niet zijn<br />
ingewijd. Ongeacht of anderen daar anders mee om gaan, het is het respect wat je hebt<br />
voor deze kracht en voor de gift van Reiki.<br />
Laat symbolen en mantra's ook nooit voor langere tijd in je huis liggen, als je ze maakt<br />
verbrandt ze dan daarna weer. Daarmee geef je de energie terug aan de kosmos. Ook zijn<br />
de symbolen en de mantra's die jij krijgt van jouw Reikimeester speciaal voor jou en is het<br />
niet de bedoeling dat je ze gaat vergelijken met andere studenten van andere<br />
Reikimeesters. Ieder heeft haar eigen handschrift.<br />
Ook na de tweede graad gaan we weer door een intense reinigingsperiode, die zich<br />
voornamelijk afspeelt gedurende de eerste drie weken. Verwelkom het proces.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 49/167 Weg naar het Licht
DE MEESTERGRAAD<br />
En dan kan het gebeuren dat er ineens een innerlijk weten is dat je op de wereld bent<br />
gekomen om jouw dienstbaarheid aan het grote geheel neer te zetten in het<br />
Reikimeesterschap. Dan is het tijd om naar jouw Reikimeester te gaan en samen met hem<br />
te overleggen wat hij daar van vindt en welke stappen je kunt nemen. Als ik vind dat de<br />
persoon nog een aantal essentiële dingen heeft uit te werken, dan vraag ik hem te wachten<br />
en geef hem of haar bepaalde opdrachten mee om aan te werken.<br />
En dat kan in jullie ogen een hele belachelijke zijn: ik gaf iemand de opdracht om eerst<br />
haar huis op orde te brengen. Maar als je iets weet van samenhangen dan zal dit verband<br />
je niet ontgaan! Ik denk dat je een kans laat lopen als je deze confrontatie niet aangaat met<br />
jezelf en je Reikimeester. Je kunt natuurlijk snel naar iemand anders rennen en je zult<br />
altijd wel iemand vinden die ethiek minder belangrijk vindt en je toch zal inwijden, maar<br />
je laat het belangrijkste proces naar meesterschap dan aan jezelf voorbijgaan.<br />
Als Reikimeester echt jouw weg is, dan heb je de bereidheid om te wachten en om samen<br />
met jouw Reikimeester te werken aan die processen die voor jouw belangrijk zijn. Verder<br />
zou ik je vragen om zoveel mogelijk aanwezig te zijn in de klassen om ervaring op te doen.<br />
En wie weet, misschien is het erg zinvol om een klas te organiseren voor je Reikimeester,<br />
dat is al een leerproces op zichzelf.<br />
Het blijft natuurlijk belangrijk dat je in deze tijd zoveel mogelijk met Reiki bezig bent in de<br />
zin van het geven van behandelingen of het sturen van afstandsbehandelingen, enzovoort.<br />
Voor mij is het van belang dat je voor de volle honderd procent de verantwoording neemt<br />
voor je eigen leven. En nog iets: je zult in staat moeten zijn om je emoties te onderkennen<br />
en te hanteren. Er zal altijd iets blijven om aan te werken, want hoe verder je gaat op het<br />
pad van bewustzijn, hoe meer verleidingen en uitdagingen je tegen zult gaan komen.<br />
Mocht je emotioneel nog van alles hebben uit te werken, werk er dan aan. Door middel<br />
van je gereedschap van de tweede graad of indien je daar ondersteuning bij nodig hebt,<br />
zoek dan een goede therapeut.<br />
De meestergraad doe je niet op de eerste plaats voor jezelf, maar omdat je innerlijk weet<br />
dat je datgene wat je geleerd hebt mag overdragen aan anderen. Het vraagt op de eerste<br />
plaats bereidheid en overgave aan de Bron en dienstbaarheid van je. Met bereidheid<br />
bedoel ik dat je jezelf over durft te geven aan je stroom en je mee durft te laten nemen<br />
naar daar waar de energie je brengen zal. Want dat kan er wel eens anders uit gaan zien<br />
als jij had durven denken!<br />
Je leert nu de resterende drie mantra's en symbolen. Je leert hoe je in moet wijden en alle<br />
verschillende stappen van een Reikiklas. En verder zul jij jouw eigen persoonlijke kleur<br />
aan jouw Reikiklassen gaan geven, net als iedere Reikimeester dat doet.<br />
Volgens de richtlijnen van de Reiki Alliance moet je minimaal drie tot vier maanden je<br />
eerste graad hebben om de tweede te kunnen doen en ongeveer drie jaar met Reiki bezig<br />
zijn voor je Reikimeester kunt worden.<br />
Als ik uitzonderingen maak, dan doe ik dat omdat iedereen nu eenmaal op een verschillend<br />
pad van ontwikkeling zit. Maar uitzonderingen moeten geen regel worden. Laten<br />
we voor op stellen dat het doel van Reiki nooit het meesterschap op voorhand kan zijn.<br />
Een verbintenis met Reiki aangaan betekent veeleer: alle doelen loslaten en Reiki leven in<br />
de dingen van alle dag.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 50/167 Weg naar het Licht
Groeien naar Reikimeesterschap is dus naar mijn gevoel een individueel proces wat<br />
veelal vanbinnen plaats vindt. Zolang er nog een willen of een moeten bij komt, ben je<br />
er mijns inziens nog niet klaar voor.<br />
En je weet het, Reiki is geen hardloopwedstrijd. Je kunt geen zaadje in de grond stoppen<br />
en verwachten dat er binnen een jaar een boom uitgroeit. Ieder heeft zijn eigen pad te<br />
gaan en Reikimeester is lang niet ieder zijn pad. Al het werk wat gedaan moet worden is in<br />
de ogen van God even belangrijk.<br />
Verder kan ik alleen maar zeggen dat, indien je echt de bereidheid hebt om datgene wat er<br />
van je gevraagd wordt in het meesterschap gestalte te geven, dat je heel wat moeilijkheden<br />
zult krijgen te overwinnen. Dus, ik vind het een goede zaak dat je zoveel mogelijk gevormd<br />
bent voor je eraan begint. Je zult al deze bagage nodig hebben om je doel voor ogen te<br />
houden en niet met alle winden mee te waaien.<br />
Ethiek van een Reikimeester<br />
Het is moeilijk om in het algemeen iets te zeggen over ethiek. Ik heb gemerkt dat het<br />
lidmaatschap van de Alliance geen garantie geeft voor zuiverheid. En dat is ook<br />
begrijpelijk, Reiki is een energie die boven het menselijk bewustzijn uitstijgt en die je met<br />
structuren en regels niet onder controle kunt brengen. Vanaf het moment dat Phyllis uit<br />
handen gaf dat zij de enige was die meesters in mocht wijden, is er een enorme ‘wildgroei’<br />
in Reiki ontstaan. Meesters laten zich inwijden ‘voor een appel en een ei’ en zijn er niet<br />
vies van om direct daarna te beginnen met het inwijden van andere meesters.<br />
Dit heeft mij in den beginne allemaal diep geraakt en tegelijkertijd heeft het me erg veel<br />
gegeven. Het hele proces heeft mij keer op keer gedwongen om steeds opnieuw te kijken<br />
waar ik zelf sta en welke weg ik wil bewandelen. En ik heb veel, heel veel geleerd. Ik heb<br />
geleerd dat ik alleen maar een meester in zal wijden als ik met hart en ziel daar ja op kan<br />
zeggen en dat het losstaat van de verleiding voor het geld. Wat heus niet altijd simpel is als<br />
je op zwart zaad zit!<br />
Ik heb geleerd dat veel van de regels die de Alliance gesteld heeft nuttig zijn, zoals<br />
bijvoorbeeld het proces van de tienduizend dollar. Het is een fantastisch proces, in plaats<br />
van zoveel mogelijk zekerheden om ons heen te verzamelen, is dit de eerste stap om die<br />
zekerheden los te willen laten. En daar is een gigantisch vertrouwen voor nodig. Maar hoe<br />
in godsnaam wil je dit onzekere beroep ooit gestalte geven als er niet geloof en vertrouwen<br />
is in de goddelijke overvloed? Geld is energie, net als Reiki.<br />
Hoewel ik naar eer en geweten dit proces hanteer en soms gebruik maak van een andere<br />
energie-uitwisseling, vind ik dit een ongelofelijk waardevol proces, wat voor mijn gevoel<br />
de basis is van goed en gedegen meesterschap. Het is typisch westers om alles te willen<br />
‘hebben’ en nergens iets voor te willen doen. Het is begeerte om op het spirituele vlak iets<br />
te willen ‘zijn’. Het is onze westerse begeerte om verlichting te willen kopen!<br />
Door het proces van de tienduizend dollar heengaan is echter een heel ander proces. Het is<br />
de bereidheid om je weerstanden af te breken, alles los te laten wat geen spirituele waarde<br />
heeft en jezelf te openen voor de krachten en de overvloed van de kosmos.<br />
Het is voor mijzelf het meest kostbare proces dat ik mocht beleven. Ik heb me geopend in<br />
al die andere lagen en heb een onwrikbaar vertrouwen dat God voor me zorgt, ook in de<br />
maanden dat ik geen inkomen heb.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 51/167 Weg naar het Licht
Ik heb door dit proces onvoorstelbare hardnekkige oude patronen van angsten en<br />
gehechtheden aan armoede losgelaten en mezelf voorgenomen om nooit meer in armoede<br />
te leven, in de wetenschap dat God zorgt voor al zijn kinderen en wij slechts door onze<br />
begeerte en hebzucht tekorten creëren op de aarde.<br />
Ik ben dankbaar dat ik niet bezweken ben voor alle verleidingen die op mijn pad kwamen<br />
en dat ik geen meester heb ingewijd voordat ikzelf drie jaar meester was. Ook al gingen zij<br />
dan naar anderen. Pijnlijk, maar niet mijn verantwoordelijkheid.<br />
Ieder mens is verantwoordelijk voor zijn eigen daden, aan de mijne heb ik meer dan<br />
genoeg. Wat niet wegneemt dat het goed is om kritisch te blijven kijken.<br />
Hoe meer je de waarde gaat beseffen, hoe meer je bereid zult zijn ook de diepte van de weg<br />
te gaan. Je krijgt immers precies wat je jezelf waard vindt in dit leven, niet meer en ook<br />
niet minder.<br />
Er zijn meesters die tegenwoordig de verschillende graden in één weekend geven. Ik kan<br />
er alleen maar van zeggen dat het naar mijn bescheiden mening voor ieder normaal mens<br />
onmogelijk is deze energie gelijktijdig te ontvangen. Het is hetzelfde als water willen<br />
gieten in een emmer die toch al overloopt...<br />
Hoewel de energie van Reiki puur en zuiver is, blijft de ontwikkeling van het kanaal daarin<br />
een rol spelen. Het is onmogelijk dingen door te geven die je zelf nog niet neergezet ofwel<br />
vormgegeven hebt in jezelf.<br />
En mocht ik nu de indruk gewekt hebben, dat alle ongeorganiseerde Reikimeesters ‘maar<br />
een beetje aanrommelen’, dan is dat niet waar. Er zijn er ongetwijfeld velen die naar eer en<br />
geweten eerst door hun eigen processen zijn gegaan en er aan toe zijn om een voorbeeld te<br />
zijn voor anderen. Nogmaals, ik heb al aangegeven dat lidmaatschap geen garantie is voor<br />
zuiverheid.<br />
Ethiek van een Reikistudent<br />
Het is niet alleen de Reikimeester die met jou een verbinding is aangegaan, maar ook jij<br />
bent een verbinding aangegaan met jouw Reikimeester. Heb je het gevoel dat jouw<br />
leerproces is afgelopen bij jouw Reikimeester en wil je graag doorgaan met een andere<br />
meester om welke reden dan ook, wees dan zo eerlijk om jouw proces met je Reikimeester<br />
eerst af te sluiten alvorens je een verbinding aangaat met een ander. Wees er zeker van dat<br />
jullie energie goed op elkaar is afgestemd en dat je dat leerproces krijgt wat jij nodig hebt.<br />
Nogmaals, als geld de enige reden is voor die keuze, dan heb je nog weinig begrepen van<br />
het kostbare proces van Reiki. Misschien laat je wel een mogelijkheid liggen om voorgoed<br />
af te rekenen met je angst voor tekort. Maar dat is aan jou. Ieder krijgt wat hij zichzelf<br />
waard vindt, hoe dan ook. De dingen waar ik het meeste voor heb moeten doen, zijn nog<br />
steeds van onschatbare waarde in mijn leven...<br />
‘Alvorens een goede meester te worden<br />
moet je leren een goede leerling te zijn’.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 52/167 Weg naar het Licht
Jouw eigen tempel bouwen<br />
Wil je een mooie tempel bouwen, dan zal je eerst aan het fundament moeten werken. Dat<br />
betekent dat je eerst bereid moet zijn door al je donkere kanten heen te gaan. Dat is je<br />
kompost om te groeien. Als je het fundament vergeet zal je tempel steeds opnieuw weer<br />
instorten.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 53/167 Weg naar het Licht
EEN REIKIKLAS VOOR KINDEREN<br />
Ik kreeg van mijn meester de opdracht om ook met kinderen te werken en ik moet zeggen<br />
dat dit aanvankelijk aardig leek te kloppen: er kwamen vele kinderen op mijn pad. In<br />
eerste instantie was dat voor behandelingen, maar later begon ik met mijn eerste Reikikinderklas.<br />
Ik startte aanvankelijk met kinderen in de leeftijd vanaf zeven jaar of zelfs<br />
bijna zeven. Later heb ik die leeftijd opgetrokken tot negen jaar, wat niet betekent dat er<br />
geen uitzonderingen mogelijk zijn.<br />
Het is voor mij een feest om met kinderen te werken en ik wordt daarbij altijd<br />
ondersteund door een groepje helpers in en buiten de klas, want inmiddels is ook de<br />
kinderklas intern! Al zijn er soms ettertjes bij, je moet ze bezig zien met Reiki, het heeft<br />
iets sacraals. En het is feest om een Reikibehandeling te krijgen van een groep kinderen.<br />
Het is belangrijk dat de kinderen zelf sparen voor het geld van Reiki, wat in samenspraak<br />
met hun besteed wordt aan een project met kinderen.<br />
Kinderen zijn enorm open voor Reiki. Wanneer kinderen ziek zijn en het maakt niet uit<br />
wat het is en je hebt de mogelijkheid om ze met Reiki te behandelen dan oogst je sneller<br />
dan met volwassenen prachtige resultaten. Kinderen reageren fantastisch op Reiki,<br />
kinderen reageren fantastisch op liefde.<br />
Wanneer er moeders met kinderen naar mij toekomen onder de zeven jaar, dan kies ik er<br />
meestal voor om het kind zelf een aantal Reikibehandelingen te geven om veelal later te<br />
vragen of ik de moeder mag behandelen.<br />
Tot de leeftijd van zeven zit het kind nog praktisch volkomen verweven in de aura van de<br />
moeder. Dat betekent dus dat problemen bij het kind veelal terug te vinden zijn bij de<br />
moeder. Dus wanneer de moeder begint met haar dingen op te ruimen, heeft dat<br />
automatisch tot gevolg dat het kind beter zal gaan functioneren.<br />
Dit is niet bedoeld om moeders op te zadelen met schuldgevoelens. Het kind heeft deze<br />
situatie gekozen om zijn lessen te leren. Dus het hebben van kinderen is zowel voor de<br />
kinderen als voor de ouders een uitdaging om te groeien.<br />
Nawoord<br />
Ik zou een aantal dingen nu anders doen. Ik heb een veel te grote verantwoordelijkheid op<br />
me genomen heb door zover te gaan om interne kinderklassen met herhalers enzovoort te<br />
organiseren. De inwijdingen horen bij de Reikimeester, de ouders mogen de opvoeding<br />
doen!<br />
Het kind heeft voor mij een ruimere betekenis gekregen. Ik heb mijn innerlijk kind<br />
ontdekt en werk daarom graag met het kind in iedere volwassene.<br />
In die zin blijf ik met kinderen werken. Het kind vertegenwoordigt de verbinding tussen<br />
hemel en aarde, het kind is het hart ofwel het Christusbewustzijn in onszelf. En als we<br />
daar kunnen verblijven, zullen we de onschuld van het innerlijke kind ervaren als nooit<br />
tevoren!<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 54/167 Weg naar het Licht
DE REIKIPRINCIPES<br />
Een belangrijk hulpmiddel op jou weg met Reiki zijn de Reikiprincipes, welke zijn<br />
opgesteld door Dr. Usuï. Het leven van de Reikiprincipes is eigenlijk Reiki!<br />
1. Maak je vandaag geen zorgen<br />
Het is werkelijk ongelofelijk hoeveel zorgen we ons maken over van alles wat we maar<br />
kunnen bedenken: onze kinderen, ons werk, ons huis, onze financiële positie, onze<br />
relaties, etc.<br />
Je zorgen maken betekent simpelweg dat je leeft vanuit je persoonlijkheid en niet<br />
verbonden bent met je ziel, want je hebt niet het vertrouwen dat er een grotere macht is<br />
die voor je zorgt en je hebt zeker nog niet de overtuiging dat je alles zult krijgen wat<br />
goed voor je is op het juiste moment. Dat geldt ook voor alle mensen die je dierbaar<br />
zijn. Als je eerlijk bent en gaat kijken of je ooit iemand daadwerkelijk geholpen hebt<br />
door je zorgen te maken, dan weet je dat het antwoord ‘nee’ is. Dus daar kun je rustig<br />
mee stoppen. Trouwens jezelf zorgen maken over anderen betekent dat je lekker niet<br />
met jezelf bezig hoeft te zijn!<br />
2. Roep vandaag geen woede of boosheid op<br />
Het is erg belangrijk om te beseffen dat zolang jij nog ladingen boosheid in je hebt, je<br />
keer op keer weer boosheid om je heen op zult roepen, of je het nu wilt of niet. Het is<br />
dus in de eerste plaats belangrijk om al die opgekropte haatgevoelens in jezelf op te<br />
gaan ruimen. De eerste aanzet daartoe is te accepteren dat het in jou zit. Verder zijn er<br />
hulpvolle oefeningen, waarvan ik er soms enkele gebruik in mijn Reikiklassen.<br />
Oude opgeslagen woede en haat vervuilen ontzettend je energie, maar het is vooral de<br />
opgekropte woede die je systeem vervuilt en die zo gemakkelijk aangeraakt kan worden<br />
door iemand die wat tegen je zegt. Deze persoon wordt dus het slachtoffer van jou oude<br />
onverwerkte rotzooi. Ruim het op en je zult merken dan je zelden of nooit meer kwaad<br />
wordt. En als dit wel gebeurd, dan is het niet beladen met oude emoties en mits<br />
verbonden met het hart kan het een zeer mooie en scheppende energie zijn, waarin je<br />
iemand iets kan geven waar hij op dat moment naar vraagt.<br />
3. Eer je vader, je moeder, je leraren en ouderen<br />
Dit is voor velen een moeilijke! Ieder van ons heeft op zijn minst met een van zijn<br />
ouders iets uit te werken. Vaak reflecteert die ouder jouw verborgen schaduwzijde. Bijv.<br />
Je hebt een agressieve vader en je voelt je vaak ontzettend onrechtvaardig door hem<br />
behandeld. Misschien slaat hij je wel en je hebt niet in de gaten dat het ook iets in jou<br />
moet zijn. Dan ga je een relatie aan en je kunt er zeker van zijn: Je kiest een partner die<br />
agressief is, zij het niet in daden dan in woorden, maar je krijgt weer dezelfde situatie<br />
op je pad. Net zolang tot je deze les geleerd hebt. Een stap die daar onlosmakend mee<br />
verbonden is dat je je vader en jezelf kunt vergeven en wie weet, worden jullie wel de<br />
beste maatjes. In ieder geval zal het niet meer nodig zijn een partner te kiezen die dit<br />
stuk in zich heeft, omdat je het in jezelf hebt geaccepteerd en een plaats hebt gegeven.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 55/167 Weg naar het Licht
Ook je kinderen zijn uitstekende leermeesters en met minstens één van je kinderen heb<br />
je iets soortgelijks uit te werken, maar als jij datgene voor jezelf reeds hebt uitgewerkt,<br />
wordt het zonder meer een stuk gemakkelijker.<br />
Ieder die op jou pad komt en waarvan je wat te leren hebt, is een leraar voor je en een<br />
goede leraar is meestal diegene waarbij dat proces niet van een leien dakje loopt. Ook<br />
een goede spirituele leermeester zal jou confronteren met je schaduwzijde!<br />
4. Verdien je brood op een eerlijke manier<br />
Tja, dat is een beetje een moeilijke. Wat is een eerlijke manier? Wat voor mij eerlijk is<br />
hoeft voor jou niet eerlijk te zijn en andersom. Ik denk dat het duidelijk is dat je<br />
anderen niet moet benadelen in welke vorm dan ook.<br />
5. Heb respect voor alles wat leeft<br />
Is het niet logisch dat je, naarmate je meer respect gaat krijgen voor jezelf, steeds meer<br />
respect gaat krijgen voor alles wat leeft en de manier hoe alles, maar dan ook alles met<br />
elkaar verbonden en van elkaar afhankelijk is. Niet alleen onze natuur, maar ook de<br />
natuur om ons heen is een groot wonder dat als je jezelf daar echt mee gaat verbinden,<br />
je alleen maar kan vervullen met eerbied. Hier moet een enorme intelligentie achter<br />
zitten. Misschien kom je in de problemen met het feit dat je vlees eet. Er is niets op<br />
tegen om je consumptie van vlees een eind terug te brengen, maar er blijven mensen<br />
die zweren bij vlees. Okay, eet het en doe het met respect voor het dier wat zich offerde<br />
voor jou en weet dat het ook jouw lot is eens te worden gegeten door de dierenwereld.<br />
Maar ook planten leven, dus wees ook dankbaar voor het plantenvoedsel wat je eet.<br />
In plaats van nummer drie wordt ook soms een andere gebruikt en die geef ik als een<br />
extra:<br />
6. Vandaag ben ik dankbaar voor alles wat ik heb<br />
Het is goed om wakker te worden en voor het opstaan jezelf gewaar te worden van de<br />
gift van het leven en de gift van Reiki. Hoe meer je vanuit je hart gaat leven, en daar<br />
ontkom je uiteindelijk niet aan, want dat is de weg van Reiki, hoe meer je voelt wat een<br />
intens voorrecht het is om in deze tijd te mogen leven met alle mogelijkheden die we<br />
hebben. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn!<br />
Vandaag is vandaag. Het betekent dat je jezelf niet gaat straffen als je vandaag een<br />
steekje hebt laten vallen. Morgen is er weer een nieuwe dag en begin je weer opnieuw<br />
met je goede intenties en daaraan gekoppeld jouw wil om dat neer te gaan zetten.<br />
Het is een goede hulp om voor het slapengaan je dag terug te lopen vanaf het moment dat<br />
je naar bed ging tot het moment waarop de dag startte. Als je iets tegenkomt wat je niet<br />
bevalt, dan neem je je voor het morgen beter of anders te doen, zonder jezelf te straffen of<br />
te veroordelen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 56/167 Weg naar het Licht
DE CHAKRA'S<br />
Als we de mens energetisch bekijken dan vinden we in het klein alles terug wat in het<br />
groot rondom ons is. Zo bestaat de mens energetisch uit zeven hoofdchakra's die tezamen<br />
de kleuren van de regenboog vormen. De onderste chakra is rood en de bovenste, die<br />
verbonden is met de kruin is violet. De onderste drie chakra zijn verbonden met de<br />
materie ofwel de vrouwelijke energie ofwel de maan of het duister in onszelf. Zij zijn<br />
verbonden met ons aardse bestaan. Datgene wat letterlijk ‘verborgen’ is maar waar<br />
tegelijkertijd onze kompost ligt voor innerlijke groei. Onze lagere persoonlijkheid dus.<br />
De bovenste drie chakra's zijn verbonden met geest ofwel de mannelijke energie, de zon of<br />
het licht in onszelf. Zij zijn verbonden met ons bovenaardse bestaan ofwel onze hogere<br />
persoonlijkheid.<br />
De brug tussen deze twee werelden vormt het hartchakra. Het is de brug tussen Hemel en<br />
Aarde. Het maakt de mens van een onbewust levend wezen tot een bewust levend wezen<br />
die de verantwoordelijkheid wil gaan nemen voor zijn eigen leven en bij wie elke actie<br />
voortaan niet meer vanuit het hoofd of vanuit de instincten plaatsvindt, maar vanuit het<br />
hart.<br />
Als we allemaal vanuit ons hart zouden gaan functioneren, betekent dit dat er geen oorlog<br />
meer zou zijn, geen jaloezie, geen ziekte. Het brengt harmonie in ons totale zijn, dus zullen<br />
we meer harmonie om ons heen verspreiden. Het maakt ons tevens weerbaar tegen<br />
allerlei ziektes. Het betekent dat zelfs de taalbarrières een heel eind zouden vervagen,<br />
omdat de taal van het hart erg eenvoudig is te verstaan als je goed bent afgestemd. Simpel:<br />
Je hebt geen woorden meer nodig.<br />
Het hart is niet alleen verbonden met onze ziel, maar ook met het kind in onszelf en de<br />
Bijbeltekst: ‘Als gij niet wordt als kinderen zult gij het rijk der hemelen niet binnengaan’,<br />
wordt eenvoudig te begrijpen. We zullen de puurheid en de zuiverheid en de eenvoud van<br />
het kind in onszelf terug moeten vinden. Wanneer je ingewijd wordt in Reiki wordt je<br />
opnieuw verbonden met die potentie van liefde in jezelf door je hart en dus automatisch<br />
met het Kind in jezelf. Verborgen speelsheid en ondeugd komen naar boven! Je kunt volop<br />
gaan genieten!<br />
Het leven is een spel en wij zijn de spelers...<br />
We zullen de bereidheid moeten hebben om aan onszelf te werken tot we onze laatste<br />
lagen van onze ui hebben afgepeld. Daar vinden we de eenvoud en de puurheid van het<br />
kind terug.<br />
Als gij niet wordt als kinderen,<br />
zult gij het Rijk der Hemelen niet binnengaan...<br />
Het kosmische licht bestaat uit helder wit licht. De intensiteit is echter zo groot dat wij het<br />
niet in die vorm kunnen ontvangen.<br />
We zouden er simpelweg aan verbranden. Dat is de reden waarom het witte licht<br />
uiteenvalt in het kleurenspectrum van de regenboog en ook in deze vorm vinden wij het<br />
terug in ons lichaam.<br />
Zeven is een heilig getal. Het witte licht valt uiteen in zeven kleuren, er zijn zeven<br />
hoofdchakra's in ons lichaam, zeven lagen in onze aura, zeven dagen in de week etc.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 57/167 Weg naar het Licht
De zeven hoofdchakra's<br />
* Het onderste chakra is ons basischakra, vertegenwoordigt de kleur rood en is verbonden<br />
met het element aarde. Het omvat onze wil om te overleven, onze bereidheid om op<br />
deze aarde te zijn, om op onze eigen benen te gaan staan.<br />
Het is tevens verbonden met de eerste laag in onze aura, het etherisch veld, dat energieveld<br />
waaruit ons lichaam is vormgegeven en wat zich ongeveer zeven centimeter van<br />
ons lichaam af bevindt. Het is dat deel van onze aura dat vastgelegd kan worden via de<br />
Kirlian-fotografie.<br />
* Het tweede chakra, het sacrale chakra, bevindt zich juist onder de navel en is oranje.<br />
Het vertegenwoordigt de seksualiteit, de vriendschap en de emoties. Het is verbonden<br />
met het element water. Hier zetelt onze creativiteit. Vanuit dit punt kan de energie door<br />
je hele lichaam circuleren, vandaar dat dit punt in de Zenmeditatie erg belangrijk is.<br />
Het wordt ook wel het kipunt of het harapunt genoemd.<br />
Dit chakra is verbonden met de tweede laag van de zeven lagen in onze aura, het<br />
emotionele veld.<br />
Het bevindt zich op ongeveer een meter van het lichaam en het is om die reden dat je<br />
jezelf onbehaaglijk kunt gaan voelen als mensen te dichtbij komen en hun energie<br />
tegenstrijdig voelt met de jouwe!<br />
* Het derde chakra zit op de plaats van onze maag en het wordt de zonnevlecht<br />
genoemd. Het is verbonden met het element vuur. De kleur is geel. Hier zit, evenals in<br />
ons tweede chakra een groot deel van onze emoties. Maar hier vinden we vooral onze<br />
gekwetstheid en onze angst. Dit chakra heeft alles te doen met macht en in deze tijd van<br />
evolutie speelt het grootste deel van ons leerproces zich hier rondom af.<br />
Als we dit chakra openen betekent het dat onze angsten gaan verminderen en we<br />
openen onszelf om onszelf te ondersteunen en beginnen het proces van uiterlijke macht<br />
om te keren naar innerlijke macht. Simpel, we worden zelf de baas over ons eigen leven.<br />
In dit chakra bevindt zich tevens onze vitaliteit, de kracht van de zon, en het is<br />
verbonden met de derde laag in onze aura: het mentale veld.<br />
* Het vierde chakra is het hartchakra. Het is verbonden met het element lucht. De<br />
kleur zachtgroen maar ook rosé hoort bij dit centrum. Het is het middelpunt tussen<br />
onze hogere en onze lagere persoonlijkheid, ofwel de brug tussen hemel en aarde. Als<br />
we de opening kunnen maken naar dit punt dan gaan we onszelf verbinden met ons<br />
diepste wezen, onze eigen tempel. Dan is de angst om onszelf te verbinden sterk<br />
vermindert en worden we van onbewuste mensen tot bewuste mensen en kunnen we<br />
onszelf meer en meer spiritueel gaan openen.<br />
Liefde, vrede en tevredenheid worden in ons geboren. Dit chakra is verbonden met ons<br />
spiritueel veld.<br />
* Het vijfde chakra is het keelchakra en heeft de kleur hemelsblauw. Deze en de twee<br />
bovenste chakra's gaan de vier elementen te boven en zijn verbonden met ether. Het<br />
tweede en vijfde chakra hebben een verbinding met elkaar. Alles wat er leeft aan scheppingsdrang<br />
en creativiteit zoekt een uitweg via het keelcentrum. Hier wordt het vorm<br />
gegeven. De keelchakra vertegenwoordigd ons vermogen om onszelf uit te drukken,<br />
onszelf te onderzoeken. Als dit chakra zich opent ontstaat het gevoel van de moeite<br />
waard te zijn. ‘Ik ben die ik ben en dat is goed.’<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 58/167 Weg naar het Licht
* Het zesde chakra wordt ook wel het derde oog genoemd en is verbonden met de kleur<br />
indigo. Dit derde oog is het helderziende oog, wat simpelweg betekent dat hoe meer je<br />
een bewust mens wordt hoe meer je de dingen gaat zien zoals ze werkelijk zijn, hoe<br />
meer je de werkelijkheid achter de illusie gaat zien en begrijpt waarom de dingen gaan<br />
zoals ze gaan. Het is de basis van je intuïtie en je inspiraties. Je ogen zijn de zetel van je<br />
ziel. In de ogen van de mens herken je hun schoonheid, hun openheid en hun<br />
bewustzijn.<br />
* Het zevende chakra wordt het kruinchakra genoemd. Het is de directe verbinding<br />
met de kosmische energie, van hieruit laat je die binnenkomen wanneer je jezelf<br />
daarvoor opent en vandaaruit wordt dit chakra geassocieerd met je hogere<br />
ontwikkeling. Wanneer de beide hersenhelften meer in harmonie gaan komen,<br />
betekent dit dat de dualiteit in jezelf tussen het mannelijke en het vrouwelijke gaat<br />
verdwijnen en dat je niet meer expliciet van mannen of vrouwen houdt, maar van<br />
mensen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 59/167 Weg naar het Licht
VOEDING<br />
Voordat ik zelf Reiki had, heb ik mezelf gedurende mijn ziekteperiodes meerdere malen<br />
onderworpen aan strenge vastenkuren en diëten. En in combinatie met alternatieve<br />
therapieën was dat zeker een goede ondersteuning op dat moment. Reiki op zich is echter<br />
al ontzettend reinigend. En wat ik later heb ontdekt is dat de kracht van mijn denken<br />
minstens even belangrijkere effecten sorteerde dan voeding. Waarschijnlijk heeft het ook<br />
te maken met de lange periodes dat ik in ontwikkelingslanden ben geweest en nog verblijf.<br />
Het klinkt voor veel mensen ongelofelijk, maar tijdens mijn eerste verblijf in India dronk<br />
ik al het water en at ik al het voedsel wat ik kreeg aangeboden, ook al zag het er niet uit. Ik<br />
at het in het vertrouwen dat het me in liefde was gegeven. Menig toerist verklaarde me<br />
voor gek.<br />
Gezien het feit dat ik net een zeer ernstig ziekbed achter de rug had en gezien mijn<br />
overgevoeligheid voor infecties klinkt het waarschijnlijk fabelachtig. Vooral omdat ik op<br />
dat moment niet eens Reiki had. Maar één ding was enorm sterk in mij, dat was mijn<br />
verbinding met India en mijn mentale bewustzijn. Ik creëerde gezond water en gezond<br />
voedsel met mijn geest. En het werkte perfect, tot ik vier maanden later emotioneel in een<br />
moeilijke situatie kwam en er dus ook een deuk kwam in mijn mentale scheppingsdrang.<br />
Vanaf dat moment werd ik ziek en moest ik voorzichtig zijn.<br />
Er zijn verschillende vormen van voeding en diëten. De macrobiotiek staat totaal haaks op<br />
het vegetarisme. Toch werken ze allebei voor de persoon die er in gelooft. Ik ben het meer<br />
en meer eens met Detlefsen die zegt: ‘Eet wat je lekker vindt en geniet ervan’.<br />
Het is mijn ervaring dat hoe meer je bewust wordt van jezelf, hoe bewuster je omgaat met<br />
het voeding dat je eet. Dus langzaam maar zeker zul je gaan kiezen voor voeding van<br />
betere kwaliteit en steeds beter zul je gaan voelen welke voeding niet goed is voor jouw<br />
systeem.<br />
Voor de mensen die graag een leidraad daarin hebben, kan ik wat grove aanwijzingen<br />
geven:<br />
* Drink minstens twee liter zuiver water per dag.<br />
* Eet zo weinig mogelijk vlees. Als je dat toch nodig hebt, beperk je tot kip, wild en vis.<br />
* Vermijd zoveel mogelijk suiker en zoetigheid.<br />
* Als je overstapt naar vegetarische voeding maak dan niet de fout al je eiwitten te<br />
vervangen door melkproducten. Het is beter om een combinatie van granen en bonen<br />
of noten en zaden te eten.<br />
* Vermijd zoveel mogelijk het drinken van melk, dat is voor baby's. Vervang dit door zure<br />
melkproducten en stap over op soyamelk.<br />
* Bij verkoudheid of infecties: stop even met melk en kaasproducten, zij zijn erg<br />
slijmvormend.<br />
* Vermijd zoveel mogelijk geraffineerd voedsel: wit brood, witte rijst enzovoort.<br />
* Kies indien mogelijk voor verse producten…<br />
Eet nooit wanneer je jezelf moe of vervelend voelt. Heb je de neiging om jezelf te overeten,<br />
drink dan eerst een glas water voor de maaltijden.<br />
Het is heel plezierig om 's morgens alleen maar fruit te eten, je nieren reinigen 's morgens<br />
het sterkste en hebben dan alle mogelijkheden daartoe. Als je eet, geniet dan vooral van<br />
datgene wat je eet. En mocht je op plaatsen eten waar je twijfelt aan de kwaliteit van de<br />
voeding, laadt het eten en ook datgene wat je drinkt dan op met Reikienergie.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 60/167 Weg naar het Licht
Voordat je aan een Reikiklas begint, begin jezelf al van tevoren uit te zuiveren door wat<br />
gezonder te eten. Verminder indien mogelijk het gebruik van koffie, suiker, alcohol en<br />
sigaretten.<br />
Als het niet te moeilijk voor je is, drink dan zo weinig mogelijk koffie en liever geen alcohol<br />
tijdens het weekend. Rook zo min mogelijk.<br />
En de beste medicijn voor elke pijn is dat je leert relativeren. Kijk regelmatig in de spiegel<br />
wanneer je moeilijk doet en lach om jezelf! Het is ontzettend genezend!<br />
Het proces van Reiki is een intense weg van loslaten,<br />
onthechting en overgave aan jouw levensstroom...<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 61/167 Weg naar het Licht
HET REIKI PROCES<br />
‘Wees kritisch, onderzoek alles en behoudt het goede’<br />
- De Boeddha -<br />
Het proces waar Reikistudenten doorheen gaan, en ook een meester naar haar meester, is<br />
het ‘levensproces’. Het gaat alleen allemaal wat sneller dan voorheen. Het proces duurt<br />
ongeveer drie jaar. Dat kan ook aanmerkelijk korter of langer duren, dat hangt af van het<br />
feit in hoeverre je deze stadiums met jezelf al hebt uitgewerkt in het verleden en ze hebt<br />
doorleefd, doorvoeld en nu inmiddels herkent.<br />
Fase 1: Kinderjaren:<br />
Een periode van afhankelijkheid en adoratie. De meester weet het, moet het<br />
weten. Alles wat hij zegt is belangrijk en je zuigt vanuit een ongelofelijke honger.<br />
Fase 2: Puberteit:<br />
Het verzet. Verdorie, dat wist ik toch zelf al lang, dat is niets nieuws. Jeetje wat<br />
een stom mens zeg. Wat arrogant om te denken dat hij mij iets kan leren. Ik heb<br />
toch immers niets meer te leren? Je begint te schoppen tegen.....<br />
Fase 3: Volwassenheid:<br />
Ik ben mijn eigen meester. Ik heb respect voor mijn eigen weten en respect voor<br />
mijn meester. Dank zij hem of haar kwam ik in contact met mijn eigen Bron. Ik<br />
ben dankbaar en bereid om hem of haar te ondersteunen. Ik wil samen bouwen,<br />
samen dragen. Ik wil mijzelf op mijn manier dienstbaar maken aan het grote<br />
geheel.<br />
- Tijd voor vriendschap en gelijkwaardigheid!<br />
Verbinding is totale vrijheid. Jij bepaalt zelf wat goed is voor jou proces.<br />
Een meester is een tussenpersoon tussen jou en God. Je kunt haar gebruiken zolang je<br />
haar/hem nodig hebt. Heb je de verbinding met je eigen goddelijke kern, dan heb je geen<br />
enkele meester meer nodig, want dan zul je jouw antwoorden rechtstreeks putten uit de<br />
enige Bron. Maar als je dat bereikt hebt is het eveneens niet moeilijk meer om een<br />
verbinding aan te gaan in de stof, omdat je dan inmiddels het verschil kent tussen verbondenheid<br />
en gebondenheid…<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 62/167 Weg naar het Licht
GELD, KRACHT EN LIEFDE<br />
Alles is energie. Alles komt uit dezelfde Bron. Er zijn mensen die vinden dat spiritualiteit<br />
en geld niet aan elkaar gekoppeld mogen worden. Het zijn voor hen twee verschillende<br />
dingen. Hoewel er nooit tevoren zoveel geld werd uitgegeven aan onnodige luxe dingen, is<br />
het uitgeven van geld voor je spirituele ontwikkeling een duidelijke drempel voor mensen.<br />
Een van de problemen hierbij is dat energie onzichtbaar is. Je kunt het niemand tonen,<br />
wat wel mogelijk is met je dure auto, je huis, je kostbare bankstel, je video of je dure<br />
vakantie.<br />
Het proces in Reiki dat ons dwingt op een andere manier naar geld te kijken, is eigenlijk<br />
alleen maar belangrijk voor ons rijke westerlingen. Nergens ter wereld vind je een zo grote<br />
angst voor tekort dan in ons rijke Westen, waar we zo ontzettend veel bezitten, dat we ons<br />
alleen maar zorgen kunnen maken hoe we kunnen voorkomen omdat kwijt te raken. Wat<br />
op zich niet zo'n probleem zou hoeven zijn, want we kunnen natuurlijk altijd delen met<br />
mensen die wat minder bedeeld zijn.<br />
Grappig, terwijl we eigenlijk niet eens meer een voorstelling hebben van wat echte<br />
armoede is. Behalve dan misschien in de sloppenwijken van Miami.<br />
Toen Hawayo Takata Reiki introduceerde in het Westen wist ze dat het belangrijk was als<br />
mensen de waarde hiervan leerden kennen, dit te koppelen aan de energie van geld. Zijzelf<br />
gaf alles op om Reikimeester te kunnen worden, zij vroeg ook een offer van haar Reikistudenten.<br />
Ik geloof dat Hawayo Takata heel goed gezien heeft hoe belangrijk voor ons in het<br />
Westen het proces van onthechting is en hoe belangrijk het is om daar doorheen te gaan,<br />
alvorens Reikimeester te kunnen worden.<br />
Het is meer dan waar. Reiki is nooit voor geld te betalen, want dan zou het onbetaalbaar<br />
zijn. Het enige wat belangrijk is in dit proces, is het proces zelf. Om volledig te kunnen<br />
groeien naar dienstbaarheid zul je jezelf eerst volledig moeten onthechten van materie.<br />
Betekent dit dat je arm moet zijn om spiritueel te kunnen groeien? Nee dat betekent het<br />
niet, je kunt arm zijn en tegelijkertijd bijzonder gehecht aan je armoede.<br />
Het betekent simpel dat je mag genieten van alles wat je hebt en datgene wat je hebt als<br />
een goed ‘rentmeester’ beheerd, maar dat je meer en meer gaat beseffen, dat niemand op<br />
deze wereld iets kan bezitten, dat alles wat we hebben ons slechts in leen gegeven is en dat<br />
we hiervan niets kunnen meenemen naar de andere wereld als we ons lichaam verlaten.<br />
Alles is energie en energie moet stromen. Als we bang zijn om te kort te komen, als we<br />
angstvallig onze materie vast blijven houden, onszelf dus blokkeren in de materiele<br />
energie, dan houden we ook onze emoties en het verleden vast en maken we onszelf<br />
uiteindelijk ziek, omdat we niet kunnen stromen.<br />
Geld, kracht en liefde, het komt allemaal uit één en dezelfde Bron en als we onszelf<br />
blokkeren op een bepaald gebied, dan blokkeren we ook de andere energiestromen.<br />
Dus als we niet onszelf kunnen bevrijden van de gehechtheid aan geld, dan zal het ook<br />
onmogelijk voor ons zijn om onze uiterlijke macht om te buigen naar innerlijke macht,<br />
simpel gezegd om volledig in onze kracht te gaan staan en dan is het ook onmogelijk om<br />
onszelf te openen voor onvoorwaardelijke liefde.<br />
Geld is slechts een symbool voor de diepe processen waar we door moeten gaan, voordat<br />
we volledig het geschenk van Reiki kunnen gaan bevatten.<br />
Voordat we onszelf vol-ledig kunnen bevrijden van onze angst voor tekort en met een<br />
volledige overgave durven vertrouwen op het onweerlegbare feit dat er overvloed is voor<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 63/167 Weg naar het Licht
iedereen.<br />
Ik zei dat het enige wat belangrijk is aan dit hele gebeuren het proces is. Onthechting van<br />
materie betekent voor ons Westerlingen dat we door lagen van angst moeten gaan. Dat we<br />
beseffen dat we ons van de wieg tot het graf hebben verzekerd en allerlei schijnzekerheden<br />
om onszelf hebben opgebouwd om onze eigen leegheid en afgescheidenheid maar niet te<br />
voelen.<br />
Voor mezelf heeft dit proces letterlijk betekend dat ik op mijn allereerste tocht alleen in<br />
India ineens duidelijk zag dat ik nog steeds arm was en mijn eigen armoede in stand hield.<br />
Vanaf dat moment besloot ik dat er altijd genoeg voor mij zou zijn. Ik heb nooit een<br />
moment spijt gehad van mijn investering in Reiki, al was het ook een worsteling vooraf.<br />
Want vanaf dat moment kon ik me werkelijk openen voor overvloed en was er altijd<br />
genoeg. Niet alleen genoeg eten, maar vooral ook kon ik mezelf helemaal volledig<br />
ontplooien en in mijn kracht gaan staan, zoals nooit tevoren en kon ik me meer en meer<br />
gaan openstellen voor de oneindige genade van de kosmos.<br />
Als ik Reiki breng in derde wereld landen, hanteer ik een andere manier van energieuitwisseling.<br />
Simpel omdat de mensen daar meestal geen geld hebben en daar voor hen<br />
geen leerproces ligt om uit te werken in dit leven.<br />
Ik voelde me soms werkelijk beschaamd in India, dat mensen altijd alles met me deelden.<br />
Zij zouden nooit alleen eten, nooit alleen drinken, nooit alleen roken. Van deze ‘arme’<br />
mensen heb ik geleerd hoe ongelofelijk arm wij zijn in het Westen en heb ik me<br />
voorgenomen om mijn energie te laten stromen. En het stroomt nu op alle drie de<br />
verschillende lagen! En dat is voor mij een van de allerbelangrijkste geschenken van Reiki,<br />
eenvoudig onbetaalbaar!<br />
Trouwens, wat ik vroeger dacht blijkt niet waar te zijn, het betekent niet dat wanneer<br />
mensen genoeg geld hebben, ze dit makkelijk investeren in hun spirituele ontwikkeling. Ik<br />
zou haast zeggen: integendeel. Dus ieder mens, rijk of arm in het materiële Westen, heeft<br />
dit proces op een bepaalde manier uit te werken.<br />
Soms stellen mensen mij de vraag: ‘Ja maar ik kan het wel vergeten om ooit Reikimeester<br />
te worden, ik zit al mijn hele leven in de bijstand’.<br />
Ook dat is een keuze die je op een bepaald tijdstip in je leven hebt gemaakt en ik denk dat<br />
je eerst al deze creaties van jezelf onder ogen mag gaan zien en jezelf mag afvragen welke<br />
je nog dienen en waar je nu niet meer voor kiest. Dan is het nu tijd om deze laatste op te<br />
ruimen en je eigen creativiteit te gaan gebruiken voor iets totaal nieuws.<br />
Een proces wat hier zeker bij hoort en eveneens niet makkelijk is, is dat je leert om geld te<br />
vragen voor de behandelingen die je geeft. Als mensen niet op de ene of andere manier<br />
kunnen betalen voor datgene wat jij voor hen doet, dan voelen ze zich bij je in de schuld<br />
staan en zullen ze na verloop van tijd niet meer terugkomen.<br />
Dit proces begint pas als je serieus met mensen gaat werken, dus je hoeft er heus niet<br />
meteen na de eerste graad mee te beginnen. Dan zit je nog in een leersituatie. Misschien<br />
kun je vragen of men een cake of een bos bloemen voor je meeneemt. Meestal zullen je<br />
behandelingen zich dan echter beperken tot je vrienden of familie en met hun heb je<br />
normaal gesproken al een bepaalde energie-uitwisseling en is het dus niet nodig om geld<br />
te vragen.<br />
Het leren vragen van geld voor jouw diensten heeft<br />
heel veel te maken met datgene wat jij jezelf waard vindt.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 64/167 Weg naar het Licht
Ps. Hoewel de tijden zijn veranderd en bovenstaand proces voor velen niet meer van<br />
belang schijnt te zijn, is het toch goed om te beseffen dat de stap naar Reikimeesterschap<br />
een bereidheid en overgave van soortgelijke diepte vraagt als de uiterlijke opening die je<br />
maakt wanneer je bereid bent tienduizend dollar te investeren. Het is eenvoudigweg de<br />
bereidheid om al je uiterlijke zekerheden los te laten en jezelf over te geven aan de stroom<br />
van het leven, zonder voorwaarde. In geloof en vertrouwen…<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 65/167 Weg naar het Licht
DEEL 3<br />
HET LEVEN EN STERVEN VAN EVERHARD<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 66/167 Weg naar het Licht
HET STERVENSPROCES<br />
De dood<br />
‘Ik laat los, Ik laat God….’<br />
We worden dagelijks met de dood geconfronteerd, toch willen we er liever niet te lang bij<br />
stil staan. Sterven lijkt ver van ons bed want het betreft doorgaans anderen. Maar diep<br />
vanbinnen weten we dat er geen ontkomen aan is. Er komt een moment dat ook de dood<br />
aan onze deur zal kloppen.<br />
Wanneer we klaar zijn met de lessen die onze ziel tijdens deze incarnatie wilde leren, is het<br />
tijd om terug naar huis te gaan. Uiteindelijk is ons verscheiden op het aardse vlak niets<br />
meer en niets minder dan een nieuwe geboorte in een andere dimensie. De vreugde van<br />
onze kosmische familie over onze terugkeer is ongetwijfeld te vergelijken met de<br />
verwachtingsvolle houding waarmee onze ouders naar ons uitkijken wanneer we hier op<br />
aarde worden verwacht.<br />
Het is te gek voor woorden dat datgene wat onontkoombaar is, zo diep verdrongen is uit<br />
ons bewustzijn. We willen onszelf pas met de dood bezighouden als we er met onze neus<br />
op gedrukt worden. De reden hiervoor is ongetwijfeld het feit dat velen van ons het<br />
voortbestaan van het leven ontkennen of op zijn minst betwijfelen. We hebben ons zo<br />
krampachtig verbonden met de materiële werkelijkheid, dat de herinneringen aan onze<br />
afkomst volledig vervaagd zijn. En naarmate de materie ons meer en meer is gaan<br />
bezitten, is de angst om los te laten groter en groter geworden.<br />
Wanneer we terugkijken naar onze ‘ouden’ en ‘wijzen’, dan zien we dat het afscheid bij het<br />
sterven even natuurlijk verliep als het welkom bij het geboorteproces van een nieuwe<br />
wereldburger. Onze voorouders namen doorgaans bewust afscheid van dit leven op het<br />
moment dat ze wisten dat het hun tijd was. Zij waren minder verworteld met de materie,<br />
legden eenvoudigweg hun fysieke voertuig af en aanvaardden hun tocht naar het licht om<br />
daar opnieuw samen te smelten met ‘Al Wat Is’.<br />
Sterven op een dergelijke bewuste manier is een bevrijding, een loskomen van aardse<br />
beperkingen. Maar het kan alleen die kwaliteit hebben wanneer we onze spirit werkelijk<br />
verbonden hebben met het wezen van onze goddelijke aardmoeder en helemaal mens zijn<br />
geworden.<br />
Geboorte<br />
Wanneer twee zielen met elkaar versmelten, ontstaat het wonder van het nieuwe leven.<br />
Veilig en geborgen verblijft dit nieuwe mensje in de baarmoeder tot het moment dat de<br />
tijd rijp is om haar intrede op aarde te doen. De ongeboren vrucht is zich volledig bewust<br />
