JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

Schande op wie uw kamp verlaat
en u geen hulp biedt bij uw wraak.
Maar wees daarover niet bevreesd
wij zullen gestand doen onze eed.
Verheugd was Nobel over die taal
en hij dankte iedere vazal.
De twee legers, groot en sterk
vatten aan dan het gevecht
en er ontstaat een wild mêlee
met menige gebroken speer
en doden op het veld van eer.
– Koning Nobel, roept Reynaert luid,
wat voert gij daar in godsnaam uit?
Als ge u met mij wilt meten
wil dan uit de rangen treden
om van mijn zwaard te vernemen
dat ik geen zier geef om uw leven.
Krijgt ge over mij de bovenhand
dan laat ik u kasteel en land,
maar bezwijkt gij onder mijn hand,
verlaat dan ‘t rijk, laat mij uw land
om verder te leven in peis en vrede.
De koning, zonder vrees of angst,
stormt met gestrekte speer op hem af
en roept met bulderende stem
die weerklinkt over dal en veld:
– Reynaert, Reynaert, bij Sint-Margriet,
meer verwacht en vraag ik van u niet.
Schande over mij als ik ging lopen!
Razend geeft hij zijn paard de sporen
en Rein doet ‘t zelfde van zijn kant
met een paard dat gewis niet mankt.
Zo snel als rennen kan hun ros
stormen ze op elkander los
en zij stoten beiden met hun lans
op de schilden die meteen hun glans
verliezen en hun stevigheid,
maar geen der lansen breekt of splijt.
Voor een gewisse dood beschermden
hen de sterke maliënhemden
die niet scheurden onder de schok.
Kerend komen ze weer in galop
hun paard volop de sporen gevend
wraakzuchtig naar elkaar gerend.
De paarden botsen op elkaar
en koning Nobel en Reynaert
storten met hun rijdier neer.
Beiden zijn weer vlug te been
en vechten verder onvervaard.
96
Tiecelijn, 20, 2007
Ze hebben getrokken al hun zwaard
en geven elkaar met woest geweld
harde slagen op hun helm.
Maar als Nobel haast definitief
de strijd met vos Reynaert verliest
zetten zich eensklaps in beweging
tienduizend krijgers van zijn leger
om Reynaerts zege te beletten
en om hun koning te ontzetten.
Beaucent is d’eerste die valt aan
en daar komen hem ook al bijstaan
de aartspriester en raaf Tiecelijn,
Roönel, Cuwaert met heer Belijn.
Dan wordt Reynaert op zijn beurt
door het krijgsgewoel meegesleurd
als zoon Quathout in volle vaart
hem ter hulp komt onvervaard
en met hem de das Grimbeert,
Doordhage en de kater Tybeert.
Rosvel verlaat het eerst de rangen
om de zwaarste slagen op te vangen
en dan valt aan heer Ysegrijn
om te ontzetten zijn neve Rein.
De strijdt brandt los in hevigheid.
Ach, de handen die men afsnijdt
en de voeten en de zeer vele
overgesneden nekken en kelen.
Baron Rosvel en zijn soldaten
begaan talloze heldendaden
en helpen de keizer Reynaert
met goed gevolg weer op zijn paard.
Maar de strijders van ‘t andere kamp
voorkomen op hun beurt een ramp
en ook zij helpen Nobel hun vorst
weer te stijgen op zijn ros.
Maar aleer dit is gebeurd
gaf men daar elkaar om beurt
zoveel harde degenslagen
dat er op het slagveld lagen
veel barons en koene strijders
van de diepbedroefde keizer.
De vos Reynaert van zijn kant,
ook hij kende veel tegenslag.
Hij verloor Tybaert de kater,
zeer geliefd bij zijn soldaten.
De verliezen in beider kamp
waren gewis een ware ramp.
Met grote moeite is Reynaert
weer gestegen op zijn paard