JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

komt bij Reynaert zeer hard aan.
Hij was zeer triest en aangedaan.
Hij ontbiedt zijn baronnen en spreekt:
– Heren, we maken rechtsomkeert.
We hebben mijn zoon, Rosvel, verloren.
Nobel heeft hem gevangen genomen.
Bedroefd keren de barons terug
naar ‘t kasteel over de ophaalbrug
en laten daar wachters achter.
Ze ontdoen zich van hun wapens
en gaan naar boven in de zaal
waar de vorstin hen onthaalt
glimlachend en zeer verheugd.
– Mevrouw, wees niet verheugd,
zegt Reynaert; God-lieve-Heer
er is geen reden nu voor feest.
Rosvel, ik ben er zeker van,
Rosvel zit nu bij Nobel in de cel.
Dit nieuws doet de vorstin zo’n pijn
dat ze haast vallen gaat in zwijm.
– Aai, huilt zij, wat heb ik God misdaan?
Wee ons! Heer gemaal wat nu gedaan?
Nu we verloren lieve Rosveel.
‘t Ware beter dat zij dit kasteel
in vuur en vlam hadden gestoken.
Laat de twee gevangenen komen
en stuur naar de Lioen een bode,
dat als hij Rosvel wil vrijgeven
ge Bruin en Bruyant laat het leven.
– Vrouwe, zegt Reynaert, gij hebt gelijk.
Ik geef u daarvan het bewijs
en ik ga nu zonder dralen
uw rechtmatige eis verhalen.
Hij klimt meteen naar de galerij
en luid en klaar vandaar roept hij:
– Luister naar mij, koning Nobel.
Gij houdt gevangen mijn zoon Rosvel
en ik Bruin en Bruyant de stier;
Zeg mij meteen wat gij verkiest:
ge laat mijn zoon Rosvel vrij
of gij ziet helaas onverwijld
hangend aan het hoogst rondeel
Bruin en Brujant aan een zeel.
– Baron, roept Nobel, ge zijt niet wel!
Nooit ziet ge weer uw zoon Rosvel.
Laat nu horen wat ge belooft.
Reynaert verliest bijna het hoofd
als hij dit antwoord heeft gehoord.
Hij rent woedend naar Bruin de bere
98
Tiecelijn, 20, 2007
en de stier. Hij laat ze ketenen
en brengen naar de galerij.
Als ze daar geblinddoekt zijn
legt hij een wurglus om hun nek.
– Heren, roept hij, hou u sterk,
uw laatste uur zal dra aanbreken.
Wil echter uw koning smeken,
dat hij vrijlaat Rosvel, mijn zoon,
want anders zult ge, bij Sint-Antoon,
beiden hangen hoog en droog.
Als de twee baronnen dit horen
wanen ze zich terecht verloren
en luid roepen zij tot de vorst:
– Heer, zonder losprijs of zonder borg
worden wij hier opgehangen.
Is dat, koning, uw verlangen?
Nobel de Leeuw hoort hun geroep
en ziet dat ze zijn geblinddoekt.
Hij heeft zich tot zijn raad gericht:
– Heren, vraagt hij, wat is mijn plicht?
Voldoe ik niet aan Reins verlangen
dan worden Bruin en Bruyant opgehangen.
De barons antwoorden: – Heer Nobel,
stuur hem terug zijn zoon Rosvel
en laat de vos Reynaerde zweren
dat hij vrijlaat Bruyant en de bere
zoals ze zijn gevangen genomen
met alles wat hun werd ontnomen.
– Rechtvaardig lijkt mij wat gij raadt.
Hij ontbiedt Rosvel voor zijn raad
en hem plechtig zweren laat
dat men vrij zal laten gaan
de gevangenen bij zijn terugkeer.
– Nobel, antwoordt hij, ik zweer ‘t.
Hij neemt dan afscheid van de vorst
en deze geeft hem een escort
opdat zijn krijgers en soldaten
aan Rosvel niet zouden raken.
Leunend tegen een katapult
wacht vos Reynaert met ongeduld
en toen hij Rosvel ziet aankomen
zet hij meteen de poorten open.
Rosvel rijdt over de ophaalbrug
en stuurt zijn escorte terug.
Dan klimt hij naar de grote zaal
waar hem wacht een gul onthaal.
Nooit werd een zoon die was gevangen
door zijn ouders zo ontvangen;
vreugde en blijdschap weerklonken,