van de sfeer waarin ze verblijft. De ‘zijns’-toestand van de moeder schept in dit prille begin<br />
de voorwaarden voor het fundament waarop de boreling haar nieuwe leven kan gaan<br />
bouwen. En dan, meestal na negen maanden, is het voertuig gevormd waarmee de nieuwe<br />
ziel haar intrede hier op aarde kan doen. Hoe wreed om die veilige geborgenheid te<br />
moeten verlaten en door dat donkere kanaal deze onveilige wereld in geperst te worden!<br />
Gelukkig beginnen wij volwassenen ons weer te herinneren dat geboorte een natuurlijke<br />
‘ziekte’ is en proberen we de thuisbevalling in ere te herstellen. De sfeer van de omgeving<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 67/167 Weg naar het Licht
en het eerste contact tussen moeder en kind zijn immers van vitaal belang voor onze<br />
verdere ontwikkeling.<br />
Slapen<br />
Tijdens onze slaap verwijdert het etherisch lichaam zich van ons fysiek lichaam. Er is één<br />
verschil met de dood: de verbinding blijft aanwezig. Je zou kunnen zeggen dat ons leven<br />
aan een zilveren draadje hangt. Soms worden we met een schok wakker, op dat moment<br />
sluit het etherisch veld zich opnieuw rond ons fysiek lichaam.<br />
Het is goed wanneer we ons bewust zijn van onze aardse sterfelijkheid. Het maakt dat we<br />
anders in het leven staan, kwetsbaarder ongetwijfeld, maar ook nederiger en met meer<br />
respect.<br />
Het is een goede gewoonte om voor het slapengaan de dag die achter ons ligt aan een<br />
gewetensonderzoek te onderwerpen. Bekijk iedere situatie als een toeschouwer, kritisch,<br />
maar zonder te oordelen. Vergeef jezelf voor je misstappen en probeer anderen te<br />
vergeven, ook al hebben ze je nog zoveel pijn gedaan. Het is immers vanuit onwetendheid<br />
dat we anderen kwetsen.<br />
Elke dag is een nieuwe dag. Wanneer we wakker worden bestaat gisteren niet meer, er is<br />
alleen deze nieuwe dag. Laten we de nieuwe dag die voor ons ligt verwelkomen en onze<br />
intenties zo helder mogelijk formuleren.<br />
Stel niet uit tot morgen wat je vandaag kunt doen.<br />
Je weet immers niet of er nog een morgen zal zijn.<br />
Wat zou je doen als je nog een week te leven had?<br />
Schrijf het op en doe het nu!<br />
Angst<br />
Naarmate we onze angst voor de dood loslaten, gaan we met nieuwe intensiteit van het<br />
leven genieten. In alle oprechtheid, volledig en met overgave. Niet langer proberen we<br />
krampachtig de leegte op te vullen met geestdodende activiteit. De stilte krijgt eveneens<br />
een plek en het leven wordt één groot feest. We focussen ons niet langer op het<br />
hiernamaals. De belofte van de eeuwige gelukzaligheid beleven we nu, op dit moment,<br />
door onze hemel op aarde te creëren. Het leven van iedere dag krijgt de kwaliteit van pure<br />
vreugde en alles wordt heerlijk betrekkelijk!<br />
Ik heb veel nagedacht over mijn eigen dood. Er waren tijden dat de dood zeer nabij was.<br />
Wanneer de angst toesloeg probeerde ik die toe te laten, hem niet langer te verdringen,<br />
zodat de angst steeds minder vat op me kreeg. Innerlijke vrede en gelukzaligheid waren<br />
het gevolg. Ik had het voorrecht om een aantal malen dicht bij stervenden te mogen zijn,<br />
ze als het ware een stukje mee te mogen dragen. Dat was steeds opnieuw een intense<br />
ervaring. Soms betrapte ik mezelf erop dat ik jaloers was omdat zij het mysterie mochten<br />
doorgronden, terwijl ik achterbleef op deze aarde, omdat ik blijkbaar nog het een en ander<br />
te doen had.<br />
Gelukkig begrijp ik inmiddels dat het een voorrecht is om in deze unieke tijd van evolutie<br />
en transformatie op aarde te mogen zijn. Ik veranker dagelijks een stukje van mijn hemel<br />
hier op aarde en ervaar dit leven steeds vaker als een vreugdevol geschenk. Meer en meer<br />
verdwijnen de sluiers tussen beide werelden. Er is nauwelijks nog verschil tussen mijn<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 68/167 Weg naar het Licht
oeders en zusters in de stof en mijn broeders en zusters in de geest. De dood is mijn<br />
dagelijkse metgezel. Het is mijn intentie om op het moment dat mijn tijd gekomen is, dit<br />
leven zo bewust mogelijk te verlaten. De ervaringen van mijn sjamanistische broeders en<br />
zusters zullen mij daarbij inspireren en begeleiden.<br />
Wat mij betreft mag het een groot feest worden wanneer ik deze aarde verlaat om opnieuw<br />
naar huis te gaan. Wanneer we in onszelf ontwaken, weten we dat er geen afscheiding<br />
bestaat. De werkelijke verbinding blijft eeuwig bestaan, er is geen begin en geen einde.<br />
Eigenlijk is er alleen maar een ‘tot strakjes’.<br />
Rouwproces<br />
Maar natuurlijk is daar dat menselijke gemis in de stof. Het is pijnlijk wanneer we niet<br />
langer kunnen delen, niet langer kunnen aanraken. Daarom is het rouwproces zo<br />
belangrijk. Laat jezelf dat door niemand afnemen, gun jezelf het verdriet. Wanneer je de<br />
pijn tot in alle diepte durft te ervaren: het gemis, de woede, de frustratie om alleen achter<br />
te blijven, zal dit proces je in alle diepte uitzuiveren. Als je verdriet verdringt zal het steeds<br />
opnieuw de kop opsteken en zal het onverwerkte rouwproces je leven blijven verzieken.<br />
Als je je verdriet verwerkt wordt er een nieuwe dimensie aan jouw ‘zijn’ toegevoegd.<br />
Pas wanneer een dergelijk proces in alle diepte is doorleefd, kun je volledig los gaan laten.<br />
Dan wordt het mogelijk die ander in liefde de ruimte te geven haar weg in die nieuwe<br />
dimensie te vinden. Je opent jezelf voor een nieuwe manier van contact. En plotseling zul<br />
je merken dat er altijd een extra engel op je schouder zit die je ondersteunt bij je taak hier<br />
op aarde.<br />
Overgave<br />
We rouwen niet alleen bij het verlies van een dierbaar iemand, een soortgelijk proces vindt<br />
plaats na scheidingen, op de momenten dat onze kinderen het huis uitgaan, na het verlies<br />
van je baan, een verhuizing, enzovoort. We gaan door de verschillende fases van het<br />
rouwproces zoals Elisabeth Kübler Ross zo baanbrekend heeft beschreven in haar boeken.<br />
Eerst is daar het onvermijdelijke ‘weten’. Dan volgt ongetwijfeld de ontkenning. Als we<br />
niet langer in die ontkenning kunnen leven, komt de boosheid: we zijn vreselijk kwaad op<br />
iedereen en vooral op God. We proberen er uit te halen wat we kunnen en beginnen te<br />
marchanderen, te onderhandelen met God. Als we deze stappen in alle diepte hebben<br />
doorleefd volgt de acceptatie ofwel het proces van aanvaarding. En wanneer die acceptatie<br />
volledig en bewust is, kan de ziel zich buigen voor de wil van het allerhoogste. Dan volgt de<br />
laatste stap in het proces, de stap van de volledige overgave:<br />
‘Ik laat los, ik laat God’.<br />
Doornroosje<br />
Jonge kinderen herinneren zich vaak feilloos hun afkomst. Dat zie je terug in het volgende<br />
gedicht. Ik kreeg het van een wijs zieltje op het moment dat zij in dit leven dertien jaar<br />
was.<br />
Doodgaan, doodgaan is niet eng<br />
voor doodgaan ben ik niet bang, het leven duurt al zo lang.<br />
Doodgaan is makkelijk, doodgaan is fijn,<br />
maar je doet het niet voor de gein.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 69/167 Weg naar het Licht
Lessen<br />
Je gaat pas dood als je klaar bent met je leven<br />
als je gedaan hebt waarvoor je gekomen bent<br />
Dan slaap je wel 100 jaren<br />
en word je als Doornroosje weer wakker<br />
Dan ga je weer,<br />
langs een zilveren koord naar beneden<br />
en je ligt in je wieg<br />
Dat is lang geleden<br />
Je begint te huilen, waarom moest ik nou wakker<br />
worden, waarom ben ik terug?<br />
Dat merk je later wel.<br />
Ik houd van het leven<br />
Maar toch ben ik altijd klaar om dood te gaan.<br />
De Witte Heks...<br />
Na jaren van afgescheidenheid keren we weer terug naar onze eeuwige verbinding.<br />
Waarschijnlijk zijn we al ‘vele doden gestorven’ op het aardse vlak, in allerlei verschillende<br />
lagen, voordat we herkennen dat dit leven slechts een deeltje is van onze immense<br />
totaliteit.<br />
Maar voor de dood aan onze deur klopt krijgen we allemaal de tijd die we nodig hebben<br />
om onze lessen te leren die onze ziel dit keer wilde leren. Ons leerproces gaat na ons fysiek<br />
verscheiden gewoon door, ook aan gene zijde. Wanneer we dit begrijpen dan snappen we<br />
ook waarom dit fysieke leven hier op aarde zo belangrijk is. Alles wat we in dit leven<br />
toevoegen aan ons bewustzijn, nemen we mee naar een volgende etappe. Ons fysieke<br />
lichaam hebben we gecreëerd en kunnen we beschouwen als het goddelijke voertuig voor<br />
onze ziel. Het bevat alle coderingen die als vanzelf de lessen zullen aantrekken die we<br />
besloten hebben te ervaren en te leren, zowel fysiek, emotioneel, mentaal als spiritueel.<br />
Het is dus van groot belang om dit prachtige voertuig liefdevol te verzorgen en te leren<br />
luisteren naar de signalen die zij voortdurend uitzendt.<br />
In plaats van ons stoflichaam als instrument te zien, associëren we er ons zo volledig mee,<br />
dat het voor velen van ons de enige werkelijkheid is geworden. We maken ons uitsluitend<br />
druk om onze zichtbare ‘buitenkant’. Ja, we beoordelen elkaar zelfs op die zichtbare<br />
realiteit. We besteden kapitalen aan make-up, schoonheidsbehandelingen,<br />
gewichtscontrole en dure kleding om onszelf er beter uit te laten zien dan we in<br />
werkelijkheid zijn, in de hoop op die manier de felbegeerde waardering te krijgen waar we<br />
zo hevig naar verlangen.<br />
We kiezen er liever niet voor te ‘investeren’ in onze geestelijke groei, of dat nu in tijd is of<br />
in geld. Toch weten we allemaal dat die keren dat we werkelijk door iemand werden<br />
aangeraakt, dit doorgaans weinig met de buitenkant van doen had, ik zou haast zeggen,<br />
integendeel. Het is de uitstraling, de levendige vitaliteit van personen, dieren en dingen<br />
waar we ons bewust of onbewust door aangetrokken voelen.<br />
We creëren onze eigen werkelijkheid. Hier op aarde, in de stof zijn we allemaal<br />
manifestaties van licht en donker, dat is een gegeven. Wanneer we ons verbinden met het<br />
donker in onszelf, dan is dat hetgeen we later zullen ontmoeten aan gene zijde. Als we ons<br />
verbinden met het licht in onszelf, als we ons realiseren dat we godsvonkjes zijn en daar de<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 70/167 Weg naar het Licht
verantwoordelijkheid voor willen dragen, dan brengen we niet alleen de hemel op aarde,<br />
maar zal ons ook in het hiernamaals licht ten deel vallen.<br />
Wat niet betekent dat we het duister in onszelf moeten ontkennen. Integendeel, op het<br />
moment dat we het duister in onszelf accepteren en niet langer projecteren op onze<br />
buitenwereld, zijn we op weg om licht te worden.<br />
Harmonie is het perfecte evenwicht<br />
tussen licht en donker<br />
Godsbeeld<br />
Het wordt tijd om ons geloofssysteem eens kritisch onder de loep te nemen. Vanuit macht<br />
en onderdrukking is God eeuwenlang misbruikt om ons klein en afhankelijk te houden.<br />
Nu we in onszelf ontwaken, laten we ons niet langer zoet houden met een godsbeeld die<br />
ons straft en ons voor eeuwig zal laten branden in de hel. God is de eeuwige Bron van<br />
wijsheid, de absolute manifestatie van onvoorwaardelijke liefde die geen oordelen kent.<br />
Hij/zij ziet liefdevol toe hoe wij onze eigen hel of hemel creëren en in deze ‘werkelijkheid’<br />
verblijven zolang we die ervaring nodig hebben. Op het moment dat in ons het verlangen<br />
ontwaakt om terug te keren naar de eenheid, verbinden we onszelf opnieuw met het licht<br />
en gaan we steeds meer in harmonie leven met alle zichtbare manifestaties van de<br />
schepping. En uiteindelijk zal het donker er nog wel zijn maar ons niet langer beïnvloeden.<br />
Deze aarde is bij uitstek een leerschool. Wanneer we dit beseffen dan openen we onszelf<br />
om de ervaringen op te doen die onze ziel nodig heeft om haar goddelijke bestemming te<br />
realiseren. Wanneer het tijd is om de overgang naar het licht te maken, kunnen we verrijkt<br />
terugkeren naar de Bron van alle Leven.<br />
Afzondering<br />
Volgens de kerk werden wij in zonde geboren. De kerk is tot nu toe in velerlei opzichten<br />
een mannelijk bolwerk geweest. Zij gaf God een mannelijk aangezicht en ontkende<br />
daarmee het vrouwelijke aspect, de Godin in ieder van ons. Dit resulteerde in een<br />
wereldwijde onderdrukking van de vrouw. We vergaten onze grootsheid, leefden vanuit<br />
een diep geworteld schuldgevoel en begonnen onszelf te gedragen als onwaardige, zondige<br />
en sterfelijke wezens. We vergaten dat goddelijkheid in ieder van ons aanwezig is en dat<br />
mannen en vrouwen samen de totaliteit van God belichamen. In het verleden<br />
vertegenwoordigde de kerk het gezag, zij gaf ons houvast en richtlijnen. Nu is de tijd rijp<br />
om op te staan, om zelf de verantwoordelijkheid te nemen voor onze goddelijkheid en<br />
onze innerlijke waarheid te ontdekken. Laten we niet bang zijn dat op onze eigen, unieke<br />
manier te doen. Laten we ook niet het kind met het badwater weggooien en onszelf<br />
afsnijden van ons geestelijk erfgoed.<br />
De enige betekenis van zonde is afzondering. Wat in alle eenvoud betekent dat we door te<br />
incarneren in de stof onszelf hebben afgezonderd van onze ware totaliteit. Dit was nodig<br />
om nieuwe ervaringen op te doen, om uiteindelijk te ontdekken wie we zijn, zodat we<br />
verrijkt terug kunnen keren naar die Eenheid.<br />
Alle wezenlijke problemen, alle pijn en lijden die we tijdens dit leven ervaren, komen voort<br />
uit dit gevoel van afgescheidenheid. Velen zijn opgevoed in een patroon van zonde en<br />
boete, waardoor dit gevoel nog werd versterkt. Hoe anders zou het zijn wanneer ons vanaf<br />
het prille begin werd geleerd dat we in wezen prachtige godsvonkjes zijn, absolute<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 71/167 Weg naar het Licht
goddelijke perfectie. Maar misschien zou er dan geen impuls zijn om iets nieuws te willen<br />
ontdekken, iets nieuws te willen leren omdat er ook geen uitdagingen meer zijn, vandaar.<br />
Wanneer we het kosmische samenspel gaan begrijpen, begint de verwondering over de<br />
perfectie van de schepping en zullen we de wetten van het universum niet langer<br />
overtreden. Een natuurlijk gevolg is respect voor onszelf en respect voor ieder die anders<br />
is.<br />
Wanneer we onszelf afscheiden van de Bron, is angst een natuurlijk gevolg. Angst vraagt<br />
zichzelf te bewijzen, angst wil zichzelf manifesteren, angst vraagt om competitie, wil steeds<br />
opnieuw in de activiteit om de leegte, onze eigen leegte, onze eigen onzekerheid niet te<br />
hoeven voelen.<br />
Naarmate we onszelf opnieuw ontdekken en meer en meer gaan leven vanuit die liefde die<br />
we in wezen zijn, verandert ons negatieve zelfbeeld. We krijgen vertrouwen in onszelf en<br />
vertrouwen in anderen. We zien in ieder mens een vonkje God, de weerspiegeling van<br />
onszelf. Er ontstaat een diep innerlijk weten dat we deel uitmaken van het grote mysterie<br />
dat Leven heet. Op dat moment zijn we op weg om heel te worden.<br />
Aids<br />
Aids is typisch een ziekte van deze moderne tijd. Een ziekte die onze samenleving duidelijk<br />
maakt dat we het respect hebben verloren voor de wetten van het universum. Met onze val<br />
uit de Eenheid begonnen we onszelf te ervaren als materiële wezens. We vergaten onze<br />
grootsheid, geloofden niet langer in overvloed en creëerden gebrek. We vergaten dat<br />
seksuele energie de hoogste vorm van schepping in zich draagt, wanneer we daar selectief<br />
en verantwoord mee omgaan en wanneer we handelen vanuit liefde en respect.<br />
De oorzaak voor dit gevoel begint op het moment van onze geboorte. In de veiligheid van<br />
de baarmoeder zijn we nog volledig één met geest, volledig met ons thuisland verbonden.<br />
Na onze geboorte in deze aardse realiteit leven we de eerste zeven jaren min of meer in<br />
beide werelden: de geestelijke en de materiële, zijn we nog redelijk zuiver afgestemd op<br />
onze totaliteit. Vanaf die leeftijd beginnen we de verbinding met onze Bron te verliezen, of<br />
anders gezegd, vanaf dat moment begint deze verbinding langzaam maar zeker dicht te<br />
slibben. En dat is nodig, want om onszelf, onze goddelijke totaliteit, terug te vinden<br />
moeten we, hoe paradoxaal dit ook moge klinken, eerst volledig vergeten wie we in<br />
werkelijkheid zijn.<br />
Vanaf dat moment doet het ego zijn intrede. Het hoofd regeert over het hart en we hebben<br />
het gevoel dat we het alleen moeten doen. We menen te moeten vechten voor ons bestaan.<br />
We beseffen niet dat we tegen onszelf vechten, dat onze innerlijke agressie zich<br />
weerspiegelt in onze buitenwereld. We hebben niet geleerd hoe we samen kunnen werken<br />
met onze scheppende en vernietigende krachten, zo mooi gesymboliseerd in de Indiase<br />
god Shiva en zijn gemalin Kali. We weten niet hoe we deze krachten de baas kunnen<br />
worden, hoe die te transformeren, zodat we ze kunnen gebruiken als instrument voor al<br />
onze scheppingen, om uiteindelijk onze hoogste potentie, de kwaliteit van<br />
onvoorwaardelijke liefde, het Christusbewustzijn in onszelf, vorm te geven.<br />
We zijn bang om niet bij de groep te horen en presenteren onszelf naar buiten alsof we<br />
succesvol en gelukkig zijn, terwijl we ons vanbinnen onzeker en verscheurd voelen. We<br />
overschreeuwen onszelf en overschrijden de grenzen van het toelaatbare.<br />
Wanneer we onszelf niet durven onderscheiden, niet durven verbinden met onze ware<br />
kern, niet durven te staan voor onze eigen kracht, voor datgene wat we werkelijk zijn, kan<br />
deze disharmonie zich uiteindelijk gaan uiten in de zo gevreesde ziekte aids.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 72/167 Weg naar het Licht
Licht en donker<br />
Wanneer je te horen krijgt dat uitgerekend jij aan deze verschrikkelijke ziekte lijdt, stort<br />
ongetwijfeld je wereld in. Je zult het aanvankelijk ontkennen. Dit kan jou immers niet<br />
overkomen, deze vreselijke dingen gebeuren doorgaans alleen met anderen. In een later<br />
stadium zul je misschien vreselijk boos zijn en je afvragen waarom jij zo gestraft wordt….<br />
De wetten van het universum maken je duidelijk dat je uit de Eenheid bent gevallen, dat<br />
de tijd rijp is om de harmonie in jezelf te herstellen. De harmonie tussen licht en donker,<br />
de harmonie tussen het mannelijke en het vrouwelijke in jezelf.<br />
Al kunnen we de situatie niet veranderen, we kunnen wel onze kijk op de situatie<br />
veranderen. We kunnen aids zien als een straf van God. Ongetwijfeld een natuurlijke<br />
reactie. Maar na een diepgaand proces van acceptatie en verwerking is het niet onmogelijk<br />
dat we aids gaan zien als een weg naar bewustwording, een mogelijkheid om onszelf te<br />
transformeren. Op dat moment nemen we de verantwoordelijkheid voor onze daden en<br />
zijn we op weg naar meesterschap, meesterschap over de materie.<br />
Aids is een wake-up call. Het is een duidelijke aanwijzing van het universum die ons de<br />
kans geeft onze diepste angsten en onzekerheden onder ogen te zien. Die, evenals elke<br />
andere ziekte en disharmonie, ons de kans geeft onszelf uit te zuiveren om opnieuw in<br />
harmonie te gaan leven met onze eigen Bron.<br />
‘Zijn’<br />
Het maakt niet uit of we homo, lesbisch of hetero zijn, wanneer we dit accepteren vanuit<br />
onze kern is er alleen maar ‘zijn’ en hoeven we onszelf niet te verontschuldigen of te<br />
bewijzen. ‘Zijn’ heeft niets te maken met afhankelijkheid, ‘zijn’ is een innerlijk weten: ‘Ik<br />
ben wie ik ben.’ Ik ben ook dat en dat is God.<br />
‘Zijn’ is volledige overgave aan jouw Ware Zelf: dat deel in jou waar geen oordeel meer is.<br />
Ik ben en dat is goed, ik hoef mezelf niet langer te bewijzen. Op dat moment valt alle<br />
competitie weg, er is niet langer een afscheiding tussen mijzelf en die ander. Ik begin<br />
opnieuw de Eenheid te ervaren.<br />
Met onze zogenaamde seksuele revolutie, waarvan we aanvankelijk dachten dat ze ons<br />
vrijheid zou geven, hebben we een gevangenis gecreëerd als nooit tevoren. We hebben<br />
onze focus gericht op seksualiteit en dit verwarren we met liefde. We zijn voortdurend op<br />
jacht om onszelf te bevredigen en vergeten dat onze grootste bevrediging zou moeten<br />
liggen in dienstbaarheid aan anderen. Liefde maakt geen onderscheid, we houden van<br />
anderen, ongeacht sekse, ras of leeftijd. We zien onze innerlijke goddelijke vonk<br />
weerspiegeld in ieder levend wezen.<br />
Afwijzing<br />
Zolang we anderen afwijzen omdat zij aids hebben, handelen we vanuit angst en niet<br />
vanuit liefde. We verheffen onszelf boven anderen en gaan voorbij aan het feit dat wij allen<br />
tezamen deze wereld hebben gecreëerd en dus ook allen tezamen ziekten zoals aids.<br />
Het is arrogant om te denken dat wij daar niets mee te maken hebben. Het afwijzen van<br />
mensen met aids betekent dat we niet met hen in contact hoeven te komen. Dus hoeven<br />
wij hen niet aan te raken en lopen we zeker niet het risico door hen aangeraakt en ‘besmet’<br />
te worden. Afwijzing is gebrek aan liefde, gebrek aan acceptatie van onszelf, acceptatie van<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 73/167 Weg naar het Licht
onze eigen kankercellen. Zolang we de kankercellen in onszelf niet onder ogen durven te<br />
zien, zijn we bezig kanker te creëren, want alles wat we onderdrukken zal zich uiteindelijk<br />
tegen ons keren.<br />
Ziekten als kanker en aids zijn het gevolg van onze val uit de Eenheid. We creëren een<br />
enorme afkeer van onszelf, zijn doodsbang voor onze goddelijkheid en kunnen onszelf in<br />
onze ware essentie niet accepteren. Het is niet langer mogelijk onze innerlijke schoonheid,<br />
onze goddelijke verbinding te ervaren.<br />
Of we ontkennen in alle toonaarden het bestaan van God, of we schilderen hem af als<br />
zondebok, de veroorzaker van onze ellende. Dat voelt veiliger dan Hem te zien als de<br />
onbegrensde manifestatie van liefde, de weerspiegeling van diezelfde liefde die wij in<br />
wezen zijn.<br />
Gezondheid<br />
Wij allen tezamen zijn God in al haar<br />
verschillende aspecten en verschijningsvormen<br />
Wij geloven dat gezondheid enkel een manifestatie is van het fysieke lichaam. Toch is het<br />
lichaam daarin van ondergeschikt belang. Een waarachtig gezond mens herken je aan de<br />
manier waarop hij in het leven staat. Een waarachtig gezond mens is levendig,<br />
enthousiast, creatief, onbezorgd en vreugdevol. Een gezond mens hoeft niet voor morgen<br />
te zorgen maar weet dat alles wat hij nodig heeft er zal zijn op het juiste moment. Een<br />
gezond mens kan ogenschijnlijk gehandicapt zijn, in een rolstoel zitten of zelfs aids<br />
hebben. Maar het licht van haar ziel zal haar goddelijke totaliteit niet langer verbergen, zal<br />
haar wezen doorstralen en de omgeving zal haar ervaren als een stralende, als een<br />
lichtende persoonlijkheid.<br />
Levenslessen<br />
We richten onze aandacht en onze aanpak van problemen voortdurend op de materiële<br />
gevolgen en vergeten meestal naar de emotionele en mentale oorzaak te kijken. Werkelijke<br />
genezing moeten we niet zoeken in het bestrijden van gevolgen, maar in de aanpak van de<br />
oorzaak. Op het moment dat we gaan werken aan die oorzaak, zal het gevolg van onze<br />
handelingen een andere dimensie krijgen.<br />
De beperkingen die ziekten zoals aids ons opleggen, dwingen ons tot een nauw<br />
gewetensonderzoek naar de ware zin van ons bestaan: onze hunkering die liefde te ervaren<br />
en vorm te geven die we in wezen zijn. We creëren onbewust de levenslessen die we nodig<br />
hebben om onszelf te vervolmaken. We zullen onszelf eerst bewust moeten worden van de<br />
gevolgen van onze liefdeloosheid, om de transformatie naar de andere pool te kunnen<br />
maken: onvoorwaardelijke liefde die gebaseerd is op wederzijds respect en eenvoud in<br />
haar meest pure vorm.<br />
Het feit dat jij op dit moment geen aids schijnt te hebben, wil niet zeggen dat je gezonder<br />
bent dan diegene die deze ziekte wel heeft.<br />
Aids betekent uitzuivering van de eerste orde. Het is het proces van alchemie. Een ziekte<br />
die op het zichtbare vlak aftakeling kan betekenen, maar op het onzichtbare niveau onze<br />
trilling dusdanig kan verhogen dat we in relatief korte tijd een enorme<br />
bewustzijnsverandering kunnen ondergaan. Aids roept ons op te ontwaken in onze<br />
goddelijkheid, opdat we onszelf en anderen opnieuw met respect kunnen gaan<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 74/167 Weg naar het Licht
ehandelen. Deze ziekte zal ons, sneller dan iedere andere ziekte, brengen naar wederzijds<br />
begrip en respect en naar spiritueel bewustzijn.<br />
In Zuid-Afrika, waar de kloof tussen blank en zwart ook na de afschaffing van de apartheid<br />
nauwelijks te overbruggen lijkt, slaat aids bruggen. Blank en zwart slaan hun handen<br />
liefdevol in elkaar en werken samen om de gevolgen van aids te bestrijden en te<br />
verzachten.<br />
Als wij deze processen met liefde tegemoet kunnen treden, in plaats van uit angst en<br />
ontkenning, dan zou het heel goed mogelijk kunnen zijn dat dit proces ons uiteindelijk zal<br />
redden van onze drang naar zelfvernietiging en van de vernietiging van onze planeet<br />
aarde.<br />
Wanneer alle stormen zijn uitgewoed<br />
is er alleen nog maar Liefde<br />
de feniks verrijst uit haar as…<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 75/167 Weg naar het Licht
HET LEVEN EN STERVEN VAN EVERHARD<br />
En hij spreidde zijn opnieuw verworven vleugels uit<br />
en vloog de weg terug naar het licht.....<br />
Everhard, geboren: 31 juli 1951 - overgegaan: 11 juli 1994<br />
Den dood<br />
‘Treur niet over den dood van uw geliefde<br />
Roep den reiziger niet terug die op reis is<br />
naar zijn bestemming, want gij weet niet<br />
wat hij zoekt, gij zijt van de aarde<br />
maar hij is nu van den hemel.<br />
door over den dood van hem te weenen, bedroeft<br />
gij de ziel van hem, die niet op de aarde terug<br />
kan keeren: doch naar gemeenschap met hem<br />
te verlangen, kunt gij hem niet anders dan<br />
hinderen. hij is gelukkig in de plaats, waar hij<br />
is aangeland, het verlangen naar hem toe te<br />
gaan, helpt hem niet: uw levensdoel houdt u<br />
nog op aarde. Geen schepsel dat ooit geboren is,<br />
heeft in werkelijkheid aan een ander behoord.<br />
iedere ziel is de geliefde van God. heeft God<br />
niet lief, zoals wij mensen dat niet kunnen?<br />
de dood daarom doet niet anders dan de mensch<br />
met God verenigen.<br />
want aan wien de ziel in waarheid toebehoort,<br />
aan hem keert zij vroeger of later terug.<br />
waarlijk achter den sluier van den dood, is een<br />
leven verborgen dat het begrip van den mensch<br />
op aarde te boven gaat. Indien gij de vrijheid<br />
van die wereld kende en wist hoe de bedroefde<br />
harten van hun lasten worden bevrijd.<br />
Indien gij wist hoe de zieken daar worden<br />
genezen en wonden worden geheeld: indien gij<br />
de vrijheid kende en begreep, die de ziel<br />
ervaart naarmate zij zich van dit aardse leven<br />
van begrenzingen verwijdert, gij zoudt niet meer<br />
treuren over hen, die zijn heengegaan, maar<br />
bidden voor het geluk en de vrede van deze ziel<br />
op zijn verdere reis.’<br />
- Inayat Khan – 1921 -<br />
De begrafenisceremonie van de dienst voor een ziel die is overgegaan,<br />
deel van de Universele Eredienst<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 76/167 Weg naar het Licht
Nederland<br />
De kalender wijst negentien december negentien drieënnegentig. Giri en ik landen op<br />
Schiphol. We komen dit keer rechtstreeks uit Jakarta, een pittige vlucht, we waren meer<br />
dan dertig uur onderweg. We sluiten een periode af van twee jaar waarin we min of meer<br />
voortdurend over de wereld reisden. Ik weet nog dat ik thuiskwam van de Antillen met<br />
een nieuwe impuls: laat alles maar los, laat alles maar achter en zie maar waar je innerlijke<br />
gids je stuurt. Het was een leerzame en spannende tijd. We werden op volmaakte wijze<br />
geleid. Wonderen ontvouwden zich en we mochten prachtige dingen doen. Inmiddels<br />
weten we maar al te goed dat dit voorlopig onze laatste reis zal zijn. Mijn lichaam is al<br />
lange tijd ziek…..<br />
Althans, zo zou de medische wetenschap dat ongetwijfeld benoemen. Zelf ervaar ik dat<br />
inmiddels anders. Mijn geestelijke groei dwingt mijn lichaam tot uitzuivering en<br />
heelwording. Een dergelijke manier van leven eist haar tol. Mijn lichaam moet zich keer<br />
op keer aanpassen aan een verhoogd bewustzijn, verhoogde vibraties, een doorlopend<br />
transformatieproces dus. Alles wat niet langer resoneert op die nieuwe trilling, wordt<br />
onverbiddelijk uitgetrild. In dit geval gebeurt dit in de vorm van ziekte. Ik voel dat ik een<br />
eigen plekje nodig heb. Na deze intense jaren van omzwervingen is het tijd om mezelf<br />
terug te trekken om alles te verwerken en een plek te geven, zodat de verschillende lagen<br />
van mijn ‘zijn’ de kans krijgen zich opnieuw op elkaar af te stemmen en te helen.<br />
Helaas, dat eigen plekje is er nog even niet en voorlopig logeren we dus bij onze lieve<br />
vrienden.<br />
Everhard<br />
Reeds de volgende dag bel ik Everhard. Al heeft hij deze laatste periode niet geschreven, ik<br />
weet dat hij klaar is voor zijn Reikimeesterschap. Ik heb zelfs al ‘gezien’ dat ik hem tijdens<br />
de komende kerstviering in zal wijden....<br />
Lieve Eef, wat is het goed om je te horen. Tjonge, wat hou ik toch ontzettend veel van je!<br />
Je hebt in deze afgelopen tijd heel wat uitgevochten met jezelf en je bent bereid en vol<br />
overgave. Ja, je bent in alle opzichten klaar voor je meesterschap en de komende<br />
kerstviering lijkt jou eveneens een fantastische gelegenheid. Het zal ongetwijfeld bijzonder<br />
worden met al die prachtige Reikimensen om je heen.<br />
Een paar dagen later krijg ik bevestigd wat ik al vermoedde: mijn lijf is er niet al te best<br />
aan toe. Al heb ik geen idee waar dit proces gaat eindigen, ook deze keer zal ik zelf de<br />
touwtjes in handen nemen van mijn genezingsproces. Uiteindelijk is het mijn lijf en wens<br />
ik daar op de eerste plaats zelf de verantwoordelijkheid voor te dragen.<br />
De uitkomst is van ondergeschikt belang, de weg is belangrijk. Indien nodig, ben ik<br />
evenzeer klaar om te gaan als klaar om te blijven. Het moment van verscheiden bepaal<br />
ikzelf gelukkig niet, dat laat ik liever aan God over. Ik ben niet langer bang om dood te<br />
gaan. Mijn leven was intens. Ik heb mijn innerlijke waarheid naar vermogen geleefd. Ik<br />
kan niet bedenken wat ik nog ‘af zou moeten werken’. Ik voel me tevreden en gelukkig en<br />
al ben ik jong, ik heb minstens drie levens in dit ene leven geleefd....<br />
Kerstviering<br />
De ‘meiden’ die de kerstviering organiseren stuiten steeds op hetzelfde probleem: een<br />
stukje van het programma laat zich niet invullen. Toeval bestaat niet, dat stukje wordt nu<br />
door Eef en mij ingevuld. In die lege ruimte zal ik hem inwijden te midden van onze<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 77/167 Weg naar het Licht
‘Reikiengelen’. Deze beslissing doet mijn hart zingen, het is datgene wat ik in ieder geval<br />
nog wil doen.<br />
Die bewuste avond is de zaal barstensvol met liefdevolle mensen, mijn prachtige<br />
studenten. Het is ontroerend om iedereen terug te zien, ze worden steeds mooier, meer<br />
open, kwetsbaarder, intenser. Enkelen onder hen ‘zien’ en weten, of vermoeden op zijn<br />
minst, wat er aan de hand is. De sfeer heeft bijna iets sacraals. Iets uit die andere<br />
werkelijkheid is absoluut ook hier aanwezig. Na het inleidende zingen en de rituelen van<br />
het licht is het tijd voor de inwijdingsceremonie met Everhard. Het midden van de cirkel is<br />
de juiste plaats. We stellen ons beiden open voor deze bijzondere inwijding. Het heeft<br />
immers weinig of niets met mij te maken. Niet langer hoef ik iets te doen. Ik ben slechts<br />
het instrument, het kanaal waardoor de energie haar werk kan doen. Het lijkt erop, lieve<br />
Eef, dat jij de laatste Reikimeester bent die ik in zal wijden. Misschien is er niet eens de<br />
mogelijkheid om jou op te leiden, maar dat is in deze situatie van weinig belang. Het is<br />
uitsluitend dit ene moment dat telt.<br />
Ja, het wordt in alle opzichten een bijzondere avond. Velen van ons zijn aangeraakt door<br />
de intense liefdesenergie, door de ervaring van de initiatie, het samenspel tussen de<br />
kosmos, het samenspel tussen jou en mij. Hier op deze avond wordt een zaadje gezaaid<br />
dat later ongetwijfeld bij anderen tot bloei zal komen.<br />
Later op de avond vertel ik dat ik ga stoppen met de open Reiki-avonden. De reeds<br />
bestaande planning wordt herzien en alles wat enigszins geschrapt kan worden, wordt<br />
geschrapt. Alleen het komende tweedegraads-weekend en de daaropvolgende<br />
eerstegraads-cursus blijven voorlopig openstaan. We zullen wel zien of het de bedoeling is<br />
dat deze workshops doorgaan.<br />
Ik vertel dat ik niet langer iets te geven heb. Ik ga oefenen in het leren ontvangen. En ik<br />
begin maar meteen die avond en ontvang vele liefdevolle geschenken. Jeetje wat zijn ze<br />
gegroeid, wat zijn ze volwassen geworden, mijn prachtige Reikistudenten. Mijn taak is<br />
voorbij. Na de intense weg die we samen gingen kan ik hen met een gerust hart loslaten.<br />
Eindelijk is er tijd en ruimte voor mijn eigen proces.<br />
Als de zon<br />
Lieve Eef, wat ben je ontroerend mooi geworden! Al is de caposie zichtbaar op je neus, het<br />
doet er nauwelijks iets toe. Je straalt als de zon zelf! Zeer tegen je zin vond ik je de laatste<br />
keer niet klaar voor de inwijding en liet je een half jaar wachten. Hiermee nam ik het risico<br />
dat je er misschien niet meer zou zijn. Nu je je leven volledig in handen hebt gegeven van<br />
het allerhoogste, ben je er in alle opzichten klaar voor. In dit speciale geval maakt het niet<br />
uit of jij nog anderen in zult wijden. Het gaat om de manier waarop jij in het leven staat,<br />
de manier waarop jij jouw processen doorleeft. Jouw voorbeeld, jouw aanwezigheid zal<br />
deuren openen, het zal de opening tot een inwijding voor anderen zijn.<br />
Oude herinneringen komen terug. Is het alweer bijna drie jaar geleden dat ik je<br />
ontmoette? Je kwam naar dat mooie plekje ergens in Brabant voor je eerste graad in Reiki.<br />
Het was een intern weekend en zoals altijd werd het een intens gebeuren. Wat mij<br />
verbaasde was dat ik mezelf voortdurend over aids hoorde praten. Ik bleef erop hameren<br />
dat aids niet ver van ons bed is, maar dat het in ieders leven ongetwijfeld een rol zou gaan<br />
spelen. Dat het ons allemaal zou confronteren en zou dwingen naar onszelf te kijken en<br />
naar de manier waarop wij met onze medebroeders en zusters omgaan.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 78/167 Weg naar het Licht
Aanvankelijk leek dit alles niets met jou te maken te hebben. Je voelde voor mij volkomen<br />
heel en gezond. Dat betekende ongetwijfeld dat je in andere lagen al heel wat had<br />
uitgewerkt. Zelfs tijdens de inwijdingen is me niet opgevallen dat je die gevreesde ziekte<br />
had. Maar tijdens het laatste dagdeel gebeurde er plotseling iets waardoor ik eensklaps<br />
wist dat je aids had. En ik was even diep geschokt. Niet omdat je aids had, maar door het<br />
feit dat ik jou daar het hele weekeinde mee had geconfronteerd.<br />
Na afloop van de cursus gingen we samen een eindje wandelen. Ik zie ons nog lopen,<br />
stevig gearmd alsof we elkaar al jaren kenden. Er was zoveel nabijheid tussen ons, zoveel<br />
herkenning, zoveel liefde. En ik deelde wat ik inmiddels ontdekt had. Je was heel open en<br />
vertelde dat je het pas korte tijd met zekerheid wist, maar dat je er ook vrede mee had.<br />
Dat weekeinde vernieuwden we onze liefde voor elkaar, die ongetwijfeld al eeuwen oud<br />
moest zijn. Een liefde die nu een nieuwe mogelijkheid zou krijgen om uit te groeien en<br />
uiteindelijk een diepte zou krijgen die ik op dat moment nog niet kon bevroeden....<br />
Verbinding<br />
Drie maanden later deed je de tweede graad in Reiki. Je vertelde dat je vóór die tijd<br />
helemaal niet op het ‘spirituele pad’ was. Een verpleegkundige in het ziekenhuis vertelde<br />
je dat het misschien een goed idee zou zijn om Reiki te doen. Dat leek je wel wat, je hoefde<br />
er zelfs niet over na te denken. Afijn, zo kwam je uiteindelijk bij mij terecht. Je kwam uit<br />
een warm nest waarin liefde aan de basis lag en werd opgevoed zonder specifieke<br />
geloofsovertuiging. Je had echter een natuurlijke religieuze verbinding die boven de<br />
beperkingen van de vorm uitstijgt en alle religies samenbrengt tot de essentie. Daar waar<br />
jij was, bevond zich jouw tempel.<br />
Kort na je tweede graad verlieten Giri en ik voor langere tijd Nederland. Onze verbinding<br />
bleef, verdiepte zich zelfs. Je schreef me wanneer het je uitkwam. Dat waren altijd korte<br />
maar zeer essentiële brieven. Soms vroeg je om raad en ondersteuning, maar jij was<br />
degene die vorm gaf aan jouw leven. Je koos niet voor half werk, je wilde alles ophelderen<br />
wat je maar enigszins op kon helderen. Je wist immers dat je niet zoveel tijd meer had.<br />
In diezelfde tijd besliste je om niet langer op de traditionele manier met je ziekte om te<br />
gaan. Je lichaam reageerde steeds slechter op de beproefde medicijnen en je besloot<br />
daarmee te stoppen. Kwaliteit begon de plaats in te nemen van kwantiteit. Je zocht je<br />
toevlucht bij de kracht van Reiki en ondersteunde je fysieke welzijn met homeopathische<br />
middelen, vitaminen en mineraalpreparaten.<br />
Klagen lag niet in je aard, daar was je teveel een echte ‘leeuw’ voor. Daarentegen genoot je<br />
met een enorme intensiteit van het leven. Dit was heel herkenbaar voor mij. Pas wanneer<br />
we de dood in de ogen hebben gezien en de plek hebben gegeven die haar toekomt,<br />
kunnen we in alle volheid van het leven gaan genieten.<br />
Vorig jaar weigerde ik je in te wijden. Ik vond dat je nog iets had uit te werken rondom<br />
materie. Daarop schreef je me dat je een enorme strijd in jezelf voerde. Je onderzocht elke<br />
mogelijkheid om in materiële zin ‘beter’ te worden. Heel begrijpelijk en terecht. Je kunt nu<br />
eenmaal geen enkele stap overslaan. Ik antwoordde dat het tijd werd om je leven in<br />
handen van God te geven. Hij wist immers, beter dan wie ook, wat goed voor je was. In<br />
eerste instantie was je boos, je vond dat ik gemakkelijk praten had.<br />
Tegelijkertijd wist je dat ik deze weg zelf tot in alle diepte wilde gaan. En je ging de enorme<br />
strijd aan met jezelf in al haar volheid, tot je zover was dat je in alle nederigheid het hoofd<br />
kon buigen en jezelf volledig over kon geven aan de stroom van het leven zelf: ‘Niet mijn<br />
wil maar de Uwe’. Je begon te accepteren dat alles wat er met je zou gebeuren goed was.<br />
Dat betekende niet dat je lijdzaam je lot onderging, integendeel, je stond actief en vooral<br />
ook positief in jouw proces. Vanaf dat moment werd je nog mooier dan voorheen. Je<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 79/167 Weg naar het Licht
gebruikte je tijd steeds optimaler en ging meer en meer oude patronen loslaten en<br />
vervangen door nieuwe. Je werd kwetsbaarder, begon steeds meer je eigen koers te varen,<br />
steeds meer licht uit te stralen.<br />
Gezelschapsmens<br />
Je was een gezelschapsmens bij uitstek. Het liefste bleef je op tot in de kleine uurtjes. Dit<br />
ritme bleef min of meer zo, maar je kreeg minder behoefte om je tussen andere mensen te<br />
begeven. Je bleef aanvankelijk actief binnen het C.O.C. Je zag het als één van jouw taken<br />
om mensen te wijzen op de voordelen van veilig vrijen. De verantwoordelijkheid daarin<br />
voor het welbevinden van die ander. Naar jouw gevoel had dit weinig effect. Mensen zijn<br />
fatalistisch, we denken altijd dat anderen deze gevreesde dingen zullen krijgen, niet<br />
wijzelf. Helaas willen we meestal pas onze manier van leven veranderen wanneer we<br />
daartoe gedwongen worden!<br />
Na die bewuste kerstviering volgde een periode waarin ikzelf opnieuw de diepte inga. Tot<br />
mijn verbazing ontdek ik dat een deel in mij nog steeds niet wil leven. Ja soms is er een<br />
onverklaarbaar verlangen naar het ‘leven aan gene zijde’.<br />
Er blijft niets anders over dan mezelf volledig onder te dompelen in deze gevoelens. Angst<br />
voor de dood is er nauwelijks meer, hooguit nog angst voor de manier waarop. Ik blijf<br />
weken heen en weer slingeren tussen enerzijds de hang aan het materiële leven en<br />
anderzijds het niet langer in de stof willen zijn en betrap mezelf erop er soms schoon<br />
genoeg van te hebben. Ik weet maar al te goed dat wanneer ik de keuze voor het leven kan<br />
maken, ik in staat zal zijn om mezelf opnieuw te genezen. Dit hele proces drukt zwaar op<br />
mijn lijf. Ik ervaar regelmatig een diep gevoel van eenzaamheid en verlatenheid.<br />
Het proces heeft ongetwijfeld te maken met mijn enorme geestkracht, die eigenlijk te sterk<br />
is voor het vele malen tragere fysieke voertuig. Voor alle duidelijkheid: dit proces kun je<br />
vergelijken met een lamp die voortdurend op een te hoog voltage brandt. Het blijft een<br />
proces wat moeilijk valt uit te leggen aan anderen. Dat probeer ik ook steeds minder, het is<br />
voldoende dat ik dit zelf begin te begrijpen.<br />
Retraite<br />
Ik krijg een huisje aangeboden aan de Belgische grens. Het ligt op een prachtige afgelegen<br />
plek, waar ik me in stilte terug kan trekken. Het kan niet mooier, het is precies datgene<br />
wat ik op dit moment nodig heb.<br />
Een week voordat ik het bewuste tweedegraads weekend zal geven, word ik 's morgens<br />
wakker met een gevoel van diepe wanhoop: God, vergeef me, ik kan het niet, help me<br />
alsjeblieft, ik sta met lege handen…..<br />
Ik ga naar het bos en geef mezelf de ruimte om mijn verdriet uit te schreeuwen. Ik gebruik<br />
daarvoor de helende A- klank. Dat werkt ook deze keer als een trein. Door voortdurend<br />
diep te ademen en de A- klank te blijven zingen, diep vanuit mijn basis, borrelt er een<br />
schitterend inzicht omhoog: je hebt niets te geven, je hebt alleen twee lege handen. Dat is<br />
het beste wat je kunt hebben, ga maar met je lege handen. En natuurlijk ga ik!<br />
Wonderlijk genoeg zijn er deze keer meer herhalers dan nieuwe mensen, dat maakt het<br />
makkelijker voor mij, minder inwijdingen. Ook jij, lieve Eef, bent aanwezig. We hebben<br />
afgesproken dat, als je lijf het tenminste toelaat, je zoveel mogelijk ervaring op zult doen<br />
als onderdeel van je stage. Wat fijn om je te zien. Wat ben je mooi in je kwetsbaarheid!<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 80/167 Weg naar het Licht
Het is een ongekende situatie. Voor aanvang van de cursus trek ik mezelf terug op mijn<br />
kamer en rust tot het moment dat het tijd is om te beginnen. Ongetwijfeld vraag ik me af<br />
waar ik in godsnaam de energie voor dit weekend vandaan moet halen. Echter al tijdens<br />
de kennismakingsronde schudt een van de deelneemsters me meedogenloos wakker. Haar<br />
gedrag zet me onmiddellijk in mijn kracht en vanaf dat moment ben ik volledig aanwezig.<br />
Dankzij deze interactie wordt het als vanouds een schitterend en verrijkend weekend voor<br />
iedereen. Aan het einde krijg ik, liggende in een cirkel van liefde, een afstandsbehandeling<br />
van negentien kanjers. Poeh, wat een dot energie!<br />
Het weekend daarop gaat ook de interne eerstegraads klas door. Niemand heeft maar<br />
enigszins in de gaten dat er iets met mij aan de hand zou kunnen zijn. Ik stroom als<br />
vanouds! Zoals altijd geeft het universum me de ondersteuning die ik op dat moment<br />
nodig heb. Daar heb ik gelukkig inmiddels op leren vertrouwen. Ik mag wel zeggen dat ik<br />
zelfs aan het einde van het weekeinde nog aanmerkelijk meer energie heb dan jij Eef, weet<br />
je nog?<br />
Samenzijn<br />
We spreken af dat jij een weekje naar de Belgische grens komt voor je meestertraining. Die<br />
eerste avond samen moet ik aan je wennen. Ik ben inmiddels verknocht aan het alleen<br />
zijn. Gelukkig went jouw aanwezigheid snel, we zijn immers goed op elkaar afgestemd.<br />
De volgende dag voel je jezelf ernstig ziek, je staat pas tegen de middag op. Je bent niet<br />
veel meer dan een zielig hoopje mens en je huilt alsof het uit je tenen komt. Ik houd je<br />
vast, wieg je als een kind. De vraag borrelt omhoog of je nog steeds bang bent om dood te<br />
gaan. Je zegt naar mijn gevoel iets te snel ‘nee’. Ik laat ons programma voor die dag maar<br />
los en begin je Reikibehandelingen te geven.<br />
Mijn dagschema bestaat uit een streng dieet, uit meditaties en oefeningen, wat leesstof en<br />
de dagelijkse wandelingen in de natuur. Ik sta iedere dag vroeg op en na de<br />
ochtendmeditatie maak ik mijn eerste wandeling. Als het mogelijk is zullen we tijdens<br />
jouw verblijf 's middags samen gaan wandelen. Na een paar dagen ben je voldoende<br />
opgeknapt en kunnen de praktische instructies beginnen. Je leert snel, ik had niet anders<br />
verwacht.<br />
Gezien de situatie neem ik automatisch een stukje zorg op me voor de dagelijkse dingetjes.<br />
Ik kook met liefde eenvoudige vegetarische maaltijden. En al ben je een vleeseter, je geniet<br />
van het voedsel en vooral van het samenzijn.<br />
Aan het einde van de week zijn we niet klaar met ons programma, de rest kan wachten tot<br />
later. Lieve Eef, je hebt zichtbaar moeite om naar huis te gaan, moeite om weg te gaan bij<br />
mij. Weg te gaan uit deze stilte, dit prachtige winterse landschap, deze primitieve manier<br />
van leven, weg van de houtkachel. Je zegt dat je jezelf weer voor kunt stellen hoe fijn het is<br />
om een relatie te hebben. Is dit dezelfde Eef die het liefst midden in de stad zit, zo dicht<br />
mogelijk bij alle bedrijvigheid met zoveel mogelijk mensen om zich heen?<br />
Eerlijk is eerlijk, ik moet ook weer wennen aan het alleenzijn. Je laat absoluut een leegte<br />
