JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

en de manschappen van de vorst
hielpen de Lioen op zijn ros
al heeft het veel moeite gekost.
Hij jaagt zijn paard in volle draf
door een dal weer naar de veldslag,
terwijl Reynaert van zijn kant,
die zijn strijdlust herwonnen had,
terugkeerde al over de hei.
Dol van woede en razernij
storten zij zich weer op elkaar.
Maar de zaken, dat is waar,
waren voor Nobel slecht verlopen
als niet ter hulp waren gekomen
zijn ridders die zich meteen
plaatsten om de strijders heen.
Maar daardoor bleef voor Rein
en de vorst de barre toestand
onopgelost.
Daar verschijnt op zijn snelle hengst
de koene rosharige Rosvel,
die zijn zwaard trekt, ermee zwaait
en Roönel met zulk een kracht slaat
dat zijn hoofd splijt tot aan zijn tanden
en hem licht dood uit zijn zadel
en opvangt zijn paard uit Castiliën.
Nu zou Rosvel voorzeker willen
het als buit brengen in veiligheid
als daar Brichemer op hem toerijdt
en toeroept: – Ge blijft van dit paard
zolang ik toeven zal op aard.
Rosvel heeft Brichemer gehoord
en laat los de teugelkoord
waaraan hij meevoerde het dier.
Wanneer hij ‘t hert naderen ziet
met het voor hem getrokken zwaard
heeft hij de strijd meteen aanvaard.
Hij trekt vlug zijn eigen wapen
en brengt hem toe zo’n harde slagen
dat Brichemer de rug moet buigen.
Maar Rosvel blijft hem zo aftuigen
dat hij haast niet meer ademen kan
en met moeite schuilgaan kan
krachteloos achter zijn rondas.
Toen hij hem zag in ‘t nauw gedreven,
heeft hij hem zulk een slag gegeven
dat opensplijt zijn hoofd en schedel.
Daar valt Brichemer dood neder.
Rosvel steekt zijn zwaard in de schede
en Brichemer ligt languit in ‘t gras.
97
Tiecelijn, 20, 2007
Toen Nobel zijn dode baron zag
en de verliezen die hij had geleden
is hij woedend naar voren getreden.
– Heer God, roept hij, wat moet ik zeggen
aan die schoften en die ketters
die mij zo’n scha en schande aandoen?
Brichemer, ‘k heb met u te doen.
Maar gij wordt gewroken, ‘t is beloofd
als ‘t God behaagt in wie ik geloof.
Hij laat onverwijld de teugels los
en geeft de sporen aan zijn ros
en stormt op de rosse Rosvel af,
maar deze wacht hem rustig af.
Ze wisselen zoveel zware slagen
dat dra hun schilden aan scherven lagen.
Rosvel heeft daarbij zijn lans gebroken
wat hem van razernij doet koken.
Hij trekt onmiddellijk zijn zwaard
en stort zich op Nobel onvervaard.
Maar die heeft daar niet op gewacht
en stoot zijn speer met zoveel kracht
dat hij doorboort schild en maliënhemd
en hem toebrengt aan zijn lend
een brede wonde van wel drie duim.
Daar ligt Rosvel gestrekt languit,
er erg aan toe, want geblesseerd.
De koning heeft zijn paard gekeerd,
zwaait met zijn zwaard en blijft staan
om Rosvel het hoofd af te slaan.
Hij zou het ook hebben gedaan
als daar niet Beaucent komt aan
en roept: – Vorst, wil mij een gunst geven.
Neem hem gevangen, laat hem leven.
Doodt ge hem, men zal u blameren
en zijn volk zal zich tegen u keren.
Sluit liever op in een strafcel
die zoon van Reynaert, de rebel.
Als ge hem in ‘t gevang opsluit
kunt ge hem omruilen voor Bruin
en voor Bruyant, die de rosse baron
opgesloten houdt in zijn donjon.
Maar als ge dit vossenjong nu doodt
zullen zij hangen, hoog en droog.
Het is, heer koning, om die reden
dat ik u vraag: laat Rosvel leven.
– Dat is, zegt Nobel, goed geredeneerd.
Uw verzoek wordt geaccepteerd.
‘t Bericht dat Rosvel weggevoerd wordt
door Bruyant de stier en door de vorst