achter. Weet je nog dat we samen het transformatiespel speelden? Ik had dit al vaker<br />
gespeeld, maar voor jou was het de eerste keer en een absoluut hoogtepunt.<br />
Het was tijdens dit spel dat je me laconiek toevertrouwde dat de eerste caposie zich<br />
gemanifesteerd had in je keel. Ik vroeg wat dat betekende. Je zei zonder blikken of blozen<br />
dat die zou gaan groeien en dat dit het einde zou zijn. De enige oplossing was namelijk<br />
bestraling. En daar was je stellig in, daar koos je niet voor.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 81/167 Weg naar het Licht
Ik wist even niet wat ik zeggen moest, ik voelde je pijn en het verdriet als was het van<br />
mezelf en ik leefde intens met je mee. Medelijden was er niet, dat was inmiddels<br />
godzijdank uit mijn leven verdwenen. Ik heb door schade en schande geleerd dat<br />
medelijden weinig met liefde te maken heeft. Integendeel, medelijden is eerder<br />
betuttelend dan ondersteunend. Mededogen, mezelf verplaatsen in die ander, mezelf<br />
durven te laten aanraken, dat is wat er voor in de plaats is gekomen.<br />
Deze bewuste caposie zou later uitgroeien tot de grootte van een stuiver.<br />
Eigen plekje<br />
Dank zijn jou kregen Giri en ik de beschikking over een eigen flatje. Ik herinner me als de<br />
dag van gisteren dat je een paar weken geleden belde om te vertellen dat je een nieuwe flat<br />
kon krijgen. De flat was mooier en groter dan de jouwe, maar lag aan de rand van de stad.<br />
Je vond dat te ver van het centrum, maar je dacht dat het iets voor ons zou kunnen zijn. Ik<br />
hoefde niet na te denken, zei onmiddellijk en hartgrondig ‘nee’. Je vond me arrogant om te<br />
vertrouwen dat Giri en ik snel een eigen woonruimte zouden vinden. Ik liet me imponeren<br />
en ruilde mijn gevoel in voor mijn verstand. Ik vroeg Giri om zo snel mogelijk te gaan<br />
kijken. We hadden maar één dag om een beslissing te nemen. Ondertussen maakte ik<br />
mezelf wijs dat ik immers een klein plekje had gevraagd. En hoewel ik de stad en zeker een<br />
flat niet zag zitten, het plekje was ongetwijfeld klein. Bovendien was het dicht in jouw<br />
buurt, lieve Eef, en ik wilde graag beschikbaar zijn als je me nodig mocht hebben.<br />
Hoe dan ook, dat eigen plekje was nu belangrijk. Op dringend advies had ik besloten de<br />
nodige tijd te nemen voor genezing en bezinning. Giri verlangde evenzeer naar zo’n eigen<br />
plekje, naar een stukje samenzijn. Hij ging dan ook onmiddellijk kijken, concludeerde dat<br />
het flatje deze mogelijkheden in zich had en tekende het contract.<br />
Ik wilde deze zesweekse retraiteperiode zoveel mogelijk uitbuiten en besloot tot het laatste<br />
moment op mijn stilteplekje aan de grens te blijven. Giri deed de broodnodige<br />
voorbereidingen in de flat. Op de laatste dag kwam hij me halen. Een onverklaarbaar<br />
gevoel van tegenzin maakte dat ik me moeilijk los kon scheuren. Iets in mij weigerde naar<br />
dat eigen plekje te gaan. Ik verzon allerlei smoesjes en we maakten zelfs nog een<br />
tussenstop. Dit gevoel was er natuurlijk niet voor niets. De bewuste stadswijk wordt als het<br />
ware doorsneden door een kanaal. Voor het kanaal voelde alles nog oké, maar op het<br />
moment dat we daar overheen reden begon de ellende. Ik kreeg het Spaans benauwd!<br />
Wat ik allemaal op die flat heb doorgemaakt is een verhaal op zich. Geloof me, het was in<br />
één woord afschuwelijk! Alle reserve die ik had opgebouwd, was binnen vierentwintig uur<br />
opgebruikt. Ik doorleefde alles wat er zich op die plek ooit had afgespeeld en dat was<br />
teveel om in kort bestek onder woorden te brengen. Achteraf hoorde ik dat hier vroeger<br />
een oude fabriek stond. Ik vermoedde dat er in de oorlog en waarschijnlijk al voordien,<br />
afschuwelijke dingen hadden plaatsgevonden. De hele omgeving zat vol dolende‘ zielen’<br />
die de sfeer in deze wijk danig verziekten. Dit maakte dat mensen zich, om onverklaarbare<br />
redenen, niet thuis voelden in deze buurt. Die eerste avond stond ik op het balkon en<br />
voelde aandrang om naar beneden te springen. Gelukkig wist ik dat dit gevoel niets met<br />
mijzelf te maken had....<br />
Die eerste fase van meer dan vierentwintig uur leek eindeloos. Onophoudelijk trokken<br />
allerlei afschuwelijke gevoelens als een film aan me voorbij. Ik probeerde wanhopig<br />
ruimte te scheppen. Ik creëerde een hoekje waar ik mezelf dwong te mediteren om wat<br />
rust in mezelf te vinden. Giri kon het uiteindelijk niet langer aanzien. We ontvluchtten de<br />
flat en namen tijdelijk onze intrek in een klooster. Na een paar dagen konden we er met<br />
vernieuwde energie tegenaan. We hebben de flat van boven tot onder geschilderd, maar<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 82/167 Weg naar het Licht
vooral ook energetisch schoongemaakt. Het was onze opdracht de plek goed achter te<br />
laten voor eventuele nieuwe bewoners.<br />
Lichtplekje<br />
Jij kwam ons in die tijd regelmatig opzoeken. We kookten dan wat lekkers voor je en<br />
gaven je Reikibehandelingen. Je voelde en zag steeds meer licht in en rondom onze plek<br />
en dat was ongetwijfeld waar. Na verloop van tijd kreeg ook Giri, die aanvankelijk<br />
beweerde niet zoveel te voelen, uitslag en jeuk over zijn hele lichaam. We waren de<br />
wanhoop nabij.<br />
De morgen nadat alle denkbare karweitjes klaar waren, voelde ik me behoorlijk chagrijnig.<br />
Giri moest dit ontgelden. Dat gaf me van de weeromstuit een vreselijk rot gevoel. Ik jankte<br />
van machteloosheid en smeekte om hulp. En toen ontvouwde zich het wonder: ik voelde<br />
mezelf omvat door een manifestatie van licht en hoorde een liefdevolle stem die zei dat de<br />
redding nabij was.<br />
Diezelfde morgen belde ik iemand in het midden van Nederland om een afspraak te<br />
maken voor een consult. Deze vrouw had een goede intuïtie, ze vroeg me iets over mezelf<br />
te vertellen. Ik probeerde onze situatie in een paar woorden samen te pakken. Ze had<br />
slechts een half woord nodig: ‘Wat haal je in je hoofd om in een dergelijke situatie te<br />
stappen, ben je gek geworden! Stap in de auto en kom zo snel mogelijk hierheen. We<br />
hebben een bakhuisje achter onze boerderij voor mensen zoals jij. Jij met je gevoeligheid,<br />
je bent Nederland totaal ontgroeid.’<br />
Mijn gebed leek verhoord. Hoe dichter we in de buurt kwamen, hoe minder ik kon geloven<br />
dat Nederland nog zó mooi kon zijn. We kwamen terecht op een van de mooiste plekjes<br />
die ik ooit had gezien. Al zouden we maar tijdelijk kunnen blijven, het was een geweldige<br />
plek om te genezen. Giri en ik, we voelden ons beiden in de zevende hemel.<br />
Toen we die avond thuiskwamen belde ik jou. Ik wist dat jij het moeilijk zou vinden<br />
wanneer ik zover uit je buurt zou zijn. Je antwoord deed me realiseren dat je werkelijk en<br />
onvoorwaardelijk van me hield. ‘Ga maar’, zei je, ‘Ik kan het niet aanzien om je dood te<br />
zien gaan. Ik heb liever dat je aan de andere kant van de wereld zit, als ik weet dat het goed<br />
met je gaat...’<br />
Antillen<br />
Eenmaal thuis op dit prachtige plekje, kon ik er maar drie weken van genieten voordat ik<br />
naar de Antillen zou vertrekken. Dit besluit had ik genomen nadat ik een verzoek kreeg<br />
om naar St. Maarten te komen. Op dat moment leek alles beter dan langzaam weg te<br />
kwijnen op de flat. De reis was inmiddels geregeld. Ik zou een nieuwe Reikimeester<br />
inwijden. Tegelijkertijd wilde ik deze periode benutten om mijn werk op de Antillen af te<br />
ronden.<br />
Giri en ik hadden beiden geen inkomen. Vanaf het moment dat we besloten de stem van<br />
ons hart te volgen en onze zekerheden aan de kapstok hingen, heeft God op<br />
wonderbaarlijke manier voor ons gezorgd. Ik was er van overtuigd dat hij dit zou blijven<br />
doen. Af en toe gooide hij een lijntje uit. Die vraag uit Sint Maarten was zo’n lijntje. Ook<br />
spirituele mensen hebben in deze aardse realiteit geld nodig om te leven. Dit was een van<br />
de redenen waarom ik had besloten om te gaan. Bovendien was de winter nat en koud en<br />
mijn lichaam zou de zonnekracht en het helende zeewater goed kunnen gebruiken.<br />
Ongetwijfeld een prettige bijkomstigheid.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 83/167 Weg naar het Licht
Trouwen<br />
Afgelopen november in Australië vierden Giri en ik op bijzondere Indiase wijze onze<br />
trouwceremonie. We hadden besloten dit feit wettelijk vast te leggen op de vijfde april, vijf<br />
dagen voor mijn vertrek naar de Antillen. Een afschuwelijke koude dag! De vrouwelijke<br />
ambtenaar van de burgerlijke stand was van een pure schoonheid. Zonder enige<br />
voorbereiding wist ze de juiste dingen te zeggen. Ieder woord kwam recht uit haar hart. Na<br />
afloop was er een etentje voor onze trouwe medewerkers en vrienden. Uiteraard was ook<br />
jij uitgenodigd, maar al wie er kwam, geen Eef. Ik kreeg een donkerbruin vermoeden dat<br />
je, uitgerekend op dat moment, onze aarde ging verlaten. Als ik mezelf met je verbond,<br />
dan voelde ik je ijle energie ver buiten je fysieke lichaam. De vrouw tegenover mij had<br />
blijkbaar hetzelfde gevoel. Terwijl we elkaar aankeken, barstten we beiden in tranen uit.<br />
Dit duurde echter niet lang, we maakten een cirkel, wensten je een hele goede reis en<br />
begonnen vervolgens aan de smakelijke maaltijd.<br />
Tot onze stomme verbazing kwam je pas veel later. Je zag er kwetsbaar en fragiel uit, maar<br />
was jezelf van geen kwaad bewust. Ik zag je aankomen door het raam en rende naar buiten<br />
om je te knuffelen en tegelijkertijd op je donder te geven. Maar dat laatste was natuurlijk<br />
niet echt gemeend. Ik vernieuwde die dag mijn relatie met Giri, jij had de jouwe net<br />
beëindigd....<br />
Het was jammer dat we zo weinig plaats hadden in ons bakhuisje. Het liefst had ik je in<br />
huis opgenomen om voor je te zorgen. In de tijd dat ik weg was, was die ruimte er wel, je<br />
kon immers in mijn bed slapen. Giri wilde graag voor je zorgen en je nam de uitnodiging<br />
met beide handen aan.<br />
Op mijn bureau lag de tekst: ‘Ik laat los, ik laat God’. Deze tekst had ik in een periode van<br />
strijd en overgave op papier gezet als geheugensteuntje voor mezelf. Jij zag de tekst echter<br />
onmiddellijk en deze slogan werd je leidraad voor de rest van je dagen. Een slogan waaruit<br />
je innerlijk troost en vrede wist te putten.<br />
Het was koud en nat in het bakhuisje, al snel miste je de bedrijvigheid van de stad en je<br />
bleef uiteindelijk maar een weekje. Eenmaal thuis kreeg je longontsteking en<br />
nierbekkenontsteking. Je werd voor onderzoek opgenomen in het ziekenhuis. Ik<br />
probeerde je regelmatig te bellen.<br />
Op Sint Maarten logeerde ik in het huis van mijn meester-kandidaat en begon meteen aan<br />
een streng programma. Omdat het klimaat daar zo aangenaam is, besloot ik deze periode<br />
te vasten. Samen deden we onze dagelijks meditaties en yogaoefeningen. Iedere dag<br />
gingen we naar zee om te zwemmen en van de zon te genieten. Ik behandelde mezelf<br />
zoveel mogelijk en kreeg alle ondersteuning die ik nodig had. Dit deed me in alle opzichten<br />
geweldig goed.<br />
Keuzes<br />
Later vertelde je dat ik altijd belde op die momenten dat je als het ware om me riep. Je<br />
deelde je verdriet en vroeg om ondersteuning. Door mijn directe vragen hielp ik je om<br />
keuzes te maken: ‘Laat je jezelf opnieuw opnemen in het ziekenhuis of wil je liever thuis<br />
blijven. Kies je voor meer therapeuten of kies je de behandeling die jij wilt en durf je daar<br />
op te vertrouwen.’ Het waren moeilijke beslissingen, maar je vroeg om duidelijkheid, je<br />
wilde het weten. Je zei dan later in het gesprek dat ik je onder je kont schopte, maar dat ik<br />
dat met zoveel liefde deed dat je het kon accepteren. En jij was degene die uiteindelijk<br />
altijd je eigen beslissingen nam.<br />
Op de momenten dat je veel pijn had, voelde ik dat als mijn eigen pijn. Ik had voldoende<br />
geleden om te weten wat je moest voelen en wat je door moest maken.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 84/167 Weg naar het Licht
Onze processen liepen wonderlijk genoeg al zo’n lange tijd parallel dat het soms op<br />
tovenarij leek. Beiden waren we met een zelfde proces van transformatie bezig, het proces<br />
van alchemie: de omvorming van zware materiële cellen naar de zoveel lichtere vibratie<br />
van lichtcellen, geen sinecure...<br />
In die tijd ging ik in St. Maarten met mijn aanstaande meester een speciale berg op.<br />
Vanuit deze prachtige plek hadden we een wijds uitzicht over de zee. Ik was zo vervuld van<br />
jou dat ik de stilte opzocht. Heel voorzichtig begon ik de helende A- klank te zingen. Ik<br />
bleef zingen en zingen, het geluid werd steeds krachtiger, het kwam uit mijn tenen. Ik<br />
werd woedend, huilde en schreeuwde van diepe wanhoop en ellende. Huilde om mezelf,<br />
om jou, om al het lijden van de wereld, al die zinloze pijn. Ik zong met alles wat ik in me<br />
had en smeekte God me te helpen jou in alle opzichten los te kunnen laten. En het<br />
gebeurde ter plekke, ik liet los, ik liet je gaan.<br />
Alle gehechtheid die ik ongetwijfeld voordien nog voelde, het verlangen om je hier te<br />
willen houden omdat ik mezelf zo intens met jou verbonden voelde: ik liet het allemaal los.<br />
Wat mij betreft was je vrij om te gaan. Dat proces van loslaten, realiseerde ik me achteraf,<br />
was nodig om later in alle volheid beschikbaar te kunnen zijn.<br />
In een van onze volgende telefoongesprekken vroeg ik je na te denken over de manier<br />
waarop je alles rond je ‘overgang’ wilde regelen. Je zei dat je daar natuurlijk over<br />
nagedacht had, maar vanaf dat moment begon het vorm krijgen.<br />
Tijdens deze periode van zes weken op de Antillen maakte ik een kolossale doorbraak in<br />
mijn genezingsproces. Het was meer dan alleen een begin, het was ongetwijfeld een<br />
fundament waarop ik, eenmaal terug in Nederland, verder kon gaan bouwen.<br />
Thuis<br />
Nog steeds had ik nauwelijks ruimte voor contacten naar buiten. De telefoon ging dan ook<br />
zelden over daar in ons bakhuisje. Er kwam weinig post en het kostte me moeite om die te<br />
beantwoorden. Ik trok me opnieuw terug in mezelf, daar op dat lieflijke stille plekje,<br />
samen met Giri. Het enige wat ik niet wilde overslaan, was het dagelijkse telefoontje met<br />
jou. Wanneer ik zelf niet belde, belde jij. Al snel besloot ik mijn isolement te doorbreken<br />
en je samen met Giri op te gaan zoeken.<br />
Ik vroeg of je met ons de polder in wilde. Al had je bezoek, je gaf onomwonden te kennen<br />
dat je graag meewilde. Ondanks je enthousiasme was ons uitje al met al vreselijk<br />
vermoeiend voor je. Het was helaas te koud om uit te kunnen rusten op een van de<br />
bankjes. Al genoot je met volle teugen, we moesten dus snel terug. Thuis gaven we je een<br />
Reikibehandeling en stopten je lekker in bed.<br />
De begrafenis<br />
Binnen een week belde je op: ‘<strong>Yasmin</strong>, ik ben zover, ik wil mijn begrafenis met je regelen’.<br />
Ik voelde me diep aangeraakt en realiseerde me opnieuw hoe immens veel ik van je hield.<br />
Die vrijdag, het was de 11e juni, ging ik naar je toe, dit keer alleen. Het was voor het eerst<br />
sinds jaren dat ik alleen in de auto reed, zelfs in de Antillen voelde ik me daar nog niet toe<br />
in staat.<br />
Die dag draaiden we om de hete brij heen en waren we met van alles en nog wat bezig. Pas<br />
's avonds gingen we er helemaal voor zitten. Al klinkt het ongetwijfeld gek, het werd een<br />
vreugdevol gebeuren, heel bijzonder en tegelijkertijd zo heel gewoon. We lachten heel wat<br />
af en gingen ons zelfs te buiten aan lugubere grapjes. Een van jouw grapjes was dat je<br />
ervoor wilde zorgen dat je zo ‘gezond mogelijk’ het crematorium in ging....<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 85/167 Weg naar het Licht
Je had over alles nagedacht en wist in praktisch opzicht heel goed wat je wilde. Je wilde<br />
absoluut geen rouwsfeer, het moest een ‘vreugdevolle gebeurtenis’ worden. Ik was het<br />
roerend met je eens. Sterven op het aardse niveau is immers niets anders dan een nieuwe<br />
geboorte in een andere dimensie. Er heerst een immense blijdschap in de sferen, wanneer<br />
een ziel met een bewustzijn als het jouwe besloten heeft om naar huis te gaan. Er werd<br />
ongetwijfeld op je gewacht...<br />
Oranje<br />
Om die redenen kozen we de kleur oranje voor de kaarten. Oranje is niet alleen de kleur<br />
van de vreugde, het was ook jouw lievelingskleur. Dus mooier kon het niet.<br />
Je had besloten slechts een klein groepje mensen uit te nodigen. Van vele vrienden had je<br />
reeds afscheid genomen en vanaf dat moment hoorde ik je steeds vaker door de telefoon<br />
zeggen dat je geen energie had om bezoek te ontvangen. Het bleef aanvankelijk nog vrij<br />
druk, je had een kring van trouwe vrienden, maar naarmate de tijd vorderde werd het<br />
steeds stiller om je heen.<br />
Je vond dat de kist meteen gesloten moest worden, je hield niet van ‘aapjes kijken’. Verder<br />
had je de muziek al uitgezocht en wist je ook wie dat verzorgen mocht. Je enige zus kende<br />
een prachtig lied, je vroeg jezelf echter af of zij in staat zou zijn om dat op die dag voor jou<br />
te zingen. Na het overlijden van je moeder had je als vanzelfsprekend een stukje zorg voor<br />
haar op je genomen. Maar ook in dit opzicht zou je tijdens dit weekeinde meer ruimte voor<br />
jezelf gaan creëren.<br />
Je kreeg een prachtige tekst van Inyat Khan over ‘den dood’ en je wilde dat ik deze tekst<br />
tijdens de dienst voor zou lezen. Iemand anders mocht een afscheidswoordje doen.<br />
Als kinderen<br />
Na al die intense voorbereidingen bleef ik die nacht voor de eerste keer bij je slapen. Nou<br />
ja, van slapen kwam niet zoveel, ik lag op de bank te woelen en jij lag klaarwakker in je<br />
bed. Je had op dat moment nog je eigen tweepersoonsbed en ik voelde dat je het fijn zou<br />
vinden wanneer ik bij je kwam liggen. Je was heel lijfelijk en hield ervan om aan te raken<br />
en aangeraakt te worden. De intense gesprekken vonden afwisselend plaats in het bed en<br />
op de bank en waarachtig soms doezelden we zelfs even weg.<br />
Ineens schoot ik omhoog, ik wist de tekst voor op je kaart. ‘He Eef, wat vind je hier van: en<br />
hij spreidde zijn pas verworven vleugels uit en vloog de weg terug naar het licht’. Je vond<br />
het fantastisch en opnieuw waren we klaarwakker, opgewonden als twee kleine<br />
schoolkinderen. En dan ineens had je honger, je had op de meest gekke tijden honger, dus<br />
maakte ik midden in de nacht wat te eten voor je klaar.<br />
Uiteindelijk verliepen onze meeste nachten op deze manier. Toen het eigen bed niet langer<br />
meer kon en je dat ‘afschuwelijke’ ziekenhuisbed kreeg, sliep ik op een matras naast je op<br />
de grond. Tegen de tijd dat ik 's morgens vermoeid opstond, viel jij meestal lekker in slaap,<br />
je was nu eenmaal een avondmens.<br />
Na die eerste nacht vroeg ik je of je 's nachts nog langer alleen wilde blijven. Hoewel je<br />
vrienden alles voor je deden wat je hen maar vroeg, ze kwamen zelfs ieder dag voor je<br />
koken, was je tot dat moment ’s nachts alleen geweest. De vraag luchtte je op, je voelde al<br />
langer dat je eigenlijk niet meer alleen kon zijn. Oké, dan mag jij aangeven welke mensen<br />
je om je heen wilt hebben om bij je te waken. Je koos een drietal: je zus, een van je<br />
artistieke vrienden en mij. Dit betekende niet dat je niet van je andere vrienden hield,<br />
integendeel, maar naar jouw gevoel hadden zij nog niet de rust die jij nu om je heen wilde<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 86/167 Weg naar het Licht
creëren. Tegelijkertijd dachten we allebei dat het proces vrij snel zou verlopen, dus een<br />
drietal leek aanvankelijk voldoende.<br />
Die morgen werkte ik onze aantekeningen wat verder uit. Toen je zus kwam, durfde je<br />
haar er nog niet mee te confronteren. Naar mijn gevoel was het uitermate belangrijk dat<br />
zij wist wat we aan het doen waren. Nadat we gezamenlijk gegeten hadden, vroeg ik jouw<br />
toestemming om het haar te mogen vertellen. Ze voelde zich zichtbaar opgelucht, ze had<br />
die hele week nagedacht hoe ze dit onderwerp ter sprake kon brengen. Ze was erg mooi in<br />
haar kwetsbaarheid en deelde haar verdriet met ons. Ze huilde veel en zei dat ze je lijfelijk<br />
zou missen. Hoe menselijk! Toch wist ze ook dat je op een bepaalde manier altijd<br />
aanwezig zou zijn.<br />
Geschenk<br />
Het was een geschenk om in volkomen gelijkwaardigheid onze zorgen en ons verdriet met<br />
elkaar te kunnen delen. Het gaf je zus de ruimte om haar lied voor jou te zingen en dit was<br />
wederom zo ontroerend dat we opnieuw alledrie moesten huilen. Toen ik eindelijk naar<br />
huis ging was ik doodmoe, maar ik waande mezelf in de zevende hemel. Datzelfde<br />
weekeinde konden jullie elkaar in liefde loslaten. Je zus had laten zien dat ze op haar eigen<br />
benen kon staan en jij wist dat je niet langer verantwoordelijk voor haar hoefde te zijn.<br />
Die zondag daarna bleef ik me hemels voelen. Het was tijden geleden dat ik zo'n<br />
gigantische energie had en het bracht me ertoe bepaalde dingen waar ik voorheen niet de<br />
moed voor had, bij de kop te nemen. Een aantal sluimerende conflicten werden<br />
opgeruimd en een aantal hobbels en bobbels in onze relatie werden gladgestreken. Dit<br />
zorgde onmiddellijk voor nieuwe ruimte en een nieuw reservoir van energie, heerlijk, ik<br />
zou het nog hard genoeg nodig hebben!<br />
Vleugels<br />
Eén van de terugkerende vragen die ik je stelde was: ’En Eef, hoe is het met je vleugels?’<br />
Soms antwoordde je dat het allemaal niet opschoot, dat je moe was van al het oefenen, om<br />
dan ineens trots te constateren dat ze behoorlijk waren gegroeid!<br />
In korte tijd moest je bijna alles uit handen geven en daar had je, heel begrijpelijk<br />
overigens, moeite mee. Met je hoofd kon je wel bevatten dat de komst van de<br />
wijkverpleging geen luxe meer was, maar in je gevoel moest je dat eerst verwerken.<br />
Binnen een paar weken kwam daar de gezinshulp, de rolstoel, en het zuurstofapparaat bij.<br />
En steeds opnieuw moest je zo’n moeilijke beslissing nemen, maar wanneer je zo’n besluit<br />
eenmaal genomen had, paste je jezelf wonderlijk snel aan de nieuwe situatie aan.<br />
Uiteindelijk bleef je een echte ‘leeuw’. Je kon als een Koning in je bed zitten en jezelf laten<br />
bedienen. En het was een ware vreugde om aan al je wensen te mogen voldoen.<br />
Wat je enigszins zelf nog kon, deed je tot het laatste moment zelf. Zo bleef je jezelf scheren.<br />
Je voelde je onverzorgd als je dat niet deed en al werd het steeds meer een opgave, op een<br />
positieve manier bleef je je trots behouden.<br />
We spraken af dat ik een paar dagen later weer terug zou komen. Giri had onverwacht de<br />
auto nodig, de treinen staakten, dus uiteindelijk werd het een dag later. David, je Ierse<br />
vriend en priester in Canada, zou diezelfde week overkomen. We wisten beiden dat je op<br />
hem wachtte. ‘Wanneer ik David heb gezien, ben ik klaar,’ zei je. En dat voelde ook zo. Dat<br />
er later andere lagen aangeraakt gingen worden, lagen die niet langer met mensen te<br />
maken hadden, hadden we op dat moment beiden niet voorzien.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 87/167 Weg naar het Licht
Er was een hoop te doen in die dagen, er moest van alles opgeruimd en schoongemaakt<br />
worden. Je plekje was heel klein en er moest ruimte gecreëerd worden voor rolstoel,<br />
zuurstofflessen en later voor dat ‘ellendige’ ziekenhuisbed. Ja, toen je niet langer<br />
fatsoenlijk kon liggen, was ook dit laatste onvermijdelijk. Het was uitverkoop en ik ging op<br />
zoek naar een goed bed, maar toen je de prijs hoorde wilde je er niet eens over praten. Op<br />
die momenten wist ik dat ik maar beter mijn mond kon houden en je met rust moest<br />
laten......<br />
Het was eindelijk echt zomer en het weer bleef prachtig. Wanneer het enigszins mogelijk<br />
was, nam ik je mee naar buiten. De eerste dagen was je nog in staat om zelf de trap af te<br />
lopen, vraag niet hoe, maar de weg naar boven moest je gedragen worden. Een paar dagen<br />
later ging dat traplopen naar beneden ook al niet meer...<br />
‘Hoerenstraatje’<br />
Je had een piepklein eenkamerappartementje in het ‘hoerenstraatje’. Qua energie en<br />
lawaai een absolute tegenstelling met het plekje waar ik woonde, maar ik voelde me er<br />
wonderlijk goed thuis. Ik kreeg steeds meer contact met deze bijzondere vrouwen. Ze<br />
wisten maar al te goed wat er met je aan de hand was. Eén van die dagen kwamen twee<br />
van deze prachtige vrouwen jou bezoeken om hulp aan te bieden. We hoefden maar uit het<br />
raam te roepen als we iets nodig hadden!<br />
Wanneer we samen op straat kwamen, zeiden ze dat ze voor je baden. Het was werkelijk te<br />
gek, alle wondertjes die rondom jou plaatsvonden. Ik keek ernaar en genoot ervan met<br />
volle teugen. Ook jij kon intens genieten van al die aandacht en van onze uitstapjes naar<br />
de polder. Aanvankelijk zochten we steeds hetzelfde plekje op langs de waterkant. De<br />
deken werd uitgespreid en jij ging lekker liggen om wat uit te rusten en van de mooie<br />
luchten te genieten. We namen altijd een picknick voor onszelf mee en oud brood om aan<br />
de eenden en de ganzen met hun kuikentjes te voeren. We hadden heel filosofische<br />
gesprekken daar aan de waterkant. Het was een verrukkelijk stilteplekje en er ontging je<br />
niets van het mysterie van de natuur dat zich daar om je heen ontvouwde.<br />
Stamkroeg<br />
Je wilde nog een laatste keer op het terrasje zitten bij je oude ‘stamkroeg’. Het weerzien<br />
met je ouwe makkers was ontroerend, maar ook gevoelig. Ze hadden je lange tijd niet<br />
gezien en dit was de eerste keer dat ze geconfronteerd werden met jou in een rolstoel.<br />
Opnieuw was jij degene die hen hielp om de situatie te accepteren.<br />
Je wilde graag afscheid nemen van mijn mooie woonplekje. Dat leek me een goed idee. Ik<br />
haalde mijn auto van de parkeerplaats en ontdekte dat ik een bekeuring had van maar<br />
liefst vijftig euro. Even schrikken, maar dat was voor later.<br />
We reden rustig en namen de binnenweggetjes, maar zelfs dat was te vermoeiend voor je.<br />
Toen we eenmaal aankwamen kon je alleen nog maar op bed gaan liggen. Je voelde je<br />
wanhopig en dat ontaarde in ontzettende huilbuien. Je was zichtbaar opgelucht toen we<br />
weer richting Den Bosch reden. Je ervoer de energie op onze plek als zwaar. Geen wonder,<br />
het bewuste plekje is nog zo oer en zo verbonden met moeder aarde dat alles in jou werd<br />
aangeraakt.<br />
Op jouw flat, hoe verfijnd de energie daar inmiddels ook was, stond je simpelweg niet met<br />
je voeten op de grond. En dat geeft een totaal andere zijnsbeleving. Het is niet zo gek dat<br />
zoveel mensen moeite hebben om zich te ‘aarden’. Jezelf verbinden met de moederenergie<br />
betekent in contact komen met het donker in jezelf, de verborgen pijn en het verdriet.<br />
Ook was je bezorgd omdat je geen zuurstof bij de hand had. Je had steeds vaker zuurstof<br />
nodig. Je was volledig uitgeput toen we terugkwamen. Ik liet je achter in de auto en rende<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 88/167 Weg naar het Licht
snel vooruit om te zien of je vriend al was gearriveerd. Alleen was ik niet in staat de<br />
rolstoel uit de auto te krijgen. Op weg naar je flat kwam ik een aardige meneer tegen. Hij<br />
was onmiddellijk bereid om te helpen. Eenmaal bij je flatje, zie ik je vriend al aankomen.<br />
Hij tilt je op alsof je een veertje bent en draagt je in zijn armen naar boven. Nu was je ook<br />
niet bepaald zwaar meer.<br />
Open hart<br />
Die betreffende bekeuring krijgt een aardig staartje. Anders dan voorheen liet ik het er<br />
niet bij zitten en belde de betreffende ambtenaar. Hij verwijderde de bekeuring<br />
onmiddellijk uit zijn computer en adviseerde me de administratrice van het bureau te<br />
bellen. Misschien kon zij wat voor me doen. Deze dame reageerde aanvankelijk uitermate<br />
afstandelijk. Geen sprake van, uitzonderingen konden niet gemaakt worden. Ik begreep<br />
dat volkomen, bleef geduldig aanwezig aan de telefoon, moe maar met een open hart.<br />
Ineens vraagt ze mijn nummer en belooft terug te bellen. Dat deed ze even later om te<br />
zeggen dat er twee agenten onderweg waren met een parkeervergunning. Haar stem had<br />
een metamorfose ondergaan!<br />
Dit was een van die onvergetelijke momenten die ik samen met jou mocht beleven. De<br />
agenten kwamen binnen in een volkomen chaos, letterlijk heel de ruimte stond op zijn<br />
kop. Maar ze trokken zich daar weinig van aan. De ambtenaar die mij bekeurde, straalde<br />
werkelijk licht uit! Trots vertelde hij dat ze, speciaal voor jou, voor de eerste keer in de<br />
geschiedenis een speciale vergadering hadden belegd! Ongetwijfeld was dit een van de<br />
vele gebeurtenissen rondom jou die mij ontzettend diep hebben aangeraakt.<br />
Wanneer Giri en ik terugkwamen van onze reizen, kreeg ik steeds vaker het gevoel dat wij<br />
hier in Nederland onszelf volledig hadden begraven in allerlei onwerkbare structuren.<br />
Deze situatie liet zien dat er overal ter wereld mensen te vinden zijn die zich niet<br />
uitsluitend achter regels verschuilen, maar ook hun hart laten spreken. Moedig om je zo<br />
aan te durven laten raken! De betreffende vergunning verliep op de dag van de crematie.<br />
Natuurlijk heb ik dit mooie mens bedankt voor zijn fijngevoeligheid.<br />
Gidsen<br />
‘s Nachts was je altijd erg onrustig. Dat was nog tot daar aan toe, maar ik voelde en<br />
beleefde alles met je mee. Dus slapen deden we nauwelijks. Zoals jezelf zei was onze<br />
verbinding te intens. Ik wist wat je dacht, ik wist wat je voelde, ik wist wat je wilde. Je zou<br />
het ‘afstemming’ kunnen noemen.<br />
Op één van die nachten zat je ineens radeloos rechtop in bed: ‘Yas, snap jij er iets van, nou<br />
zit ik hier maar te wachten en te wachten en Hij komt me maar niet halen’. Je was<br />
inmiddels al zover dat je beelden had gezien van je gidsen. Behalve je moeder die met<br />
uitgespreide armen kenbaar had gemaakt dat ze op je wachtte, had je verder niemand<br />
herkend. Sinds die tijd voelde je jezelf voortdurend omringd en beschermd.<br />
Ik ging achter je rug zitten, sloeg mijn armen om je heen en begeleidde je om met je<br />
energie naar binnen te gaan. Ineens keek je me aan: ‘Je gelooft het nooit Yas, ze zeggen dat<br />
ik nog niet dood genoeg ben.’ We bulderden van het lachen!<br />
Later, tijdens mijn meditatie, kwam dit voorval terug in mijn gedachten. Ik realiseerde me<br />
dat je onbewust een bepaald beeld moest hebben over de manier van doodgaan. Ik vroeg<br />
je hoe ‘dood’ je moest zijn om dood te mogen gaan van jezelf!<br />
Na verloop van tijd begon ik je rug te masseren. Je kon daar eindeloos van genieten en het<br />
was een prima bescherming tegen doorliggen. De eerste keer was ik nogal voorzichtig, ik<br />
durfde niet zoveel kracht te gebruiken. Dat gevoel ging snel over, je kon, vooral op je rug,<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 89/167 Weg naar het Licht
nog best het een en ander hebben. Ik masseerde je zoveel mogelijk en anderen namen het<br />
over. Je kwam helemaal tot rust wanneer ik mijn handen op je hart legde.<br />
Zielenplan<br />
In deze dagen begon je te beseffen dat je het willen mocht loslaten. God zou wel beslissen<br />
wanneer het jouw tijd was. Later wilde je toch dat ik de euthanasieverklaring aan je<br />
voorlas en je besloot ook te ondertekenen. Dit deed je ongeveer een week voor je stierf. We<br />
wisten allebei dat je er alleen gebruik van zou maken als het absoluut niet anders kon. Je<br />
bewustzijn nam sterk toe in deze tijd. We begonnen te beseffen dat het steeds moeilijker<br />
zou worden om in te grijpen in de natuurlijke stroom van het leven. Meer en meer begon<br />
je te begrijpen dat de ziel, jouw ziel het juiste moment en de juiste manier had gekozen om<br />
te sterven. Wanneer je de natuurlijke stroom van het leven op een onnatuurlijke manier<br />
doorbreekt, zou dit in jouw geval ongetwijfeld een stagnatie veroorzaken in het zielenplan.<br />
Een aantal maanden voordien zei je nog met veel bravoure: ‘als ik niet langer zelf naar het<br />
toilet kan, is dat het absolute einde, dan laat ik er een einde aan maken. Maar nogmaals, je<br />
bewustzijn groeide zo snel dat die beslissing steeds moeilijker werd. Maar naarmate jij je<br />
meer en meer overgaf aan datgene wat komen ging, werkten alle krachten in het<br />
universum samen om voor jou de juiste omstandigheden te creëren. En, al was het die<br />
laatste dagen nog slechts op wilskracht, tot het laatste moment kon je gelukkig zelf naar<br />
het toilet. Godzijdank bleef deze vernedering je bespaard.<br />
Energie<br />
Soms kon ik je halfdood aantreffen wanneer ik bij je binnenkwam, maar wonderlijk<br />
genoeg leefde je altijd weer snel op. Als een bloem waarvan de bladeren zich reeds<br />
gesloten hebben voor de nacht en die zich weer openvouwt, ongelofelijk! Je zei dat het<br />
mijn ‘schuld’ was, dat ik dat deed met mijn energie en ik denk dat daar absoluut een kern<br />
van waarheid in zat.<br />
De komst van David gaf mij de mogelijkheid om wat tot rust te komen en even samen met<br />
Giri op ons eigen plekje te genieten. De dag dat David zou vertrekken kwam ik in de loop<br />
van de morgen naar je toe. Tot mijn stomme verbazing was hij er nog steeds. David kon<br />
het niet verkroppen je achter te laten, hij liet zijn vliegticket verlopen om nog een poosje<br />
bij je te kunnen blijven. Ik voelde dat hij jou emotioneel niet los kon laten en ik vroeg hem<br />
dat alsnog te doen. Hij wilde aanvankelijk niet begrijpen wat ik bedoelde. Tijdens ons<br />
gesprek kwam de gedachte bij me op dat Reiki heel goed voor hem zou zijn als<br />
ondersteuning. Die dag bleef ik bij jullie en het werd een bijzondere dag. We maakten<br />
gedrieën een heerlijke wandeling in de polder. We genoten van het samenzijn, we lachten,<br />
knuffelden met jouw speciale beukenboom in het park en zongen dat het een lieve lust<br />
was. Hoewel je had gevraagd of ik bleef slapen, besloot ik naar huis te gaan. Ik wilde David<br />
de kans te geven met jou in het reine te komen. Toen het tijd was om te vertrekken vroeg<br />
je of ik de volgende dag terug wilde komen en blijven slapen, want je had me gemist. En<br />
natuurlijk deed ik dat. We gingen opnieuw met zijn drietjes naar de polder.<br />
Later, naast David in de keuken, kreeg ik een schitterde impuls: het zou fantastisch zijn<br />
om David in te mogen wijden waar jij bij was. Dan had je het gevoel dat je toch iemand<br />
had ingewijd. Je wilde dat dolgraag en je zou aanvankelijk een vriend uit Engeland en je<br />
lieve zus inwijden. Helaas, het kon gewoon niet meer en hoewel het leek alsof je dit had<br />
losgelaten, voelde ik dat het inwijden van David een geweldig geschenk voor jullie beiden<br />
zou zijn. Je was onmiddellijk enthousiast en David kon niet anders dan antwoorden: ‘Als<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 90/167 Weg naar het Licht
jullie denken dat dit goed voor me is, dan moet het wel goed voor me zijn’. Nog diezelfde<br />
avond kreeg hij zijn eerste inwijding. Het was een ongelofelijke energetische gebeurtenis.<br />
Later toen hij weg was om bij een vriend te overnachten, kwam er van slapen helemaal<br />
niets meer, we hingen beiden aan het plafond.<br />
De volgende dag was opnieuw een dag met een gouden randje. Het begon ermee dat David<br />
niet op de afgesproken tijd kwam, hij bleek zich achteraf verslapen te hebben. Dat gaf mij<br />
de mogelijkheid tot een openhartig gesprek met jouw mannelijke wijkverpleger. De relatie<br />
liep nogal stroef tussen jullie. Omdat ik jouw belangen vertegenwoordigde, voelde ik me<br />
vrij om alles te zeggen wat bij kon dragen tot een betere verstandhouding. Hij luisterde<br />
aandachtig en voelde zich zelfs niet aangevallen. Integendeel, het bleek dat hij reuze<br />
nieuwsgierig was. Het verbaasde hem wat hij om jou heen zag gebeuren. Hij was onder de<br />
indruk van de rust en de sfeer waarin dit alles zich afspeelde. Nog sterker, hij wilde zelfs<br />
alles over Reiki weten! Vanaf die dag werden jullie goede maatjes en hoefde je niet steeds<br />
dezelfde dingen te vragen.<br />
Intensiteit<br />
Het leven met jou had een enorme intensiteit. In je studententijd was je een aantal jaren<br />
in Amerika geweest. Je hield erg veel van de mensen waar je in die tijd in huis was en<br />
noemde hen je pleegouders. Tijdens één van onze wandelingen door de polder werd je<br />
plotseling intens verdrietig. Op dat moment realiseerde je je dat je pleegouders niet wisten<br />
hoe ernstig jouw situatie was. Je maakte je zorgen dat zij zonder enige voorbereiding na<br />
jouw overlijden een rouwkaart zouden krijgen. We zochten samen naar een passende<br />
oplossing en het leek ons een goed idee dat David, wanneer hij terug zou zijn in Canada, je<br />
pleegouders zou bezoeken om het hun persoonlijk te vertellen.<br />
Die nacht voelde je jezelf echter zo goed, dat ik voorstelde om zelf je pleegouders te bellen.<br />
We kregen een paar keer het antwoordapparaat, maar uiteindelijk kwam je pleegmoeder<br />
zelf aan de lijn. Het was een ontroerend moment om daarbij te zijn en naar je te mogen<br />
kijken. Aanvankelijk was je heel verdrietig. Ik ging naast je op het bed zitten en legde mijn<br />
handen op je hart. Ineens veranderde je energie, het was alsof je oplichtte, je hart opende<br />
zich in volledige kwetsbaarheid. Ik werd diep aangeraakt en na afloop van het gesprek<br />
kreeg ik spontaan een enorme huilbui. Toen David binnenkwam met zijn armen vol<br />
boodschappen, lag ik in jouw armen te huilen. Totaal onvoorbereid klapte mijn<br />
energieveld open en omvatte het hele universum. Jij voelde haarfijn aan wat er gebeurde<br />
en zei: ‘Nu ga jij naar hoogtes waar ik je niet meer kan volgen.’ Ik ontkende dit, maar<br />
realiseerde me later dat ik deze ervaring ongetwijfeld nodig had. Het was een<br />
voorbereiding om nog beter naast je te kunnen staan als jij de sprong in het ongeziene<br />
ging maken.<br />
David kreeg die dag zijn overige initiaties. Het was intens en ontroerend, steeds opnieuw.<br />
Het zachte in hem kwam steeds meer naar buiten. En jij Eef, je was zo aanwezig, zo mooi.<br />
De ruimte vulde zich nog meer met licht en liefde. Toen Giri binnenkwam om me op te<br />
halen was hij onder de indruk van alle energieën die zo duidelijk aanwezig waren. Tijd om<br />
een toost uit te brengen, een toost op onze vriendschap, een toost op de verbinding van het<br />
hart die ver boven de dood uitstijgt.<br />
Ja, het leven van David werd in deze dagen volledig op zijn kop gezet, maar dat was<br />
ongetwijfeld iets wat nodig moest gebeuren.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 91/167 Weg naar het Licht
Lievelingsplekje<br />
David wilde graag een speciale mis voor je opdragen. Toen Giri en ik die avond<br />
vertrokken, vroeg hij of wij daarbij aanwezig wilden zijn. Dus waren we die zondag rond<br />
het middaguur opnieuw aanwezig. Ook dit keer viel de zorgvuldige planning in het water.<br />
Het ging zoals het meestal ging in jouw huis: je broer kwam uitgerekend die dag de<br />
kapotte wasmachine vervangen. Geen nood, Giri en ik gaan naar het park. Plotseling,<br />
leunende tegen die kolossale beukenboom van jou, krijg ik in een flits jouw<br />
lievelingsplekje in de polder te zien. Ik was er zelf nooit geweest, met de rolstoel kon je er<br />
niet komen. Toch was het ongetwijfeld een geniale plek om die speciale mis voor jou op te<br />
dragen. Bovendien hadden we vandaag voldoende mankracht om jou te dragen daar waar<br />
de auto niet meer komen kon.<br />
Het was bijna vijf uur voor we uiteindelijk konden vertrekken. Je was inmiddels doodmoe,<br />
maar toen je in de gaten kreeg waar we naartoe gingen werd je zichtbaar emotioneel.<br />
Liefdevol droegen we je voor de laatste keer naar jouw speciale plekje. Zittende in een<br />
cirkel bekrachtigden we onze verbinding. David had een bijzondere viering in elkaar gezet,<br />
we namen er allemaal deel aan. Na afloop droegen we je terug naar de auto en je werd snel<br />
naar huis gereden. Twee sterke armen droegen je de trap op. Je werd liefdevol in je bed<br />
gestopt en kreeg nog een laatste massage met de bedoeling dat je even heerlijk zou kunnen<br />
slapen. Maar plotseling, hoe kreeg je het in godsnaam voor elkaar, zat je rechtop in bed<br />
met die eigenwijze smoel van je en vroeg zonder te blikken of te blozen of iemand het<br />
keukenlaatje kon maken. We kwamen niet meer bij van het lachen, naar alle<br />
waarschijnlijkheid was het laatje al jaren kapot!<br />
Diezelfde avond kreeg David het plotseling te kwaad. Het is geen sinecure om een aantal<br />
dagen en nachten bij je te waken, zeker niet wanneer je net bent aangekomen uit Canada<br />
en dan ook nog een jetlag hebt. Elke minuut met jou was nu eenmaal intens en van slapen<br />
kwam meestal ook niet veel. Giri en ik gaven David een Reikibehandeling. Hij was zo<br />
ontvankelijk als een kind. Tot mijn verbazing bruiste hij even later alweer van energie en<br />
voor de zoveelste maal verwonderde hij zich over de kracht van Reiki.<br />
Genezingscirkel<br />
Diezelfde week was er een open Reikiavond. Mijn vijfjarige meesterschap leek me een<br />
goede gelegenheid voor een samenzijn. Die avond maakten we een speciale<br />
genezingscirkel. We gaven jou een afstandsbehandeling met meer dan zestig mensen.<br />
Vanuit de intense verbondenheid die we daarna met je voelden, zongen we jouw speciale<br />
lied. Het was het lied dat je zo vaak met David en mij zong in deze dagen:<br />
I give to you and you give to me<br />
True love, true love...<br />
I give to you and you give to me<br />
Love forever true<br />
For you and I have a guardian angel<br />
Up high with nothing to do<br />
But to give to you and to give to me<br />
Love forever true....<br />
Uiteindelijk zong iedereen mee. Hoewel ik inmiddels wist dat de tekst niet helemaal<br />
klopte, zongen wij het op deze manier en dat wilde ik deze avond zo laten.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 92/167 Weg naar het Licht
De dag daarop belde je al vroeg om te vragen of ik die week ‘nog van plan was om te<br />
komen’. Ik vermoedde dat David een dagje weg moest, maar toen ik bij je kwam begreep<br />
ik dat hij al onderweg was naar Canada. Hij had niet langer een vervanger voor zijn<br />
parochie kunnen vinden.<br />
Het eerste dat me opviel was dat er iets in jou was veranderd. Later werd me duidelijk wat<br />
dit was. Het licht in je ogen was gebroken, dat betekende dat het stervensproces nu echt<br />
was begonnen.<br />
Impuls<br />
Die dag kreeg je een nieuwe impuls om te gaan schilderen. Je werkte onafgebroken, ja<br />
haast als een bezetene en je doorbrak je oude vorm. Je schilderde zonder aarzelen je eigen<br />
opgang naar het licht. Althans dat was wat ik erin zag. Je gaf het mij als cadeautje voor<br />
mijn verjaardag. Het was aandoenlijk om je zo bezig te zien. Het gaf jou de mogelijkheid<br />
om je overtollige energie kwijt te raken nu onze uitstapjes naar de polder waren<br />
opgehouden. Het was voor jou niet langer mogelijk naar buiten te gaan. Je zat dus<br />
voortdurend opgesloten in die kleine ruimte. Daarbij heerste er ook nog een hittegolf. Het<br />
was ongelooflijk warm op dat kleine eenkamerappartementje waar zelfs geen balkonnetje<br />
aanwezig was. Gelukkig voor jou kon je de warmte goed verdragen.<br />
Tot op het laatste moment genoot je van kleine en lekkere dingen, zoals de zelfgemaakte<br />
soep en het speciale Haagendas-ijs waar je vrienden zo liefdevol de koelkast mee bleven<br />
vullen. Maar ook je kopje koffie en je sjekkie sloeg je niet over. Je kon die sjekkies<br />
uiteindelijk zelf niet meer rollen, dus werd ik een expert in sjekkierollen. In die tijd begon<br />
ikzelf weer stevig te roken. Hoe dan ook, tijdens dit proces kon ik absoluut wel wat extra<br />
aarding gebruiken.<br />
Onze verbinding werd steeds intenser en woorden waren nauwelijks nog nodig. Een<br />
frappant voorbeeld hiervan schetst de volgende situatie: ik haalde dagelijks de post uit je<br />
brievenbus. Op zekere dag was er een envelop waarvan de energie onmiddellijk de reactie<br />
opriep om hem ter plekke te verscheuren. Natuurlijk deed ik dit niet. Uiteindelijk was het<br />
jouw post en ik wist dat je uitstekend voor jezelf kon zorgen. Dus zonder commentaar<br />
overhandigde ik je de bewuste envelop. Kaarten kregen een plaatsje op de kastdeur<br />
tegenover je bed, zodat je ze voortdurend kon zien en je vroeg me ook deze kaart op te<br />
hangen.<br />
Nog geen halfuur later zei je plotseling: ‘Yas, wil je die kaart van de kast halen en<br />
alsjeblieft kapot scheuren, de energie voelt helemaal niet goed.’ Ik was perplex!<br />
Inwijden<br />
We spraken regelmatig over het feit dat je nog steeds hier was en ineens was het hartstikke<br />
duidelijk voor mij: je zette zoveel lichtjes neer, die laatste weken, dat jij wel klaar kon zijn,<br />
maar dat God waarschijnlijk vond dat je hier nog uitstekend werk kon verrichten.<br />
Over inwijden gesproken: ieder die op dit moment<br />
met jou in aanraking komt en zich aan durft te laten raken,<br />
is niet langer meer dezelfde.....<br />
Het werd een vreemde dag die verjaardag van mij. Ik had aanvankelijk besloten die avond<br />
naar huis te gaan. Je was hiervan op de hoogte, maar deed geen enkele moeite om iets met<br />
je zus te regelen. Integendeel, zonder overleg vroeg je haar voor de dag daarop. Giri kwam<br />
die middag met de bedoeling me op te halen. Het was niet van harte dat we beiden bleven<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 93/167 Weg naar het Licht
slapen. Eerlijk gezegd was ik best pissig, ik nam je kwalijk dat je geen rekening met mijn<br />
wensen hield. Voor het eerst schiep ik afstand tussen ons. En hoewel ik je die nacht<br />
meerdere malen op je bed zag zitten, kon ik je op dat moment niet de hand reiken. Ik suste<br />
mijn geweten door mezelf wijs te maken dat je het proces waar je jezelf in bevond<br />
uitsluitend zelf kon uitvechten.<br />
Tegen de morgen was mijn boosheid allang weer voorbij, ik was even open als voorheen.<br />
Je vertelde dat je jezelf die nacht erg eenzaam had gevoeld. Ook al had je ongetwijfeld op<br />
mijn emoties gereageerd, er moest een diepere oorzaak zijn voor dat intense gevoel van<br />
verlatenheid. Om dit te onderzoeken deden we een geleide meditatie. Je kwam in een<br />
leven in Japan terecht waar je in die tijd een eenzame dood was gestorven. Na dit inzicht<br />
kon je dat gevoel van eenzaamheid loskoppelen en loste de verstarring rond je maag zich<br />
op. Je lag daar zo vredig dat ik naar mijn gevoel uren naast je zat. Ik voelde mezelf volledig<br />
vervuld door alleen maar naar je te kijken. Toen Giri en ik eindelijk naar huis gingen was<br />
ik er van overtuigd dat ik je niet meer in leven terug zou zien...<br />
Zoals vele malen voorheen, zette je me ook dit keer weer voor schut. Je was er nog steeds,<br />
al moest je niet vragen hoe. En ook deze keer knapte je weer aanmerkelijk snel op en je<br />
bleef jezelf deze dagen goed voelen. Je had een nieuwe passie, je wilde schilderen. Je wilde<br />
nieuwe verf, nieuwe kwasten, ja je wilde zelfs lijsten om je werk in op te hangen. We<br />
plaagden elkaar, maakten plannen voor een grootse tentoonstelling. Ik zei dat we daarmee<br />
zouden wachten tot na je overgang. Het werk van een kunstenaar krijgt immers pas<br />
waarde na zijn dood…<br />
Het kon uiteindelijk niet uitblijven. Ik ging nogal over de grenzen van mijn kunnen en<br />
inmiddels voelde ik mezelf alsof ik op mijn wenkbrauwen liep. Ik was oververmoeid en<br />
had zelfs koorts. Natuurlijk ontging jou dit niet en je vond het geen goed idee dat ik later<br />
terug zou komen. Dus vroeg je een van je oude vrienden om bij je te waken. Ik vroeg me af<br />
of je dit aankon, maar realiseerde me plotseling dat er in deze periode het een en ander<br />
was veranderd. Had je aanvankelijk besloten dat een aantal dierbare vrienden ’s nachts<br />
niet bij je mochten waken, omdat ze te onrustig waren, de tijd was nu rijp om een aantal<br />
van hen te gaan betrekken in het hulpteam. Dat betekende meer mensen om de taken te<br />
verdelen. Een verleidelijk vooruitzicht want het was, simpel gezegd, teveel geweest. Teveel<br />
voor je zus, maar vooral ook teveel voor mij, omdat ik constant alle gaten opvulde en onze<br />
derde persoon achteraf weinig tijd vrij kon maken.<br />
Die zaterdag voelde ik dat je situatie snel verslechterde. Ik had een sterk voorgevoel dat ik<br />
die zondag vrij moest houden om naar je toe te komen wanneer dat nodig mocht zijn.<br />
Stervensproces<br />
Zondagmorgen om negen uur ging de telefoon. Je belde om te vragen of ik wilde komen.<br />
Dat was op zijn minst vreemd. Je vroeg nooit of ik tijdens mijn ‘vrije’ dagen wilde komen,<br />
hoezeer je dat soms ook verlangde. Je wist maar al te goed dat ik mijn rust hard nodig had.<br />
Toch was ik, grappig genoeg, op deze vraag voorbereid. Ik bedenk me geen moment, vraag<br />
Giri om mee te gaan en rond twaalven zijn we bij je. Je zus en jij, jullie zijn beiden<br />
zichtbaar opgelucht en blij om ons te zien. Het lijkt erop dat je verschrikkelijk hoge koorts<br />
hebt. Bij een temperatuur van meer dan dertig graden, lig je met gesloten ramen, onder<br />
een dekbed en een extra deken, nog te rillen. Ik leg mijn handen op je lijf en krijg vrij snel<br />
diezelfde koortsverschijnselen. Maar godzijdank, even later ben jij in ieder geval van je<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 94/167 Weg naar het Licht
koorts bevrijd. Het dekbed kan weer weg en het raam mag open. Je wordt ook weer wat<br />
helderder.<br />
Vanaf dat moment zitten we meestal rond je bed. Je bent onrustig, je ogen staan hoog en<br />
naar buiten gericht. Ik houd zoveel mogelijk je hand vast. Je zakt regelmatig even<br />
helemaal weg. Even plotseling open je dan weer je ogen en kijkt ons om beurten<br />
onderzoekend aan. Als je ziet dat we er allemaal nog zijn, zak je weer rustig weg. Dan zit je<br />
ineens weer rechtop, kijkt ons beurtelings doordringend in de ogen en vraagt aan ieder<br />
van ons: ‘En hou je nog van mij?’ O ja lieve Eef, meer zelfs dan ooit tevoren.<br />
Het liggen gaat steeds moeilijker en je wisselt het bed af met de bank. Het lijkt erop dat dit<br />
een lange dag gaat worden. We sturen je zus een uurtje de polder in. Wanneer zij terug is<br />
gaan Giri en ik een luchtje scheppen. Ik weet inmiddels dat ik vannacht niet naar huis zal<br />
gaan. Regelmatig sta ik mijn plekje aan het bed af aan je zus. Later, ik zit naast je op bed<br />
met mijn armen om je heengeslagen, zeg je: ‘Yas, ik wil nu gaan, maar ik wil niet alleen, ga<br />
je met me mee?’ ‘Lieverd, ik zal je dragen zover als ik kan, maar ik kan niet met je mee<br />
gaan.’ ‘O nee, natuurlijk niet, dat is goed...’<br />
Speciale band<br />
Je begint om je moeder te roepen. Zij is een aantal jaren geleden gestorven. Je hebt me<br />
veel over haar verteld en naar mijn gevoel hadden jullie een speciale band. Je hield meer<br />
van haar dan van wie dan ook. Wanneer je over haar vertelde, deed je dat met een<br />
ontroerende warmte en met dankbaarheid.<br />
Ik vraag je wie er allemaal op je wachten daar aan gene zijde. Je zegt: ‘mijn moeder en<br />
David......’ Je schrikt er zelf van en je begint te grinniken: ‘O nee, dat kan natuurlijk niet,<br />
David is nog hier hè?’<br />
‘Maar Yas, kun je mij op komen zoeken?’ ‘Nee, schat, ik kan jou niet opzoeken, maar jij<br />
kunt mij opzoeken. Is dat ook goed?’ Ja hoor dat is goed....<br />
Ineens zit je rechtop in je bed: ‘moet ik dan niet mijn koffer pakken en wat zal ik allemaal<br />
meenemen?’ ‘Nee lieverd, je hebt daar immers niets nodig. Alles wat je nodig hebt en meer<br />
dan dat is daar aanwezig, weet je wel?’ Oké, dan is het goed...<br />
Heb ik je gezegd…<br />
Ondertussen kom je nog een aantal keren uit je bed, je eet zelfs nog een klein beetje<br />
pudding. Wanneer ik daarna je koffie aanreik, heb je het niet meer: hoe kan ik je nu koude<br />
koffie geven... Ik weet dat je ijlt, jijzelf weet dat ongetwijfeld ook, want je zegt: ‘Laat<br />
maar...’<br />
Je wil niets van de dokter weten, wat moet die in godsnaam nog komen doen? Even voor<br />
negenen neem je afscheid van Giri. Giri gaat toch maar thuis slapen, dan kun jij de bank<br />
gebruiken als je daar nog behoefte aan mocht hebben.<br />
We spelen voor de laatste keer ons dagelijks spelletje en dit keer neem ik het initiatief:<br />
‘Eef, heb ik je vandaag al gezegd dat ik van je houd?’ Mijn hart is boordevol liefde en ik<br />
streel je zachtjes over je rug. Je vindt dit nog steeds heerlijk en je schudt monter en<br />
ondeugend je hoofd. ‘Nee? Heb ik je dat echt nog niet gezegd? Wat dom....’<br />
We spreken af dat ik als eerste bij je zal waken. Je zus gaat rond negenen op het matras<br />
naast je bed liggen en probeert wat te slapen. Rond deze tijd verlies je al min of meer het<br />
bewustzijn. Je ligt wonderlijk genoeg niet aan het zuurstofapparaat, je ademhaling is<br />
opmerkelijk rustig. Het ritme van je adem is drie maal in en uit, daarop volgt een stilte. Ik<br />
houd in eerste instantie mijn adem in: houd je nu op met ademen of zul je opnieuw<br />
beginnen. Langzaam maar zeker wen ik aan dit ritme.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 95/167 Weg naar het Licht
Rond tienen behandel ik je op afstand en dat is een wonderschone ervaring. Ik ervaar<br />
jouw ‘zijn’ als zuiver licht, als pure liefde, als waarachtige vrede. Er is niet langer enige<br />
vorm van strijd in jou, er is slechts volledige overgave. Ook ik voel me opmerkelijk rustig<br />
en ik ben niet bang voor datgene wat onvermijdelijk komen gaat. God zal me de kracht<br />
geven, ook al mocht je stikken. Rond halfelf draai je jezelf op je zij en je trekt jezelf min of<br />
meer in de foetushouding. Omdat je het zelf niet langer kunt, besluit ik deze avond voor<br />
jou te schilderen. Tegen elven ben ik daar mee klaar, ik voel me allesbehalve fris en neem<br />
een snelle douche. Ondertussen loopt er steeds wat slijm uit je neus en mond. Als ik terug<br />
ben wordt dat heftiger. Ik ga naast je op bed zitten en leg mijn handen op je hart.<br />
Regelmatig veeg ik voorzichtig je gezicht af.<br />
Weg naar het licht<br />
Je zus wordt wakker en komt naast ons zitten. De slijmafvoer wordt heftiger, gelukkig heb<br />
je daar zelf nauwelijks last van omdat je zo ongelofelijk goed bent gaan liggen. En dan toch<br />
nog plotseling, even na middernacht, houdt je borst tussen mijn handen gewoon op met<br />
bewegen. Ik moet eerst zelf goed voelen voor ik met zekerheid tegen je zus kan zeggen: Eef<br />
is niet langer hier...<br />
Je zus dreigt te gaan huilen, ik vraag haar dringend daar nog even mee te wachten. Eerst<br />
zingen we, zoals afgesproken, samen de OM- klank voor je. Daarna leggen we je snel af:<br />
we leggen je zo recht als mogelijk is en sluiten liefdevol je ogen en je mond voor je lijf te<br />
koud en te stijf zal zijn.<br />
Ik zet het bandje Om Na Ma Shivaya op en dan is er ruimte voor de huilbui van je zus.<br />
Zelf voel ik me wonderbaarlijk vredig, er is geen enkel verdriet. Er is een intense<br />
opluchting en een diepe dankbaarheid dat God ons gebed heeft verhoord. Jij, mijn<br />
dierbare Eef, mocht vertrekken zonder enige ingreep van buiten, op het moment dat je<br />
nauwelijks nog zelf naar de WC kon. Je mocht gaan zonder pijn, ja zelfs zonder enige vorm<br />
van benauwdheid, zonder te hoeven stikken! Een liefdevollere manier had ik je niet<br />
kunnen gunnen, wat een mooie, barmhartige dood.<br />
Je energie is nog zo sterk in deze ruimte aanwezig, ik hoef mijn ogen maar te sluiten om je<br />
lichtje te volgen – op Weg - terug naar het grote licht...<br />
Gezien de hitte moet er helaas snel gehandeld worden. De dienstdoende arts komt en<br />
constateert de dood. We bellen de begrafenisondernemer, die adviseert om je omhulsel zo<br />
snel mogelijk op te halen. Gezien alle geestelijke activiteit die zich op dit moment rondom<br />
jou afspeelt, heb ik daar toch even moeite mee. Ik had je zo graag een aantal uren rustig<br />
laten liggen, maar gezien de tropische temperatuur en het rottingsproces aan je voet<br />
kunnen we dit risico beter niet nemen. Gelukkig duurt het nog een poosje voor ze er zijn.<br />
Al staat het natuurlijk in geen verhouding met mijn onuitgesproken wens je vier dagen en<br />
nachten in stilte opgebaard te laten staan in een cirkel van geliefden. Maar Gods wegen<br />
zijn niet altijd de onze.<br />
De polder<br />
Wanneer jouw voertuig weg is gaan je zus en ik de straat op. Op zoek naar een borrel om<br />
jouw afscheid en je weerzien te ‘vieren’. Helaas, de kroegen zijn al gesloten.<br />
Rond halfvier die ochtend komt Aad. Hij heeft onze boodschap op het antwoordapparaat<br />
gehoord. Van slapen komt uiteraard niet veel meer. Geen wonder, je energie is zo krachtig<br />
aanwezig. Wanneer ik ga liggen kan ik achter mijn gesloten ogen jouw sterretje volgen...<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 96/167 Weg naar het Licht
Om halfzes gaat Aad naar huis. Je zus en ik besluiten de polder in te gaan, op zoek naar<br />
jouw speciale plekje. Al zittende, terwijl we voor je zingen, zijn we stille getuigen van een<br />
prachtige zonsopgang. Terug in jouw flatje ruimen we eerst op voordat we iedereen gaan<br />
bellen. Ik vraag één van je vrienden een grote taart mee te nemen voor bij de koffie. Helaas<br />
zijn de meeste bakkers nog gesloten, maar hij weet echte Bossche koek te versieren.<br />
Wanneer je vrienden allemaal aanwezig zijn, bespreken we je laatste wensen. Vanaf dat<br />
moment laat ik mijn verantwoordelijkheid los, zij mogen het nu verder overnemen. Een<br />
zelfde ceremonie herhaalt zich wanneer je familie arriveert. De sfeer is rustig en sereen. Af<br />
en toe vloeien er wat tranen, maar ik voel nog steeds geen verdriet. Dat is maar goed ook,<br />
wanneer ik nu zou gaan huilen zou ik van vermoeidheid volledig in elkaar klappen. Eén<br />
van je vrienden heeft gelukkig in de gaten dat ik wel een steuntje kan gebruiken. Hij slaat<br />
een arm om me heen en ik kruip lekker tegen zijn brede schouder.<br />
Dat doet me goed, ik had het even nodig. Helaas, daar is de begrafenisondernemer alweer.<br />
Ook onze speciale wijkverpleger komt langs met de bedoeling jou te verzorgen. Dat is niet<br />
langer nodig, maar ik wil hem toch graag bedanken voor zijn open houding. Hij reageert<br />
beduusd, kan er nog steeds niet over uit wat er zich allemaal rondom jou heeft afgespeeld.<br />
En dat het nu dus echt voorbij is.<br />
Afscheid<br />
Even na elven komt Giri me halen. Ik neem afscheid van je vrienden en je familie. Giri en<br />
ik gaan naar broer Jan en zus Annemie in Uden. Hoewel daar volop ruimte is voor<br />
verdriet, voel ik nog steeds geen enkele behoefte om te huilen. Mijn vermoeidheid ebt<br />
onmiddellijk weg nu ik in de frisse open lucht ben en met beide pootjes op de grond sta.<br />
Het is heerlijk om samen te zijn met vrienden die jou kennen. Ik breng zo goed en zo<br />
kwaad als mogelijk is de ervaring van jouw laatste speciale dag hier op aarde aan hen<br />
over.....<br />
Ons samenzijn heeft een extra tintje, het is immers heerlijk om over jou te praten. Ook zij<br />
hielden zielsveel van je. Ja, wie eigenlijk niet?<br />
Dan keren Giri en ik huiswaarts. Maar onderweg eten we eerst nog een hapje en drinken<br />
we samen die borrel die we 's nachts niet konden krijgen. We toosten op jou, lieve Eef, en<br />
wensen je een goede reis....<br />
Ik tril inmiddels van vermoeidheid wanneer we die avond om acht uur thuiskomen. Na<br />
een warme douche kruip ik onmiddellijk in mijn bed. Ik word, zeer ongewoon voor mij,<br />
maar één keertje wakker. Slaap haast onmiddellijk weer in en heb een vage droom over<br />
engelen en licht. Die morgen sta ik op met een gevoel van gelukzaligheid. Er brandt dag en<br />
nacht een kaarsje voor je op ons altaartje. Je bent in me, om me heen, boven me en overal.<br />
Hoe wonderbaarlijk....<br />
Helderheid<br />
Hoewel dit gevoel de komende dagen iets minder wordt, verdwijnt het nooit helemaal.<br />
Mijn geest is verbazingwekkend helder en ik blijf me goed voelen, zelfs al is mijn lijf nog zo<br />
moe. Gezien de omstandigheden van dat lijf is die vermoeidheid wel te begrijpen.<br />
Woensdagmorgen al heel vroeg belt David vanuit Canada. Hij is voelbaar overstuur. Ik<br />
praat lange tijd met hem, zomaar, zonder enige moeite in het Engels. Samen beleven we<br />
het hele proces rondom jouw sterven opnieuw. Hij voelt zich bevrijd. Hij spreekt de wens<br />
uit om bij jouw afscheidsfeestje aanwezig te zijn en dit gaat hem uiteindelijk ook lukken.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 97/167 Weg naar het Licht
De nacht voor je begrafenis steek ik een kaarsje aan met de intentie dat het de hele nacht<br />
blijft branden. Ik word rond drieën wakker, precies op tijd om een nieuw kaarsje aan te<br />
steken. Die morgen voel ik me lichtelijk gespannen. Zal alles verlopen zoals jij en ik ons<br />
dat hebben voorgesteld? De oranje kaarten zijn erg mooi geworden. Het gezelschap is<br />
uitgenodigd zoals jij dat wilde. Hoewel er altijd veel mensen om je heen waren, lieve Eef,<br />
in je laatste weken hier op aarde had je steeds minder behoefte aan contacten. Je koos<br />
meer en meer voor jezelf en nam ter plekke afscheid door de telefoon. Vele vrienden zullen<br />
dit ongetwijfeld moeilijk gevonden hebben, zullen het waarschijnlijk nooit helemaal<br />
begrijpen. Zeker niet omdat je altijd zo sociaal was, nauwelijks ooit ‘nee’ durfde te zeggen.<br />
Maar het speciale programma dat je hebt uitgezocht is duidelijk niet geschikt voor een<br />
groot gezelschap.<br />
Onder begeleiding van familie en speciale vrienden ging je naar het crematorium. Daar<br />
sloten de andere gasten zich bij ons aan. Tot mijn verbazing kende ik inmiddels bijna het<br />
hele gezelschap.<br />
De dienst was in één woord prachtig, je hebt ongetwijfeld met volle teugen genoten, lieve<br />
Eef... Alles werd volgens jouw wensen uitgevoerd, nou ja, bijna alles. Maar goed, jou<br />
kennende zou je daar zeker niet over gevallen zijn.<br />
De muziek was schitterend. Je broer sprak het welkomstwoord, het was, heel begrijpelijk,<br />
doorspekt met emoties, maar puntgaaf. Je zus werd krachtiger naarmate ze dat prachtige<br />
lied voor je zong en ik weet bijna zeker dat je trots en vol ontroering van haar genoten<br />
hebt. Ongetwijfeld deed je dat ook van David die onverwachts bij jouw feestje kon zijn, en<br />
op het laatste moment nog besloot om op zijn speciale manier afscheid van je te nemen.<br />
Wanneer de laatste klanken van de muziek zijn uitgestorven is de beurt aan mij om deze<br />
hartverwarmende gebeurtenis af te sluiten. Dit doe ik met het prachtige gedicht van Inayat<br />
Khan over ‘den dood’. Ik voeg mijn eigen woorden daaraan toe, die rechtstreeks uit mijn<br />
hart komen:<br />
Hij leeft<br />
Everhard is niet dood - hij leeft.<br />
Ik mocht samen met zijn zus bij hem zijn in zijn laatste uren.<br />
Hij is gegaan zonder pijn, zonder strijd, in volkomen overgave.<br />
Hij was rust, vrede en licht.<br />
Everhard was een godsgeschenk...<br />
Vele lichtjes heeft hij nog achtergelaten in deze laatste weken,<br />
velen van ons heeft hij aangeraakt en wakker geschud.<br />
Nu zet hij zijn werk voort vanuit de lichtsferen.<br />
Onze verbinding is eeuwig en eens zullen wij hem daar ontmoeten.<br />
Ieder mens schept zijn eigen wereld. Dat wat Everhard heeft neergezet,<br />
dat is de realiteit van waaruit hij nu verder mag leven aan gene zijde.<br />
Want God is liefde....<br />
Hij zei me dat hij niet alleen ziek was voor zichzelf.<br />
Aids is een ziekte die ons allen aangaat.<br />
We mogen en moeten leren opnieuw lief te hebben.<br />
Hij heeft het zaad gezaaid voor een betere, liefdevollere wereld.<br />
Het is aan ons om dit zaad tot volle bloei te laten komen...<br />
Bij de uitgang ontvangt ieder van ons als herinnering een kaart gedrukt in jouw<br />
lievelingskleur oranje. De voorkant wordt gesierd met een opgaande vogel en daaronder<br />
volgt de tekst:<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 98/167 Weg naar het Licht
‘En hij spreidde zijn opnieuw verworven vleugels uit<br />
en vloog de weg terug naar het licht.’<br />
Aan de binnenzijde van de kaart vindt ieder van ons een zakje zonnebloemenzaad en de<br />
prachtige tekst over ‘den dood’ van Inayat Khan. Op de achterzijde van de kaart staat:<br />
‘Everhard geniet van de Vreugde van de Vrijheid.’<br />
En reken maar dat je dat doet nu je de beperkingen van je stoflichaam achter je hebt<br />
gelaten. Het was je grootste angst om niet langer menswaardig te kunnen zijn. Tot het<br />
laatste moment heb je niets, absoluut niets van je waardigheid verloren.<br />
Op een fijne locatie in Vlijmen komen we nog een poosje bij elkaar om samen uit te<br />
wisselen, samen koffie te drinken en zoveel taart te eten als iedereen op kan. Gebakken<br />
door je lieve vrienden, dat speciale koppel die er altijd voor zorgden dat je koelkast gevuld<br />
bleef met de heerlijkste zelfgemaakte soepen en jouw speciale lekkernij: Haagendas-ijs.<br />
Ook deze laatste keer waren zij het die zorgden voor overvloed.<br />
Na een laatste afscheidsborrel zijn Giri en ik opgestapt. Nee, ook dit keer gingen we niet<br />
direct naar huis, ook deze speciale dag wilde ik feestelijk afsluiten. Het is heerlijk om<br />
samen met Giri deze bijzondere dag de revue te laten passeren, terwijl ik me al die tijd<br />
voortdurend bewust blijf van jouw aanwezigheid!<br />
Alle spanning is van me afgevallen. Volgens mij was het feestje geslaagd en heb je genoten.<br />
Mooier had het naar mijn gevoel niet kunnen zijn. Je hebt iedereen wat meegegeven om<br />
over na te denken en bij stil te staan. Voor niet één van ons zal het leven nog ooit hetzelfde<br />
zijn. Ook niet voor mij, voor wie de dood inmiddels toch aardig vertrouwd is geworden.<br />
Kleinood<br />
Ik draag je in mijn hart als een kostbaar kleinood. Ik heb het gevoel dat ik vanaf dit<br />
moment door twee paar ogen kijk. Dat ik net als voorheen wanneer ik je door de telefoon<br />
of in je huis vertelde over de kuikens, over de jonge waterhoentjes, nog steeds door jouw<br />
ogen mag kijken wanneer ik iets bijzonders zie.<br />
Jij en ik waren in vele opzichten één. Je noemde mij je gids. Maar je gidste jezelf en<br />
anderen als geen ander in deze laatste weken hier op aarde en ook voor mij was je een<br />
schitterend voorbeeld. Weet je nog hoe je soms concessies wilde doen in vriendschappen?<br />
Deze laatste weken besefte je dat je dat niet langer kon, dat liefde vooral betekent dat je<br />
ook nee durft te zeggen...<br />
Lieve Everhard, vanaf mijn plekje hier op deze aarde en bij het werk dat ik hier<br />
ongetwijfeld nog te doen heb, laat ik me mede gidsen door jouw liefdevolle en lichtende<br />
aanwezigheid. Wanneer het nodig mocht zijn en als je daar zin in hebt. In volkomen<br />
vrijheid, want je bent me niets verplicht.<br />
Ik ben eindeloos dankbaar dat je hebt besloten dat ik in jouw laatste dagen bij je mocht<br />
zijn. Ik denk dat het in het universum reeds was voorbestemd. Als mijn lijf niet zo<br />
dringend aan rust toe was geweest, had ik op dit moment waarschijnlijk ergens aan de<br />
andere kant van de wereld gezworven. Het was echter mijn grootste wens om bij je te zijn<br />
en deze wens werd verhoord. Ik had dit voor alle goud en goed niet willen missen.<br />
Tegelijkertijd had ik dit verlangen in St. Maarten daar op die bewuste berg losgelaten in de<br />
kosmos, terwijl ik tegen je zei: ‘Wacht maar niet op mij, ik ben toch wel bij je. Ga als jij<br />
vindt dat je gaan moet.’<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 99/167 Weg naar het Licht
Toeval<br />
Maar toeval bestaat niet, je wilde het zo, daar ben ik van overtuigd. En het was een<br />
overweldigend geschenk voor mij. Dat is het trouwens nog steeds en zal het ook altijd<br />
blijven. Want jij bent in me, jij bent om me heen en innig met mij verbonden. Jij en ik zijn<br />
één. Onze liefde had niets te maken met de liefde tussen man en vrouw, onze liefde was<br />
onvoorwaardelijk en ontbloot van seksualiteit, het was de liefde van het hart, de liefde<br />
tussen twee mensen. Er was en is tussen ons een zielenverwantschap die alle relaties te<br />
boven gaat...<br />
Je stierf op de 11 e juli. Precies een maand na het regelen van je begrafenis. De tekst op je<br />
kaart gaat over vrijheid. Numerologisch gezien was die dag een eenenveertig/vijf dag. Het<br />
nummer vijf staat voor innerlijke vrijheid. Vind je dat niet ongelofelijk gaaf? Was je vier<br />
minuten eerder gestorven, dan was dat totaal anders geweest...<br />
Dank je lieve Eef, je hebt mijn leven in alle opzichten verrijkt...<br />
‘En hij spreidde zijn opnieuw verworven vleugels uit<br />
en vloog de weg terug naar het licht...’<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 100/167 Weg naar het Licht
DEEL 4<br />
REISVERSLAG<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 101/167 Weg naar het Licht
GRIEKENLAND (MAART)<br />
Patmos<br />
De plaats waar St. John zijn openbaringen ontving. Een mooi stukje paradijs waar we veel<br />
wandelen en intense stiltes ervaren. Maar bovenal ben ik me voortdurend bewust van de<br />
aanwezigheid van mijn grootste vriend en leermeester, Christus. We wandelen hand in<br />
hand...<br />
Zou ik me daarom overal zo verbonden voelen, maakt het dus niet meer uit om in het<br />
klooster of in de grot te zijn? Elk plekje hier voelt speciaal.<br />
Ik word me opnieuw bewust van de macht van de kerk. De monniken schijnen niet alleen<br />
erg rijk te zijn, zij hebben het ook voor het zeggen hier op het eiland. Ja, zelfs in het<br />
ziekenhuis. Helaas, daar waar mensen regeren...<br />
Meteora<br />
Hoewel het weer zeer woelig was en het niet veel scheelde of de boot mocht niet uit varen,<br />
werd ik niet zeeziek op de terugweg van Patmos naar Pireas. Eens in Curaçao toen ik<br />
dreigde zeeziek te worden, voelde ik ineens dat ik het ritme van het water aan moest<br />
nemen en op dat moment was het voorbij.<br />
Een indrukwekkende plek Meteora! Al die gigantische kloosters daar ergens op die grillige<br />
bergen geplakt. Wat een werk moet dat zijn geweest in die tijd! En vele kloosters waren<br />
alleen maar te bereiken via een mandje en een touw, opgetrokken vanaf boven. Als dat<br />
geen leven in afzondering was! Nu is er meer verbinding met de buitenwereld.<br />
Ik word geraakt door een icoon van Jezus en Maria...<br />
Delphi<br />
Als eerste bezoekers deze morgen genieten we bijna twee uur van de stilte en de<br />
oerschoonheid van de eeuwenoude Griekse heilige stad Delphi, daterend uit de zesde en<br />
zevende eeuw voor Christus. De sfeer van de plek brengt me terug in die tijd.<br />
Athene – Acropolis<br />
Voor we Griekenland verlaten, brengen we nog een bezoek aan de indrukwekkende<br />
schoonheid van de eeuwenoude vestingstad Acropolis.<br />
Verbinding<br />
‘Het aangaan van een verbinding met je goddelijke kern<br />
is de hoogste vorm van vrijheid en kan alleen<br />
gebeuren vanuit volledige overgave…’<br />
Vroeger durfde ik me niet te verbinden. Na mijn ‘bewustwording’ van mijn onderdrukte<br />
positie, stikte ik alleen al bij het idee dat ik gebonden was aan wie dan ook en als reactie<br />
op dat enge gevoel ging ik de ‘vrijheidsstrijd’ aan. Je kent dat wel: wij vrouwen zijn lang<br />
genoeg onderdrukt geweest en dat moet maar eens afgelopen zijn. En terecht: wij<br />
vrouwen zijn lang genoeg onderdrukt...<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 102/167 Weg naar het Licht
Vreemd genoeg voel ik me niet langer onderdrukt, voel ik me niet langer<br />
ongelijkwaardig, wil ik niet meer ruilen met welke man dan ook, met welke vrouw dan<br />
ook, met wiens positie of status dan ook, ik voel me in alle opzichten een tevreden, een<br />
vrij, een onafhankelijk en een gelukkig mens.<br />
De zogenaamde ‘vrijheid’ die ik voor mijn gevoel in deze periode van strijd beleefde was<br />
even onderdrukkend en gebonden als de andere kant - besef ik nu. Zoals altijd had ik<br />
beide uitersten nodig om naar evenwicht te komen...<br />
Wat Reiki me vooral gegeven heeft is de verbinding met het goddelijke in mezelf.<br />
Vandaar begon ik het goddelijke in ieder mens te zien. Het is moeilijk aan te geven wat<br />
nu precies het resultaat is van deze verbinding. Hoe dan ook, het heeft met vrijheid te<br />
maken. Ik ervaar dat meer en meer mijn grenzen vervagen en dat ik tot ergernis van<br />
velen en verwondering van anderen een grenzeloos en onaangepast wezen begin te<br />
worden, die zich steeds minder laat belemmeren door welke regels dan ook.<br />
Ik ervaar de vreugde en de ongebondenheid van het steeds dieper loslaten. Ik ervaar dat<br />
geluk en overvloed zomaar op straat liggen nu ik meer en meer loslaat, waardoor mijn<br />
angsten als sneeuw voor de zon verdwijnen.<br />
Dat brengt geschenkjes in de vorm van ontmoetingen op mijn pad waar ik me vroeger<br />
vanuit angst verre van zou hebben gehouden. Het zijn goddelijke ontmoetingen die mij<br />
leren dat het lichaam ten dode opgeschreven kan zijn - maar de ziel uitgezuiverd,<br />
kerngezond en springlevend. Grenzen tussen leven en dood zijn er nauwelijks meer. Het<br />
is of ik vanuit een andere dimensie naar dezelfde situatie kijk en zie wat er niet te zien is<br />
en hoor wat er niet gezegd wordt.<br />
Dat maakt dat ik geen medelijden meer voel: niet met gehandicapten, niet met mensen<br />
wiens lichaam ongeneselijk ziek is, niet met mensen die een einde aan hun leven willen<br />
maken, kortom geen medelijden. Wel een diep medeleven dat vanuit mijn ziel komt en<br />
wat me liefdesmomenten en ontmoetingen doet ervaren zoals ik ze nooit eerder ervaren<br />
heb.<br />
Zoals met een vriendje in een rolstoel. Hij is pas zestien en ernstig gehandicapt. Vanaf<br />
het moment dat ik hem zag besefte ik dat hij het geschenk van Reiki reeds bezat: de<br />
onvoorwaardelijke universele liefde.<br />
We gingen uit eten en ik heb genoten met de intensiteit waarmee ik tegenwoordig kan<br />
genieten. Ik heb hem eerlijk en open het hemd van zijn lijf gevraagd over zijn handicap<br />
en hij antwoordde met een zelfde openheid: ‘Mensen die mij zielig vinden zijn zelf zielig.’<br />
Hij was zijn handicap gaan accepteren door om zich heen te kijken en te zien dat er<br />
mensen waren die er veel erger aan toe waren dan hij. Nu vraag ik je: wie van ons is<br />
gehandicapt?<br />
Verbinding, het is heerlijk om me met deze knul te verbinden. Het is geen opoffering,<br />
integendeel. Hij voegt wat toe aan mijn leven. Hij is een van de geschenkjes die er<br />
dagelijks op mijn pad komen.<br />
Als er een ware verbinding is, is die er altijd en overal en maakt het niet uit waar ik ben<br />
en waar jullie zijn. Ik hoef maar even stil te zijn in de ruimte van mijn hart om te ervaren<br />
dat jullie daar allemaal een plaatsje hebben. Want wat in liefde verbonden is kan<br />
niemand scheiden…<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 103/167 Weg naar het Licht
EGYPTE (APRIL)<br />
Na hier ruim een jaar geleden een hele poos te hebben rondgezworven net voor de<br />
golfcrisis, voelt dit bezoek als een thuiskomen. We nemen een ander budget hotel, wat<br />
overigens even smerig is als die keer, maar beduidend ruimer! Ons kleine falafal<br />
restaurantje is helaas verdwenen. Jammer, we voelden onszelf koninklijk en thuis tussen<br />
de lokale stamgasten. De parfumverkopers zijn er nog steeds. Gelukkig voor hen zijn er nu<br />
heel wat meer toeristen waar ze hun aandacht op kunnen richten.<br />
We hebben niet de bedoeling om Egypte opnieuw uit te kammen. Dit keer willen we via de<br />
Sinaï naar Israël. Maar eerst bezoeken we een aantal belangrijke plaatsen: de piramides<br />
van Gizeh met de beroemde Sfinx. Hier had ik vorige keer een diepe ervaring, het oude<br />
Caïro, waar we opnieuw aangeraakt worden door zoveel hartelijkheid. Heliopolis is echter<br />
het doel van onze trip: deze plek is verbonden met Christus.<br />
Na uren van omzwervingen met de metro en het aller-goedkoopste en dus drukste<br />
transportmiddel, de tram, een hele ervaring op zich, uiteindelijk toch maar een taxi<br />
genomen. We komen precies op de goede plek...<br />
Beproevingen...<br />
Ja dat kun je wel zeggen: er is geen plaats in de bus naar St. Catherina. Als we eindelijk<br />
een plekje hebben, zitten we boven de motor en ademen we, tien uur lang, uitlaatgassen<br />
naar binnen. Goed, we zijn inmiddels wel wat gewend!<br />
Dit keer slapen we in het primitieve klooster. 's Morgens slaan we wat leefvoorraad in<br />
voordat we de, drie uur durende, klim door de brandende zon naar boven ondernemen.<br />
Uitgeput vinden we een plekje op de keiharde grond en proberen wat te slapen, maar op<br />
deze hoogte zijn trui, regenjas en slaapzak niet voldoende om de bijtende kou tegen te<br />
houden.<br />
Op deze mystieke plaats ontving Mozes zijn stenen tafelen. Hier willen wij één keer de zon<br />
zien opgaan. 's Morgens om half vijf komen er ladingen toeristen naar boven met hetzelfde<br />
verlangen... Afijn, het lukt ons onszelf af te zonderen en in alle stilte en rust van dit<br />
historische moment te genieten.<br />
Via Dahab, waar niet de rust en de stilte is van vorige keer, maar minstens evenveel<br />
vliegen en hitte, verlaten we Egypte via Taba naar Eilat, de grens met Israël. Het is een van<br />
die momenten die ik waarschijnlijk nooit zal vergeten! Precies op de grensovergang<br />
verandert het ongeorganiseerde en het dorre in schoonheid en groen.<br />
We moeten alert blijven bij de douane want er mogen geen stempels van Israël en Dahab<br />
in ons paspoort, anders kunnen we onmogelijk via Jordanië naar India vliegen!<br />
Ervaring<br />
De enige manier om te leren is door ervaring. Steeds opnieuw zullen we door nieuwe<br />
ervaringen heen gaan voor we onze lessen kunnen leren. Het vraagt bereidheid om onze<br />
angst om fouten te maken los te laten en ons open te stellen om nieuwe ervaringen op te<br />
doen.<br />
Er is geen goed en geen slecht, er is alleen maar ervaring. Ervaring die ons leert dat we<br />
het de volgende keer anders moeten doen, of juist niet.<br />
Je kunt een kind tien keer vertellen dat hij zijn handjes zal verbranden als hij aan de<br />
warme kachel komt, hij zal het niet eerder begrijpen, alvorens ervaren te hebben hoe<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 104/167 Weg naar het Licht
hitte aanvoelt, hetzij door zijn handjes werkelijk te verbranden, hetzij doordat een van de<br />
ouders hem dicht bij de kachel houdt om hem te laten voelen wat hitte is.<br />
We zijn door verschillende ervaringen gegaan en we hebben er hopelijk van geleerd. En<br />
als dat laatste waar is, zien we met lede ogen onze kinderen dingen doen, waarvan wij<br />
inmiddels weten, of menen te weten dat het zinloos is. We zouden hen voor pijnlijke<br />
ervaringen willen beschermen, helaas dat werkt niet. Ook voor hen geldt hetzelfde: zij<br />
kunnen alleen maar leren door hun eigen ervaringen.<br />
De ondersteuning die we onze kinderen en aanverwanten kunnen geven is enerzijds de<br />
bereidheid onze lessen te willen leren en anderzijds het vertrouwen dat wij er voor hen<br />
zijn.<br />
Vaak verwachten wij dat onze kinderen die dingen in hun leven realiseren die wijzelf niet<br />
hebben gerealiseerd. Wanneer we niet de mogelijkheid hadden om een goede studie te<br />
volgen of een eervolle carrière op te bouwen en we hebben dit niet uitgewerkt, dan doen<br />
we alles om onze kinderen die kans wel te geven. We scheppen niet alleen de<br />
mogelijkheden, we verwachten, nee eisen dat ze dankbaar zijn en zijn teleurgesteld als<br />
dat niet zo is.<br />
Waarom zouden ze ook, het is immers onze behoefte! Misschien beginnen zij te zien dat al<br />
onze verlangens slechts geleid hebben naar verveling en leegte en zijn zij op aarde<br />
gekomen om iets totaal anders neer te zetten. Het maakt niet uit, het is ongetwijfeld de<br />
ervaring die zij nodig hebben.<br />
Als je in derde wereldlanden komt dan zie je dat mensen een innerlijke rijkdom bezitten<br />
die wij niet meer kennen. Tegelijkertijd moet je met lede ogen aanzien dat deze landen in<br />
een sneltreinvaart verwesteren en dat dingen waarvan wij beginnen te beseffen dat ze<br />
ons niet werkelijk dienen, voor hen uiterst belangrijk schijnen te zijn.<br />
En dan denk je: mijn God, wat jammer nou, zij weten wat werkelijke rijkdom is en ze<br />
gooien het weg voor illusies.<br />
Totdat je inziet dat zij, net als wij, deze ervaringen nodig hebben om ooit te leren<br />
waarderen wat werkelijke rijkdom is. Want hoe kun je iets loslaten als je het nooit<br />
bezeten hebt?<br />
Alles is relatief, alles is ervaring. Vanaf het moment dat je stopt met oordelen, geef je<br />
jezelf de mogelijkheid om te leren. Je kunt alleen leren door fouten te maken. Dus beperk<br />
jezelf niet door alle ideeën die je hebt, want hoe meer ervaring je opdoet, hoe meer<br />
bagage je hebt om het leven te zien zoals het werkelijk is.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 105/167 Weg naar het Licht
ISRAËL EN JORDANIË<br />
Israël<br />
Ondanks de strenge controles voel ik me diep geraakt. Ik ben in het land van mijn meester<br />
Jezus! Net als hij zullen wij door de woestijn naar Jeruzalem trekken. Alleen wat<br />
comfortabeler dan in die tijd, wij gaan met de bus…<br />
Goede Vrijdag en de dagen voor Pasen vieren wij in Jeruzalem, die eindeloze mooie stad.<br />
Ik voel me regelmatig diep geschokt en verdrietig: toeristen lopen de kruisweg met grote<br />
filmcamera’s. Mijn God, wat zou Jezus hier de bezem door gehaald hebben...<br />
Voor de Israëlische start van het Paasfeest gaan we naar de Kibboets waar mijn zoon<br />
Johnny verblijft. Ondanks dat hij blij is om me te zien na al die maanden, komt er ook heel<br />
wat spanning omhoog. Dat legt een domper op ons weerzien. Een week later mag ik hem<br />
in al zijn kwetsbaarheid ontmoeten en ondersteunen. Hierna zal het ruim een jaar duren<br />
voor ik dit prachtige mens terug zie. Voor zijn vertrek naar Israël droomde ik over zijn<br />
dood. Later wist ik dat het symbolisch was: ik zou de oude John nooit meer terug zien...<br />
Loslaten en accepteren dat het is zoals het is… We vervolgen onze Jezus-zoektocht via de<br />
berg Carmel waar hij volgens de overleveringen van de Essenen zijn onderricht heeft<br />
ontvangen. Een goede ervaring. Hier belanden we voor het eerst in een Bahai tempel. Een<br />
voorbeeld van schoonheid, eenvoud en zuiverheid. Wat een verschil met de heilige<br />
plekken in Jeruzalem, vaak zo weggestopt achter uiterlijke opsmuk. Ik voel herkenning in<br />
de tempel en met de mensen.<br />
Via Nazareth willen we naar Capernaum. We nemen een risico: het is sabbat, dit is de<br />
laatste bus voor de komende drie dagen. Als we daar niet kunnen slapen kunnen we niet<br />
terug. En zowaar, in de herberg is geen plaats voor ons en we slapen een aantal nachten<br />
onder de blote hemel aan het meer van Tiberias. Laat ik zeggen dat ik de eerste nacht<br />
helemaal niet slaap, want de grond is keihard en de nacht is ijzig koud. Maar het is mooi,<br />
zo verschrikkelijk mooi onder die sterrenhemel met duizenden sterren waar wij slapen<br />
onder die gigantische eucalyptusboom. We kunnen de grapefruits zo van de bomen<br />
plukken.<br />
Ja dit is een duizend sterrenhotel. En ik voel Zijn nabijheid zo sterk, dat ik hem met een<br />
beetje fantasie over het water zie lopen... Dat zal de volgende stap in onze ontwikkeling<br />
zijn! We bezoeken de synagoge, waar Jezus voor de eerste keer preekte, de plek waar<br />
Petrus leefde en nog meerdere schitterende plekken. We worden door een arme visser in<br />
een gammele auto meegenomen naar de Jordaan en krijgen na twee dagen een lift naar de<br />
Golanhoogte. Terwijl we ons willen installeren in een boomgaard, jaagt een auto met<br />
zoeklichten ons de stuipen op het lijf. Uiteindelijk komen we uitgeput op een kleine<br />
camping bij een Kibboets terecht, waar we door de Palestijnen vriendelijk worden<br />
ontvangen. We zijn eregasten, mogen niets betalen en worden onthaald op Raki, de<br />
nationale drank en allerlei lekkers meer.<br />
We verhuizen van de harde grond langs het meer, naar het stro achter de camping en dat<br />
voelt prima! De omgeving is goddelijk en het water in het meer is koud maar verkwikkend.<br />
De volgende nacht worden we na middernacht op brute wijze uit onze slaap gehaald. Ik<br />
spring verschrikt onder de slaapzak vandaan, sta oog in oog met een immense<br />
hooimachine en kijk verbaasd naar al die enorme pakken stro! Het had niet veel gescheeld<br />
of we waren in een pak stro verdwenen…<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 106/167 Weg naar het Licht
Toch maar weer de harde ondergrond langs het meer opgezocht. Eerlijk gezegd komt er<br />
van slapen die nacht niet veel meer...<br />
We vervolgen onze trip via Tiberias en de Mount Tabor wat een diepe indruk bij me<br />
achterlaat. De spannende voettocht naar beneden zal ik ook niet snel vergeten. Regelmatig<br />
worden er diepe dingen in mij aangeraakt.<br />
Ondanks alle tegenstellingen, ga ik steeds meer van dit prachtige land houden. In de<br />
bezette gebieden zoals Bethlehem en Jericho, voel je niet alleen de bedreiging, het lijkt ook<br />
of we terug zijn in Egypte, de orde en de schoonheid maakt plaats voor wanorde en<br />
rommel, vliegen en vuil.<br />
Massada langs de Dode Zee, waar de Seloten na weken belegering vrijwillig de dood in<br />
gingen. Een stad uitgegraven in het zand met indrukwekkende overblijfselen. Hier zien we<br />
in alle vroegte de zonsopgang boven de Dode Zee. We gaan terug en volgen de Dode Zee<br />
naar Qumran. Hier leefde Jezus onder de Essenen en hier werden in 1947 een gedeelte<br />
van de belangrijke Thora rollen gevonden. We zoeken onze weg in deze indrukwekkende<br />
plek en komen in een aantal van deze grotten terecht.<br />
Jeruzalem, steeds komen we daar terug. Het is een centraal middelpunt. We bezoeken het<br />
alternatieve graf van Jezus, even buiten de oude stad. Wat een indrukwekkende eenvoud!<br />
Ik liet mijn tranen stromen. Hij zou het immers zo gewild hebben, hij die uitsluitend<br />
eenvoud was. Niet zoals daar midden in de stad, daar waar ze God verborgen hebben<br />
onder pracht en praal. Hier voel ik hem zeer nabij.<br />
Met de bus naar de Wadi-Kelt, de Monastery St. George. Adembenemend om dat klooster<br />
tegen die kale rotswand te zien hangen en er ook nog naar toe te kunnen klimmen. We<br />
worden gastvrij ontvangen. Vanaf dat punt ondernemen we een voettocht van vijf uur<br />
door de wadi's in een sfeer van uiterste volmaaktheid. Er zijn allerlei grotten in de<br />
bergwanden. De sfeer heeft iets sacraals.<br />
Dat verandert als we Jericho naderen. We waden op blote voeten door de rivier en je voelt<br />
plotseling een sfeer die te maken heeft met onderdrukking en macht.<br />
‘Welkom in Palestina’. We krijgen sinaasappelen aangeboden en worden uitgenodigd op<br />
de thee. Ik mag ze wel, die Palestijnen!<br />
We gaan met de taxi omhoog naar de Berg van de Bekoringen en Monastery Qurantan.<br />
Een volgende klim tegen een steile berg en een vergissing: om de tijd aan onszelf te<br />
hebben, hebben we de taxi weggestuurd, maar er is aanvankelijk geen enkele bus die ons<br />
mee terug wil nemen, het is niet toegestaan. Een bus met Grieken neemt uiteindelijk het<br />
risico, zo terroristisch zien we er nu ook weer niet uit!<br />
Via Bethlehem, waar de toeristen vechten om een foto te maken op de plaats waar Jezus<br />
geboren is en de militairen op de daken voortdurend alle heilige monumenten onder vuur<br />
houden, naar Jaffa. Daar waar Jezus volgens de alternatieve overleveringen zijn eerste<br />
jaren heeft doorgebracht. In tegenstelling met Tel Aviv, is Jaffa oud en karakteristiek. Het<br />
hotelletje, althans onze kamer, is zo smerig, dat we eerst een emmer sop vragen en vol<br />
overgave gaan poetsen. Heerlijk voelt dat!<br />
Hier brengen we een paar dagen met John door, hij is me zeer nabij. Vanaf nu zal ik hem<br />
ruim een jaar niet zien. De laatste dag begint hij zich weer af te sluiten. Moeilijk, maar ook<br />
dit moet ik accepteren.<br />
‘Mijn kinderen zijn mijn kinderen niet’.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 107/167 Weg naar het Licht
Ons laatste verblijf in Jeruzalem slapen we in een Armeens klooster in de oude stad. Sober<br />
maar stukken beter dan de jeugdherbergen. We bezoeken een aantal belangrijke plaatsen,<br />
waaronder de olijfberg, de geboorteplek van Maria en het Holocaustmuseum.<br />
Was ik aanvankelijk verdrietig, dat verdween in het museum. In tegenstelling met<br />
anderen bij wie dit een omgekeerde werking moet hebben gehad.<br />
Waarom, o waarom wordt de herinnering aan dit leed zo levendig gehouden? Waarom<br />
trekken we niet onze leringen uit het verleden en gaan we verder alsof dit een nieuwe<br />
dag is? Waarom kunnen we niet loslaten en vergeven? Waarom, o waarom, houden we<br />
de haat zo levendig?<br />
Begrijpen we niet hoezeer we hiermee in stand houden dat het elke dag opnieuw<br />
gebeurt, deze Holocaust?<br />
We ontbijten de laatste keer bij onze aardige Armeniër en zijn te laat voor de deeltaxi naar<br />
de grens, want vandaag sluit de grensovergang met de Westbank bij de Allenbybridge naar<br />
Jordanië. Er zit niets anders op dan een privétaxi te nemen, want we hebben geen tijd te<br />
verliezen.<br />
Een eindeloze weg van formaliteiten, maar die avond komen we in het westers aandoende<br />
Amman. Ik voel weerstand, wilde niet weg uit Israël en wordt acuut de volgende dag<br />
behoorlijk ziek!<br />
Jordanië<br />
In Jordanië wordt Israël niet erkend en op de landkaarten staan Jeruzalem en de<br />
Westbank aangegeven als een deel van Jordanië. De Palestijnen worden hier nog slechter<br />
behandeld dan in Israël. Zij geven zelf de voorkeur aan Israël...<br />
De laatste vier dagen in Jordanië besluiten we door te brengen in Petra, een oude<br />
bedoeïenenplaats van ongeveer drieëntwintighonderd jaar oud, uitgehouwen in de bergen<br />
met tempels en kastelen en alles wat je maar bedenken kunt, zonder dat er een steen aan<br />
te pas is gekomen. Een plek die goed beschermd is geweest en pas zo'n honderd jaar<br />
geleden weer boven water kwam. Petra wordt ook wel de roze stad genoemd. Het is een<br />
van de fascinerendste plekken die ik in mijn leven heb gezien. We logeren bij bedoeïenen<br />
en ik voel me weer thuis en goed in mijn vel. Petra is de droomwens van veel Israëliërs,<br />
maar zij zijn in dit land niet welkom!<br />
We nemen de luxe bus richting Amman, en laten ons op het vliegveld afzetten. Na<br />
moeilijke douaneformaliteiten, want uiteindelijk kunnen ze het niet ontkennen, we komen<br />
via de beruchte Westbank, vliegen we op vrijdag de dertiende met een praktisch lege<br />
vlucht naar Delhi in India!<br />
Verantwoordelijkheid<br />
Een van de belangrijkste dingen op weg naar een bewust mens is dat je jezelf gaat<br />
realiseren dat je een schepper bent. Dat je je eigen leven creëert en vorm geeft. We<br />
vinden het niet zo moeilijk om verantwoordelijkheid te dragen voor onze goede daden.<br />
Het wordt anders wanneer we iets meemaken dat in onze ogen negatief is. Het is<br />
aantrekkelijk om de schuld bij de ander te leggen. Stel, we raken betrokken bij een<br />
ongeval. Ook al is die ander voor de wet schuldig, wij waren erbij betrokken en zijn dus<br />
medeverantwoordelijk. Ook al is de ander aansprakelijk voor de schade, het is niet aan<br />
ons om te oordelen over zijn gedrag. Het is beter om te kijken naar ons eigen aandeel.<br />
Wat is onze les? En zijn we bereid die les te leren?<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 108/167 Weg naar het Licht
Bewust gaan leven betekent je eigen verantwoordelijkheid op je nemen. Dat gaat zover<br />
dat je op zekere dag ontdekt dat je je eigen incarnatie gekozen hebt. Dat betekent dat je<br />
ouders en je hele familie de omgeving vertegenwoordigen die jij nodig hebt om jezelf te<br />
realiseren. Als je dit beseft dan ontdek je meer en meer dat het leven een uitdaging is<br />
waarin je nieuwe lessen mag leren. Er is geen God die je straft. Als je jezelf gestraft voelt,<br />
weet dan dat jij jezelf veroordeelt. God oordeelt niet, God is liefde. Hij ziet liefdevol toe<br />
hoe jij worstelt en steeds opnieuw door dezelfde ervaringen gaat totdat je die les hebt<br />
geleerd.<br />
Je bent omringt door vele leermeesters, even zovele spiegels waarin je mag kijken om<br />
jouw schaduwkanten te ontdekken. Daar is moed voor nodig, het betekent dat je bereid<br />
moet zijn om in het diepe te springen en te leren zwemmen met de mogelijkheden die je<br />
hebt.<br />
Ik creëer mijn eigen leven. Dat betekent in het klein dat wanneer ik humeurig opsta in de<br />
overtuiging dat ik een rot dag zal krijgen, ik ongetwijfeld een rot dag krijg.<br />
We scheppen met ons mentale lichaam, ofwel ons denken. Elke gedachte creëren we<br />
uiteindelijk in de materie. Dat hoeft niet zo snel te gaan, ons materielichaam is<br />
energetisch zwaarder en dus vele malen trager dan ons mentale lichaam, maar zo werkt<br />
het wel. Alvorens we een ziekte krijgen, zijn we begonnen die van tevoren te scheppen.<br />
Elke ervaring hebben we zelf gecreëerd. Dat is de wet van oorzaak en gevolg: alles wat<br />
we veroorzaken nu heeft een vervolg in de toekomst. Alles wat we veroorzaakten in het<br />
verleden, heeft zijn gevolgen nu. Elke keer als we incarneren kiezen we ervoor een deel<br />
van onszelf te helen en iets nieuws vorm te geven. Dat laatste kan pas als we ons<br />
genezingswerk hebben gedaan. Het is belangrijk dat we liefdevol naar onszelf durven<br />
kijken en elke reactie leren onderzoeken zonder daar een oordeel over te hebben.<br />
Bijvoorbeeld: Je bent jaloers. Als je man moet overwerken dan denk je bij voorbaat dat<br />
hij een afspraak heeft met zijn secretaresse. Voor je man wordt het steeds moeilijker om<br />
met jouw jaloezie om te gaan en uiteindelijk zal hij een afspraak maken met zijn<br />
secretaresse, omdat de sfeer in huis niet te verteren is. Je kunt de schuld bij hem<br />
neerleggen, het zal helend zijn om je jaloezie te onderzoeken.<br />
Dat wat je uitgeeft krijg je meervoudig terug. Beter gezegd: datgene wat je uitstraalt. Als<br />
je in wezen agressief bent, zul je steeds mensen op je pad krijgen die op de een of andere<br />
manier agressief zijn. Net zolang totdat je gaat onderzoeken of de agressie misschien<br />
met jezelf te maken heeft. En dan start het proces. Vanaf het moment dat je de intentie<br />
hebt om je agressie los te gaan laten, zul je stevig op de proef gesteld worden. Iets diep in<br />
jou is gehecht aan het oude en vertrouwde en wil helemaal niet veranderen, laat staan<br />
de verantwoordelijkheid voor je daden bij jezelf zoeken. Want wie kun je dan nog de<br />
schuld geven van je situatie? Niemand toch? En dat is toch lekker veilig of niet soms.<br />
Toch komt er een tijd dat het je niet langer dient om bij het oude te blijven. Je hebt<br />
immers gekozen voor verandering. Elke reactie roept een tegenreactie op. Het betekent<br />
dat voor je iets daadwerkelijk handen en voeten hebt gegeven in de stof er meerdere<br />
pogingen aan voorafgaan. Op het moment dat je bereid bent iets nieuws neer te zetten,<br />
zul je ook bereid moeten zijn een oud patroon los te laten: er is geen schepping zonder<br />
vernietiging. En dat loslaten, dat is niet altijd even gemakkelijk! En dan hangt het van<br />
jou af of je bereid bent naar alle ‘ja-maars’ te kijken. Met liefde, zonder oordeel. Te<br />
bedanken voor dit patroon, wat je jaren nodig had om jezelf te handhaven, maar wat je<br />
nu belemmerd om heel te worden.<br />
We creëren ons eigen leven. Als je de omvang daarvan gaat realiseren, dan zal het leven<br />
een uitdaging worden. Het maakt niet uit of je tien, twintig of veertig jaar ellende achter<br />
je hebt liggen. Die jaren heb je nodig gehad om tot het besef te komen wat je bent en wat<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 109/167 Weg naar het Licht
je wilt. Elk moment is het juiste moment om opnieuw te beginnen en de enige manier om<br />
te leven is te vergeten wat het verleden je bracht, te vergeten wat gisteren was en te<br />
beseffen dat dit moment het enige juiste moment is. Maar voor je kunt vergeten - of op<br />
zijn minst los kunt laten, komt het proces van vergeving.<br />
Om te kunnen loslaten zul je jezelf moeten vergeven, keer op keer en al diegenen in je<br />
leven die je iets te vergeven hebt. Zij deden binnen hun vermogen wat zij konden, niet<br />
meer en ook niet minder. Zij gaven jou precies al die mogelijkheden - al die leersituaties<br />
die jij nodig had om tot het besef te komen dat niet zij maar jijzelf verantwoordelijk bent<br />
voor jouw leven. Als je zover bent gekomen dan heb je de stap gemaakt van uiterlijke<br />
macht naar innerlijke macht. Dan is het niet meer nodig om anderen jouw wil op te<br />
leggen. Dan is er ruimte voor jezelf en ruimte voor die ander.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 110/167 Weg naar het Licht
INDIA (EIND MEI TOT HALF AUGUSTUS)<br />
Na vijf jaren ben ik terug in ‘mijn moederland’. Ik voel me thuis vanaf het moment dat ik<br />
de Indiase grond onder mijn voeten voel en we nemen daarom de lokale bus naar de<br />
Mainstreet in Delhi en storten ons onmiddellijk tussen de rickshawdrivers en het<br />
straatgewoel.<br />
Ik onderhandel met humor. Dat werkt te gek. Ik voel me één met deze mensen, intens<br />
verbonden. Het is maar liefst vijfenveertig graden en onze eerste nacht is letterlijk een<br />
nachtmerrie: we drogen bijna uit. De zomer is een slechte tijd voor India en ondanks alle<br />
tegenstrijdige berichten vluchten we de dag daarop naar Kashmir.<br />
Kashmir<br />
Kashmir, een prachtig, ogenschijnlijk zo vredige land, als je het van de zijde van het meer<br />
bekijkt. Zelden heb ik zo'n vriendelijke mensen ontmoet. Zo dienstbaar, zo sociaal. Steeds<br />
bereidt om het ons naar de zin te maken.<br />
We leven in een schitterende huisboot op het meer. En dat geeft het gevoel alsof er geen<br />
vredigere plek is op de hele wereld. Maar dat verandert zogauw je aan wal gaat.<br />
Het is toeristenseizoen, maar al drie jaar komt hier praktisch geen enkele toerist. Wij zijn<br />
de eersten in deze boot sinds drie jaar en misschien verblijven er nog tien andere<br />
toeristen, maar praktisch alle vijfhonderd boten zijn leeg, want het is oorlog in Kashmir.<br />
We zijn hier gekomen om de voetsporen van Jezus te volgen. Zijn graf ligt in het oude<br />
Srinagar. Al twee dagen zijn we van plan het te bezoeken. Het was onmogelijk, steeds<br />
waren er gevechten in dat stadsdeel, slechts anderhalve kilometer hier vandaan. Elke dag<br />
worden er zo'n vijftig tot zestig onschuldige mensen doodgeschoten.<br />
De hotels zijn gesloten of gevorderd door militairen. Alle banken en officiële gebouwen<br />
zijn gesloten op één bank na en het hoofdpostkantoor. Waar je ook loopt, je struikelt over<br />
de militairen met hun geweren schietklaar, de wegversperringen enzovoort. Overal waar je<br />
naar binnen gaat, zelfs in het postkantoor, word je vanonder tot boven gefouilleerd. Vele<br />
winkeltjes zijn gesloten. Vele Kashmiri zijn uitgeweken naar andere delen van India om<br />
alsnog wat zaken te doen. Het zijn namelijk ware kunstenaars. Zijzelf zijn degenen die<br />
toeristen ronselen om naar Kashmir te komen. Vandaar dat wij hier zijn.<br />
Hoewel ik niet goed ben in politiek, wil ik kort teruggaan in de geschiedenis om te<br />
begrijpen wat hier aan de hand is.<br />
Kashmir was onafhankelijk tot negentien zevenenveertig. Het werd bestuurd door een<br />
Maharadja, die aansluiting wilde met India. Deze wens werd door de meerderheid van de<br />
bevolking niet gedeeld.<br />
Hij kwam toen in oorlog met Pakistan en riep de hulp van India in. Kashmir werd in<br />
negentien tweeënvijftig verdeeld tussen Pakistan en India. Het Indiase leger bleef.<br />
In negentien zevenenzestig – negentien eenenzeventig was het oorlog tussen India en<br />
Pakistan.<br />
In negentien eenenzeventig werd besloten een volksreferendum uit te roepen en de<br />
mensen zelf te laten kiezen of ze aansluiting bij India of Pakistan wilden of<br />
onafhankelijkheid. Tot op de dag van vandaag géén referendum.<br />
Sinds negentien tweeënvijftig waren de beste baantjes voor de Hindoes, hoewel zeventig<br />
procent van de bevolking Moslim is. De vaak beter gestudeerde Moslims bleven werkloos.<br />
Daardoor wilde uiteindelijk Kashmir de onafhankelijkheid en eigen verkiezingen. Hun<br />
kandidaten werden vastgezet en gemarteld. Na hun vrijlating weken zij uit naar het<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 111/167 Weg naar het Licht
Pakistaanse deel van Kashmir om daar bewapend te worden (waarschijnlijk met steun van<br />
buiten) en een guerrillaopleiding te krijgen. Zij zijn begonnen met het Indiase ministerie<br />
van Kashmir uit te moorden. De meerderheid van de bevolking was alles behalve gelukkig<br />
hiermee. Dit resulteerde in het zenden van steeds meer Indiase troepen naar Kashmir, om<br />
deze guerrilla-activiteiten de kop in te drukken. Toen zij geen vat kregen op deze militante<br />
groeperingen, is het leger begonnen met voorbeelden te stellen onder de bevolking. Nu is<br />
het een dagelijkse bezigheid om tientallen onschuldige te doden aan beide zijden. De<br />
militanten doden zoveel militairen als zij kunnen en zorgen vervolgens dat zij buiten schot<br />
blijven. Als represaille houden de militairen razzia's en schieten klakkeloos onschuldige<br />
mensen en kinderen neer. Vrouwen worden verkracht. Mensen worden gemarteld en<br />
geëlektrocuteerd door het leger om ze tot bekentenissen te dwingen en zijn voor hun<br />
verdere leven geestelijk en lichamelijk gehandicapt.<br />
Er is bijna geen gezin in Kashmir wat niet minstens één of meerdere familieleden heeft<br />
verloren. De mensen leven onder voortdurende spanning en angst en toch gaat uiterlijk<br />
gezien het leven gewoon door. Niemand durft echter na het donker de straat nog op.<br />
India wil onderhandelen als de militanten de wapens neerleggen, de militanten willen<br />
onderhandelen als India zich terugtrekt. In de ogen van het Indiase leger is elke Kashmiri<br />
militant.<br />
We hebben dagen gepraat met allerlei mensen op straat, in de stad.<br />
De vader van een jonge kleermaker werd kortgeleden doodgeschoten, zijn moeder<br />
overleed veertien dagen later. Een jongen die zo zwaar mishandeld was, dat hij een maand<br />
in het ziekenhuis lag, enzovoort. Allemaal liefdevolle mensen net als jij en ik.<br />
Nu zijn een aantal mensen zover dat ze zeggen: ‘Ik was tegen de militanten: nu zou ik<br />
willen dat ik een geweer had, dan kon ik mezelf tenminste verdedigen.’<br />
Er is geen neutrale nieuwsbron. Het nieuws komt van Indiase zijde en geeft maar een<br />
klein percentage van de slachtoffers weer.<br />
In de dorpen is de situatie nog erger. De meerderheid verlangt naar vrede en<br />
onafhankelijkheid. Zij willen een goede relatie met zowel India als Pakistan.<br />
De mensen hopen nog steeds dat de Verenigde Naties in zullen grijpen, dat er<br />
onderhandelingen zullen komen tussen de verschillende belanghebbende partijen: India,<br />
Pakistan en Kashmir.<br />
Zij verwachten wonderen van mogendheden als Amerika. Maar realiseren zich<br />
tegelijkertijd dat hier geen economische belangen, zoals olie, zijn.<br />
Er moet een einde komen aan dit zinloze moorden. Maar wie helpt om uit deze vicieuze<br />
cirkel te breken?<br />
Soortgelijke situaties vinden al jaren plaats in Punjab, Sri-Lanka en Assam.<br />
Hoewel ik de eerste dagen het gevoel had zo snel mogelijk weg te willen uit Kashmir, ging<br />
ik me steeds meer thuis voelen en van deze plek houden. Het is net of al mijn zintuigen<br />
verscherpt werden en ik het gevaar kon ruiken en ook in mijn rug kon voelen.<br />
We hebben vele plaatsen bezocht waar Jezus zijn voetsporen achter liet en dat was zeer<br />
indrukwekkend. We zijn vier dagen op een plek buitenaf geweest waar normaal in dit<br />
seizoen tienduizend mensen per dag komen. Het was volledig verlaten op een paar<br />
dagjesmensen na. Ik heb geleerd even open te staan naar militairen als naar de mensen<br />
zelf. We stuitten in het bos op een militaire patrouille die we konden ontwijken, maar ik<br />
koos er voor dit niet te doen. Ze nodigden ons uit op de thee en een van hen zat zijn<br />
geweer schoon te maken met de loop zo ongeveer in mijn buik. Het lukte me om in alle<br />
rust daar te zijn en me niet te laten imponeren. Het hielp me weer diepere lagen van angst<br />
los te laten. We werden regelmatig gecontroleerd en gefouilleerd. De eerste keer werd ik<br />
daar agressief van, later niet meer.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 112/167 Weg naar het Licht
We bezoeken uiteindelijk toch het graf van Jezus in de oude stad, waar de haard van de<br />
oorlog ligt. Dan ben ik tevreden, nu mogen we gaan...<br />
Het deed pijn om weg te gaan en onze vrienden daar achter te laten. Dan voel je pas hoe<br />
bevoorrecht je bent! We werden vier keer gefouilleerd voor we het vliegtuig in gingen. Dat<br />
was tergend...<br />
Nawoord<br />
Kashmir wordt de 'tuin van India' genoemd.<br />
Het is een prachtig land en na vijf jaar geleden langere tijd in India verbleven te hebben,<br />
ben ik diep onder de indruk van de schoonheid, de properheid en de zorg die deze mensen<br />
hebben voor hun bezittingen.<br />
Ik heb diep respect voor deze mensen en hun optimisme. Zij zijn een levend voorbeeld<br />
voor mij.<br />
Ik voel een diep medeleven voor beide partijen, ook de militairen zijn hun leven geen dag<br />
zeker. Men vertelt hier dat er de laatste drie jaar talloze militairen en twintigduizend<br />
lokale mensen zijn gedood. Los van het menselijk leed staat de enorme verspilling aan<br />
geld, wat beter besteed zou kunnen worden om de gigantische armoede in India te<br />
ledigen.<br />
Mijns inziens was Kashmir het welvarendste deel van India. Mensen redden het nog<br />
steeds door alle goede jaren die hieraan voorafgegaan zijn en door de enorme<br />
ondersteuning naar elkaar.<br />
Maar hoe lang nog?<br />
Vier jaar geleden was er geen enkele vorm van misdaad in Kashmir. Mensen kenden geen<br />
hartkwalen. Nu heeft zestig procent van de mensen hartklachten. Met geld over straat<br />
gaan is niet meer veilig, want bewapening kost geld. Hasj en Brown Sugar zijn nu volop<br />
verkrijgbaar.<br />
Het oppakken van wapens voor vrijheid is nog nooit een oplossing gebleken. Ook hier<br />
niet: de mensen zijn nog nooit zo onvrij geweest.<br />
Oorlog en vrede<br />
Elke minuut sterven er ontelbare mensen door oorlogen, honger en natuurrampen. We<br />
staan er niet bij stil. Het is ver van ons bed en het bedreigt ons niet in ons bestaan. Een<br />
actie op de televisie doet een beroep op ons schuldgevoel. We geven wat geld om ons<br />
geweten te sussen en leven vrolijk verder.<br />
Nu begint het ons persoonlijk te raken. Onze angst voor tekort wordt aangeraakt. We<br />
zijn ervan overtuigd, dat ook wij de gevolgen van deze oorlogen zullen ondervinden! En<br />
de tweede wereldoorlog ligt voor velen van ons nog vers in het geheugen.<br />
Ondanks het feit dat het absolute minimum in het westen een absolute<br />
begerenswaardigheid voor driekwart van de wereldbevolking is, heerst er nergens meer<br />
angst voor tekort dan in het rijke westen.<br />
Hoe kan dat?<br />
Angst voor tekort is angst voor verlatenheid. Uiteindelijk is het angst voor de dood. Deze<br />
angst voor de dood wordt in tijden van oorlog dieper aangeraakt.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 113/167 Weg naar het Licht
Waar komt die angst voor tekort vandaan?<br />
Die angst komt voort uit onze afgescheidenheid. We zijn de verbinding met onze Bron<br />
kwijtgeraakt. We zijn vergeten dat het leven een voortdurende continuïteit is en we<br />
willen niet geconfronteerd worden met eindigheid.<br />
Op het moment dat we met onze neus op de feiten worden gedrukt, bijvoorbeeld door de<br />
dood van een geliefd iemand, een scheiding, het verlies van een baan, of in oorlogstijd,<br />
wordt onze angst voor de dood naar bovengehaald.<br />
In plaats dat we die angst gaan onderzoeken, blijven we in de ontkenning steken. We<br />
creëren een tekort en vergeten dat er overvloed is voor iedereen.<br />
Wanneer wij in overvloed zouden leven, dan zou onze overvloed kunnen uitstromen naar<br />
anderen en zou er niet langer een tekort zijn, waar dan ook ter wereld.<br />
Als we ons verbinden met ons hart, verbinden we ons met overvloed. Langzaam<br />
verdwijnt de angst voor de dood en daardoor ook de angst voor tekort. Liefde vanuit het<br />
hart kent geen tekort, integendeel hoe meer je geeft, hoe meer je ontvangt.<br />
Laten we alle oorlogen gebruiken om in liefde te kijken naar de oorlog in onszelf. Weet<br />
dat het onmogelijk is om volmaakt te zijn in deze aardse realiteit. Zet al je<br />
onvolmaaktheden in het licht. Je hoeft er niet trots op te zijn, maar je hoeft ze ook niet te<br />
ontkennen. Het zijn jouw mogelijkheden voor groei.<br />
Wanneer je stopt jezelf te veroordelen, zul je niet langer een oordeel hebben over<br />
anderen.<br />
Zie jezelf als een Christus in de dop en zie in ieder mens datzelfde vonkje God. Je kunt<br />
het vergelijken met een zaadje dat water nodig heeft om te groeien. Dat mag jezelf<br />
doen, het zaadje op tijd water geven. Dan zal het licht in jou steeds sterker naar buiten<br />
gaan schijnen. Niet langer hoef je jezelf af te schermen voor het ‘slechte’ in de wereld, je<br />
omvat alles in jouw totaliteit, in jouw liefde.<br />
Wanneer we werken aan vrede in ons hart, neemt de kans op vrede in de wereld toe. We<br />
kunnen gaan samenleven als broeders en zusters, ongeacht kleur, rang, stand en<br />
godsdienst. We openen ons voor eenheid in verscheidenheid.<br />
Om een oorlog te helpen oplossen,<br />
moet je eerst de oorlog in jezelf oplossen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 114/167 Weg naar het Licht
LADAKH - LEH<br />
Het is een indrukwekkende vlucht over de besneeuwde toppen van de Himalaya. Al klinkt<br />
het ongelofelijk, de eerste dagen heb ik heimwee naar Kashmir, het paradijs van groen. Na<br />
een paar dagen zijn we echter gewend aan het leven op een hoogte van meer dan<br />
drieduizend meter en gaan we de schoonheid van dit kale maar o zo kleurrijke land met<br />
zijn vele gompa's en kloosters zeer waarderen. Maar vooral de mensen. Prachtig zijn ze<br />
met hun perkamenten koppen en hun innerlijke stilte en hun ongelofelijke gevoel voor<br />
humor. We lachen wat af in de gammele busjes!<br />
We bezoeken Hemis-monastery. Hier is informatie gevonden over het leven van Jezus na<br />
zijn kruisdood. Ik ervaar ons bezoek als teleurstellend, heb dus blijkbaar iets verwacht.<br />
Maar eenmaal buiten het klooster ontmoeten we de Boeddha in levende lijve in de vorm<br />
van een prachtige vrouw en mijn teleurstelling is al weer voorbij.<br />
Het is een schitterende ontmoeting, zonder woorden maar met een open hart. We<br />
begrijpen elkaar vol-ledig.<br />
‘Boeddha kom je overal tegen,<br />
maar eerder onverwacht op straat dan in een klooster’.<br />
Daarna is de schitterende wandeling door het ongenaakbare landschap van de Himalaya<br />
naar het plaatsje Karu een feestelijke tocht waar we zeer van genieten. Eenmaal in Karu<br />
ontmoeten we een Lama en drinken we samen thee.<br />
Niemand weet of er vandaag nog een bus terug zal gaan naar Leh. Maar wie weet? Liften<br />
heeft geen zin, er is geen hond te bekennen.<br />
We wachten twee uur. Maar wat is tijd in deze realiteit?<br />
En dan is er ineens toch dat busje wat ook nog de goede richting blijkt uit te gaan.<br />
We hebben niets gegeten sinds vanmorgen en de ongenaakbare zon heeft me hoofdpijn<br />
bezorgd.<br />
Maar eenmaal in de bus begin ik te genieten van de zingende en dansende mensen en ik<br />
lig werkelijk af en toe in een deuk.<br />
Wanneer de bus weer stopt, stappen er vijf Ladakhi's in. Plaatjes zijn het met hun<br />
perkamenten koppen, stuk voor stuk.<br />
Wie zegt dat rimpels lelijk zijn?<br />
Deze vrouwen zijn een en al rimpel, waarschijnlijk in maanden niet gewassen, maar ze zijn<br />
mooi, ik kan uren naar ze kijken. Wat een karakter, wat een levendigheid....<br />
Bij de volgende stop sta ik mijn plaats af aan een stralende jonge vrouw met een baby op<br />
haar rug.<br />
Helaas, al snel daarna stappen onze schoonheden uit, geen nood, er stapt een oude wijze<br />
vrouw in die zo nodig nog meer straalt dan de vorige vijf.<br />
Ik zit voor in de bus op de bagage en kan de bus inkijken, zij zit schuin tegenover mij. Ik<br />
kan het niet laten: ik BLIJF naar haar kijken en genieten. Ik kan de verleiding niet<br />
weerstaan en vraag toestemming om een foto van haar te maken...<br />
Waar ter wereld zie je zoveel schoonheid bij elkaar??<br />
Wat is er opwindender dan reizen in een overvolle gammele bus, temidden van lokale<br />
mensen, hutje en mutje op elkaar?<br />
Ik geniet er elke keer van. Goedkoop en zoveel meer plezier!<br />
Dit keer stappen we uit aan de voet van Spituk Monastery en zijn getuigen van een<br />
heleboel kinderen die uit een truck stappen. Ze lopen voor ons op het pad naar de Gompa.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 115/167 Weg naar het Licht
Boven aangekomen trekken we onze schoenen uit, stappen in de overvolle gebedsruimte<br />
en genieten van het reciteren van de mantra's..<br />
Vol bewondering staan we later te kijken bij de productie van een levensgrote mandala in<br />
allerlei kleuren poeder. Het is een meesterwerk, echt monnikenwerk!<br />
We accepteren een uitnodiging van de leidsters van deze Tibetaanse vluchtelingetjes om<br />
mee te gaan picknicken aan de Indus. Het is een avontuur om daar te komen. Voor de<br />
kinderen is het feest, want het is zondag. Dat betekent dat er niet alleen brood is, maar ook<br />
jam. De discipline van deze kinderen is iets wat bij mij het schaamrood naar mijn kaken<br />
doet stijgen: niemand neemt meer dan zijn deel. Als extra traktatie wordt een blik ananas<br />
opengemaakt. Ieder neemt niet meer dan één stukje. Een van de kinderen heeft hoofdpijn,<br />
we geven haar Reiki. Het is een jong vrouwtje in de dop en haar lijf hikt aan tegen de<br />
eerste menstruatie.<br />
Wat een geschenkje, mochten we daarom vandaag hier zijn? Kinderen accepteren alles zo<br />
eenvoudig, we zijn hen geen uitleg schuldig.<br />
Na uren genieten en een avontuurlijke tocht terug naar de weg, zwaaien we de kinderen<br />
uit. ‘Bedankt voor deze goddelijke dag, bedankt voor deze wijze lessen’. Wij stappen in de<br />
propvolle, maar o zo gezellige bus, richting Leh.<br />
Ondanks het feit dat we niet langer weg willen uit Ladakh, staan we op de reservelijst om<br />
te vliegen en gaan we op het allerlaatste nippertje het vliegtuig in. Er zal ongetwijfeld een<br />
reden voor zijn!<br />
Kinderen en Reiki<br />
‘Als gij niet wordt als kinderen,<br />
zult gij het rijk der hemelen niet binnengaan...’<br />
Meer en meer ga ik de betekenis van deze woorden begrijpen. Omdat ik veel van mijn<br />
jeugd gemist heb was daar altijd het verlangen om dat stuk in te halen...<br />
Tot het moment waarop ik het kind in mezelf een plaats kon geven, toen was er niet<br />
langer iets in te halen, want op elk moment kan ik een beroep doen op het kind in mezelf,<br />
genieten en spelen wanneer ik daar zin in heb.<br />
Kinderen, zij zijn een geschenk voor de mensheid. Al voel je jezelf nog zo afgesloten, op<br />
het moment dat je naar kinderen kijkt, wordt er iets aangeraakt en geopend. Het is het<br />
eerste contact met het kind in jezelf.<br />
Kinderen zijn echt, eerlijk en ongecompliceerd. Ze reageren direct en zonder<br />
vooroordelen. Soms lijkt dat hard - maar eerlijk is het wel. Kinderen leven niet met<br />
herinneringen, daarom kunnen ze het ene moment ruzie maken om vervolgens weer de<br />
beste maatjes te zijn.<br />
Kinderen roepen de oermoeder in ons wakker. Het instinkt om te verzorgen en te<br />
beschermen. Het gevoel alsof er iets is om voor te leven.<br />
Kinderen zijn grote leermeesters en houden ons voortdurend een spiegel voor. Er komen<br />
steeds meer kinderen naar de aarde welke oude zieltjes zijn. Hun heelheid zal bijdragen<br />
in het helen van onszelf en van de aarde. Kinderen openen ons hart, slaan een brug<br />
tussen onze serieuze volwassenheid en het kind in onszelf.<br />
Wanneer ons kind zijn ereplekje terugheeft in ons hart, verdwijnen onze angsten en<br />
kunnen we onszelf gaan verbinden met onze goddelijke kern.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 116/167 Weg naar het Licht
Het kind is de poort naar de Christus in ons, de brug naar zuiverheid, de brug tussen<br />
hemel en aarde.<br />
Laten we elke dag beginnen en besluiten met een eerbetoon aan ons innerlijk kind en<br />
daarmee alle kinderen om ons heen het klimaat bieden wat zij nodig hebben om hun<br />
totaliteit volledig te kunnen ontplooien.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 117/167 Weg naar het Licht
INDIA<br />
We bezoeken Darmsala, de residentie van de Dalai Lama. Deze keer heb ik niet het geluk<br />
hem te ontmoeten, hij is in Delhi. Maar het maakt niet zoveel uit. Mijn zoektochten, onder<br />
andere in het Boeddhisme, lijken min of meer afgesloten. Zij hebben me teruggebracht bij<br />
Christus, wat wil ik nog meer? In wezen ben ik alles: een Hindoe, een Boeddhist en een<br />
Christen...<br />
Ik geniet van de mensen en van de omgeving. Zoals Bhagwan zei: de spiritualiteit in India<br />
adem je in met elke inademing. Mensen zijn hier nog zo verbonden met de Bron. En dat<br />
tref je vooral aan bij de arme drommels. Dit keer word ik niet uit het lood geslagen door al<br />
het leed wat ik zie. En dat heeft niet alleen te maken met het feit dat de situatie in deze vijf<br />
jaar enorm verbeterd is. (Wat trouwens ook minder plezierige kanten heeft). Het heeft<br />
vooral te maken met het feit dat ik met andere ogen kijk, met mijn innerlijke ogen en<br />
daardoor de schoonheid van de ziel kan waarnemen. En meer en meer ‘ont-dek’ ik dat<br />
uiterlijke schoonheid weinig zegt over de schoonheid van de innerlijke mens.<br />
Ik zou haast zeggen: hoe armer en gebrekkiger mensen zijn, hoe dichter ze bij hun ware<br />
natuur staan en hoe mooier het is ze in hun ogen te kijken, waarin de ziel weerspiegeld is.<br />
Maar dat gaat natuurlijk niet altijd zo op, in het Westen ligt dat bijvoorbeeld anders.<br />
Het leven in een kaste-systeem lijkt onderdrukkend, maar het betekent ook dat de mensen<br />
hun situatie aanvaarden, er het beste van proberen te maken in de wetenschap dat zij, als<br />
zij dit leven zo goed mogelijk leven, in een ander leven binnen betere levensomstandigheden<br />
zullen incarneren.<br />
Er is wel het een en ander veranderd sinds mijn trektocht door India, vijf jaar geleden. Ik<br />
voel geen medelijden meer. Dat is vervangen voor medeleven en dat maakt dat ik me niet<br />
meer geschokt en door elkaar geschud voel, zoals toen.<br />
In Rishikesh ontdek ik de reden dat we Ladakh moesten verlaten. In deze hindoeïstische<br />
bedevaartplaats aan de heilige Ganges ontmoeten we twee prachtige mensen uit Australië,<br />
die een leersituatie van twaalf jaar aan de Ganges komen vernieuwen en afsluiten.<br />
Het resultaat is dat één van hen mij vraagt hem in te wijden in Reiki. Ik probeer hem te<br />
overreden dat in Australië te doen, maar hij weet zeker dat het de juiste tijd en de juiste<br />
plaats is. Al zijn belangrijke ervaringen had hij immers aan de heilige Ganges? Dus valt<br />
mij de eer te beurt hem in te mogen wijden in de eerste graad en voor de eerste keer krijg<br />
ik ‘toestemming’ hem meteen in de tweede graad in te wijden, hetgeen hij in dankbaarheid<br />
accepteert. Ik ontmoet een zuiver mens die sinds jaren zijn eigen ashram en yogaschool<br />
heeft in Australië. De naam van dit centrum is eveneens ‘Rishikesh’.<br />
Hij is een meester die geen moeite heeft om leerling te zijn. Een begrip wat in het Oosten<br />
heel normaal is.<br />
Deze voor mij bijzondere ervaring zal later een staartje krijgen in Australië, het<br />
geboorteland van Giri.<br />
Via Agra, waar we een paar dagen goed ziek zijn van het bedorven drinkwater, komen we<br />
in Varanasi ofwel Benares, een van de heiligste plaatsen van India, waar ik de eerste keer<br />
een intense tijd heb beleefd. Hier zijn de groei van het toerisme en de gevolgen merkbaar,<br />
waardoor de lijkenverbranding niet meer die dimensie voor me heeft als toen. We<br />
ontdekken even buiten de stad een Hindoetempel waar we ons thuis voelen en waar de<br />
godin Kali een belangrijk element vertegenwoordigd. Ik doe daar mijn puja tussen de<br />
lokale mensen en los van elk commercieel tintje.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 118/167 Weg naar het Licht
We besluiten onze kamer te verwisselen voor een kamer aan de rand van Varanasi en<br />
lopen via een binnenplaats naar de achterkant van het hotel ‘Temple on the Ganges’.<br />
Op deze binnenplaats wonen mensen in hun lemen hutjes van nauwelijks twee bij twee<br />
meter.<br />
De achterdeur van het hotel is gesloten. Ik kijk om me heen en mijn ogen ontmoeten de<br />
ogen van een prachtige vrouw en zij wijst mij op de bel. We lachen naar elkaar en mijn<br />
hart stroomt. Vanaf dit moment heb ik er een zusje bij en dat geven we vorm door elkaar<br />
minstens elke dag een keertje op te zoeken en met handen en ogen te praten over haar<br />
gezinnetje van man met vijf kindertjes.<br />
We hebben niet veel woorden nodig, we begrijpen elkaar zo ook wel.<br />
Ze bakt chapati's voor ons en ik geef haar een sari. Ze is puur en onbedorven...<br />
We beleven een mooie tijd in Calcutta, de stad van moeder Téresa. We hebben het geluk<br />
haar te ontmoeten in het moederhuis en mijn respect voor deze kleine gebogen vrouw<br />
neemt nog toe. Wat een kracht spreekt er uit haar verschijning! We werken een dagje bij<br />
de kindertjes en dat is een hele ervaring. Ik ontdek voor de zoveelste keer dat wanneer<br />
kinderen de neiging hebben om te slaan, je ze beter niet kunt straffen, maar ze tegemoet<br />
kunt treden met een open liefdevolle houding. Reiki is ook hier de kracht van de<br />
verbinding. Het huis voor stervenden is helaas niet open voor vrijwilligers, het is een<br />
feestdag. India kent vele feestdagen!<br />
De Kalitempel is indrukwekkend, maar het meest aangeraakt word ik op de<br />
bloemenmarkt, onder aan de Hooleybridge, waar we overal bloemen krijgen aangeboden.<br />
Hier ontmoet ik de Godin Kali in levende lijve. Het is fascinerend om haar, aanvankelijk<br />
licht en liefde, naar haar tegenpool te zien gaan en de duivel in haarzelf naar buiten te zien<br />
brengen.<br />
Zij vertegenwoordigt een prachtig spiegel die de harmonie laat zien tussen licht en donker.<br />
Ik geniet ervan. De mensen om haar heen behandelen haar met respect. Ik voel dat mijn<br />
kettinkje met bergkristal voor haar is. Het voelt goed, al voel ik me nadien een beetje<br />
naakt.<br />
Tijdens een heftige moessonbui, krijgen we een rit aangeboden door een rickshawdrijver<br />
met looprickshaw. De manier waarop hij ons aankijkt, maakt dat we geen nee kunnen<br />
zeggen. Trots en blijmoedig brengt hij ons, beschermd door een plastiek overkapping,<br />
terug naar onze kamer, terwijl hij minstens tien centimeter door het water moet waden op<br />
zijn blote voeten.<br />
Het brengt me terug naar de eerste keer dat ik een fietsrickshaw moest nemen. Ik vond het<br />
vreselijk! Toen ik er uiteindelijk in zat, maakte ik de grove fout om uit te stappen toen we<br />
tegen een helling op moesten! Wat een belediging! Nu weet ik dat ik beter gebruik kan<br />
maken van hun diensten, welke maken dat zij eervol hun dhal-bat kunnen verdienen en<br />
niet hoeven te bedelen.<br />
We besluiten vanwege de hitte een poosje naar het zuiden te gaan en vliegen naar<br />
Bangelore. De bussen naar Puttaparthi zijn al weg en we nemen deze keer een taxi van een<br />
Sai Baba devote. Ik voel dat het een bijzondere ervaring zal worden die anders zal zijn als<br />
ik kan bedenken. Op het moment dat we de poort doorgaan weet ik al dat ik hier niet<br />
langer iets te zoeken heb. Het is festival en de ashram is propvol. Omdat we niet officieel<br />
getrouwd zijn, mogen we niet bij elkaar slapen. Dus slapen we buiten de ashram! En we<br />
vermaken ons, ondanks de vele waarschuwingen voor hoofdluis uitstekend met de<br />
schooiertjes van Puttaparthi. Wat zijn ze mooi en puur als je ze geeft wat ze echt nodig<br />
hebben: liefde en aandacht. Ze vergeten zelfs te bedelen!<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 119/167 Weg naar het Licht
Nee, ik heb hier niets meer te zoeken, ondanks de ontroerende momenten die er nog<br />
steeds zijn. Ik voel dat veel mensen alleen maar komen halen, denken dat alles zich buiten<br />
henzelf afspeelt. Er is veel begeerte en de commercie is aardig toegenomen. Maar het is<br />
goed, voor velen is dit een weg naar bewustwording.<br />
Ik ben dankbaar voor deze ervaring. We besluiten de resterende tijd door te brengen in<br />
een klein dorpje aan de Cauveryrivier, de plek die voor mij het meest verbonden is met<br />
mijn Indiase wortels. Aan deze heilige rivier heb ik vorige keer een bijzondere tijd<br />
doorgebracht in de ashram van vader Bede-Griffiths.<br />
We huren fietsen en genieten van de kleine lokale dorpjes en het platteland waar ik weer<br />
voel dat het waar is: de spiritualiteit kan ik hier via elke inademing naar binnen laten<br />
komen. Wat een rust en een stilte, wat een schoonheid!<br />
In het weeshuis van Sai Baba heb ik een intense ontmoeting met een kleine dreumes van<br />
twee, die me aankijkt, opstaat, in mijn armen komt en daar niet meer weg te slaan is,<br />
totdat hij grofweg van deze veilige plek wordt losgerukt en stevig laat merken dat hij daar<br />
van baalt!<br />
Al die tijd hebben we geen woord gewisseld, maar mijn hart voelde zo groot, en de liefde<br />
stroomde zo intens...<br />
Wat had ik dit jonge weesje graag in mijn rugzak mee willen nemen naar huis, maar<br />
helaas, we hebben geen huis meer.<br />
De laatste weken in India brengen we door in Rajasthan. We gaan een aantal dagen de<br />
woestijn in en kunnen onze energie weer laten stromen. De kameelman heeft een<br />
afschuwelijke ontsteking aan zijn voet. Hij kan geen rust nemen, niet werken is niet eten,<br />
zo simpel is dat. Het begrip sociale uitkeringen kent men niet. Wat ook een andere kant<br />
heeft, mensen zijn verschrikkelijk creatief! Hij voelt feilloos dat wij hem kunnen helpen en<br />
vraagt mij met handen en voeten om die hulp. Vanaf die tijd nemen we hem onder onze<br />
hoede en zijn voet geneest opmerkelijk snel.<br />
We slapen een paar nachten onder de blote hemel in de woestijn en de laatste nacht voor<br />
zijn huisje naast de enige koe die de familie bezit. Het is een bepaalde status, want een koe<br />
betekent melk en melk is hier belangrijk. Bovendien levert een koe mest voor brandstof<br />
om te koken en te stoken.<br />
We hebben een goeie tijd in Udaipur. Op weg naar Mount Abu moeten we, vanwege het<br />
noodweer, met de bus een meter diep door het water en dreigen we om te slaan. Maar<br />
eenmaal aangekomen beleven we een fascinerende tijd. We komen in een piepklein<br />
tempeltje in de bergen wat ons diep aanraakt en beklimmen de heilige berg van de<br />
grondlegger van de Brahma Kumaris. Een hele onderneming, want de route wordt zo te<br />
zien niet langer gebruikt.<br />
Dan wordt het tijd om terug naar Delhi te gaan. Het is een spannende rit naar beneden,<br />
vele mensen worden ziek en geven over en ik moet zeggen ik ben heel wat gewend, maar<br />
erg breed heb ik het ook niet in deze gammele bus zonder vering die veel te hard naar<br />
beneden gaat, terwijl we voortdurend in de afgrond kijken.<br />
Hoe dan ook, we komen veilig beneden en nemen de trein naar Delhi. We bemachtigen<br />
toch weer ons plekje en kunnen zelfs nog wat slapen. Terug in Delhi gaan we terug naar<br />
ons vertrouwde hotelletje, net buiten de Mainstreet. We verzamelen onze laatste post en<br />
gaan richting vliegveld en richting huis voor een week of zes...<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 120/167 Weg naar het Licht
Nawoord<br />
India, de bakermat van religie en spiritualiteit, het land van grote goden en leermeesters:<br />
Brahma, Vishnoe en Shiva, Boeddha, Sri Aurobindo, Yogananda, Khrisnamurti enzovoort.<br />
Saddhu's, yogi's en baba's.<br />
Ja er wordt zelfs aangenomen dat Christus in zijn verloren jaren onderandere in India<br />
heeft gestudeerd.<br />
India, het land van kleur, sari's, panjabi's en doti's. Het land van de rickshawdrivers: per<br />
scooter, fiets en te voet. Het land van het kastenstelsel.<br />
Het land van de levendigheid, kleurigheid, creativiteit en enorme vitaliteit.<br />
India het land van schoonheid, puurheid en zuiverheid.<br />
India het land van corruptie, van schrille tegenstellingen, van chaos en wanorde.<br />
India, mijn moederland!<br />
India, je ontwikkeling heeft niet stil gestaan sinds de eerste keer dat ik hier was.<br />
India is ogenschijnlijk zijn traditie aan het verliezen. India is zijn ziel aan het verliezen<br />
voor de zogenaamde vooruitgang. India is zijn verbinding met God aan het verliezen...<br />
De vooruitgang heeft vele goede kanten: minder armoede, minder bedelaars, minder<br />
mensen die sterven op straat.<br />
O ja, ze zijn er nog in grote aantallen, maar toch, India heeft een enorme ontwikkeling<br />
doorgemaakt in relatief korte tijd. Zelfs aan de honden is het merkbaar, zag ik vijf jaar<br />
geleden bijna geen hond zonder schurft, nu zijn ze duidelijk in de minderheid.<br />
Er zijn betere openbare toiletten, je kunt zelfs toiletpapier en maandverband kopen.<br />
Ik zie nog zelden ratten, muizen, kakkerlakken en vlooien en dat was toen meer regel dan<br />
uitzondering.<br />
De eerste keer dat ik naar India kwam at ik maandenlang met mijn handen en dan met<br />
mijn rechterhand wel te verstaan, de linkerhand gebruiken zou een grote zonde geweest<br />
zijn tegen de etiquette, die gebruikte ik waar ik normaal toiletpapier gebruik.<br />
Nu zie ik de mensen zelf eten met lepels en vorken en soms zelfs met hun linkerhand! En<br />
dat voelt haast beschamend!<br />
Ik heb vele baba's en saddhu's ontmoet. Vroom veelal. Zij schijnen niet alleen in aantal<br />
gereduceerd te zijn, maar ook in vroomheid. Velen onder hen zijn min of meer ‘goedkope<br />
bedelaars’ geworden.<br />
Wat mij intrigeert is dat ook hier het proces van ontwikkeling gepaard gaat met dezelfde<br />
afgescheidenheid die ons in het Westen uiteindelijk zo opbreekt.<br />
Hoe armer de mensen hier in India, hoe meer puur en onbedorven, zou ik haast zeggen.<br />
Hoe vaak ik God heb ontmoet in een bedelaar, in een kreupele, in een klein schooiertje<br />
met luizenbos en lekker smerig aan de buitenkant, maar zo zuiver en puur vanbinnen.<br />
Zoveel liefde, zoveel vertrouwen.<br />
Ontwikkeling schijnt gepaard te gaan met een enorme verveling, onzekerheid,<br />
opgeblazenheid en oppervlakkigheid.<br />
Maar tegelijkertijd heb ik vertrouwen. India streeft naar vooruitgang en dat is logisch en<br />
terecht, maar in vele opzichten zal India altijd India blijven. Want nergens ter wereld is de<br />
verbondenheid met de kosmos zo groot als hier. Nergens ter wereld vind je deze kracht en<br />
vitaliteit. Nergens ter wereld is een volk zo trots op zijn afkomst.<br />
India, je bent niet meer wat je was, maar ik zal altijd van je blijven houden...<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 121/167 Weg naar het Licht
Schepping en vernietiging - Shiva en Kali<br />
Een van de grootste fouten die de kerk heeft gemaakt, is het uiteentrekken van God en de<br />
duivel: het machtsmiddel om ons tweeduizend jaar lang te onderdrukken. We zijn<br />
opgevoed met schuld, zonde en boete.<br />
Ook heeft de kerk dit aspect aangegrepen om in naam van God vele volkeren te bekeren:<br />
te ‘bevrijden’ van het kwaad en te onderwerpen aan het christendom.<br />
Hoewel één van de leefregels van de kerk is: ‘Gij zult niet doden’, zijn er in naam van God<br />
ontelbare mensen gemarteld en ter dood gebracht.<br />
Alle andere uitdrukkingen om God te eren, werden als barbaars en dus als duivels<br />
bestempeld en moesten uitgebannen worden.<br />
De kerk had een plaats kunnen zijn waar mensen elkaar konden ‘ont-moeten’ om samen<br />
de vreugde van de verbinding met Christus te vieren. Christus heeft de<br />
onvoorwaardelijke liefde naar de wereld gebracht - Boeddha bracht het aspect van<br />
wijsheid en helderheid. Tot op heden konden we dat blijkbaar niet bevatten.<br />
De kerk is zijn doel voorbijgeschoten. Het is veelal een leeg, kil en onbezield instituut<br />
geworden. Tegelijkertijd staan er priesters op die bereidt zijn deze verbinding opnieuw<br />
in zichzelf te maken om vandaaruit anderen te gaan bezielen.<br />
Het is een vreugde om op deze manier samen te komen. Zulke diensten heb ik<br />
meegemaakt in Curaçao en Zuid-Afrika, het waren feesten van zang, dans en samenzijn.<br />
Ik werd opgeladen en voelde: ‘ja zo wil ik wel elke zondag naar de kerk’.<br />
In het concilie van Constantinopel heeft de kerk de reïncarnatiegedachte uit de Bijbel<br />
verbannen. Dit heeft een andere dimensie gegeven aan dit ene leven in de stof, waarin<br />
we het kwaad in onszelf moesten uitbannen en ons moesten voorbereiden op het<br />
hiernamaals. Het leven in de stof was pijn en lijden. Hoe meer pijn en lijden, hoe groter<br />
de beloning in het hiernamaals.<br />
Het was een machtsmiddel om ons klein te houden en uitsluitend gebaseerd op angst.<br />
Waarom zou je mensen klein houden als je vertrouwen had in de totaliteit van de mens<br />
en in de heelheid van de schepping?<br />
Als we praten over eigen verantwoordelijkheid en bereid zijn naar onze leerprocessen te<br />
kijken, dan gaan we inzien dat wij allemaal hebben meegeholpen om dit systeem in<br />
stand te houden.<br />
Simpel, het was het leerproces om te ‘ont-dekken’ dat wij onszelf kunnen bevrijden<br />
tijdens het leven op aarde. Het is niet nodig om uitsluitend te leren door pijn en lijden,<br />
Christus heeft ons laten zien dat we onszelf hiervan konden vrijmaken.<br />
De enige manier om onszelf vrij te maken is onszelf te verwelkomen in onze totaliteit,<br />
met onze licht en onze schaduwzijde. Als we bereidt zijn onze kompost tot groei, onze<br />
schaduwzijde, met de nodig humor om te spitten tot een vruchtbare substantie, zullen we<br />
groeien naar ware eenheid.<br />
Licht en donker, God en de duivel zijn twee aspecten van het Al-Ene, de totaliteit.<br />
In Oosterse religies vind je beide aspecten voortdurend terug. In het hindoeïsme zijn vele<br />
Goden. Het zijn allemaal aspecten van de Totaliteit, van de Eenheid. Het is als het ware<br />
een hulpmiddel om je stap voor stap te verbinden met de totaliteit. God is zo eindeloos, zo<br />
groots. We voelen ons daar zo nietig en zo klein bij.<br />
Maar we zijn allemaal aspecten van deze onmetelijke kracht. Diep in ons hart is dat<br />
eeuwige brandende godsvonkje. Dat mogen we ons gaan realiseren en dat mogen we tot<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 122/167 Weg naar het Licht
uitdrukking brengen in ons leven. Nu is de tijd rijp dat we de boodschap van Christus<br />
kunnen vormgeven.<br />
Alles wat wij in het klein zijn vinden we in het groot om ons heen. Ook al zitten we in een<br />
vrouwelijk lichaam, we bestaan voor ongeveer de helft uit mannelijke eigenschappen.<br />
Ofwel, we zijn licht en donker, goed en kwaad, zon en maan.<br />
Dit nemen we ook waar buiten onszelf. In wezen noemen we dat God en de duivel. Alleen<br />
hebben we de duivel verbannen tot iets waar we ons zeker niet mee moeten verbinden en<br />
we hebben onze schaduwzijde zo diep mogelijk weggedrukt. Geen wonder dat we daar<br />
last van hebben, ook ‘de duivel’ in ons wil zijn bestaansrecht.<br />
Kennen wij in het christendom de drie-eenheid in de vorm van de Vader, de Zoon en de<br />
Heilige Geest, deze drie-eenheid vind je bij de Indianen in de beelden van de zon voor het<br />
mannelijke principe, de aarde of de maan voor het vrouwelijke principe en het kind of de<br />
ster voor de verbinding of het liefdesprincipe.<br />
Binnen het Hindoeïsme kennen zij de drie-eenheid in de vorm van Brahma – de<br />
schepper, Vishnoe - de instandhouder en Shiva – de vernietiger.<br />
Shiva vertegenwoordigt het aspect van licht en donker. Het beeld van de dansende Shiva<br />
schept voortdurend nieuwe vormen, terwijl hij onophoudelijk het oude onder zijn voeten<br />
vertrapt. Hij laat zien dat schepping en vernietiging onlosmakelijk verbonden zijn. In<br />
wezen staat Shiva voor de vernietiging van onze onwetendheid.<br />
Het duistere vrouwelijke aspect, wordt gesymboliseerd door de Godin Kali, die pikzwart<br />
is en vele vernietigende armen heeft.<br />
Yogananda, een van de grootste spirituele leermeesters van afgelopen eeuw, had<br />
religieuze ouders. Zijn moeder bracht elke dag haar puja aan de Godin Kali. Yogananda<br />
begon zijn spirituele pad op zeer jeugdige leeftijd. Hij creëerde zijn eigen beeld van Kali<br />
en bracht haar elke dag zijn puja.<br />
Het betekent dat hij elke dag zijn schaduwzijde welkom heette. Hij zette haar daarmee in<br />
het licht, zodat ze zichzelf kon transformeren.<br />
Dat was zijn weg naar het licht waardoor hij een ongelooflijk licht ging uitstralen naar<br />
de wereld. Dat is ook onze weg naar het licht, want door het donker in onszelf te<br />
verwelkomen zullen we ontdekken dat het licht altijd sterker is dan de duisternis.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 123/167 Weg naar het Licht
SCHIPHOL (16 AUGUSTUS)<br />
Mijn drie engelen en jongste zoon Patrick staan ons op te wachten. Het is een warm en<br />
heerlijk weerzien. Het lijkt wel of we nooit weg geweest zijn!<br />
Ons ‘thuis’ is nu een kamer van vier bij vier op zolder bij onze nieuw verworven broer Jan<br />
en zus Annemie. Gelukkig zijn we een weekje eerder terug want er is nog een hoop te<br />
doen.<br />
Spannende processen vinden er plaats in deze tijd. Alles moet nog een plaats krijgen. Het<br />
belangrijkste is mijn vernieuwde verbinding met Christus.<br />
Het is voelbaar. De mensen om mij heen worden er ook door aangeraakt.<br />
Het weerzien met mijn Reikistudenten is fantastisch. Wat is iedereen gegroeid.<br />
Ongelofelijk!<br />
Mijn draadloze telefoonverbinding werkt nog steeds uitstekend en ik kom een aantal<br />
keren precies op de juiste tijd op de juiste plaats.<br />
Een proces wat anderhalf jaar geleden startte, toen ik Jan adviseerde om naar Montpellier<br />
te gaan, kreeg in deze tijd een wonderbaarlijk vervolg.<br />
Via een steen die ik van een lieve vriendin kreeg, kwam ik op wonderlijke wijze in het<br />
Katharen-gebied terecht. Nu voelde ik dat deze steen zijn werk voor mij had gedaan en ik<br />
moest haar doorgeven aan een vriendin die op dat moment in een zware depressie zat. Op<br />
het moment dat ik haar de steen gaf, ging de hemel open. Tijdens deze immense ervaring<br />
zag ik voor de tweede keer het hugenotenkruisje, dit keer rond haar nek. 's Avonds thuis<br />
deelde ik deze ervaring en zei dat ik op zoek zou gaan naar een zilveren hugenotenkruisje.<br />
Jan zei dat het kruisje reeds in huis was. Hij had dit meegenomen van die bewuste reis<br />
naar Montpellier.<br />
Dus droeg ik, zonder me nog ergens over te verbazen, dit kruisje tot dit proces in mij haar<br />
plaats had gekregen.<br />
De tweede graad intensief is een goddelijk gebeuren, waar ieder de aanwezigheid van<br />
Christus in de een of andere vorm duidelijk ervaart. Deze ontwikkeling heeft ook een<br />
andere kant. Voor het eerst lopen er een paar Reiki studenten weg tijdens de eerste graad<br />
cursus! De energie is te heftig voor hen!<br />
Alles bij elkaar is het een geweldige tijd met veel nieuwe mensen en veel herhalers of<br />
eigenlijk verdiepers. Elke keer als ik mensen terug zie, zie ik ze een nieuwe laag afpellen<br />
van hun ui. En worden ze weer meer zichzelf. Prachtig om dat samen te mogen beleven.<br />
De kinderklas, voor de eerste keer intern, wordt een waar feest met maar liefst<br />
tweeëntwintig kinderen. Ondanks het feit dat het echte kinderen zijn, die in de pauzes<br />
door het slechte weer moeilijk hun energie kwijt kunnen, is het een intens gebeuren. Als ze<br />
met Reiki bezig zijn heeft dat iets sacraals.<br />
Behalve dat ik ontzettend van mijn Reikistudenten geniet, geniet ik ook intens van het zijn<br />
in Nederland. De herfstperiode is erg mooi met haar intense kleuren en de energie die zich<br />
naar binnen trekt. Tja de seizoenen zoals wij die kennen zijn toch heel speciaal. Het<br />
correspondeert met de seizoenen zoals ze ook in ons plaatsvinden en ik voel me daar<br />
inmiddels nauw mee verbonden. Dat is iets wat ik in de tropen kan missen...<br />
Zelfs mijn autootje, die ik naar de garage bracht om verkocht te worden, staat trouw op<br />
mij te wachten. En ik ben maar wat blij om haar terug te zien. Ze levert ons in deze tijd<br />
weer heel wat trouwe diensten!<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 124/167 Weg naar het Licht
De tijd vliegt. Al snel is het moment daar om afscheid te nemen voor ons vertrek naar de<br />
Cariben. Voor mij wordt dit de vijfde keer...<br />
Het grappige is dat ik me blijkbaar al aan het openen ben voor de tijd in Mayaland. Een<br />
aantal mensen zien ineens een indiaanse in mij en ook op de Antillen krijg ik dit meerdere<br />
malen te horen!<br />
Het leven is een leerschool<br />
Het leven is een leerschool. We zijn hier op aarde gekomen om ervaring op te doen. Je<br />
hebt daar zelf voor gekozen, gekozen voor die ervaring. Zo gauw je jezelf dat bewust<br />
wordt aanvaard je de verantwoordelijkheid voor je eigen leven. Dan is het niet langer<br />
nodig om je ouders, je buurman, je leraar de schuld te geven van jouw situatie. Dan<br />
wordt je leven pas echt boeiend, een uitdaging. Want dan zul je jouw pijn niet meer<br />
dragen als een last, als een straf van God, maar als een gegeven wat jij nodig hebt om<br />
nieuwe gebieden in jezelf te verkennen, nieuwe inzichten te ontsluiten. Dan zal je pijn je<br />
niet minder verwonderlijk voorkomen dan je vreugde, je weet dat ze beiden<br />
onontbeerlijk zijn in je leven. Een oester heeft vele weerstanden nodig om een parel te<br />
worden. Zo heb jij heel wat weerstanden nodig om een steeds heler - een steeds mooier<br />
mens te worden.<br />
Het leven is een voortdurende continuïteit. Als je de natuur gadeslaat dan zul je zien dat<br />
er overvloed is. Dan begrijp je dat er een enorme intelligentie achter moet zitten. Er is<br />
een overvloed aan zaden en vruchten om het voortbestaan van de soort veilig te stellen.<br />
Zo is er ook een overvloed aan ervaringen die jij moet leren om een steeds ‘heler’ mens te<br />
worden. Heel zijn betekent in harmonie zijn met jezelf en alles om je heen. Heel worden<br />
betekent jezelf actief begeven in de verschillende cycli in je leven. Kapitein worden op je<br />
eigen schip. Zoals de natuur haar seizoenen kent, zo ken jij ze ook. Ga ze herkennen en<br />
verkennen en accepteer dat al die verschillende gemoedstoestanden nodig zijn om steeds<br />
weer terug te keren in het midden, om dan weer een nieuwe les te leren, weer een nieuwe<br />
uitdaging aan te gaan.<br />
Het is aan jou hoe je dat ervaart. Is het leven lijden, een straf van God of een zelfgekozen<br />
uitdaging die je met vreugde op je neemt op weg naar meer heelheid?<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 125/167 Weg naar het Licht
CURAÇAO, ST. MAARTEN EN ARUBA (OKTOBER)<br />
Na zeven weken bijna uitsluitend in het licht geleefd te hebben, volgt er nu een periode<br />
van licht en duisternis. Na ongekende hoogtes beleef ik een tijd van ongekende dieptes.<br />
Ik besef dat ik steeds word voorbereid om klaar te zijn voor datgene wat komt. Al een<br />
aantal jaren geleden werd ik geconfronteerd met zwarte kunst in Nederland. Het gaf mij<br />
de mogelijkheid om deze dingen in mezelf uit te zuiveren en een plaats te geven, waardoor<br />
ik voorbereid was toen ik de eerste keer op de Antillen kwam en behalve met de<br />
schoonheid van de mensen ook geconfronteerd werd met bruha, de zwarte kunst. Dit alles<br />
is goed en nodig om mezelf uit te zuiveren en steeds meer te gaan staan.<br />
Het begint in Miami waar we een voedselvergiftiging oplopen. De overnachting in het<br />
goedkope aircohotel is een ware beproeving. Ik heb een intense hekel aan airco!<br />
Trouwens, Miami is een goed voorbeeld van een verloederde stad in een land wat zich<br />
voortdurend drukt maakt om externe zaken en haar innerlijke huishouding verwaarloosd.<br />
Hoe ver kan een land, hoe ver moeten wij zelf nog zinken, voor we beseffen dat het<br />
verbeteren van de wereld begint bij onszelf?<br />
Mijn aankomst op Curaçao voelt voor de eerste keer niet als thuiskomen. Voel ik al dat er<br />
van alles boven mijn hoofd hangt?<br />
Er zijn een hoop positieve dingen, ik zit rustiger in het vliegtuig dan tevoren. En dit na een<br />
periode van behoorlijke vliegangst die ik overhield toen we de laatste keer net opgestegen<br />
boven St. Maarten een behoorlijke smak maakten. Het had voor mijn gevoel een<br />
symbolische betekenis: ik moet naar een hoger bewustzijn, waar is de kapstok? Ik heb er<br />
aan gewerkt en het voelt stukken beter!<br />
Een van mijn engelen haalt ons van het vliegveld. De begroeting is warm als altijd, maar<br />
met de engel waar we logeren gaat het minder goed, in dat opzicht heeft mijn voorgevoel<br />
me niet bedrogen.<br />
De cursussen lopen redelijk, verder volgt een tijd van confrontaties. Confrontaties met<br />
mensen, confrontaties in de vorm van diefstal van onze auto, cursusmateriaal etc. Ik ben<br />
er op voorbereid en schrik er niet echt van, confrontaties zijn er immers om van te<br />
groeien?<br />
In St. Maarten is het al niet anders. Mijn aanwezigheid dwingt een aantal mensen hun<br />
controle los te laten. En dat levert uiteindelijk weer mooie dingen op. Ook hier een<br />
confrontatie met het duister in de mens en met iemand in een hardnekkige rol van<br />
slachtoffer zijn. Dat mag ze van mij, blijf maar zitten en geniet er van! Later hoor ik dat dit<br />
haar het meeste geholpen heeft!<br />
Ik merk dat ik minder geneigd ben om mensen te willen helpen. Ik heb zelfs de<br />
overtuiging dat geen hulp soms de beste hulp is die je kunt geven.<br />
In Aruba vindt het hoogtepunt der confrontaties plaats in de vorm van slechts één persoon<br />
met een gigantische sterke energie! Op het moment dat ik geen uitkomst meer zie, grijpt<br />
de hemel in en worden een aantal zaken van bovenaf duidelijk gemaakt! Een van mijn<br />
Reikistudenten fungeert als intermediair. Het is een aangrijpende ervaring voor alle<br />
aanwezigen.<br />
Ik besluit de boel in Aruba los te laten om mensen de gelegenheid te geven zelf in hun<br />
eigen kracht te gaan staan. Een half jaar later zal blijken hoe ze dat gedaan hebben,<br />
ongelofelijk, wat een kracht!<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 126/167 Weg naar het Licht
Vanaf het moment dat ik die beslissing neem, begin ik weer te stromen. Ik stroomde niet<br />
meer, was een beetje dood aan het gaan. Was weer bezig de problemen voor anderen op te<br />
lossen, en dat werkt immers niet!<br />
Op de dag van mijn vertrek van Aruba verschijnt er een artikel in de krant met als titel<br />
‘Oneerbare handelingen tijdens Reikisessie’. Het gaat over een dansworkshop. Deze werd<br />
gegeven door een Reikimeester en je kunt er donder opzeggen dat al je handelen steeds<br />
gekoppeld zal worden aan dat éne. Na de komst van Jomanda hebben de kranten in de<br />
Antillen en op Aruba bol gestaan met dit soort artikelen en om maar even alles op één<br />
hoop te gooien werd Reiki daar ook maar bijgevoegd...<br />
Het raakt mij niet meer, ik moet er zelfs om lachen. Aan de mensen op de afscheidsavond<br />
vertel ik dat dit een goede toetssteen is om te kijken waar men zelf staat ten opzichte van<br />
Reiki. Dat wanneer we deze rotzooi blijven lezen, we er ook aan mee werken om het<br />
geschreven te laten worden. Opgelucht wordt er adem gehaald…<br />
Als afsluiting van deze intense periode volgt een weekje vol verrassingen op Curaçao. We<br />
gaan dansen met een aantal Reikivrienden. Dansen is voor mij de therapie bij uitstek! Na<br />
een half uur drijf ik van boven tot beneden en voel ik me totaal herboren!<br />
We gaan een dagje naar klein Curaçao en worden op de boot onthaald op scholen<br />
springende dolfijnen. Adembenemend! Wat een fantastische afsluiting.<br />
Ja ik werd in deze periode behoorlijk op de proef gesteld en gelouterd. Maar het was nodig<br />
en het was goed. Het waren ervaringen waar ik doorheen moest. Ik ben bereid, nog meer<br />
dan voorheen!<br />
De antillen<br />
Toen ik in Nederland iemand uit Curaçao inwijdde kreeg ik de boodschap dat ik naar<br />
Curaçao moest. Ik wist amper iets van de Antillen en schoof het aanvankelijk voor me<br />
uit. Toen de tweede aanwijzing kwam, wist ik dat ik het niet langer mocht negeren.<br />
Ik schreef een brief naar het zusje van mijn Reikistudente waarin ik aangaf naar<br />
Curaçao te willen komen. Blijkbaar had ik daar iets te leren en als dat gepaard moest<br />
gaan met Reiki dan zou dat ongetwijfeld gebeuren.<br />
Ik zal de warme ontvangst op het vliegveld nooit vergeten. Een groepje liefdevolle<br />
mensen van verschillende huidskleur stond op mij te wachten met armen vol bloemen.<br />
Het was overweldigend.<br />
De eerste weken kwam ik in huis bij een man die zelf vrij actief was in het alternatieve<br />
gebeuren. Hij nam me mee naar lezingen, waar ik niet veel van begreep, maar waar ik<br />
mocht genieten van de schoonheid en de energie van de mensen. Mijn tijd verstreek en er<br />
gebeurde niet veel, ik leerde mooie mensen kennen en ontdekte de schoonheid van het<br />
eiland.<br />
Curaçao vertegenwoordigt een belangrijke energieplek op deze wereld. En dat is vooral<br />
aan de noordkant erg voelbaar. Al heb ik het druk, ik moet altijd een keertje de<br />
noordkant bezoeken tijdens mijn verblijf.<br />
Ik gaf wat Reikibehandelingen en dat was aanleiding voor mijn gastheer om te<br />
concluderen dat ik niet voor niets gekomen was. Hij organiseerde radio-interviews en<br />
een lezing. Liefst veertig mensen gaven zich op voor een Reikicursus. Ik had nog slechts<br />
een week en splitste de groep in tweeën. Het was een overweldigend gebeuren.<br />
Ik leerde dat veel dingen hier anders gaan. In Nederland moet je maanden van tevoren<br />
dingen voorbereiden en plannen. Hier doe je dat zo kort mogelijk van tevoren. Mensen<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 127/167 Weg naar het Licht
zijn snel enthousiast, maar duurt het wachten te lang, dan is hun aandacht reeds bij iets<br />
anders. Dat is mede de kracht van de zon die je steeds opnieuw tot actie dwingt.<br />
Antilianen lijken meer open. Tijdens de workshops ontdekte ik al snel dat je voorzichtig<br />
moet zijn met het omhoog halen van emotionele dingen. Antilianen gaan op een andere<br />
manier met emoties om. Niet slechter of beter, gewoon anders.<br />
Het is een overweldigende ervaring om zoveel verschillende culturen bijeen te hebben in<br />
één en dezelfde workshop. Het is een spiegel hoe het zou kunnen zijn op aarde. Iedereen<br />
verdraagt elkaar, al is het soms met de nodige spot. Daar is uiteindelijk niets op tegen, of<br />
wel soms?<br />
Ik kreeg zoveel liefde dat het een extra dimensie gaf aan mezelf. Mensen waren<br />
enthousiast en ik wist dat er een vervolg zou komen op mijn verblijf op de Antillen. Men<br />
nam mij mee naar andere eilanden. Ook daar mocht ik mensen inwijden en getuige zijn<br />
van hun manier van leven.<br />
Het was een wonderlijke ontdekking dat al deze eilanden verschillende achtergronden<br />
hebben.<br />
Zo worstelt Curaçao nog steeds met haar slavenverleden. De oorzaak is dat Curaçao in<br />
het verleden gebruikt werd als verzamelplaats voor slaven. Vanaf hier werden de slaven<br />
getransporteerd naar andere plaatsen.<br />
Nu nog hebben veel Curaçaose mensen moeite om dienstbaar te zijn, omdat dit<br />
gekoppeld wordt aan slavernij. Je ziet veel blanken in restaurantjes en hotels. Jammer,<br />
zij missen de warmte en de rondheid die Curaçaose mensen hebben als ze dienstbaar<br />
durven zijn.<br />
In Aruba kennen zij het begrip slaaf nauwelijks en dat is voelbaar. Arubanen zijn trotser,<br />
hebben meer gevoel voor eigenwaarde.<br />
Het is een groot geschenk dat ik de boodschap wilde horen en mezelf liet stromen op de<br />
stroom. Daardoor heb ik de mogelijkheid gecreëerd om mijn horizon te verbreden en heb<br />
ik vele broeders en zusters gekregen hier in het prachtige Caribische gebied. Ik heb zoveel<br />
mogen leren, zoveel mogen delen en ik voel me thuis.<br />
In deze jaren heeft Reiki een enorme verspreiding gekregen. Er komt een tijd dat mijn<br />
werk hier voorbij is. De verbinding met mijn broeders en zusters in de Cariben zal altijd<br />
blijven…<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 128/167 Weg naar het Licht
MEXICO (DECEMBER)<br />
Na een ongelofelijke reis van meer dan vijftien uur komen we aan in het noorden van<br />
Mexico, waar ik op uitnodiging van een oude vriendin een Reikiklas zal geven. Ik houd een<br />
enthousiaste lezing voor een groep prachtige mensen. Er komt een klein klasje uit voort,<br />
Reiki is nog een onbekend begrip in Mexico en de angst voor Bruha is sterk aanwezig.<br />
We logeren in een immens huis wat de afmetingen van een kasteel in zich draagt. Het is<br />
winter en koud en kil na Curaçao. Hoewel mijn vriendin geschreven heeft dat ze nu aan<br />
Reiki toe is, zit ze barstensvol weerstanden. Die weerstanden hebben uiteraard gevolgen<br />
voor de groepsgrootte. Tijdens de workshop verdwijnen haar weerstanden en komt de<br />
warmte van vroegere tijden weer om de hoek kijken.<br />
Het is een nieuwe ervaring, een cursus in het Engels, met een vertaling in het Spaans. De<br />
weekeinden zijn hier heilig voor het gezin, dus de cursus vindt plaats op vier avonden en<br />
de tijd van drie uur moet ik ook terug brengen naar tweeëneenhalf. Het maakt niet uit,<br />
Reiki werkt zoals altijd en na afloop voelt iedereen zich verbonden met elkaar.<br />
Onze reis gaat verder met de trein naar een van de grootste steden ter wereld: Mexico-city.<br />
De stad is cultureel gezien zeker de moeite waard en gelukkig valt de smog reuze mee. In<br />
het culturele museum maken we voor het eerst kennis met de oude indianenculturen. Wij<br />
zijn echter het meest geïnteresseerd in Mayaland.<br />
Via Cholula en een spannende treinrit naar Oaxaca gaan we steeds zuidelijker en komen in<br />
San Cristobal terecht. Daar beginnen we ons thuis te voelen en vieren we Kerst in de<br />
bittere koude, waar we niet op gekleed zijn. We bezoeken een aantal zeer fascinerende<br />
indianenplaatsjes.<br />
Het doet me genoegen om in Chamula te zien dat de indianen er in geslaagd zijn ondanks<br />
het katholicisme, hun eigen identiteit te bewaren. Het kerkje is sober en elke indiaan<br />
maakt zijn eigen dienst en altaar kompleet met eigen kaarsen en wierook, zomaar lekker<br />
op de grond. Zij zien Christus als de zon en in die symboliek is het voor hen niet moeilijk<br />
hem een juiste plaats tussen hun eigen goden te geven.<br />
Meer noordelijker was ik meerdere malen geschokt dat bovenop alle prachtige piramides<br />
kerken werden gebouwd om het kwade te bezweren. We hebben een plaats bezocht waar<br />
maar liefst driehonderd vijfenzestig kerken waren, de ene zo nodig nog meer opgesmukt<br />
dan de andere.<br />
Wat hebben we er weinig van begrepen. Christus zelf was wel de laatste die deze kerken<br />
heeft gewild!<br />
We komen in het land der Maya's en bezoeken de zeer indrukwekkende monumenten van<br />
Palenque, Uxmall en Chitzen Itza. Hoewel deze plaatsen behoorlijk toeristisch zijn, is de<br />
oppervlakte vrij groot en in tegenstelling met Egypte wordt de commercie buiten de<br />
poorten gehouden. Energetisch zijn er vele sterke plekken, waar je alleen maar hoeft te<br />
zitten om jezelf te verbinden met deze oeroude beschaving. Voor mij ligt er een duidelijke<br />
relatie met Egypte. Hoewel hier de tempels boven op de piramides te vinden zijn, vindt je<br />
relatief weinig graven in de piramides. Meestal vind je deze buiten, op het tempelplein.<br />
We hebben gelukkig alle tijd aan onszelf, want een dag per monument is voor ons te kort.<br />
Een van de meest intense ervaringen in Mexico beleven we in ‘La Grotto del Maya’. Hij<br />
werd in negentienhonderd negenenvijftig gevonden en een groep Maya's vroegen in een<br />
ritueel hun goden toestemming om de grot te openen voor publiek. De grot was voorheen<br />
alleen toegankelijk voor priesters in een hoge rangorde en is erg goed intact gebleven. De<br />
energie is fabelachtig en ik heb tijd nodig gehad om bij te komen van deze ervaring.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 129/167 Weg naar het Licht
Hoewel het zuiden van Mexico erg mooi is heb ik een ondefinieerbaar verlangen naar<br />
Guatemala. We besluiten dus een week eerder te gaan als we aanvankelijk gepland<br />
hadden.<br />
Loslaten in een stroomversnelling<br />
Tijdens mijn verblijf op de Antillen wist ik plotseling dat ik het aanvankelijk idee om<br />
daar een Reikiheelhuis te beginnen, los moest laten. Het paste immers niet in mijn<br />
plaatje! Mijn idee is eigenlijk altijd geweest dat ieder mens een lichtpuntje<br />
vertegenwoordigt op zijn of haar plek in de wereld en vandaar uitstraalt...<br />
Dit inzicht was het begin van een nieuw proces, want nauwelijks een week later, werd ik<br />
wakker met de zekerheid dat ik alles moest loslaten, letterlijk en figuurlijk, om dit keer<br />
samen met Giri op pelgrimstocht te gaan met als enige bagage onszelf en onze rugzak.<br />
Tot in het diepste van het diepste loslaten, dus ook alle plannen voor een eventuele<br />
toekomst. Me nog dieper verbinden met mijn goddelijke essentie om over een jaar of<br />
twee te kijken waar ik sta, waar we beiden staan en op welke manier ik dan uitvoering<br />
kan geven aan mijn Reikimeesterschap. Want mijn verbinding met Reiki ben ik in vrijheid<br />
aangegaan en daar ben ik voor gaan staan, in welke vorm in de toekomst weet ik<br />
niet, dat zal blijven groeien en ontwikkelen. Het betekent dienstbaarheid en<br />
beschikbaarheid. Niet als een last, integendeel inmiddels in volle vrijheid.<br />
Op dit moment zijn we bezig met de praktische uitvoering. Giri heeft zijn baan opgezegd<br />
- de auto's moeten de deur uit. Het huurhuis, mijn eerste veilige plek in dit leven met<br />
inhoud wordt van de hand gedaan.<br />
Het wordt een pelgrimstocht in verschillende etappes: twee keer per jaar zullen we in<br />
Nederland zijn om een paar workshops te geven en het contact met jullie en mijn prachtige<br />
zoons lijfelijk te ervaren. Verder zullen we kijken wat we tegenkomen op ons pad.<br />
Na thuiskomst van de Antillen ging ik versneld door een aantal angsten om mijn laatste<br />
‘zekerheden’ op te geven. De angsten zijn verdwenen en het maakt niet uit of we<br />
werkelijk gaan, het proces heeft zijn werk reeds gedaan. Ik voel me rustig, ik voel me<br />
veilig, ik voel me tevreden met wat ik heb. Wat morgen brengen zal, ik weet het niet,<br />
maar mijn vertrouwen daarin is vol-ledig.<br />
Giri en ik hebben een relatie van zeven jaar. Op dit moment kan ik zeggen dat we een<br />
huwelijk zijn aangegaan. Niet in de uiterlijke vorm maar op een ander niveau. Nu zijn<br />
we man en vrouw. Nu voel ik dat de gelijkwaardigheid er is waar ik naar verlangd heb.<br />
Door mezelf niet kleiner te maken dan ik ben om hem groter te doen lijken, door de<br />
confrontaties niet uit de weg te gaan en letterlijk en figuurlijk mijn eigen pad te volgen,<br />
heeft hij de ruimte gekregen en genomen voor zijn proces en is hij volledig naast me<br />
gaan staan. En dankzij zijn ondersteuning kan ik doen wat ik doe!<br />
En zo zijn we verbonden in alle vrijheid, als dat geen overgave is...<br />
Onafhankelijkheid<br />
Ook voor jullie wordt dit een weg naar onafhankelijkheid. Volledig gaan vertrouwen op<br />
je eigen kracht en weten dat het zaad in jezelf gezaaid is en dat jij het water mag geven<br />
om het te laten groeien. En als ik om me heen kijk dan doen jullie dat fantastisch!<br />
Schitterend om te zien hoe stevig het fundament is wat we in deze jaren hebben neerge-<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 130/167 Weg naar het Licht
legd! Hoe mooi we allemaal geworden zijn en steeds opnieuw als ik jullie zie stralen jullie<br />
meer en meer ...<br />
Ja we moeten het allemaal zelf doen. De tijd van kerken en instituten is voorbij. Ieder<br />
van ons zal de verbinding met het goddelijke een plaats moeten geven op zijn of haar<br />
plek in de wereld. Maar als je de verbondenheid kunt voelen die er altijd is met het licht<br />
in jezelf, dan voelt het niet eenzaam, dan voelt het als een uitdaging en zul je altijd<br />
kunnen putten uit jouw innerlijke lichtbron, dat punt van licht wat in ieder van ons<br />
aanwezig is en wat we God of ... Reiki noemen. Want voor mij is dat één en dezelfde.<br />
We leven in een tijd waarin van ons allen een stuk dienstbaarheid wordt gevraagd, een<br />
stuk beschikbaarheid om dat te doen wat er van ons gevraagd wordt. Velen zijn zich dat<br />
al bewust. We gaan een tijd tegemoet van grote veranderingen - een tijd van evolutie en<br />
transformatie. Oude vormen loslaten en overgaan naar het nieuwe. Is het niet<br />
fantastisch dat wij in deze tijd leven en ieder voor zich daar ons steentje aan bij mogen<br />
dragen? En ieders steentje is even belangrijk. Als de essentie maar liefde is.<br />
Ik hou van jullie allemaal. Ieder van jullie weerspiegelt voor mij een vonkje God. Ik ben<br />
jij en jij bent ik, ofwel ‘Ik Ben Dat’.<br />
Er is een enorme dankbaarheid in mij voor al mijn verworvenheden vanaf het moment<br />
dat ik los durfde te laten. Vele geschenken kwamen er vanaf die tijd op mijn pad. Ik<br />
hoefde alleen maar te ‘zijn’ en te stromen en alles was daar op de juiste tijd en de juiste<br />
plaats. En met dat grenzeloze vertrouwen ga ik op pad. Want elke ervaring zal<br />
waardevol zijn en alles zal er zijn op het juiste moment.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 131/167 Weg naar het Licht
GUATEMALA (VANAF 8 JANUARI TOT MAART)<br />
Vanaf het moment dat we de grens passeren, voelen we ons beiden helemaal thuis. De<br />
orde ‘transformeert’ in wanorde en we worden weer hutje-mutje opgestapeld in de bus.<br />
Een zeer vertrouwd gevoel voor ons! We maken een behoorlijke rit door het prachtige<br />
berglandschap naar Huehuetenango, wat er uitziet als een georganiseerde puinhoop. De<br />
vrouwen dragen hun lasten op hun hoofd en de mannen op hun rug. Het herinnert me aan<br />
Nepal. Ook zijn de mensen even klein en even vriendelijk als in Nepal. We komen alweer<br />
een eerste guerrilla tegen en er is meer controle op de weg. De buschauffeurs<br />
waarschuwen elkaar en van angst zoals in Israël is hier niets te merken. Opnieuw zijn we<br />
in een land met enorme interne problemen.<br />
We reizen zo snel mogelijk naar Antigua, want daar kun je Spaanse les volgen en ik heb<br />
het gevoel dat dit belangrijk is. Met alleen Engels kun je hier niet uit de voeten.<br />
Antigua is de oude hoofdstad van Guatemala, een lief stadje vol oude ruines na de laatste<br />
aardbeving. Het ligt temidden van verschillende vulkanen op vijftienhonderd meter<br />
hoogte. 's Morgens en ’s avonds kun je best een trui gebruiken maar overdag is het heerlijk<br />
weer. We voelen ons hier snel thuis.<br />
Er volgt een periode van Spaans leren en in verschillende families leven, wat niet altijd<br />
aangenaam is. We wisselen deze periodes af met het verkennen van Guatemala. Zo<br />
brengen we een week door aan het meer van Atlitlan, in de kleine plaatsjes rondom dit<br />
meer en in Chichicastenango. De vriendelijkheid van de indianen is indrukwekkend: het is<br />
geen opgelegde vriendelijkheid, het komt diep vanbinnen uit. De eerste weken worstel ik<br />
een beetje met het tegenstrijdige gevoel. Ik weet dat er zo'n dertigduizend indianen zijn<br />
vermoord en dat dit moorden nog steeds gebeurt. Toch is het nauwelijks merkbaar. Een<br />
gesprek met een prachtige vrouw van de Unesco geeft mij een stuk inzicht. Ik begrijp nu<br />
ook beter de angst van de Mestiesen. Het praten over deze situatie is voor hen niet veilig,<br />
zij riskeren daarmee hun leven. Juist in deze tijd keren honderdenvijftig gevluchte<br />
indianenfamilies vanuit Mexico terug naar Guatemala. De regering sluit alle<br />
toegangswegen af, zodat zij niet met bussen kunnen komen. Het stuk toegewezen grond is<br />
veel te klein om deze vierduizend mensen te herbergen. De familie waar we de eerste week<br />
in huis zijn, zit voortdurend voor de televisie gekluisterd, maar voor deze berichtgeving<br />
zijn ze niet geïnteresseerd!<br />
Voor indianen is het van het allerhoogste belang om op de grond van hun voorvaderen te<br />
kunnen leven en sterven. Zij geloven dat anders hun ziel niet kan reïncarneren en voor<br />
eeuwig zal zwerven. Vanaf het moment dat Rigoberta Menchu de Nobelprijs voor de vrede<br />
kreeg heeft de situatie in Guatemala wereldwijd veel meer aandacht gekregen. En dat is op<br />
zich een goed gebeuren. Schokkend is het om te ervaren dat deze situatie ontstaan is door<br />
interventie van Noord-Amerika. En misschien nog wel triester dat geen enkele Amerikaan<br />
die dit land bezoekt hier weet van heeft: de enige informatie die zij hebben over<br />
Guatemala is dat het een prachtig land is, maar dat de militairen ‘wat vervelend zijn’.<br />
Wij zijn de eerste tijd wat voorzichtig, maar ook dat verdwijnt snel en we trekken rustig<br />
alleen de bergen in, in de overtuiging dat we alleen goede dingen naar ons toe zullen<br />
trekken. En dat werkt zoals altijd uitzonderlijk goed. Het is fascinerend de wereld van<br />
kleur te ontdekken in al de verschillende indianendorpjes.<br />
Doordat we wat Spaans praten hebben we gemakkelijker contact met onze Maya broeders<br />
en zusters, hoewel ook zij weinig Spaans praten. Een enorm probleem onderling is de<br />
diversiteit aan talen, er zijn maar liefst tweeëntwintig verschillende indianentalen hier.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 132/167 Weg naar het Licht
Ja de Maya's zijn een volk die mij tot diep in mijn ziel raken. Het lijkt of ze hun eeuwen<br />
oude beschaving in zichzelf hebben gehandhaafd. De mensenoffers zijn uit de tijd. Een<br />
ritueel waar ik in eerste instantie door geschokt was, dit had ik niet verwacht bij deze<br />
vreedzame indianen. Nu kan ik het beter plaatsen in de tijd en in de ruimte.<br />
Het moet een eer geweest zijn om geofferd te worden voor de Goden in de wetenschap dat<br />
je daarmee naar hogere en betere sferen ging. De Maya's geloven in het leven als een<br />
voortdurende cyclus en in die zin krijgt deze handeling een andere dimensie.<br />
De Spanjaarden noemden zichzelf beschaafd tegenover dit barbaarse volk en namen niet<br />
alleen het recht in handen om hen in naam van de katholieke kerk te ‘bevrijden’, zij<br />
begonnen tevens op beestachtige wijze de bevolking uit te roeien. Maar de indianen zijn<br />
een taai ras. Dat het proces van uitroeiing gewoon doorgaat, wat enerzijds te maken heeft<br />
met de strijd om het land wat de indianen is afgenomen, heeft mijns inziens te maken met<br />
het feit dat de indianen nog steeds zeventig procent van de gemeenschap uitmaken en dat<br />
dit feit heel bedreigend is!<br />
De Maya's zijn een volk waar ik alleen maar respect voor kan voelen. Ondanks het<br />
gruwelijke leed, stralen zij dat niet uit in hun energie. Integendeel, zij leven vanuit het hart<br />
en hebben een gezond gevoel voor eigenwaarde en zelfrespect.<br />
En de feiten liegen er niet om. De afschuwelijke manieren waarop deze mensen gemarteld<br />
en vermoord werden en nog, laten je haren ten berge rijzen. Voor wie daar aan moge<br />
twijfelen, leze het boek van Rigoberta Menchu, wiens halve familie op beestachtige wijze<br />
werd uitgemoord.<br />
De Maya's leven met geheimen: het geheim van hun eigen totemdier, wat zelfs de<br />
kinderen niet te weten komen, maar ook het geheim van al hun leed. Tegelijkertijd hangt<br />
het leed niet om hun heen, zoals bij mensen die dat diep hebben weggestopt.<br />
Verder hebben zij een diep respect voor alles wat leeft. Zij zullen nooit doden om te doden<br />
en nooit voedsel verspillen. Hun godsverering is intens en zij aanbidden de zon, als de<br />
mannelijke kracht ofwel het God de Vader principe, de Aarde en de Maan als de<br />
vrouwelijke kracht ofwel het God de Moeder principe. De ster is het kind en de verbinding<br />
tussen het mannelijke en het vrouwelijke.<br />
Ik moet zeggen dat ik me daar zeer in kan vinden. Het zijn prachtige symbolen voor een<br />
kracht die niet in beelden te vangen is.<br />
Hoewel ik allang wist dat vrijheid te maken heeft met een innerlijke staat van zijn, heb ik<br />
dat nergens zo sterk ervaren als hier. Al werken de indianen als slaven op de<br />
koffieplantages, zij zijn geen slaven, ze zijn innerlijk vrij. Al worden hun dorpen bewaakt<br />
en onder controle gehouden door het leger, je vraagt je af wie de gevangene is: die soldaat<br />
in zijn gebarricadeerde hokje of de indiaan. De laatste zeker niet.<br />
In Chichicastenango vinden de oeroude indianenrituelen plaats in de achterzijde van de<br />
kerk, terwijl de priester aan de voorzijde zijn mis opdraagt. De energie voelt bijzonder.<br />
Jammer dat er zo weinig toeristen zijn die het respect kunnen opbrengen om bijvoorbeeld<br />
niet op de trappen te gaan zitten, terwijl de priesters bezig zijn met hun ceremonies.<br />
In Antigua zijn veel culturele activiteiten en we genieten van marimbaspelers en indianenstraatbandjes.<br />
Ons Spaans gaat steeds beter en we maken vrienden, vooral onder de<br />
indianen. We krijgen een uitnodiging om mee naar het ziekenhuis te gaan. Dat voelt zo<br />
goed dat we ons opgeven om als vrijwilliger bij de meervoudig gehandicapte kinderen te<br />
werken.<br />
Vanaf dat moment wisselen we school en werk af. Het eerste is vermoeiend, het tweede<br />
energiegevend!<br />
Veel kinderen zijn niet veel meer dan levende plantjes en liggen veelal in hun bedjes, maar<br />
op de binnenplaats worden de mobiele kinderen verzameld. Het is een wonderlijk<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 133/167 Weg naar het Licht
gebeuren hoe snel ze in de gaten hebben dat wij er zijn. Eigenlijk hoeven we alleen maar te<br />
zitten en komt de rest wel naar ons toe. Rollend of kruipend of schuifelend. Handen te<br />
kort voor ons!<br />
Mijn beste vriendje wordt Christine. Ze heeft last van epileptische aanvallen en een<br />
kreupel voetje, maar verder is ze prima in orde. Ze is een bijzonder kind die het vermogen<br />
heeft om slapende dingen in mensen wakker te maken door haar ongelooflijke<br />
opmerkingsgave en gevoel voor schoonheid. Ze ziet en hoort alles en maakt je daar meteen<br />
op attent: ‘Mira’ (kijk..) zegt ze, pakt je bij de hand en wijst op haar nieuwe ontdekking:<br />
een vlieg, een vogel, een kind wat huilt, een muziekje uit de radio die meters ver weg staat,<br />
de telefoon. Niets ontgaat haar en steeds is er die verwondering. De eerste dagen krijgt ze<br />
nog af en toe een woedeaanval, krabt ze mijn keel open en mikt ze verbazend goed de<br />
nodige attributen tegen mijn hoofd om daarna weer de beste maatjes te zijn. Maar al snel<br />
zijn die aanvallen voorbij en weet ze al dat ik er ben voor ik haar gesignaleerd heb. En dan<br />
loopt ze ‘hard’ weg op haar kreupele pootje en moet ik haar pakken.<br />
Zowel Giri als ik bereiken leuke resultaten met een paar ‘moeilijke’ kinderen. Het is een<br />
kwestie van vertrouwen winnen. Een mooie jongen die zich afgesloten heeft van de<br />
buitenwereld en de hele dag vastgebonden zit in de rolstoel omdat hij zo agressief is,<br />
bevrijd ik uit zijn opgeslotenheid. Urenlang zit ik met hem in een stil hoekje en laat hem<br />
volstromen met Reiki. Hij kruipt helemaal in me, geen spoor van agressie!<br />
Een prachtige manier om verdriet uit te werken is het zingen van de A- klank. Wanneer de<br />
kinderen huilen is het een kwestie van de juiste vibratie daarbij zoeken en de A- klank te<br />
gaan zingen en voor je het weet hebben ze hun verdriet verwerkt! Een meisje wat nooit<br />
sprak kroop na een paar dagen bij mij op schoot, deed haar mond open en liet een zachte<br />
maar duidelijke A- klank horen...<br />
Kinderen, wat een geschenk voor de mensheid, wat een cadeau voor ons, voor mij. Het<br />
zijn prachtige zieltjes, stuk voor stuk.<br />
De jongen die ons de rondleiding gaf in het ziekenhuis mag ik inwijden in Reiki. Hij is<br />
analfabeet, maar ik hoef hem niet uit te leggen wat Reiki is! Het komt voor hem precies op<br />
de juiste tijd, hij heeft een diep stuk uit te werken in zijn leven. Ik heb hem gevraagd een<br />
liefdevol oogje te houden op deze kinderen.<br />
We zwerven weer een aantal weken door Guatemala, ook in streken waar weinig toeristen<br />
komen. Sommige plaatsen voelen zo bloederig dat ik zo snel mogelijk weg zou willen<br />
vluchten. In sommige kerkjes branden we kaarsen voor onze vermoorde broeders en<br />
zusters. Maar we komen ook op heerlijke plaatsen en ontmoeten prachtige mensen. Met<br />
z'n vijven op een bankje voor twee in de bus is heel gewoon. En voor ik het weet zitten er<br />
kinderen op mijn schoot, die zich vol overgave aan me toevertrouwen, waardoor<br />
onmiddellijk mijn oermoederinstincten bovenkomen.<br />
Ja de indianen zijn zeer opmerkelijk. Het gebeurd dat ik praktisch achter in de bus zit, een<br />
indiaanse stapt in, komt rechtstreeks naar me toe, begint me aan te raken en vertelt me<br />
hoe blij ze is me te ontmoeten en hoe bijzonder mijn ogen zijn!<br />
Wat opmerkelijk is dat deze mensen, ondanks hun armoede niet bedelen. Ze willen graag<br />
wat verkopen, maar een ‘nee’ wordt ook geaccepteerd. Ze hebben een natuurlijke<br />
beschaving en trots die opmerkelijk is en zijn alles behalve opdringerig, behalve in een<br />
paar toeristische plekken, maar daar blijven wij toch nooit hangen!<br />
We komen ook in het Caribische gebied en zitten ineens weer tussen de negerbevolking.<br />
En hoewel ik me op de Antillen uitstekend thuis voel, voelt het hier als een schokeffect. De<br />
stilte en de rust die de indianen bij zich dragen en die helemaal in mijn lijf is neergezet,<br />
wordt wreed verstoord. We besluiten, ondanks de schoonheid van het gebied, zo snel<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 134/167 Weg naar het Licht
mogelijk te vertrekken en ervaren het als een opluchting om op de Rio Dulce de indianen<br />
weer tegen te komen.<br />
Na een aantal omzwervingen zijn we op weg naar Tikal, de oude Maya stad in Guatemala.<br />
We overnachting op een plaats waar de Amerikaanse eigenaar kort geleden door het leger<br />
werd vermoord vanwege het feit dat hij ‘hulp verleende aan de guerrilla’s’. Voor het eerst<br />
kwam er een proces opgang tegen het leger. Maar twee dagen voor het proces en voor onze<br />
komst werd de advocaat eveneens vermoord. Spanning dus bij de mensen en.....<br />
tegelijkertijd een hele vredige plek om even bij te komen.<br />
We ontmoeten een Amerikaanse met het uiterlijk van een oude indiaanse. Ze heeft een<br />
helingcentrum in Costa Rica en wil haar wortels terugvinden in Tikal. Dat staat op de<br />
tocht, ze is ernstig ziek en zoekt ten einde raad alle hulp die ze maar kan krijgen. Wij<br />
komen dus weer op het juiste moment en ik start onmiddellijk met het geven van een<br />
aantal Reikibehandelingen. Ze knapt opmerkelijk snel op en een week later wijd ik haar in<br />
in Tikal. Een bijzondere ervaring tussen al deze oeroude energieën. De vierde initiatie<br />
vindt plaats bij volle maan op het tempelplein, maar de maan laat zich aanvankelijk niet<br />
zien. Dan, als we het park verlaten, breekt de lucht helemaal open en vertoont de maan<br />
zich in al haar glorie...<br />
Tikal<br />
Ja dat is het, een bijzondere ervaring voor ons, Tikal. We blijven zes dagen in het oerwoud,<br />
aan de voet van dit indrukwekkende monument. 's Morgens om vijf uur zijn we al in het<br />
park en in de namiddag zijn we er weer te vinden tot sluitingstijd.<br />
We ontdekken de oude energieën, vinden de speciale plekjes, koesteren ons in de energie<br />
en versterken en herbeleven onze oude indianenwortels. Tegelijkertijd genieten we volop<br />
van de schoonheid van het oerwoud met al haar natuurlijke bewoners.<br />
Het is afkicken als we weer de bewoonde wereld ingaan. Dit keer nemen we het vliegtuig<br />
naar Guatemala city. Het is een enorm kontrast. Een stad van ruim vier miljoen inwoners,<br />
bijna de helft van Guatemala, maar energetisch een onplezierige plek, die we indien<br />
mogelijk vermijden.<br />
Onze laatste dagen in dit prachtige land breken aan en we sluiten onze school af. Na onze<br />
terugkomst uit Tikal gebeuren er wonderlijke dingen op school. Op een vraag wat voor<br />
werk ik doe praat ik plotseling een uur in het Spaans over Reiki. Het meest wonderlijke is<br />
het zieke zoontje van mij lerares. Hoewel al lange tijd ziek, is hij daags nadien beter…<br />
Ik hou een afsluitende toespraak in het Spaans en steek mijn nek uit door over de situatie<br />
van de indianen te praten. Het geeft stof tot nadenken...<br />
Pijnlijk is ons afscheid van de kinderen. Het is net of de kinderen voelen dat we weggaan<br />
en er gebeuren allerlei ongelukjes. Christine krijgt een vreselijke aanval waarin ze niet mij,<br />
maar zichzelf probeert te beschadigen. Het enige wat ik op dat moment kan doen is zorgen<br />
dat het niet te erg wordt. Na tien minuten is het over en kruipt ze op mijn schoot of er<br />
niets gebeurd is.<br />
Ik kijk niet meer achterom als we de poort uitlopen. We nemen uitgebreid de tijd om<br />
afscheid te nemen van de oudjes op de afdeling. Zoveel schoonheid, zoveel nabijheid en<br />
eenvoud.<br />
We doen wat inkopen voor onze vrienden thuis. Dat kopen wordt meer als we<br />
aanvankelijk van plan waren. Vanuit wederzijds respect werd het onderhandelen tot een<br />
speciale ervaring. Plots zie ik de ceremoniële huïpil, dezelfde als in Chichicastenango.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 135/167 Weg naar het Licht
Daar was hij onbetaalbaar, nu wordt hij mijn eigendom. Ik beloof dat ik dit bijzondere<br />
kledingstuk met respect zal dragen.<br />
We bedanken onze vrienden in het restaurantje, zij waren als broeders en zusters voor<br />
ons...<br />
Afscheid nemen van school, waar we buitenbeentjes waren maar toch gewaardeerd<br />
werden en schitterende ervaringen hebben meegemaakt. Afscheid nemen van ons<br />
eenpersoons gezinnetje, waar het minder proper was dan in ons eerste gastgezin, daar<br />
stond echter een stuk meer warmte tegenover.<br />
En dan zitten we in de sharetaxi op weg naar het vliegveld en spreken we voor we het<br />
weten Engels, de chauffeur heeft een aantal jaren in Amerika gewerkt. We vliegen via<br />
Costa Rica, Columbia en Venezuela. Overal maken we een tussenstop en energetisch<br />
raken we steeds verder van huis. Caracas is een allesbehalve aantrekkelijke stad, maar we<br />
moeten daar overnachten voor we de volgende dag door kunnen vliegen naar Curaçao.<br />
Vrijheid<br />
Reiki kent geen regels, geen dogma's. Het pad van Reiki biedt ruimte en vrijheid. Hoe<br />
werkt dat in de praktijk?<br />
Als mensen naar mijn lezingen komen vragen ze regelmatig waar ze zich aan moeten<br />
houden als ze het pad van Reiki willen bewandelen. Mijn antwoord op deze vraag is<br />
steevast: ‘Je hoeft niets. Jij bepaalt wat goed voor je is, dat kan geen enkel mens voor jou<br />
bepalen.’ Ik zie ze opgelucht ademhalen en denken: dat is lekker makkelijk!<br />
Nou geloof me, dat is het niet! Hoeveel makkelijker is het om binnen een strakke<br />
structuur te leven, die je precies vertelt wat je te doen en te laten hebt. Je weet waar je<br />
jezelf aan te houden hebt en kunt lekker beschuldigend naar anderen wijzen als zij dat<br />
niet doen.<br />
De afgelopen periode is me duidelijk geworden dat deze vrijheid het grootste geschenk<br />
van Reiki is en tegelijkertijd de moeilijkste opgave. Regels geven houvast, regels bieden<br />
veiligheid en zekerheid, iets waar wij als mensen enorme behoefte aan hebben. Maar het<br />
is een schijnzekerheid, een schijnveiligheid. Naarmate we groeien naar meer bewustzijn<br />
komen we tot het besef dat wijzelf volledig verantwoordelijk zijn voor onze daden en ons<br />
handelen.<br />
Dat is het leerproces wat het leven ons biedt. Een weg naar individuele vrijheid. Een<br />
enorme boeiende opgave. Alles behalve gemakkelijk!<br />
Het betekent dat ik me meer dan ooit ben gaan realiseren dat ik verantwoordelijk ben<br />
voor mijn daden. Dat ik elke keer opnieuw bij elke vraag naar binnen moet gaan om<br />
naar eer en geweten te beslissen hoe ik in elke specifieke situatie handelen moet. Ik kan<br />
me niet verschuilen achter de daden van anderen, want ik ben volkomen<br />
verantwoordelijk voor mijn eigen daden.<br />
Wat ik zaai zal ik oogsten. De kracht van Reiki laat niet met zich spotten. Ik word<br />
regelmatig heftig door elkaar geschud, op mezelf teruggeworpen, om in alle<br />
eenzaamheid een juiste beslissing te kunnen nemen, in elke situatie en op elke vraag.<br />
Het maakt me elke keer sterker en na afloop van iedere stap voel ik me dankbaar en<br />
opgelucht!<br />
Hoe zou ik mezelf ooit kunnen verdiepen zonder tegenwind? Hoe zou ik dan leren waar<br />
ik sta?<br />
Ik heb geleerd dat ‘houden van’ betekent nee te durven zeggen. Dat geeft ruimte om<br />
volledig ‘ja’ te zeggen, wanneer ik ‘ja’ bedoel.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 136/167 Weg naar het Licht
Velen schijnen te geloven dat verlichting te maken heeft met een zo snel mogelijk door de<br />
verschillende graden van Reiki gaan. Niets is minder waar!<br />
Ook Reiki is een pad van geleidelijke groei.<br />
Reiki een gemakkelijke weg? Vergeet het maar! Maar het is een schitterend pad, een<br />
intens leerproces van groei en bewustwording.<br />
Het is een weg naar ware bevrijding. Bevrijding van al je ballast, alle regels, alle<br />
structuren waar we onszelf in geperst hebben uit angst. Daar waar liefde de angst<br />
verdrijft, zal er vreugde zij, om in alle vrijheid jezelf te verbinden met je ware essentie, je<br />
zuivere goddelijke kern, een verbinding die ver voorbij gaat aan tijd en ruimte: Dat is<br />
overgave, overgave aan jouw Bron.<br />
Meesters, je komt ze overal tegen: op straat, in de supermarkt, in de stad.<br />
Je herkent ze aan hun eenvoud, hun uitstraling, hun totale ‘mens’ zijn.<br />
‘Vrijheid is waar moeten en mogen elkaar ontmoeten’<br />
Vrijheid is het hoogste goed waaruit alles voortkomt. Het is een totaal zijn, een<br />
wegvallen van pro en kontra's een kunnen reageren op het moment.<br />
Het is een volledig zijn waarin alles besloten ligt: pijn, vreugde, verdriet, liefde,<br />
enzovoort.<br />
Het is het kluizenaarschap, de heremiet, de monnik. Het dakloos zijn.<br />
Betekent het dat je pas vrij kunt zijn als je geen dak boven je hoofd hebt, geen relatie<br />
hebt, enzovoort? Nee, dat betekent het juist niet! Het betekent dat je rustig je dak boven je<br />
hoofd kunt hebben en daar van geniet, maar er niet aan gehecht bent. Dat je overal kunt<br />
‘zijn’ en je thuis kunt voelen op de plek waar je bent. Dat is vrijheid.<br />
Het betekent dat je rustig een relatie kunt hebben en daar ontzettend van kunt genieten,<br />
maar dat die relatie niet jouw geluk bepaald. Want dat zit in jezelf. Een ander kan dat<br />
niet voor je zijn.<br />
Het betekent dat je vol-ledig in het hier en nu kunt staan, te midden van de ervaringen en<br />
dat je weet dat alle ervaringen goed voor je zijn op dit moment. Er zijn geen goede en<br />
slechte ervaringen, er zijn alleen maar ervaringen.<br />
Vrijheid in gebondenheid<br />
Het accepteren van de gebondenheden die nu eenmaal horen bij het aardse, stoffelijke<br />
leven, het accepteren van je beperkingen, je ‘schaduw’, dat is vrijheid.<br />
Ik hoor je al zeggen: Ja maar zover ben ik nog lang niet en ook dat is een oordeel en<br />
houdt je af van werkelijke vrijheid.<br />
Pas als je je streven naar vrijheid, naar vervolmaking, naar wat dan ook opgeeft dan is<br />
het er.<br />
Want de totale vrijheid, de volmaaktheid ligt hier in dit moment in jou wezen.<br />
Hier en nu ben je volmaakt onvolmaakt, ben je helemaal perfect.<br />
Als je dit beseft, kun je stoppen met zoeken en beginnen met leven: Hier en Nu.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 137/167 Weg naar het Licht
CURAÇAO (EIND MAART - BEGIN MEI)<br />
Op Curaçao wacht er weer een engel die ons naar ons gastgezin brengt waar mijn ‘zusje’<br />
jarig is en met een ernstige longontsteking op bed ligt. Werk aan de winkel. Het voelt<br />
zoveel beter dan de vorige keer, er is van alles opgeruimd. We krijgen de beschikking over<br />
een eigen appartementje, wat een luxe!<br />
Er gebeuren diepe dingen, alsof de processen van de vorige keer de energiestroom<br />
opnieuw geopend heeft. Ik voel dat ik aan een afbouwfase begin. Reiki heeft een<br />
gigantische verspreiding gekregen, sinds ik hier bijna drie jaar geleden kwam. Ik zal met<br />
Pasen mijn allereerste meester inwijden en dat is natuurlijk een hele belevenis.<br />
In St. Maarten sluit ik nu af. St. Maarten zit in een proces van diepe materialisering. Er is<br />
nog weinig belangstelling voor Reiki.<br />
Op Aruba beleef ik een hoogtepunt, na het absolute dieptepunt van de vorige keer:<br />
mensen zijn duidelijker gaan staan en we vieren Reiki op een overweldigende manier.<br />
Overladen met cadeautjes keren we terug naar Curaçao. Allemaal om ‘mee te nemen in de<br />
rugzak’.<br />
Geloof me, dan zouden we toch een grotere rugzak moeten kopen! Hoe dan ook, hier heb<br />
ik leren ontvangen. Geven is zoveel eenvoudiger!<br />
Voor we het weten is deze periode weer om en vliegen we terug naar Nederland, drie<br />
weken eerder als aanvankelijk gepland in de hoop om even lekker uit te rusten! Nou<br />
vergeet het maar!<br />
Geven en nemen<br />
Ik houd van mezelf en respecteer mezelf. Vanuit respect voor mezelf treed ik anderen<br />
tegemoet. Dat betekent dat ik ophoud met betuttelen en niet langer onder het mom van<br />
liefde alles toe dek. Het betekent dat ik met een open hart mensen confronteer. Ik wijs jou<br />
niet af - ik hou je een spiegel voor: ga maar in je eigen kracht staan en neem zelf de<br />
verantwoordelijkheid voor je eigen leven. Jij bepaalt hoe jou leven eruit ziet. Ik kan jou<br />
niet genezen, jij kunt jezelf met behulp van Reiki genezen. Dat is de wet van de<br />
manifestatie.<br />
Voel je jezelf leeg vanbinnen? Prima! Kijk naar je leegte. Stap in je leegte en voel wat jij<br />
nodig hebt. Verwacht niet van mij dat ik jou leegte opvul. Ik kan dat tijdelijk voor je<br />
opvullen - maar al gauw zul je jouw leegte nog intenser ervaren.<br />
Hier op aarde is alles aanwezig in tegenstellingen:<br />
- licht en donker<br />
- zwart en wit<br />
- geven en nemen<br />
- enzovoort<br />
Er zijn gevers en nemers. De nemers leven bij de gratie van de gevers. Zij willen steeds<br />
vervuld worden en dat moet de ander voor ze doen: vader, moeder, leraar, vrouw, man<br />
en kind. Zij vegeteren op de energie van anderen en proberen zo hun eigen leegte te<br />
vullen. Als die ander hun niet gelukkig maakt, wordt de ‘nemer’ boos.<br />
Dan zijn er de gevers. Zij zijn steeds bezig met anderen, met het leven voor andere, het<br />
verzorgen van anderen. Indirect zijn ook zij bezig met het opvullen van hun eigen leegte<br />
maar dan vanuit actie en via een omweg: ‘Als ik goed voor jou zorg, dan heb je me nodig<br />
en voel ik me een waardevol mens.’<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 138/167 Weg naar het Licht
Als die ander niet dankbaar is dan wordt de ‘gever’ boos. Op zijn minst zou die ander<br />
toch dankbaar kunnen zijn. Je doet toch alles voor hem...<br />
Beiden houden het patroon in stand. Zolang de gever blijft geven, blijft hij betuttelen:<br />
jij bent zwak, jij kunt het niet zonder mij, jij hebt mij nodig. Je houdt dus de afhankelijkheid<br />
van die ander in stand. Je voelt jezelf beter dan die ander, je vertrouwt niet op<br />
de eigen kracht van die andeer.<br />
Zolang de ‘nemer’ blijft parasiteren houdt hij zijn eigen afhankelijkheid in stand en<br />
accepteert hij niet de verantwoordelijkheid voor zijn eigen leven.<br />
Dus een van de twee moet het patroon doorbreken - door eerlijk maar duidelijk zijn<br />
grenzen aan te geven.<br />
Grote leermeesters zoals Christus, Boeddha en ook Dr. Usuï, gingen confrontaties<br />
allerminst uit de weg. Zij toonden het licht aan iedereen, maar mensen moesten open zijn<br />
om dit geschenk te accepteren.<br />
Het licht is overal. Een meester kan je het licht tonen maar je zult zelf moeten kiezen of je<br />
in het licht wilt lopen. Een meester kan je nooit in meerdere mate het licht tonen als de<br />
mate waarin hij zelf het licht in zichzelf gestalte gegeven heeft.<br />
Lopen in het licht betekent dat je duidelijker je onvolmaaktheden onder ogen moet zien.<br />
Zolang je in het donker blijft, worden je onvolmaaktheden niet verlicht. Je hebt het licht<br />
nodig om je eigen duister te kunnen zien.<br />
Reiki is een liefdevolle, strenge en vooral rechtvaardige leermeester. Het menselijk<br />
symbool van dat meesterschap is je Reikimeester. Een goed leermeester zal nooit of te<br />
nimmer zijn leerlingen aan zich binden, hoe de leerlingen ook hun best doet om die<br />
afhankelijkheid te claimen.<br />
Een deel van het proces bestaat er uit dat een aantal Reikistudenten in een bepaald<br />
stadium van hun groei in eerste instantie graag hun Reikimeester op een voetstuk zetten,<br />
om in een later stadium hun verantwoordelijkheden bij die persoon neer te leggen.<br />
Het zijn deze mensen die uiteindelijk beginnen te schoppen tegen Reiki, tegen de<br />
Reikimeester.<br />
Het is deel van het proces en eens zul je leren dat het niet werkt en zul je bereid zijn om je<br />
eigen verantwoordelijkheid te nemen. Vanaf dat moment zul je ontdekken dat jouw<br />
Reikimeester ook maar een mens is en omdat je dan al een eind op weg bent om je eigen<br />
‘mens-zijn’ te accepteren, zul je daar niet meer zoveel moeite mee hebben. Integendeel, je<br />
zult het dan zelfs uitermate gaan waarderen.<br />
Ik neem volledig de verantwoordelijkheid voor mijn leermeesterschap en tegelijkertijd<br />
voor mijn leerling zijn. Want op de eerste plaats ben ik leerling en dankbaar voor alle<br />
lessen die dagelijks tot mij komen.<br />
Ik ben dankbaar dat ik een kanaal mag zijn tussen jou en het licht van Reiki, al is dat niet<br />
altijd een gemakkelijke opgave.<br />
Ik ben bereid je te ondersteunen, maar ik neem niet jouw last op mijn schouders. Dat<br />
deed ik vroeger en ik verwarde dat met liefde. Het was betutteling. Betutteling vanuit<br />
mijn eigen angst, mijn eigen onzekerheid en mijn eigen leegte.<br />
Reiki is een prachtig geschenk. Het opent je hart voor ware liefde - liefde zonder begeerte<br />
- liefde zonder verwachtingen - van waaruit je soms dingen zult moeten doen die voor je<br />
omgeving moeilijk te begrijpen zijn.<br />
Het zaadje in je hart is geplant. Je kunt wachten tot de realisatie komt, maar het zal niet<br />
gebeuren zolang jij niet actief het groeiproces in eigen hand wilt nemen door in alles wat<br />
je naar je toe krijgt een spiegel te willen zien van je binnenwereld, waar je óf door<br />
gekwetst kunt voelen óf dankbaar voor kunt zijn.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 139/167 Weg naar het Licht
NEDERLAND (8 MEI TOT 6 JULI)<br />
Uitgezwaaid door onze Curaçaose engelen vliegen we via Miami terug naar Nederland. We<br />
worden hartelijk ontvangen door mijn fantastische zoons. Het is ruim een jaar geleden is<br />
dat we Johnnij in Israël zagen maar het lijkt alsof het gisteren was. Met Patrick is het zeker<br />
niet anders. Door tot op de bodem te gaan in het loslatingproces, ervaar ik hoe intens en<br />
liefdevol onze verbinding wordt en hij is stil groeiende. Het is een gift om een dergelijke<br />
relatie te hebben met je kinderen. Door mijn bereidheid om los te laten, gaf ik hun<br />
eveneens de mogelijkheid om zichzelf te vinden. Elke keer zijn ze gegroeid. Johnnij heeft<br />
de komende dagen gepland om er samen met mij tussenuit te gaan en bij te kletsen. Een<br />
fantastisch idee. Uit eigen ervaring weet ik wat het is om op je eentje door de wereld te<br />
zwerven. Hij wil graag zijn ervaringen met mij delen en tegelijkertijd zijn onzekerheid over<br />
het hier en nu en de toekomst. Alles wordt relatief na een dergelijke ervaring. Alle dingen<br />
die je houvast hebben gegeven worden onder je voeten vandaan geslagen en het lijkt haast<br />
belachelijk wat mensen hier belangrijk vinden als je dagelijks mensen hebt zien ploeteren<br />
en sterven op de rand van het niets.<br />
We genieten en delen samen en dan ga ik terug naar het huis van broer Jan en zus<br />
Annemie, waar we zo liefdevol gehuisvest zijn.<br />
Mijn eerste taak is het inwijden van mijn eerste Nederlandse meester. Zij is een van mijn<br />
eerste Reikistudenten, ze heeft veel losgelaten en is verschrikkelijk mooi geworden.<br />
Eenvoud en zuiverheid zijn de woorden die bij haar passen. Zo vindt ook de inwijding<br />
plaats, ontdaan van alle opsmuk, in eenvoud en zuiverheid boven op haar Zen-zoldertje.<br />
Al duurt het nog drie weken voor de activiteiten starten, er is veel werk te doen. De stroom<br />
is een beetje aan het dichtslibben, die moet weer open. Dat is het minder prettige deel van<br />
het werk, maar minstens even belangrijk. Mensen verwachten duidelijkheid van mij en ik<br />
kan ze die geven. Dat heeft consequenties voor een aantal van mijn studenten. Maar het is<br />
belangrijk dat iedereen de verantwoordelijkheid durft te dragen voor de beslissingen die<br />
hij neemt.<br />
Dat geldt immers ook voor mijzelf. Elke beslissing die ik neem houdt automatisch<br />
consequenties in en al voel ik me geleid, ik weet toch dat ik dat niet met mijn ogen dicht<br />
kan doen. Er komen vele uitdagingen op mijn pad, maar ook vele verleidingen. ‘Nee’<br />
zeggen tegen verleidingen maakt me sterker en dat geldt voor ieder van ons.<br />
Hoe vaak moest ik ‘nee’ zeggen op een vraag om ingewijd te worden als meester. Ook al<br />
wist ik dat een dergelijke kandidaat door anderen ingewijd werd, ik wilde en kon de<br />
verantwoordelijkheid niet nemen. Het maakt niet uit wat anderen doen, het gaat erom dat<br />
ik voor mezelf naar eer en geweten omga met Reiki, en dat is al moeilijk genoeg!<br />
Het vraagt doelbewustheid om bepaalde dingen uit te zuiveren die zijn ontstaan tijdens<br />
mijn afwezigheid en de stroom weer open te maken. Het vraagt de bereidheid om alle<br />
boosheid die op mij geprojecteerd wordt te accepteren en toch mijn hart niet te sluiten<br />
voor hen die ik ga vragen de weg te gaan die zij gekozen hebben.<br />
Misschien komt er een tijd dat we elkaar in liefde weer ontmoeten, of niet, het maakt niet<br />
uit, het is allemaal een deel van het proces, of we dat nu fijn vinden of niet.<br />
En na die aanvankelijke confrontatie gaat de stroom weer open. Hoe fijn om iedereen<br />
opnieuw te ontmoeten en te zien hoe we allemaal gegroeid zijn en samen verder zullen<br />
groeien. Hoe heerlijk om weer een aantal nieuwkomers te verwelkomen. Elke Reikiklas<br />
opnieuw is een groot feest van vreugde, liefde en verbinding.<br />
De zomer is prachtig, ik geniet met volle teugen van het zijn in Nederland. Er is er een<br />
hoop werk te doen maar er is ook tijd om mensen te ‘ont-moeten’. Het fundament is<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 140/167 Weg naar het Licht
steviger geworden en het is fantastisch om te zien hoeveel mensen er mee willen dragen en<br />
dit doen vanuit hun dienstbaarheid aan het grote geheel.<br />
In India zouden we dat seva, karmayoga of service noemen: jouw deel wat je mag<br />
bijdragen aan het grote geheel. Het is het engelenkaartje ‘dienstbaarheid’ waar ik<br />
voorheen de kriebels van kreeg maar wat ik nu in liefde kan verwelkomen.<br />
De afscheidsavond is fantastisch, de energie is hoog en het optreden van onze ‘kabouter’<br />
een gebeuren waar velen met plezier aan terug zullen denken. We zijn gesterkt en<br />
opgeladen en kunnen er weer een poos tegen. De verbinding is intenser en je zou kunnen<br />
zeggen dat de energie verfijnder is geworden.<br />
Ik vier mijn verjaardag en dat is tevens mijn vierde verjaardag van mijn meesterschap in<br />
de laatste week van mijn verblijf. Op diezelfde dag krijgt Patrick zijn bul. Samen met zijn<br />
vader gaan we uit eten. Hoewel ik me open voel, laat ik me nog even verleiden om boos te<br />
worden. Vroeger bleef ik weken kwaad, nu lig ik na afloop in mijn bed, dankbaar en met<br />
een hart vol mededogen. Ik vergeef hem en mijzelf, stuur hem Reiki en laat mijn<br />
verwachtingen los.<br />
Want blijkbaar had ik bepaalde verwachtingen en dat is niet eerlijk. Hij mag zijn eigen<br />
leven leiden en ik het mijne, dus ik laat mijn verwachtingen in liefde los en maak mezelf<br />
weer vrij...<br />
De tijd is maar al te snel weer daar om te vertrekken. Patrick brengt ons naar het vliegveld,<br />
waar Johnnij en zijn vriendin al op ons wachten en na een dikke knuffel en een ‘tot<br />
strakjes’ gaan we opnieuw de lucht in...<br />
Opnieuw een hoop geleerd in een korte periode. Het belangrijkste is dat ik nu weet dat ik<br />
mijn aandacht niet mag laten verslappen en zeker niet moet denken: het komt wel morgen<br />
of later. Dingen die opgeruimd moeten worden moeten opgeruimd worden.<br />
Een ander aandachtspunt is dat ik drie en een halve maand non-stop in de running ben en<br />
dat dit ongetwijfeld in Australië zo door zal gaan. Ik voel dat ik een stukje ruimte en tijd<br />
voor mezelf zal moeten creëren om dit leven vol te kunnen houden.<br />
Er is een conflict tussen mijn geest en de stof. Mijn geest is helder, snel en onvermoeibaar.<br />
Maar de stof is helaas een stuk trager. Ik zal mijn voertuig de rust moeten gunnen en de<br />
tijd om zichzelf opnieuw op te laden, anders wordt het een conflictsituatie. Dit, weet ik, zal<br />
altijd een aandachtspunt voor me blijven. Wanneer je op de wereld bent gekomen met een<br />
lelijk eentje als voertuig, dan moet je niet de allures willen hebben van een Mercedes...<br />
Relaties en groei - het huwelijk en Reiki<br />
Als we verliefd worden dan is dat zo'n heerlijk gevoel met vlinders in je buik - slapeloze<br />
nachten - eindeloze energie en vitaliteit. Je wordt verliefd op die persoon die in wezen het<br />
ontbrekende deel in jou aanvult en jou de mogelijkheid geeft dit deel uiteindelijk in jezelf<br />
gestalte te geven.<br />
Na de roes van verliefdheid, een gevoelsemotie die met het tweede chakra te maken heeft<br />
en waarin je alles door een roze bril ziet, komt de realiteit en wordt je ook<br />
geconfronteerd met karaktereigenschappen van die persoon die je misschien niet altijd<br />
zo kunt waarderen.<br />
Maar goed, je besluit toch samen een duurzame relatie aan te gaan. Ik noem dat even<br />
voor het gemak ‘het huwelijk’ een term die ik wil gebruiken voor alle duurzame relaties.<br />
Je partner is dus meestal leersituatie nummer één in je leven. Hij is je spiegel waarin je<br />
kunt kijken en als je bereid bent om te kijken zul je aspecten in die ander zien die je<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 141/167 Weg naar het Licht
helemaal niet bevallen. Langzaam maar zeker leer je, als het goed is, dat dit aspecten in<br />
jezelf zijn die je niet accepteert. Het huwelijk: een schitterende leersituatie voor iedereen.<br />
Groeien gaat niet gepaard zonder pijn en ongetwijfeld kom je tijden tegen van crisis in<br />
je relatie. Hoe ga je daar mee om? Je hart is gegroeid, je verliefdheid is allang voorbij<br />
maar als het goed is dan ben je langzaam maar zeker op weg naar echte liefde -<br />
onvoorwaardelijk - waarin je die ander accepteert in zijn of haar totaliteit en de<br />
verantwoordelijkheid voor jou ongenoegen en onvrede bij je zelf zoekt.<br />
Dit is ideaal, maar zover zijn we meestal nog niet.<br />
Het komt vaker voor dat je op een bepaald moment de banden van het huwelijk als<br />
beklemmend en onvrij gaat ervaren en het gevoel hebt dat die ander jou beperkt in je<br />
ruimte.<br />
Dat is geen probleem: we leven in een tijd waarin alles moet kunnen en je hart is zo<br />
groot, er is ruimte voor velen. Dus besluit je alleen of saampjes dat het zogenaamde open<br />
huwelijk een gigantische verruiming is voor jullie allebei.<br />
En dat blijkt het ook een tijdje te zijn. Je bent weer verliefd, wat een heerlijk gevoel! En<br />
binnen dat gevoel is er ineens weer meer tolerantie naar je eigen partner. Dus leef je een<br />
poosje in een roes, totdat ook dit ophoudt te bestaan, want ongetwijfeld zal ook deze<br />
verliefdheid overgaan en ruimte maken voor de realiteit.<br />
En misschien heb je deze ervaring alleen maar nodig om tot de ontdekking te komen dat<br />
je eigenlijk heel bang bent: bang om alleen te zijn, bang om de leegte in jezelf te voelen,<br />
bang om de confrontatie met jezelf aan te gaan.<br />
De volgende fase zou dan kunnen zijn dat je kiest voor die ene relatie en bereidt bent<br />
samen de diepte in te gaan, samen te groeien en maximaal uit je relatie te halen wat erin<br />
zit.<br />
Proficiat! Je hebt inmiddels heel wat angsten achter je gelaten en je begint te ontdekken<br />
wat verbinding is, wat liefde is en bovenal: wat vrijheid is!<br />
Meerdere relaties hebben is een vlucht uit de realiteit, een soort van levensverzekering<br />
voor jezelf dat als het ene ophoudt het andere er nog voor je zal zijn - je kunt jezelf lang<br />
slapende houden, maar als je werkelijk een zoeker bent dan zal je jezelf een keertje<br />
wakker schudden. Want uiteindelijk wil je meer - je bent hier niet gekomen om alleen je<br />
eigen genoegens te vervullen - je bent hier gekomen om jouw lessen te leren, je ziel te<br />
transformeren en jouw totaliteit naar een hogere bewustzijnvorm te evolueren.<br />
Het kan zijn dat de functie van je huwelijk voorbij is, je hebt samen je lessen geleerd en je<br />
leerpad moet op een andere manier doorgaan vinden. Uiteindelijk is dat je heilige plicht.<br />
Je zult dan je huwelijk beëindigen zoals je het begonnen bent: in liefde en wederzijds<br />
respect. Je zult geen barrières opwerpen tussen je ex-partner en je kinderen. Je bent<br />
bereid samen de verantwoordelijkheid voor de kinderen te dragen. Als jouw partner dat<br />
nog niet aankan dan zul je hem dat niet blijven verwijten. Dat kun je misschien even<br />
doen, maar al snel zul je jezelf herinneren wat voor fantastische leerschool je samen<br />
gehad hebt. Je zult jezelf en hem/haar vergeven en dankbaar zijn, want zonder<br />
hem/haar was je nooit tot hier gekomen.<br />
Dan ben je volwassen geworden - dan ben je innerlijk vrij - en hoef je niet langer mensen<br />
onderuit te halen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 142/167 Weg naar het Licht
Snappen jullie waarom ik Reiki wil vergelijken met het huwelijk?<br />
Je gaat beiden een intense relatie aan, een verbinding die zich vooral via hogere<br />
energieën voltrekt. Een leerweg die je samen wilt lopen.<br />
Ineens voel je jezelf onvrij en in plaats van te beseffen dat je jezelf nog steeds gevangen<br />
houdt leg je de schuld bij je Reikimeester. Je wilt het recht hebben om naar andere<br />
meesters te gaan. Reiki is immers liefde. En liefde accepteert toch alles en staat toch alles<br />
toe?<br />
Nee, dat heeft niets met liefde te maken. Liefde is licht en liefde bedekt niets, maar zal<br />
alles in jou zichtbaar maken.<br />
Het is prima dat je contact hebt met andere Reikimeesters. Niemand zal je daarin iets in<br />
de weg leggen, ik zeker niet. Het zou hetzelfde zijn om je te verbieden liefdevol met<br />
andere mensen om te gaan omdat je een duurzame relatie hebt...<br />
Maar als je werkelijk een verbinding hebt gemaakt met jouw Reikimeester en hij of zij is<br />
de aangewezen persoon om die spiegel voor je te zijn dan zul je vandaag of morgen<br />
moeten erkennen dat je een beetje aan het sjoemelen bent als het contact met die ander<br />
betekent dat je een stuk van jou leerproces niet onder ogen durft te zien.<br />
Misschien heb je deze ervaring gewoon nodig en dat is toch prima want op een bepaald<br />
moment zul je erkennen dat je bang was voor de diepte, de eenzaamheid, noem maar op.<br />
Proficiat! Dan ben je een stap verder in je leven en zul je er achterkomen dat het niet<br />
werkt. Dan zul je bereidt zijn om je eigen angsten onder ogen te zien en de<br />
verantwoordelijkheid te nemen voor al datgene wat je tot nu toe projecteerde op je<br />
Reikimeester en ben je op weg om een nog mooier een nog heler mens te worden. Je zult<br />
in alle vrijheid een intense verbinding aangaan en samen groeien en groeien.....<br />
Dan ben je inmiddels tot het besef gekomen dat niemand je jouw vrijheid af kan pakken<br />
zelf niet door je tussen vier muren op te sluiten. Want echte vrijheid is een innerlijke staat<br />
van zijn die niets te maken heeft met doen waar je zin in hebt. Integendeel, van waaruit<br />
je in volledige overgave kunt kiezen om misschien wel dingen te doen die je normaal<br />
gesproken niet zou kiezen, simpel omdat je weet dat het belangrijk is in het grote geheel.<br />
Dan ben je trouw aan jezelf en kost het je geen enkele moeite om trouw te zijn naar<br />
anderen.<br />
Hoe dan ook, net als in het huwelijk kan het voorkomen dat je tot op de bodem bent<br />
gegaan, dat je volledig heer en meester bent geworden over je eigen leven en dat je<br />
leerproces ten einde is met jouw Reikimeester. Misschien had je uitsluitend de ervaring<br />
van de inwijding nodig en was dat voldoende. Je hebt alle shit rondom materie<br />
uitgewerkt en ook daarin niet voor de gemakkelijkste weg gekozen.<br />
Dan is je leerproces klaar en kun je in liefde en respect afscheid nemen en je eigen weg<br />
gaan. Waarschijnlijk ben je dan zover dat je weet dat alle wijsheid opgeslagen ligt in je<br />
zelf. Je durft daarop te vertrouwen en ondersteunt jouw Reikimeester omdat het jouw<br />
aandeel is dat je vol vreugde bijdraagt aan het grote geheel.<br />
Eigenlijk ben je nu een meester, zelfs al voel je jezelf niet geroepen om Reikimeester te<br />
worden. Dienstbaar zijn kun je tenslotte overal, waar je ook bent, wat je ook doet.<br />
Soms zullen onze wegen gewoon uit elkaar gaan. Want als je jouw relatie in je huwelijk<br />
verbreekt, omdat deze relatie helemaal rond was en je kiest uiteindelijk voor een andere<br />
partner dan kies je er ook niet langer voor om je bed met beiden te blijven delen. Want<br />
dat kan een poosje spannend en opwindend voelen, maar uiteindelijk zal je dat niet<br />
bevredigen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 143/167 Weg naar het Licht
Dus als je naar eer en geweten een keuze maakt voor een andere Reikimeester, kies er<br />
dan voor om met haar of hem een verbinding aan te gaan. Stop er mee om te sjoemelen<br />
en spring in het diepe. Dat is de enige manier om te ontdekken of je op de goede weg zit.<br />
Reiki is een prachtige weg, niet altijd een makkelijke, maar wel een hele mooie. Al is het<br />
een snelle weg, het is geen snelweg. Je kunt nu eenmaal geen stappen in je evolutie<br />
overslaan!<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 144/167 Weg naar het Licht
‘RISHIKESH’ - AUSTRALIË (8 JULI TOT 28 AUGUSTUS)<br />
En dan zitten we weer in het vliegtuig. Via Londen vliegen we naar Singapore in Maleisië.<br />
Ik hou van de oosterse sfeer, zoveel levendiger en kleurrijker. Hier scheiden onze wegen.<br />
Giri vliegt naar zijn geboorteplaats Perth en zal daar ongeveer tien dagen doorbrengen, ik<br />
heb nog ruim vierentwintig uur te gaan. Ik vlieg over Melbourne naar Sydney, waar ik een<br />
hotel induik om een paar uur te slapen en dan vlieg ik met een kleine kist naar Merimbula.<br />
En daar staan ze dan op mij te wachten, onze broeders die we ruim een jaar geleden<br />
hebben ontmoet in ‘Rishikesh’ in India.<br />
Het lijkt alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien. De ontmoeting is zo warm, zo<br />
liefdevol. We rijden ruim een uur naar de vallei waar zij wonen en we zien niet één andere<br />
auto. Het is winter en dat betekent dat de dagen kort zijn. Gelukkig is het minder koud<br />
dan in de winter in Nederland, maar het is stiekem een groot verschil na het zomerse weer<br />
daar.<br />
We komen thuis in een houten onderkomen en het open vuur wordt aangemaakt. Het is<br />
eenvoudig maar knus. Ik ben achtenveertig uur onderweg geweest! We zitten gezellig op<br />
de grond rond het vuur, staren in het vuur, kletsen wat en eten heerlijke eigengemaakte<br />
soep. Ik ben meteen goede maatjes met Govinda, de prachtige zwarte kat. Hij is werkelijk<br />
bijzonder.<br />
Dat is de manier waarop ik voorlopig met mijn nieuwe broers en later ook samen met Giri<br />
de avonden door zal brengen...<br />
Het wordt tijd om naar bed te gaan, mijn eerste nacht in dit paradijs. Ik slaap alleen in dit<br />
knusse onderkomen. De jongens hebben zich geïnstalleerd in hun blokhut, een kleine<br />
honderd meter verder op. Behalve het geluid van de natuur hoor ik niets. Het is<br />
ongelofelijk stil. Als ik op bed lig hoor ik het gezang van de kikkers samensmelten met de<br />
wind die door de Japanse klokken speelt. Het lijkt alsof deze prachtige geluiden, welke<br />
zich aaneenrijgen tot een wondermooi lied, rechtstreeks uit de hemel aan mij worden<br />
geopenbaard.<br />
Het duurt uren voor ik slaap. Mijn lichaam en alle andere lagen moeten wennen aan het<br />
tijdsverschil en de energie beweegt zich in de tegenovergestelde richting als bij ons.<br />
Waarschijnlijk is dat de reden voor de evenwichtsstoornissen die ik al kreeg een paar<br />
dagen voor vertrek. Vermoedelijk reisde mijn geest reeds vooruit naar deze plek.<br />
De deuren blijven 's nachts gewoon open. Het toilet is buiten, een heuse Indiase toilet. De<br />
‘badkamer’ is zo'n vijftig meter verderop, naast de kwekerij, in de open lucht. Ik neem een<br />
douche overdag als de zon schijnt. Hoe speciaal om een douche te nemen in de open lucht<br />
en een eindeloos uitzicht te hebben over de vallei...<br />
Het water komt uit de rivier en je kunt het zo drinken, de elektriciteit wordt opgewekt<br />
door zonnepanelen. Je kunt alleen kleren wassen als de zon schijnt en 's avonds kan ik niet<br />
aan mijn boek werken.<br />
Wat een feest om wakker in de stilte. Het geluid van de kikkers heeft plaats gemaakt voor<br />
het geluid van de vogels met op de achtergrond het geluid van de prachtige Japanse Zenbel.<br />
Als ik opsta en naar buiten ga zie ik mezelf omringd door kangoeroes die<br />
bewegingsloos naar me staan te kijken. Prachtig zijn ze en wat kunnen ze hoog springen.<br />
Ik wandel door de tuin en krijg het gevoel dat ik terug ben in een ashram in India. Vele<br />
hindoegoden, maar ook Boeddha zijn vertegenwoordigd en de sfeer is vredig en liefdevol.<br />
Deze hele vallei en de bergen daarachter behoren tot de jongens. Tegen de rand van de ene<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 145/167 Weg naar het Licht
erg hebben ze een mooi tempeltje bebouwd en daar heeft de Godin Kali een plekje<br />
gekregen.<br />
In Nederland kun je er alleen maar van dromen om zo te wonen. Maar hier is het land en<br />
het leven buiten de steden spotgoedkoop omdat er maar weinig mensen die zo afgelegen<br />
willen wonen. De jongens noemen zich de ‘caretakers’ van deze prachtige plek. Zij zorgen<br />
ervoor dat de bebossing zich kan herstellen en zij delen deze plek met anderen tijdens<br />
workshops of zomaar voor even, om gewoon even lekker bij te komen.<br />
Een schitterend koppel, ze hebben zoveel uitgewerkt dat hun relatie heel harmonieus<br />
voelt. Het is heerlijk om samen te genieten van het eenvoudige maar pure voedsel vol<br />
kosmische energie. Samen rond het vuur te zitten, thee of koffie te drinken, wat te kletsen,<br />
in het vuur te staren en niets te hoeven dan alleen maar te ‘zijn’.<br />
Ik voel me regelmatig diep geraakt en vooral erg dankbaar dat ik hier mag zijn. Het voelt<br />
zo vertrouwd. We gaan met zijn drieën naar de markt om de bonsaiboompjes van eigen<br />
kwekerij te verkopen. Eén dag in de week gaat mijn meesterkandidaat naar een grote<br />
plaats, hier zeventig kilometer vandaan, om Reikibehandelingen te geven en 's avonds een<br />
yoga en meditatieklas. Ik ga voortaan met hem mee. We geven samen behandelingen en ik<br />
ontmoet mooie mensen.<br />
Ondanks het feit dat mijn lichaam tijd nodig heeft om bij te komen, voel ik me volkomen<br />
thuis en op mijn plaats. Het leven is hier zo simpel. Je wordt wakker als het licht wordt,<br />
eet als je honger hebt en gaat naar binnen als het donker wordt. Je kunt nog zo druk bezig<br />
zijn, nimmer voelt het prestatiegericht. Als er iemand komt, aangekondigd of niet, wordt<br />
al het werk terzijde gelegd tot die persoon vertrekt.<br />
Elke dag ontdek ik iets nieuws. Sommige bomen verliezen niet hun bladeren, maar hun<br />
‘vel’. Er zijn veel bloeiende struiken en bloemen, zelfs in de winter: de jasmijn staat volop<br />
in bloei. Achteraf zal blijken dat dit de mildste winter is in tijden.<br />
Ik zie een emoe, een vos, walibies, een hele familie kangoeroe en niet te vergeten al die<br />
prachtige vogels. Het enige waar je op moet letten zijn de slangen, Australië heeft de<br />
meeste dodelijke slangen ter wereld.<br />
Je kunt uren in de auto rijden zonder een andere auto tegen te komen. Australië is groter<br />
dan Europa en heeft slechts zeventien miljoen inwoners, nauwelijks meer dan Nederland.<br />
Toch kunnen ze er niet veel meer huisvesten, Australië is voornamelijk woestijn en heeft<br />
dus weinig water.<br />
Australië begon zijn nieuwe blanke cultuur slechts tweehonderd jaar geleden. Wat dat<br />
betreft is het absoluut niet te vergelijken met Europa. Oude en historische gebouwen vind<br />
je er niet. Dat heeft voor en nadelen. Mensen zijn open in contacten, ze hebben totaal niets<br />
op te houden.<br />
De aboriginals waren nomaden, leefden niet in huizen. Zij waren zo sterk in de<br />
minderheid dat het nu bijna een uitgestorven ras is. Dat is jammer, want zij schenen over<br />
een enorme wijsheid te beschikken. Degene die er nu nog zijn, zijn merendeel aan de<br />
drank. Een aboriginal kan niet lang op dezelfde plaats blijven en met een bepaalde taak<br />
bezig zijn. Dat is ongetwijfeld de reden dat zij niet als slaven werden verhandeld toen de<br />
westerlingen hier kwamen. Zij hielden er echter zeer oude rituelen op na, vergelijkbaar<br />
met de indianen. Er zijn plaatsen teruggevonden die wijzen naar een cultuur van meer dan<br />
veertigduizend jaar oud, waarschijnlijk zijn zij dus één van de oudste culturen ter wereld.<br />
De Aboriginals waren in staat om de plaatsen te vinden in de woestijn waar zich water<br />
bevond en vele interessante dingen meer. Er blijkt een overeenkomst te bestaan met de<br />
mensen uit Maleisië en India. Vermoedelijk heeft het land heel vroeger aan elkaar gezeten.<br />
Nu is de tijd rijp dat blanken beginnen te beseffen hoe waardevol deze mensen zouden<br />
kunnen zijn en zij beginnen zelf langzaam hun zelfrespect terug te krijgen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 146/167 Weg naar het Licht
Het doet me ongelooflijk goed om de eerste tien dagen hier alleen te zijn. Soms heb ik dat<br />
gewoon nodig en ik geniet ervan.<br />
Dan is de tijd rijp om Giri van het vliegveldje op te halen en begint er een intensieve tijd<br />
van voorbereiding op de workshop. Het toiletgebouw moet klaar, het hele huis wordt<br />
omgebouwd en er moet een gigantische hoeveelheid hout worden gekapt.<br />
Ik verdeel mijn tijd tussen het instrueren van mijn meester, het schrijven van mijn boek<br />
en wat huiselijke karweitjes. Verder geniet ik van het buiten zijn en gaan we af en toe een<br />
dagje wandelen, de bergen in of naar de prachtige kust waar we heuse bergkristalletjes<br />
verzamelen. Een van de meest intense ervaringen die ik beleef is... vliegeren. Als het me<br />
uiteindelijk lukt de vlieger in de lucht te houden dan wordt dit een dans van samenzijn en<br />
spontaan begin ik onbekende liederen te zingen. Het is een goddelijke ervaring, ik ben<br />
gewoon stoned achteraf. Dat wil ik weer gaan doen als we terug zijn in Nederland, vliegeren…<br />
De dag van de initiatie van mijn meester breekt aan. Het weer is zomers en we beleven een<br />
intense dag met allerlei ceremonies en een enorme hoeveelheid bloemen. De hele dag<br />
brandt er een gigantisch vuur. Het is een geschenk van de goden.<br />
Alles is uiteindelijk klaar voor de workshop. De situatie brengt mij even terug in een intens<br />
proces van diepe ontkenning. Maar het levert zoals altijd iets positiefs op en maakt me<br />
weer sterker.<br />
We moeten de workshop beperking tot ruim twintig mensen. Dat is de limiet wat de<br />
ruimte betreft. De anderen zullen moeten wachten tot het voorjaar...<br />
Het is een prachtige spirituele groep en het wordt wederom een intense ervaring. Ik heb<br />
me nergens zorgen over gemaakt en stap onvoorbereid de cursus in. Iedereen, niemand<br />
uitgezonderd, ervaart dit weekend als een soort bekroning en is onder de indruk van de<br />
genezende kracht van Reiki.<br />
Het weer gaat op en af met de emoties. De tweede dag regent het en dat betekent dat we in<br />
één en dezelfde ruimte moeten werken. Er wordt een hoekje afgeschermd voor de<br />
initiaties en in een andere hoek wordt gekookt. Het doet er allemaal niet toe, het is perfect.<br />
De laatste dag schijnt de zon en kunnen we de initiaties buiten bij Shiva doen. Mijn<br />
meesterkandidaat heeft zijn zorgen losgelaten tijdens de eerste avond en begint zich meer<br />
en meer te ontspannen...<br />
Mijn taak zit er nog niet op. Er zijn twee swami's die perse ingewijd willen worden in de<br />
tweede graad voordat ik ga. En ik kan alleen maar toestemmen. Ik vermoed dat mijn<br />
verblijf hier nog een staartje gaat krijgen. Het zou wel eens mogelijk kunnen zijn dat we<br />
terugkomen naar Australië.<br />
Vanaf het moment dat één van mijn broeders verteld over de Aboriginals en mij een oude<br />
bijl in handen geeft, ontwaakt het verlangen om naar het hart van Australië te gaan en iets<br />
te proeven van deze oercultuur. Mijn werk is hier teneinde. Ik heb goede vorderingen<br />
gemaakt met mijn boek, dus na een maand in dit paradijs geleefd te hebben vertrekken we<br />
via Sydney naar het land van de Aboriginals. Een reis van drieduizend kilometer...<br />
Ontkenning<br />
Het is ontkenning van onze eigenheid die ons ziek maakt. Ontkenning, waardoor we<br />
vanbinnen langzaam wegteren. Ontkenning, die ons uiteindelijk de dood mee inneemt.<br />
Ik bedoel de dood in ons fysieke lichaam.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 147/167 Weg naar het Licht
Ik weet waar ik over spreek. Grotendeels mijn hele leven heb ik geprobeerd mezelf<br />
kleiner te maken om maar niet gezien te worden.<br />
Mijn ideeën hield ik voor me, ik was stom, had niet gestudeerd en kon dus niet<br />
meepraten over ‘belangrijke’ dingen...<br />
Het kostte me bijna mijn leven, nu jaren geleden. Ik kwam uit mijn schulp, begon mezelf<br />
serieus te nemen en stopte met de drang om aardig gevonden te worden. Kortom, ik<br />
ging inmiddels aardig mijn eigen weg.<br />
En wat gebeurd er ineens? Tot mijn verbazing zit ik plotseling in een oud patroon.<br />
Het begint als volgt: ik kom op verzoek naar Australië om een van mijn Reikistudenten<br />
in te wijden als meester.<br />
De plek is goddelijk, de energie fabelachtig. Kortom het voelt fantastisch om in deze<br />
verlatenheid te mogen zijn. In de ashram voelt alles even vertrouwd als mijn<br />
verbondenheid met Christus. Ik doe mijn puja aan Ganesha en Shiva en klim regelmatig<br />
de berg op naar het lieve tempeltje en de Kali-boom. Het voelt goed.<br />
Ik begin mijn meesterkandidaat te instrueren. Alles verloopt vlekkeloos. Hij is open en<br />
leert snel.<br />
Het is de bedoeling dat ik een eerste graad Reikiklas zal geven. Samen zullen we de<br />
initiaties doen. Dit maakt deel uit van zijn leerproces.<br />
Er melden zich tweeëntwintig studenten, yoga- en meditatieleerlingen van hem. Tot mijn<br />
verbazing zie ik dat hij bezorgd is. Het begint over praktisch dingen. Zijn partner en ik<br />
lachen dit keer op keer weg. Geen van ons tweetjes maakt zich zorgen.<br />
De dag van de meester-initiatie breekt aan. Het is een uitzonderlijke mooie dag. Ik pas<br />
de initiatie in tijdens de overige ceremonies en het is één groot buitenfeest. We sluiten af<br />
met een overweldigend vuurceremonie.<br />
Reiki versterkt alles, ook de bezorgdheid. Vanaf dat moment krijgt de bezorgdheid een<br />
persoonlijk karakter. De eerste vraag is of ik de workshop niet ‘te christelijk’ wil maken.<br />
De groep bestaat uit swami's en sannyasins. Volgens zijn zeggen hebben zij pijnlijke<br />
ervaringen met de kerk. Hij gebruikt het woord God dan ook niet.<br />
Er komen systematisch dingen aan de orde waar ik me aan te houden heb of waarin ik<br />
niet het goede voorbeeld schijn te geven.<br />
Daags voor de cursus gaan we de ruimte klaarmaken. Ik worstel met mijn foto van<br />
Christus. Ik wil niet dat hij of anderen er last van hebben. Voor mezelf is het niet van<br />
belang, ik weet immers waar Zijn plaats is.<br />
Dus, zet ik hem achter het gordijn...<br />
En dan begint er een dodelijk gevecht in mijzelf. In alle heftigheid ga ik door soortgelijke<br />
ervaringen als wat er praktisch een heel leven aan voorafging...<br />
En dat was me pijn, dat was me onderdrukking: want ik zette niet alleen de foto van<br />
Christus achter het gordijn, ik zette mezelf, mijn eigenheid achter het gordijn...<br />
Dan neem ik een beslissing. Ik haal de foto achter het gordijn vandaan en geef hem een<br />
plaats op de vensterbank. Zo, dat voelt stukken beter. De pijn begint af te nemen en ik<br />
kan weer ademhalen.<br />
Het maakt niet uit of je hier staat of op het altaar, maar op zijn minst mag je gezien<br />
worden, mag ik mijn eigenheid laten zien.<br />
Ik ga de berg op en zing mijn hele proces eruit. En ik voel me goed en heel. Het is niet<br />
nodig om hem erop aan te spreken, het is rond voor mezelf. Ik ben tevreden en slaap als<br />
een blok.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 148/167 Weg naar het Licht
Daags daarop, voor het begin van de workshop begint hij opnieuw. Ik voel spanning, ik<br />
kan zo niet de workshop in, dus praat ik met hem. Ik vertel over het effect van zijn angst<br />
op mij. Over het proces dat daarna plaats vond en bedank hem voor dat geschenk.<br />
Ik zeg dat ik het jammer vind dat hij niet voldoende vertrouwen in me heeft en stel hem<br />
voor de keuze: of hij geeft de workshop of ik doe het en dan op mijn eigen manier.<br />
Hij vindt het moeilijk iets uit handen te geven, toch kiest hij ervoor dat ik de workshop<br />
doe. Hij kan het niet laten om nog even op een paar ‘zaken’ terug te komen. Ik kijk naar<br />
hem in verbazing en laat los…<br />
Hoewel dit proces mijn lijf volop in beweging heeft gezet is er geen moment van twijfel of<br />
onzekerheid wat de workshop betreft. Mijn vertrouwen is altijd groot, maar het lijkt wel<br />
of zijn onzekerheid deze kracht nog meer doet toenemen.<br />
Ik stap zonder voorbereiding het weekend in en ben volkomen mezelf als de eerste<br />
mensen binnenkomen. Op het moment dat we starten realiseer ik me hoe serieus ik ben.<br />
Ik besluit te genieten en trek vervolgens het engeltje: ‘spelen’. Midden in de roos!<br />
Het weekend is één grote viering. Al tijdens de eerste avond kan mijn nieuwe meester<br />
zich ontspannen en merkt hij vol verbazing op dat ‘iedereen blijkbaar geniet’.<br />
Hij bevestigt dat het zijn angst was die hij op mij projecteerde. Ik ontdek dat Christus<br />
voor velen een belangrijke plaats inneemt. De naam van God valt meerdere malen.<br />
Christus en het kind zijn één. Kunnen we het kind in onszelf niet verwelkomen, dan<br />
kunnen we de verbinding met Christus niet maken.<br />
Ik ben dankbaar voor dit proces. Nee, in die zin doet het er niet toe, de foto van Christus<br />
is geen uitdrukking voor zijn aanwezigheid in mij. Maar ik zette mezelf, mijn eigenheid<br />
achter het gordijn en begon na te denken over wat ik wel en niet mocht zeggen. Zo werkt<br />
het helaas niet meer.<br />
Ik weet dat er altijd iets zal zijn om aan te werken. Ik weet dat mijn nieuwe meester het<br />
kind in zichzelf nog vorm mag geven. Hij heeft daarin een mooi voorbeeld: zijn partner<br />
is liefde in levende lijve, liefde en ruimte. En van wie kan hij dit beter leren?<br />
Nawoord<br />
Hier in de vallei wordt nog steeds nagepraat over het fabelachtige weekend. Het is<br />
schitterend om te zien dat mensen die allemaal gevorderd zijn op het spirituele pad,<br />
zonder uitzondering Reiki als een enorme kracht en verrijking ervaren.<br />
Er is mij gevraagd om langer te blijven. Maar alles op de juiste tijd en de juiste plaats. Als<br />
de stroom mij terug doet stromen naar Australië, dan zal ik terugstromen naar Australië.<br />
Zo simpel is dat.<br />
Het hart van Australië: Aboriginalland<br />
We vliegen via Sydney naar Alice Spring en zitten plotsklaps midden in de woestijn. Na<br />
een aantal dagen besluiten we een camper te huren en trekken we het hart van de<br />
Aboriginals in. Eerst rijden we naar Devils Rock. Het is meer dan vierhonderd kilometer<br />
en we komen nauwelijks een levende ziel tegen. Daarna verkennen we de Mac Donalds<br />
Range en ik kan alleen maar zeggen dat we beiden zeer onder de indruk zijn van dit<br />
prachtige gebied.<br />
Op zekere nacht kamperen we aan de voet van Coroboree Rock. Het is een inwijdingsplek<br />
en kamperen is verboden, maar ik krijg toestemming van hun Goden. De energie is<br />
enorm. Ik krijg allerlei dromen en beelden, mijn derde oog werkt heel sterk. Voor de<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 149/167 Weg naar het Licht
zoveelste keer concludeer ik dat deze mensen een enorm helderziend vermogen hadden.<br />
Ik droom over maskers, over slangen, over inwijdingen voor geslachtsrijpe mannen. Ik<br />
heb een aantal uren nodig om het allemaal te verwerken.<br />
We gebruiken bijna twee weken om langzaam maar zeker naar ons doel te gaan: Ayers<br />
Rock ofwel de Uluru. We genieten van het feit dat we ‘een eigen huisje’ hebben. We<br />
genieten van het kamperen in de natuur en de schoonheid van alles om ons heen:<br />
kangoeroes die hun jongen voederen, de prachtige rode woestijngrond met alles wat daar<br />
bloeit, zo anders als al die andere woestijnen die we gezien hebben. We blijven een paar<br />
dagen in Kings Canyon en dan gaat het er dus van komen, we gaan naar het heilige der<br />
heilige...<br />
Rond een uur of drie komen we daar aan en we rijden meteen door om de<br />
adembenemende zonsondergang te zien. De rots verandert van grijsblauw naar diep<br />
oranje...<br />
Op dat moment weet ik dat ik nooit dit heilige der heilige zal beklimmen, ook al komen de<br />
meeste toeristen daarvoor. En hoewel de Aboriginals dit zelf nooit zullen doen, laten zij<br />
dat oogluikend toe. Het voelt voor mij hetzelfde als in de kerk boven op het altaar gaan<br />
staan...<br />
We blijven vier dagen en wisselen af tussen Olgas en Ayers Rock. We lopen drie keer<br />
helemaal om Ayers Rock heen, een wandeling van meer dan vier uur in de hete zon. Want<br />
al is het winter, hier in de woestijn is het behoorlijk heet overdag. Er zijn weinig plekken<br />
die op mij zo’n diepe indruk hebben gemaakt. De energie rondom is nog niet aangetast en<br />
we komen langs diverse inwijdingsplekken.<br />
Sinds acht jaar is de leiding in dit park weer in handen van de Aboriginals, zij weten beter<br />
dan welke blanke hoe dit land te beheren. Prachtige mensen, zwarter dan zwart. Het<br />
grootste onrecht wat hen is aangedaan, is dat alle ‘halfbloed’ kinderen weggehaald werden<br />
bij de ouders om een ‘beschaafde’ opvoeding te krijgen. Alsof deze moeders geen gevoel<br />
hebben. Langzaam maar zeker wordt de blanke bevolking zich bewust van de wijsheid en<br />
de waarde van deze mensen.<br />
Inderdaad dansen ze zoals ik voorzien had en kunnen ze via hun ‘dromen’ contacten<br />
leggen met elk plekje in Australië.<br />
Als we drie weken later terugvliegen naar Sydney om later onze reis te vervolgen naar<br />
Indonesië, voelen we ons beiden zeer verrijkt...<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 150/167 Weg naar het Licht
INDONESIË (28 AUGUSTUS)<br />
En dan zitten we ineens in het vliegtuig op weg naar Indonesië en hoor ik mezelf tegen<br />
Giri zeggen: Ik geloof nooit dat we daar met Lepra's gaan werken, ik denk dat er heel iets<br />
anders op ons ligt te wachten. Hoe waar zal dit blijken te zijn…<br />
We worden op het vliegveld opgewacht door tante Pien en haar dochter, mensen met wie<br />
ik in contact ben gebracht via mijn Reikimeester uit Curaçao. Wat Giri en ik geen van<br />
beiden wisten is dat zowel de dochter als haar vriendin beiden de eerste en tweede graad<br />
Reiki hebben.<br />
Dochterlief en haar vriendin kregen praktisch op hetzelfde moment de realisatie om<br />
Reikimeester te willen worden. Van tante Pien kregen ze mijn kaartje in handen geduwd.<br />
Ze voelden dat ik degene was die hun in moest wijden.<br />
Kortom: twee vrouwen wachten op mij in Jakarta om ingewijd te worden als<br />
Reikimeester. Dus, er is wederom een hoop werk te doen. Na een week besluiten wij eerst<br />
vier weken naar Bali te gaan. In die tijd zullen zij het een en ander organiseren.<br />
Bali en Lombok (5 September tot 30 september)<br />
Via Java en de Borobudur, het grootste Boeddhistische monument ter wereld, gaan we<br />
naar Bali. Sanur is een afknapper en we gaan al heel snel naar Ubud en uiteindelijk<br />
installeren we onszelf in Pengosekan op een prachtig plekje. Vanaf daar gaan we te voet,<br />
met de fiets en de brommer en met openbaar vervoer om zoveel mogelijk te ontdekken.<br />
Er zijn prachtige feesten in de tempels en hoe meer we de toeristengebieden vermijden,<br />
hoe meer we genieten van de schoonheid van dit eiland, maar vooral van de bewoners.<br />
De prachtige rijstvelden zijn een streling voor de ziel en meditatieplekjes bij uitstek.<br />
Wanneer we de binnenlanden ingaan ontdekken we hoe mooi dat het overal is. We<br />
worden enthousiast begroet door de bevolking, zij stellen het zeer op prijs als ik mijn<br />
sarong draag.<br />
Meer dan andere volkeren zijn de Balinezen zichzelf gebleven, ondanks de toeristische<br />
invloed. Het is een prachtig volk en in het hindoeïsme hebben zij een grote kracht. Hun<br />
vieringen en offeranden vinden veelal plaats in de thuistempeltjes.<br />
Uiteraard bezoeken we de beroemde Besakih tempel en Tanah Lot. Deze laatste maakt de<br />
meeste indruk op mij. Het is een tempel op de rotsen aan de rand van de zee.<br />
De enige afknapper is het meer van Penolokan, waar zoveel vijandigheid tegenkomen dat<br />
we het snel voor gezien houden. We pakken de bus naar Lovina Beach, strijken neer in het<br />
stille gedeelte en genieten van fiets- en wandeltochten in de omgeving.<br />
We zwemmen in de zee, ik offer mijn laatste sigaret en we maken fantastische<br />
wandelingen langs de kust, de visserskrotjes en bootjes. Wat een prachtig plaatje is de<br />
ganzenhoeder...<br />
We worden uitgenodigd voor een bruiloft en volgestopt met lekkers, maar het meest<br />
indrukwekkende is het begrafenisfeest waar we onverwacht terechtkomen. Het is een<br />
blijde gebeurtenis waarin de begrafenisstoet een energie uitstraalt die ons naar hogere<br />
dimensies doet zweven. De ziel wordt in verwarring gebracht door vele ‘zijwegen’ te<br />
nemen naar de plek van de crematie. Het eigenlijke gebeuren kan weken duren, maar deze<br />
slotceremonie neemt slechts een aantal uren in beslag. Het is een ‘moderne’ crematie:<br />
uiteindelijk komt de gasbrander erbij...<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 151/167 Weg naar het Licht
Als we de laatste week willen doorbrengen in Candidasa, vinden we dat zo'n toeristische<br />
afknapper, dat we besluiten de overtocht naar Lombok te wagen.<br />
Na een woelige overtocht komen we in Lombok aan. In eerste instantie is dat zo vervelend<br />
dat we ons afvragen waar we aan begonnen zijn. Maar na een rit van een aantal uren door<br />
de bergen, worden we gedropt in Senggigi en kunnen we op avontuur. Lombok is nog<br />
weinig toeristisch. We worden overal als vorsten ontvangen en genieten van de<br />
demonstraties van pure, onvervalste dorpsambacht.<br />
De kinderen zijn, niet van ons af te slaan, ze zijn mooi en onbedorven...<br />
Verder banjeren we door de rijstvelden, over de kleurrijke markten, in de niet toeristische<br />
Sasakdorpen en zien we onverwacht een prachtige olifantenoptocht waarop achtjarige<br />
jongens op weg naar hun besnijdenis.<br />
Indonesië bestaat immers voor bijna tachtig procent uit Moslims. We komen onverwacht<br />
in een bruiloftstoet terecht. De mensen zijn meer in ons geïnteresseerd dan in het<br />
bruidspaar...<br />
Kortom, we genieten volop en koesteren ons in hun eenvoud. Besluiten hier te blijven tot<br />
we terug moeten vliegen naar Jakarta.<br />
Jakarta<br />
Werk voor mij te doen. Ten eerste mijn meesters voorbereiden. Zij hebben een feestelijke<br />
avond georganiseerd voor iedereen die Reiki heeft of daar in geïnteresseerd is. Ik maakte<br />
midden in de cirkel mijn altaartje met bloemen, stenen, de foto's van Dr. Usuï en de<br />
Meester Jezus.<br />
Niemand viel daarover, ik denk dat de natuurlijkheid waarmee ik dat deed, mensen deed<br />
beseffen dat Christus voor mij een symbool was. De meeste aanwezigen waren uiteraard<br />
moslim. Mijn gastvrouw vertelde me naderhand dat ze het moedig had gevonden. Geloof<br />
me, ik was me nergens van bewust, anders had ik dit zeker niet gedaan!<br />
Meteen toen ik binnenkwam kreeg ik het vermoeden dat er die avond een derde meester<br />
op mijn pad zou komen. En dat gebeurde in de persoon van een Indonesische boeddhist.<br />
Het werd een prachtige avond, iedereen genoot volop.<br />
Dat weekend wijdde ik de twee vriendinnen in, in een huis in de bergen, waar het spookte.<br />
We begonnen deze verdwaalde ziel de weg naar het licht te wijzen. Ik kan nog steeds<br />
moeilijk de aanwezigheid verklaren van deze grote zwarte neger daar op die plek....<br />
We hadden onze trip naar Japan reeds naar oktober verzet, omdat het in december te<br />
koud zou zijn. Dat kwam dus geweldig goed uit.<br />
Onvoorwaardelijke liefde<br />
Onvoorwaardelijk liefde, een begrip waar we onze mond vol van hebben, maar een<br />
levenskunst om neer te zetten in onszelf en in de wereld. Toch is dit het doel waar we<br />
voor op aarde gekomen zijn, is dit hetgeen waar we uiteindelijk allemaal naar verlangen<br />
én naar op weg zijn...<br />
In eerste instantie beleven we de liefde via het tweede chakra. Deze liefde is gekoppeld<br />
aan angst en bezit. Het begint met onze kinderen. We houden van ze maar dat is<br />
gekoppeld aan voorwaarden.<br />
Ik hou van je als je doet wat in mijn ogen belangrijk is. Praat niet met volle mond, eet<br />
niet met je vingers, wees beleefd en spreek met twee woorden. Zeg netjes dank je wel en<br />
geef beleefd een handje aan grote mensen (ook al voel je dat niet zo).<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 152/167 Weg naar het Licht
Ik hou van je als je goede cijfers haalt, als je je handen wast voor het eten en je kleren niet<br />
vies maakt. Ik hou van je als jij iets bereikt in dit leven, want het is belangrijk om jezelf te<br />
manifesteren en een goede carrière op te bouwen.<br />
Ik hou van je als ik mezelf niet voor je hoef te schamen, als je je netjes gedraagt en niet<br />
teveel alcohol dringt en geen deuk rijdt in mijn auto.<br />
Ik hou van je als jij datgene doet, wat ik altijd had willen doen maar wat ik op de een of<br />
andere manier geen vorm kon geven in dit leven.<br />
En ik verlang dat je dankbaar bent. Je hebt alles wat je nodig hebt: ik geef je de<br />
mogelijkheid om te studeren, ik offer me voor je op, dus ik wil dat je dankbaar bent.<br />
Ons houden van is gebaseerd op angst voor verlies. We hebben een relatie en zijn bang<br />
die te verliezen. We zijn jaloers als onze partner teveel aandacht besteedt aan anderen,<br />
want dat betekent op zijn minst dat hij niet genoeg van jou houdt.<br />
Het is moeilijk, zo niet onmogelijk om van een ander te houden als je niet geleerd hebt om<br />
van jezelf te houden...<br />
Laten we onze omgeving even vergeten en beginnen met een eerste stap op weg naar<br />
onvoorwaardelijke liefde: laten we een begin maken met onszelf te accepteren zoals we<br />
zijn. Laten we beginnen om in liefde naar die dingen in onszelf te kijken die we niet<br />
plezierig vinden.<br />
Ga elke morgen voor de spiegel staan en zeg tegen je zelf: ik hou van je precies zoals je<br />
bent. Kijk jezelf diep in de ogen. Ik weet dat het de eerste tijd angstig is, bedreigend<br />
haast, maar het zal wennen en stap voor stap zul je je eigen schoonheid gaan zien.<br />
Verwen jezelf. Koop een mooie bos bloemen voor jezelf en geniet ervan zonder je schuldig<br />
te voelen. Schep een fijne sfeer in huis ook al ben je alleen. Waarom doe je dit voor<br />
anderen en niet voor jezelf?<br />
Koop een heerlijke fles badolie en neem een bad alsof je de koningin in eigen persoon<br />
bent. Kijk of je ervan kunt genieten.<br />
Kijk naar de dingen waar je niet tevreden over bent. Wat kun je veranderen? Het zijn<br />
meestal de kleine dingen waar het om gaat. Dus begin met deze kleine dingen.<br />
Langzaam maar zeker besef je dat je jezelf ruimte aan het geven bent, dat je jezelf kunt<br />
accepteren met je plezierige en minder plezierige kanten. Tot je verbazing merk je dat je<br />
buitenwereld jou accepteert, terwijl jij dacht dat het de buitenwereld was die allerlei<br />
eisen aan jou stelde.<br />
Nee, het was jouw eigen angst, het niet accepteren van jezelf, waardoor je deze reacties<br />
opriep in je buitenwereld.<br />
Je kijkt met andere ogen naar je kinderen. Zij hoeven niet langer jouw leegte op te vullen.<br />
Dat doe je inmiddels zelf. Zij krijgen de ruimte om hun leven in te vullen zoals zij dat<br />
willen, al is dat op een andere manier als jij gedaan zou hebben.<br />
Het is immers hun leven. Zij zijn bij jou gekomen om hun eigen stuk uit te werken. Ook al<br />
zou je ze soms willen beschermen, het is alleen door ervaring dat ook zij hun lessen<br />
kunnen leren.<br />
Volgens de indianen heeft het effect van jouw handelen invloed op zeven generaties voor<br />
jou en zeven generaties na jou. Als je dat gaat beseffen, weet je dat jouw handelen effect<br />
sorteert en dat het er wel degelijk toedoet wat jij manifesteert in dit leven. Dan zul je niet<br />
langer wachten tot je kinderen of je partner dat voor je doen.<br />
Niemand kan jou gelukkig maken, ook je partner niet.<br />
Vanaf het moment dat jij jouw aandeel pakt in het grote geheel, ben je op weg naar<br />
onvoorwaardelijke liefde. Als jij die dingen doet die jou gelukkig maken en investeert in<br />
jezelf, doe je niemand iets te kort, integendeel. Dan ben je heel en kompleet en zal<br />
iedereen in jouw buurt ruimte ervaren.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 153/167 Weg naar het Licht
Dan ben je gewoon jezelf en kun je genieten van je kinderen en van je partner - ook al<br />
zijn ze anders dan jij. Dan ben je bezig om elkaar te ondersteunen in elkaars spirituele<br />
groei en mag iedereen zichzelf neerzetten op zijn of haar eigen manier.<br />
Dan zie je, misschien duidelijker dan voorheen, elkaars onhebbelijkheden, maar ben je<br />
gericht op het positieve in die ander. Dat is het verschil.<br />
Dan kun je open en zonder angst genieten van jouw partner en mag hij zijn liefde delen<br />
met anderen, je zult dat niet als bedreigend ervaren.<br />
Je hebt de sprong naar je hart gemaakt. Je hebt het kind in jezelf ‘ont-dekt’ en het de<br />
ereplaats in je leven gegeven die het toekomt.<br />
Daar waar onvoorwaardelijke liefde woont, is geen angst en geen jaloezie meer,<br />
daar is alleen nog mededogen en vertrouwen...<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 154/167 Weg naar het Licht
JAPAN (5 OKTOBER TOT 2 NOVEMBER)<br />
Japan, het land van discipline en perfectie. Het land met een westers aanzien en een<br />
oosterse achtergrond.<br />
Mijn God wat moet ik aan je wennen! Het automatische contact wat ik van nature heb met<br />
oosterse volkeren, is er helemaal niet. Mensen zijn gesloten, kijken je niet aan en vooral,<br />
raken je niet aan. Oogcontact is onbeleefd. De mannen zijn zeer gedisciplineerd. Meisjes<br />
en vrouwen maken een onvolwassen indruk en giebelen wat af onder elkaar.<br />
Nu begint mijn lijf pas echt op te spelen. Het duurt een tijd voor we ons een beetje thuis<br />
gaan voelen in het zo gedisciplineerde Kyoto, een stad van anderhalf miljoen inwoners<br />
met een schat van bijna drieduizend tempels. Vele tempels worden gebruikt voor andere<br />
doeleinden, maar men doet zijn uiterste best om deze kostbare monumenten in stand te<br />
houden.<br />
We vinden voor Japanse maatstaven een goedkoop onderkomen en als je het toilet buiten<br />
beschouwing laat, dan was het niet eens slecht. We zijn aangewezen op het centrale<br />
badhuis. In Japan wordt daar veel gebruik van gemaakt en het is een unieke manier om<br />
‘naakt’ met de bevolking in contact te komen. Mannen en vrouwen baden gescheiden. Of<br />
ze voelden dat ik hen respecteerde, vrij snel werd ik gegroet met het zo gebruikelijke<br />
hoofdknikje en na een paar dagen werden we zelfs uitgenodigd bij een familie op de<br />
maaltijd. Zeer uitzonderlijk! Ik zal niet uitwijden over de extreme druk die deze mensen<br />
hebben vanwege het feit dat alles zo gigantisch duur is. Ook heb ik nergens, ook niet in<br />
Amerika een stiptheid gezien die kon tippen aan Japan. Opvallend is dat je geen rommel<br />
en geen enkel vorm van agressie op straat tegenkomt.<br />
Mensen negeren je ogenschijnlijk, maar houden je toch in de gaten. Als ze zagen dat we<br />
iets zochten, kwamen ze hun hulp aanbieden. Desnoods liepen ze een uur met ons mee om<br />
ons naar een bepaalde tempel te brengen.<br />
Eigenlijk heeft hun houding veel te maken met respect. Aangezien ze met zo velen op een<br />
relatieve kleine ruimte leven, respecteren ze elkaars ruimte. Heel duidelijk werd dat toen<br />
we in de bus zaten en deze de hoek omging. Een meisje, wat in slaap gevallen was, viel<br />
midden in het gangpad. Niemand bemoeide zich er mee, niemand scheen het te zien.<br />
Waardoor zij zonder gezichtsverlies weer kon gaan zitten en deed alsof ze verder sliep.<br />
Gezichtsverlies is een pijnlijke zaak voor Japanners...<br />
Japanners zijn uitermate vriendelijk. We ondernamen een poging om te liften.<br />
Verschillende auto's stopten. Als we de naam noemden van de plaats waar we naar toe<br />
wilden, gaven ze met een vriendelijk te kennen dat we op de goede weg zaten. Niemand<br />
scheen op het idee te komen dat we zeker een lift konden gebruiken. Zij kennen deze<br />
gewoonte niet, er is zelfs geen woord voor in het Japans.<br />
Japanners zijn verlegen en vinden ons westerlingen lomp en breed-sprakerig met al onze<br />
uitgemeten bewegingen.<br />
Het was frustrerende dat ik aanvankelijk niets kon ontdekken over Dr. Usuï. Op de<br />
Doshiba universiteit was hij niet bekend, hetgeen mij niet verwonderde. Uiteindelijk<br />
stuurde ik een fax naar een Reikimeester in Australië, die hier een hoop onderzoek had<br />
gedaan. Zij bevestigde dat de heilige berg de Kuramayama was, gaf me een geheime code<br />
waardoor ik een tempel kon vinden die haar inziens de Zen-tempel was waar Dr. Usuï zijn<br />
studie van de sutra's ondernam. Deze beide plekken waren te gek. We hebben menig<br />
uurtje in de tempel doorgebracht en we maakten minstens vier keer de pelgrimstocht over<br />
de berg.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 155/167 Weg naar het Licht
Deze heilige berg staat vol met tempeltjes en gedenktekens. Uit een gesprek met een<br />
vrouwelijke monnik, begreep ik dat zij nooit van Dr. Usuï had gehoord, maar dat hij<br />
waarschijnlijk een van de velen is geweest die op deze plek verlicht werd. Voor mij was het<br />
om het even. Ik had genoeg bewijzen gevonden om van zijn bestaan overtuigd te zijn.<br />
We zijn getuige van het tien jarige bestaan van Kyoto. Er is een urendurende optocht en<br />
alles is uiteraard even perfect.<br />
Na tweeëneenhalve week besluiten we Kyoto te verlaten en het platteland op te zoeken.<br />
Vanaf die tijd begin ik echt van Japan te houden. We hebben inmiddels verschillende<br />
tempeldansen gezien, maar nu zien we de karakteristieke Japanner. Prachtige mensen die<br />
ons vriendelijk groeten. Op Japanse wijze wel te verstaan!<br />
We maken een theeceremonie mee. We ontmoeten een oudere man, die nog gevochten<br />
heeft in Indonesië. Hij is een voorbeeld van de Japanner bij uitstek, integer en stralend<br />
vanbinnen en naar buiten.<br />
Het beeld van de Japanse toerist, meer consumptief dan welke toerist ook, verdwijnt hier<br />
volledig. Ik krijg zelfs zin om hier te blijven, om de taal te gaan bestuderen en meer van de<br />
gebruiken te leren kennen, ook al weet ik dat we altijd buitenstaanders zullen blijven....<br />
Ik wilde perse Hiroshima zien. Pas later werd me duidelijk waarom. Het was een ervaring<br />
op zich, dat de haat hier op geen enkele manier levendig wordt gehouden, zoals in Israël<br />
het geval is. Op de gedenkplaats bij de eeuwige vlam vind je de volgende woorden:<br />
‘Wij zullen het kwaad niet met het kwaad vergelden…’<br />
Als je er van uitgaat dat er pas na vernietiging schepping optreedt, is dit een voorbeeld<br />
voor de wereld. De Japanners hebben een les geleerd en hebben op zijn minst het<br />
voornemen dit nooit meer te laten gebeuren.<br />
Er overkomt me weer iets bijzonders. We bezoeken een paleis en ik wordt plotseling in<br />
beslag genomen door een affiche van ‘De Boeddha met de genezende handen’. Ik moet<br />
onmiddellijk naar die tempel, een van de twee die de ramp overleefd hebben. Daar<br />
ontdekken we dat de tempel helaas gesloten is. Met mijn eenvoudige camera maak ik een<br />
foto door een gaatje in de papieren deur. De foto is prachtig en hangt uitvergroot boven<br />
mijn meditatiealtaartje.<br />
Het is een openbaring dat Oosterlingen zoveel gemakkelijker kunnen vergeven en<br />
vergeten. Ik verwachtte in Indonesië dat de mensen een hekel aan ons Nederlanders<br />
zouden hebben. Niets is minder waar! Ook hier in Japan vind je daar niets van terug.<br />
Uitzonderlijk is, dat de mensen hier met velen samenleven in zeer kleine ruimtes. Ruimte<br />
is onbetaalbaar en onze kamers zijn veelal niet groter dan vier á vijf vierkante meter, waar<br />
je op de grond leeft en slaapt. Wel knus overigens...<br />
Met de supersnelle trein, die als gewoonlijk op de seconde af vertrekt gaan we via Kyoto<br />
naar Osaka. In Kyoto beklimmen we voor de laatste keer de heilige berg om een laatste<br />
eregroet te brengen aan Dr. Usuï .<br />
We overnachten in Osaka op dezelfde plaats waar we, nu vier weken geleden, onze eerste<br />
nacht hebben doorgebracht. We worden onmiddellijk herkend en hartelijk begroet.<br />
En zo vliegen we de volgende dag via het imposante Hongkong terug naar Jakarta.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 156/167 Weg naar het Licht
Reiki, weg naar vervolmaking<br />
Ook met Reiki zul je de weg naar vervolmaking niet<br />
bereiken als je je talenten niet gebruikt…<br />
Reikimeesterschap, een weg van loslaten en overgave. Geen gemakkelijke jaren.<br />
Eenzaamheid, leven en dood zijn trouwe bondgenoten geweest.<br />
Met één voet in dit leven staan en met de andere aan de andere kant. Weten dat je de<br />
keuze hebt om er uit te stappen. Een enorme verlangen ervaren naar die andere kant<br />
waar lijden, pijn en dualiteit niet bestaan. Weten dat je hier nog van alles te doen hebt...<br />
Alles loslaten wat me uiterlijk zekerheden gaf. Alle bronnen waar ik mijn kennis<br />
vandaan haalde. Verguisd worden en geliefd. Geen enkele confrontatie met mezelf uit de<br />
weg gaan en daardoor ook de confrontatie met die ander aan durven gaan. Eerlijk en<br />
duidelijk, uit liefde voor mezelf, uit liefde voor die ander. Gaan staan in mijn eigen<br />
kracht. Komen bij mijn eigen bron van wijsheid.<br />
Reiki, universele levensenergie, goddelijke kracht, verlichting op mijn pad. Herkenning<br />
van het vonkje God in mijzelf. Het zien van alle lichtpuntjes, allemaal vonkjes God om me<br />
heen.<br />
Jij was het die mij droeg in moeilijke tijden, jij was het die me mijn gehechtheid aan het<br />
lijden los deed laten en in de vreugde deed stappen. Daar was moed voor nodig. Want nu<br />
heb ik niets meer te klagen! Nu weet ik dat ik verantwoordelijk ben voor de volle<br />
honderd procent voor de kwaliteit van mijn eigen leven. Dat is lastig, kan ik niets meer<br />
afschuiven.<br />
Hardhandig werd ik in het diepe gegooid, dankbaar heb ik leren zwemmen. Ook de<br />
laatste uiterlijke ‘veiligheden en zekerheden’ mag ik los laten...<br />
Liefde is eerlijk. Liefde is ongehecht. Liefde is niet alles toedekken onder een zogenaamde<br />
mantel van liefde. Dat is schijnheilig en liefdeloos. Het helpt die ander allerminst zijn of<br />
haar patronen te doorbreken. Liefde betekent ‘nee’ durven zeggen. Liefde betekent je<br />
grenzen aan durven geven uit respect voor jezelf en respect voor die ander. Liefde is<br />
ophouden de leegte van die ander te vullen maar die ander wijzen op zijn eigen kracht.<br />
Liefde is valse schaamte afleggen en je durven te onderscheiden. Liefde is je valse<br />
voetstuk afbreken en naast die ander gaan staan. Liefde is hard werken en alert blijven<br />
en vooral niet inslapen.<br />
Reikimeesterschap, een weg van dienstbaarheid en eenzaamheid.<br />
Eén en samen. Een weg waarin ik meer en meer in mijn eigen kracht ga staan, mijn<br />
valse schaamte aan de kant leg en me durf te onderscheiden. Door alle uiterlijke verbindingen<br />
los te laten is de weg vrijgekomen naar mijn eigen inspiratiebron. De reflectie die<br />
ik krijg in lezingen en cursussen is respect voor mijn eigenheid en mijn ‘eigen-wijsheid’.<br />
Reiki is universeel, aan die kracht kan ik niets toevoegen of afhalen. Maar ik ben uniek,<br />
net als iedere Reikimeester, net als ieder mens.<br />
Ik realiseer me dat ik allerminst een zachte leermeester ben. Dat ik diegene die de moed<br />
heeft dit proces met mij aan te gaan soms aardig kan confronteren. Sommigen zijn bang<br />
voor mijn directheid, bang voor mijn ogen, waarvan zij het gevoel hebben dat ze dwars<br />
door ze heen kijken!<br />
Uit respect voor mezelf en voor jou wil ik jou benaderen: open, eerlijk en naakt. Je kunt<br />
dat aangaan of niet, aan jou de keuze.<br />
Reiki is een verbinding vanuit liefde. Het is een verbinding vanuit ware vrijheid en<br />
oprechtheid. Het betekent allerminst afhankelijkheid, maar doet juist een beroep op je<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 157/167 Weg naar het Licht
eigen kracht, nodigt je uit te gaan staan voor datgene waarvoor jij hier op aarde bent<br />
gekomen.<br />
Ik heb wondertjes zien gebeuren, elke klas opnieuw. Niets is onmogelijk, ik verbaas me<br />
nergens meer over. Ik heb mensen gehoord die er ‘niets’ meer mee deden. Die nog steeds<br />
zitten te wachten tot het wonder van buitenaf zich zal voltrekken. Die nog steeds denken<br />
dat God diegene is die straft en beloont. Die er nog niet aan toe zijn om die<br />
verantwoordelijkheid te dragen. Maar dat geeft niet. Soms vergeet je even dat het<br />
hoogste goed in jezelf aanwezig is en dat het enige wat je te doen hebt is water geven en<br />
af en toe wat wieden. Maar het vonkje is geduldig. Het wacht rustig tot jij ophoudt de<br />
verlichting buiten jezelf te zoeken en je bewust wordt van het licht in jezelf.<br />
Hoe meer licht in jezelf, hoe meer je schaduwzijde in het licht komt staan. Je kunt er niet<br />
omheen en dat maakt het proces soms angstig. Dat wat jij afwijst als slecht is kompost<br />
tot groei, is jouw gereedschap op jouw weg naar vervolmaking. Dus verwelkom je<br />
kompost. Je hoeft er niet trots op te zijn, maar je hoeft het ook niet te ontkennen. Dat<br />
maakt jou heel, zoals licht alleen maar kan bestaan bij de gratie van het donker.<br />
Reikimeesterschap. Door en onder en over alles heen is er een enorm gevoel van<br />
dankbaarheid. Dat ik alle ballast los mag gaan laten en terugkeren naar de Bron, de<br />
pure eenvoud. Dat ik jou mocht tegenkomen op mijn pad en jou en jou en jou...<br />
Allemaal leermeestertjes, allemaal spiegels, allemaal vonkjes God...<br />
Jij en ik. Samen zijn wij op weg. En al moet ieder van ons zijn eigen weg gaan, soms is<br />
het fijn dat je wat licht mag laten schijnen op een ander zijn pad.<br />
Wat is verlichting?<br />
Verlichting is niets anders dan alle dingen die op je pad komen aanpakken en opruimen.<br />
Daar wordt je intens lichter van, en dat brengt je uiteindelijk tot verlichting!<br />
Terug in Jakarta<br />
We gaan voor de derde keer naar het huis van de dochter van Pien. Eenmaal binnen heb je<br />
geen idee van het leven op de straat. Er zijn drie bedienden die voor een belachelijk bedrag<br />
zes tot zeven dagen per week werken van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Geloof me, ik<br />
heb zelden mensen met zoveel tevredenheid en toewijding hun werk zien doen. Ik hield<br />
meteen van hen, het is simpelweg de herkenning...<br />
Deze keer geef ik een eerste graad klasje, wat niet zonder strubbelingen verloopt. Onze<br />
Australische vriendin had dit proces reeds voor haar inwijding uitgewerkt, onze gastvrouw<br />
zat er middenin. Niet makkelijk, maar wie zegt dat mijn werk gemakkelijk is? Hoe dan<br />
ook, ik heb het vermogen ontwikkeld om, ondanks spanningen volledig in het hier en nu<br />
te kunnen zijn. Dus het werd een prima klas, iedereen was enthousiast, godzijdank!<br />
Het hoogtepunt van dit verblijf was ons bezoek aan een kampong, waar ik me helemaal<br />
thuis voelde en met mijn energie de hele kampong omvatte. Mensen en kinderen voelden<br />
het, ze kwamen in horden achter ons aan en zongen voor ons. De maatschappelijk<br />
werkster had hun verteld dat wij zo'n zelfde badplaats als zij hadden elders gingen<br />
bouwen.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 158/167 Weg naar het Licht
De rest van het ‘meestergeld’ ging naar een weeshuis. We kwamen daar op een verdrietig<br />
moment. De ‘vader’ van het huis was net overleden en de ‘moeder’ stond er helemaal<br />
alleen voor. Ik kreeg de visie dat mijn derde meester uitstekend in dit project zou passen.<br />
Een maand later zou blijken hoe waar dat was.<br />
We hadden nagedacht waar we onze laatste maand door zouden brengen. De laatste tien<br />
dagen zouden we terugkomen naar Jakarta om het werk hier af te sluiten. Ik wilde een<br />
plek om mijn boek af te maken. We dachten aan Sumatra, tot er een brief kwam uit<br />
Australië, waarin men mij vroeg om terug te komen om een aantal mensen in te wijden. Ik<br />
hoefde niet lang na te denken. Het platte land van Australië is bij uitstek geschikt voor het<br />
schrijven van een boek, dus boekten we opnieuw een vlucht naar Sydney en Merimbula.<br />
De dag voor ons vertrek wijd ik mijn boeddhistische meester in. Ik zal hem instrueren en<br />
meenemen naar het kindertehuis als we terugkomen...<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 159/167 Weg naar het Licht
AUSTRALIË (10 NOVEMBER TOT 8 DECEMBER)<br />
Een van de redenen dat ik graag terug wilde is om in Sydney mijn collega te ontmoeten die<br />
me zo goed geholpen had met mijn speurtocht in Japan. Ik had haar gefaxt en we zijn<br />
nauwelijks in ons hotel als ze me belt voor een lunchafspraak.<br />
Ze weet nog een aantal interessante dingen te vertellen en ik krijg een video van<br />
Kuramayama. Op mijn beurt kan ik haar verblijden met een serie foto's, ook ik heb dingen<br />
ontdekt die nieuw voor haar zijn.<br />
Die avond vraagt Giri me ten huwelijk en ik zeg tot zijn grote verbazing: JA!<br />
De volgende dag vliegen we naar Merimbula in New South Wales. Onze gastvrouw is,<br />
evenals haar jongste dochter van vier, een zeer energetische tante!<br />
We verblijven dit keer in Candelo, vlak bij het door mij ingewijde Swami koppel. De<br />
mensen die door mij ingewijd willen worden, zijn door hen behandeld. Zij zijn het die mij<br />
erop attenderen dat het nu ‘tijd voor mezelf’ is. Onder hun liefdevolle aandacht begin ik<br />
daadwerkelijk te werken aan mijn genezingsproces.<br />
Ik vraag haar ons te trouwen en dat gebeurt op negenentwintig november met volle maan.<br />
Het wordt precies datgene wat ik in mijn dromen al meerdere malen heb gezien: een echte<br />
Indiaas feest met een ceremonie waarbij de elementen aarde, water, vuur en lucht<br />
aanwezig zijn. Zelfs de mantra's en het prassaat, bestaande uit Indiase zoetigheid,<br />
ontbreken niet. Een paar van onze Reikivrienden zijn aanwezig en 's avonds zingen we<br />
rond het vuur. Ik dans in mijn blootje onder het licht van de volle maan. Ik zie ineens<br />
allemaal oude indianen rond het vuur zitten...<br />
Daags voor onze trouwceremonie heeft een oude Indiaanse ziel vijf vlechtjes met kralen in<br />
mijn haren gevlochten. Als ik nadien de Reikiklas geef, voel ik me tijdens de inwijdingen<br />
een Indiaanse Reikimedicijnvrouw!<br />
Onze swamivrienden maken mij duidelijk dat het de hoogste tijd is om rust te nemen en<br />
dat Giri voorlopig voor me zal moeten zorgen. Ik kan me daar nog niet aan overgeven. Na<br />
afloop van het kinderklasje steekt het vierjarige dochtertje van onze gastvrouw met een<br />
viltstift recht in mijn oog. Dit ongelukje maakt een hoop duidelijk. Ik laat me verzorgen en<br />
fax naar Nederland om te laten weten dat een aantal geplande klassen afgelast moeten<br />
worden.<br />
Kort voor ons vertrek kom ik onze vrienden uit ‘Rishikesh’ tegen. Het is een ontroerende<br />
weerzien. Ze bedanken me uit de grond van hun hart voor het geschenk van Reiki.<br />
Dankbaar voor alle nieuwe ervaringen, voor ons verblijf op de prachtige plek aan de rivier,<br />
waar ik dagelijks mijn A- klank kon zingen, voor de liefdevolle verzorging en opvang en<br />
alle prachtige mensen die we mochten ontmoeten, zetten we op zeven december met de<br />
bus koers naar Sydney. Acht december vliegen we naar Jakarta voor de laatste fase aldaar.<br />
Helaas moet dit nog gebeuren, anders waren we ofwel bij onze vrienden zijn gebleven,<br />
ofwel rechtstreeks doorgevlogen naar huis...<br />
De functie van ziek zijn<br />
We komen op aarde met de opdracht onszelf te helen en tegelijkertijd om iets nieuws<br />
toe te voegen aan onze zielenpotentie. Voor we incarneren zijn we ons bewust wat we<br />
willen uitwerken in de stof, eenmaal op aarde wordt deze informatie min of meer<br />
versluierd.<br />
Dat is nodig: om volledig in het hier en nu te kunnen zijn, moeten we niet belast zijn met<br />
een veelvoud aan informatie uit het verleden.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 160/167 Weg naar het Licht
We hebben de ideale situatie gekozen om onszelf te ontplooien, ook al zijn we<br />
aanvankelijk niet in staat om dat onder ogen te zien.<br />
We krijgen allerlei lessen op ons pad om onze herinneringen wakker te maken, maar we<br />
zijn niet in staat om deze lessen te herkennen en hebben niet altijd de moed om in onze<br />
spiegels te kijken.<br />
Alvorens ons lichaam ziek wordt, hebben zich onbewust al vele processen afgespeeld in<br />
ons mentale en emotionele lichaam. We nemen medicijnen en knappen weer op, maar<br />
nog steeds is de oorzaak latent aanwezig en we zullen weer ziek worden, steeds opnieuw,<br />
totdat we begrijpen dat ons lichaam ons iets te vertellen heeft.<br />
Op het moment dat we de moed hebben om te werken aan de oorzaak, zijn we bezig met<br />
heling. Meer en meer zullen we de signalen van ons lichaam leren herkennen en gaan<br />
koppelen aan onze leersituatie.<br />
Ziekte zuivert ons uit, maakt ons mild en menselijk. Ziekte maakt ons meer bewust.<br />
Ziekte kan de dood tot gevolg hebben, ook dat kan genezing zijn. Wanneer onze<br />
zielenopdracht is vervuld, kunnen we die verworvenheid toevoegen aan onze totaliteit en<br />
is het tijd om naar huis te gaan. Als de tijd rijp is zullen we dit lichaam als een oude en<br />
versleten jas achter ons laten.<br />
Ons lichaam is een fantastisch voertuig dat alle informatie in zich draagt. Het is van<br />
belang deze informatie serieus te nemen en daarnaar te handelen. We zijn geneigd pijn<br />
en andere lichaamsreacties te ontkennen, waardoor de pijn nog heftiger op zal spelen.<br />
Alles wat je onderdrukt wil gezien worden. Breng je aandacht naar je pijn of nog beter:<br />
ga in de pijn en wordt je pijn. Je zult merken dat de pijn minder wordt. Vraag om<br />
helderheid en inzicht en luister wat de pijn je te vertellen heeft.<br />
Een gezonde geest huist in een gezond lichaam…<br />
Dat is waar, maar het ziet er anders uit dan wij denken. Ik ken mensen met een ernstige<br />
ziekte of een ernstige handicap. De manier waarmee zij hun ziek zijn tegemoet treden is<br />
zo indrukwekkend dat zij een levend voorbeeld zijn voor anderen. Zij hebben de<br />
boodschap van hun ziel begrepen en gebruiken hun ziekte als gereedschap om hun ziel<br />
uit te zuiveren. Het doet er niet meer toe of hun lichaam zal genezen.<br />
Wij zielen komen naar de aarde om een bepaalde ervaring uit te werken. Sommige<br />
baby's leven slechts een aantal uren en dat lijkt wreed, maar hun ziel heeft deze ervaring<br />
nodig.<br />
Er zijn mensen met een ernstig gehandicapt lichaam. Het is ongetwijfeld een gevolg van<br />
de oorzaak die zij eerder geschapen hebben. Niet om te straffen, maar om hen de<br />
mogelijkheid te geven andere aspecten, die zij eerder verwaarloosd hebben, te<br />
ontwikkelen en uit te werken. Ook daar hebben zij zelf voor gekozen.<br />
Als je het leven in zijn totaliteit bekijkt, dan zul je zien dat het rechtvaardig is. Dan kun je<br />
rustig ophouden ‘mee te lijden’. Het is belastend en ziekmakend. Medeleven is prima, het<br />
heeft een andere dimensie.<br />
Ziek zijn is beter worden. Als je fysiek geneest, dan heb je waarschijnlijk geleerd dat het<br />
niet nodig is om het weer zover te laten komen. Dan heb je waarschijnlijk geleerd de<br />
signalen van je lichaam serieus te nemen en er naar te handelen. Wees een goed<br />
beheerder van je lichaam. Het is een prachtig voertuig en dat verdient jouw respect.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 161/167 Weg naar het Licht
Zolang we het zielsverband niet kunnen zien, zullen we de oorzaak van ziekte niet<br />
begrijpen en de bijbehorende lessen niet leren.<br />
Dit geldt voor alles: je kunt stoppen met roken omdat je bang bent door alle negatieve<br />
acties, maar zolang je angst voor kanker er nog is en je het roken dwangmatig uit je<br />
leven bant, blijft de verslaving. Accepteer dat je rookt, doe het bewust en geniet ervan. Er<br />
komt een dag dat het roken jou zal loslaten, omdat je het niet langer nodig hebt. Tot die<br />
tijd: geniet ervan. Het is niet het roken wat kanker creëert, het is de onderliggende<br />
oorzaak: jouw gedachten over het roken en de angst om gewoon jezelf te zijn.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 162/167 Weg naar het Licht
VIA JAKARTA (9 TOT 18 DECEMBER) TERUG NAAR HUIS<br />
Dit keer logeren we niet bij onze gastvrouw. Ze zit nog midden in haar proces en ik heb er<br />
even geen zin in om daar bij betrokken te worden. We willen een goedkoop hotel. Nou dat<br />
zullen we weten ook! Ik zal moeten leren dat Jakarta volwassen is wat hotelprijzen betreft<br />
en in geen enkel opzicht te vergelijken met de rest van Indonesië.<br />
's Avonds laat worden we gedumpt op een gore plek, te laat om iets anders te zoeken. We<br />
slapen in een smerige, donkere kamer vol herrie van de disco. Dat is het minst erge, de<br />
kamer zit vol angsten. Ik ben niet van plan om me te laten imponeren en begin vanuit<br />
mijn bed Reiki te sturen naar alle ronddwalende geesten. De volgende morgen vertelt Giri<br />
dat hij die avond het gevoel had dat er urenlang zwarte katten over zijn bed de kamer<br />
uitsprongen...<br />
Afijn, 's morgens in alle vroegte vinden we een aardig ‘goedkoop’ onderkomen in een pas<br />
geopend hotelletje, waar we als prinsen worden ontvangen.<br />
Vanuit deze plek ga ik werken met mijn laatste meester en wijd ik op verzoek zijn vriend in<br />
in de tweede graad.<br />
Het verblijf in Jakarta is een ware aanslag voor mijn gezondheid. We komen daarom zo<br />
weinig mogelijk op de straat. Wel bezoeken we samen met mijn nieuwe meester de<br />
kampong waar onze wasplaats gebouwd zal worden en ik voel me heerlijk. Trotse moeders<br />
stoppen baby's in mijn handen en prachtige kinderen hangen aan mijn rokken.<br />
Een hoogtepunt is ons tweede bezoek aan het weeshuis, waar ik onze gastvrouw inwijd in<br />
de eerste graad. Tijdens onze afwezigheid heeft ze, samen met haar kinderen, een bandje<br />
muziek opgenomen om ons te bedanken voor het geld voor de broodnodige verbouwing.<br />
Mijn boeddhistische Reikimeester is inderdaad de ontbrekende schakel op deze plek en<br />
zal zijn energie gaan stoppen in dit tehuis. Mooier kan het niet!<br />
Na een ontroerend afscheid van de hotelmanager, volgt een spontane omhelzing van de<br />
kamerjongen, die nog nooit zo'n grote fooi heeft gehad. We worden door onze vrienden<br />
naar het vliegveld gebracht.<br />
En dan zijn we ineens weer op weg naar Nederland en weten we dat de geplande twee jaar<br />
voorbij zijn en dat we verder plannen voor Zuid-Afrika en Guatemala voor langere tijd aan<br />
de kapstok zullen moeten hangen want voorlopig is het genezingstijd voor mezelf...<br />
Tijd voor de zoveelste transformatie, tijd om nog meer los te laten, zoals het lidmaatschap<br />
van de Reiki Alliance, omdat er niets meer mag staan tussen mij en de Bron, omdat er<br />
niets meer mag zijn wat mij kan beperken om die nieuwe stap in het ongeziene te maken...<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 163/167 Weg naar het Licht
OVERGAVE...<br />
Na twee jaar zwerven en werken, waarin we steeds liefdevol werden opgevangen door<br />
broer Jan en zus Annemie, vroeg mijn lijf om rust en genezing. Tijd voor een eigen plekje<br />
dus.<br />
Tegen mijn gevoel, tegen wil en dank, hebben we ons proberen te persen in de westerse<br />
structuur van ‘huisje, boompje, beestje’ en nog wel op één van de beroerdste plekken die<br />
je je kunt bedenken: op een flat tussen de beton, beton, betonblokken in een van de<br />
emotioneel en energetisch meest verontreinigde plaatsen in Den Bosch.<br />
Het werd een tijd van zware beproevingen, een tijd van ‘overleven’. Een tijd om nog<br />
meer donker in onszelf en op de plek te transformeren, zodat we meer licht achter<br />
konden laten dan we aantroffen...<br />
Toen de nood het hoogst was, was de redding nabij en kwam uit een totaal onverwachte<br />
hoek het, reeds eerder geziene, ‘witte bakhuisje’ uit de hemel vallen.<br />
Voor de zoveelste keer hebben we onze ‘schijnzekerheden’ aan de kapstok gehangen en<br />
zijn we verkast naar een van de allermooiste ‘verborgen’ plekjes in Nederland, waar we<br />
ons weer kunnen verbinden met de aarde, de natuur, met God in onszelf.<br />
Een plek waar nog rust, vrede en stilte heerst, waar in het ‘grote huis’ liefdevolle mensen<br />
wonen, die zonder voorbehoud deze plek met ons ‘vreemden’ willen delen.<br />
Dankbaar voor alles wat was, voor alles wat is, halen wij opgelucht adem. De tijd van<br />
‘overleven’ is voorbij, het wordt voorjaar. We kunnen hier beiden helen, ademen en onze<br />
‘verlamde’ vleugels opnieuw uitslaan.<br />
Intens dankbaar en tevreden en zeker ook diep aangeraakt door jullie liefdevolle<br />
ondersteuning,<br />
Lieve allemaal,<br />
Einde verhuisbericht…<br />
Velen van jullie hebben we reeds ontmoet op de Kerstviering. Velen van jullie wisten toen<br />
dat mijn fysieke situatie alles behalve rooskleurig was en zagen mij reeds vertrekken naar<br />
‘gene zijde’. Ik heb me dat ten volle gerealiseerd en had daar volkomen vrede mee. Het<br />
was goed, ik heb mijn hele leven hard gewerkt, ik heb uitgewerkt wat ik uit wilde werken,<br />
ik heb mijn ‘Godin’ geleefd, dankbaar en tevreden. En ik weet dat het goed is daar…<br />
Ben na Nieuwjaar zes weken ‘op retraite’ geweest, en het genezingsproces dat ik reeds<br />
opgepakt had met Reikivrienden in Australië kon daar doorgang vinden. Daar kwam ook<br />
de ommekeer, mijn energie helde weer meer naar het ‘leven’. Daarna, op die bewuste flat,<br />
was mijn zorgvuldig opgebouwde energie weer snel naar het nulpunt. De weinigen die de<br />
sfeer op de flat hebben kunnen voelen (en het was toen reeds vele malen verbeterd)<br />
hebben begrepen hoe moeilijk dit geweest moet zijn. Het was zoals altijd ervaring. Ik had<br />
deze ervaring nodig om te weten dat het wel degelijk belangrijk is en allerminst arrogant<br />
om kritisch te kijken naar een goede plek. Die hebben we gemanifesteerd en op de dag dat<br />
de flat in alle opzichten schoon was, was het plekje daar, God zij dank!<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 164/167 Weg naar het Licht
Maar dat was toen, en dat ligt al weer mijlen ver achter ons. We zijn getrouwd,<br />
ceremonieel in Australië en hier voor de wet en dat voelt goed. Ik begin weer wat te<br />
stromen, dus kan ik jullie nu laten weten waar ik zit, dat kon onmogelijk eerder.<br />
Ik zal de boodschap van mijn goddelijk voertuig zeer ernstig nemen, er met liefde naar<br />
kijken en er voor zorgen. Mijn ziel voelt volkomen heel, blij, licht, liefde en vrede. Ik voel<br />
me zo ongeveer het meest gelukkige en totale mens op deze aardbol. Ik geniet van mezelf,<br />
van Giri, van dit prachtige plekje, van de eenvoudige dingetjes die ik doe, zoals koken. En<br />
de rest, ja dat is voor strakjes...<br />
Zelfs Jezus had het nodig, zeker toen hij de Christusenergie ging dragen, om zich van tijd<br />
tot tijd terug te trekken om de veel hogere vibraties van zijn Geest zo goed mogelijk in<br />
harmonie te brengen met de trage stof.<br />
Na een leven van hard werken mag ik nu eindelijk eens leren dat ik me van tijd tot tijd<br />
terug moet trekken om in harmonie te komen. Dit geldt zeker in het werk wat ik NU doe.<br />
Op dat vlak leer ik traag, maar ik leer...<br />
Diegenen onder jullie die regelmatig naar de open Reikiavonden kwamen, hebben het<br />
verloop van onze reis gevolgd. Het is intens geweest en er zijn meerdere wondertjes<br />
gebeurd. Er is zoveel naar me toe gekomen, zonder dat ik er naar gezocht heb, dat ik er<br />
soms beduusd van was. Tegelijkertijd wist ik dat ik dit allemaal op de een of andere<br />
manier gemanifesteerd had. We mochten Reiki brengen naar vele plaatsen. Die<br />
combinatie heeft ook heel wat van mij gevraagd. Bovendien was het afgelopen jaar een<br />
jaar van scheidingen, uitzuivering en loslaten. Voor mij, voor het hele Reikigebeuren, voor<br />
ons allemaal.<br />
Datgene wat ik beoogde, nu twee jaar geleden, heeft volledig plaatsgevonden. Velen van<br />
jullie zijn volwassen geworden. Het is ontroerend, totaal en af. Daarom kan ik nu toegeven<br />
aan de dringende eis van mijn lichaam. Ik heb losgelaten en kan alles overlaten. Mijn<br />
broeders en zusters die mij ondersteunen, stromen en verwoorden mijn stroom. Alles<br />
rond mij is nog intenser geworden, maar vooral ook eenvoudiger. Ik hoef niet meer te<br />
doen, ik hoef alleen maar te zijn. De koers is uitgezet en het schip vaart. Mijn proces is<br />
jullie proces en de verbinding is dieper, zuiverder en intenser dan voorheen. Ieder van<br />
jullie geeft dit vorm rondom zichzelf. Ik hoef niet meer te zorgen, niet meer te moederen,<br />
jullie kunnen doorgaans zeer goed voor jullie zelf zorgen en jullie zijn, net als ik, omringd<br />
door velen die jullie daarin ondersteunen.<br />
Sommigen voelen zich misschien verwaarloosd en in de steek gelaten, maar ook dat<br />
proces is nodig om uiteindelijk je eigen diepte, je eigen waarheid te vinden.<br />
Het is Pasen. We hebben de hemel neergezet op de aarde. Geest en lichaam zijn<br />
verbonden door het hart van Jezus. Dat voel ik, dat ben ik, dat leef ik en ik weet dat velen<br />
van jullie dat be-leven of op die weg zijn.<br />
Ik ben bereid om die weg te gaan, met alles wat er bij hoort. En velen van jullie zijn bereid<br />
om deze weg te gaan, om steeds opnieuw de verleidingen te weerstaan en meer en meer<br />
onze persoonlijke emoties los te laten en te gaan staan en te leven in het licht. Op weg naar<br />
verlichting dus...<br />
Iedere ervaring is even waardevol. En deze tijd, deze ervaring is misschien nog<br />
waardevoller voor mij dan welke ervaring ook, omdat ik dieper dan ooit tevoren leef, voel<br />
en ervaar.<br />
Ik ben dankbaar voor al jullie liefdeslichtjes die mij constant begeleiden op mijn, niet<br />
altijd gemakkelijke, maar zeer mooie weg.<br />
Mijn liefde en licht omvat jullie allen.<br />
Om Shanti...<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 165/167 Weg naar het Licht
OVER DE AUTEUR<br />
'Ik ben die Ik ben…'<br />
Mijn leven heeft me door licht en donker geleid naar datgene wat ik was, wat ik ben en<br />
wat ik altijd zal zijn. Ik ben bereid mijn weg te gaan met alles wat er bij hoort en geniet<br />
van de volheid van het leven dat een kostbaar bezit voor me is, omdat ik er niet langer<br />
aan gehecht ben.<br />
Ik heb de jaren van 'doen' achter me gelaten en groei meer en meer naar het 'zijn' van<br />
waaruit mijn doen een hele andere dimensie kan gaan krijgen. Het is mijn diepste<br />
verlangen om de liefde, die ik in wezen ben, in alle situaties in mijn leven tot bloei te laten<br />
komen en mijn broeders en zusters in contact te brengen met datgene wat zij in wezen<br />
zijn: onvoorwaardelijke liefde.<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 166/167 Weg naar het Licht
EERDER VERSCHENEN VAN YASMIN VERSCHURE:<br />
Met een Open Hart<br />
Strijd en overgave als wegen naar inzicht, vreugde en liefde.<br />
Op haar pelgrimstocht door India en Nepal, in haar verhalen en tijdens haar<br />
ziekteproces beschrijft <strong>Yasmin</strong>, op de voor haar zo kenmerkende manier, in alle<br />
openheid en helderheid het proces van onwrikbaar geloof en vertrouwen. Door zichzelf<br />
voortdurend in het Hier en Nu te projecteren, gebruikt ze de omstandigheden, hoe<br />
beroerd ze soms ook lijken, om te groeien in Licht en Liefde.<br />
Door bewustzijn en inzicht is het mogelijk pijn en lijden te transformeren naar<br />
innerlijke heelheid. Het is een proces van loslaten en totale overgave. Afgescheidenheid<br />
maakt plaats voor verbondenheid met ‘Al Wat Is’. Door haar bereidheid zichzelf in haar<br />
grootste smart totaal over te geven bewijst <strong>Yasmin</strong> dat lijden een proces van loutering,<br />
van heelwording kan zijn.<br />
Meditaties en oefeningen verlenen aan ‘Met een Open Hart’ een extra dimensie die<br />
iedereen op WEG vol blijdschap zal herkennen en kan gebruiken.<br />
Het boek bestaat uit drie delen:<br />
1. Spirituele pelgrimstocht van zeven maanden door India en Nepal.<br />
2. Spirituele verhalen met diepere betekenissen.<br />
3. Twee werelden ontmoeten elkaar in een proces van transformatie en heelwording.<br />
www.yasminverschure.nl<br />
email: info@yasminverschure.nl<br />
Copyright © Stichting Shanti 2010<br />
<strong>Yasmin</strong> <strong>Verschure</strong> 167/167 Weg naar het Licht