JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

kunnen Reynaert niet eens raken.
Hij hecht geen aandacht aan zo’n taal.
De ridders kregen in de troonzaal
van de vorstin een warm onthaal.
Zij heeft hen gevraagd met een lach
hoe was verlopen de veldslag.
– Zeer goed, zei Reynaert, met Gods
gena
hebben we veel gevangenen gemaakt
waaronder Bruyant en Bruin de bere
voor wie ik geen losgeld zal accepteren,
losgeld in zilver of in goud.
Ik wil dat men ze in ‘t paleis houdt
zodat ze als wissel kunnen dienen,
wat ze, bij God, gewis verdienen.
– Lieve vriend, bij Sint-Fernand,
het beter zeggen kan niemand.
Dan zoent ze met veel welbehagen
Reynaert, Quadhout en Doordhage
en ze toont zich zeer gelukkig
en men wordt alom luidruchtig.
Er heerst feeststemming in ‘t paleis
en men zingt er menige wijs.
Ik meen dat iedereen de nacht
in vreugde en pret heeft doorgebracht,
want ‘t feest was rijkelijk en uniek.
Harpen en vedels maakten muziek,
alsook de fluiten en de citers.
De wijn vloeide daar bij liters.
De meisjes maakten de knapen
dol met hun dansen en farandol.
In alle zalen, hoeken of kanten,
speelden uitgelezen muzikanten;
aller ogen van vreugde blonken
zodat geen misplaatste woorden klonken
tegen de machtigen der aard
behalve tegen de Liebaert,
het voorwerp van veel dreigementen.
Ze pochten: – Tussen Nobels tenten,
hebben we in paniek achtergelaten
zoveel dode en gewonde soldaten
dat het zeker te verwachten was
dat Nobel koos het hazenpad.
– Vrienden, zei Reynaert vrolijk,
praatjes vullen nooit of nimmer gaatjes.
Geen ijdele dreigementen hier!
We zullen dan ook morgen zien
wie het actiefst zal zijn en gezwind
zijn vlag laat waaien in de wind,
95
Tiecelijn, 20, 2007
als ik u d’ eerste aanvalsgolf
zie afslaan en met goed gevolg
en daarenboven in één ruk
Nobels heer jaagt op de vlucht,
dan zult ge, heren, in mijn ogen
op uw dapperheid mogen bogen.
Ik zou trots en gelukkig zijn
als ge de vorst zet buiten strijd.
Tot ‘s avonds laat werd er gepraat
en iedereen dan slapen gaat
en slaapt tot aan de dageraad.
Dan kruipen ze in hun harnassen,
nemen hun zwaarden en rondassen
en staan voor de uitval klaar.
De keizer, monseigneur Reynaert,
en zijn twee zonen en zijn neve
Grimbeert, als voorbeeld te noteren
van loyauteit en dapperheid,
grijpen hun wapens voor de strijd.
Reynaert ook bestijgt zijn paard
en als afscheidsgroet verklaart
aan de vorstin, zijn gemalin:
– Eer d’ avond valt, lieve vriendin,
breng ik u Nobel krijgsgevangen.
– Moge de Heer van uw verlangen
maken echte werkelijkheid.
Vos Reynaert kust haar tot afscheid
en laat de ophaalbrug neerlaten
en al de poorten openmaken.
Zij stormen naar buiten en meteen
storten zij zich op Nobels heer.
Maar ze vrezen voor hun leven
want ze komen niet ongelegen,
want Nobel, op alles voorbereid,
wachtte hen op voor de strijd.
Toen de koning hen zag komen
heeft hij zijn ridders snel ontboden:
– Heren, zegt hij, leen mij uw zwaard
om mij te wreken op de bastaard,
op die booswicht, op die rover,
die mijn kasteel heeft veroverd
en tegen mij nu trekt ten strijd.
Ik zou levenslang onteerd zijn
als d’ onverlaat ons zou ontsnappen
en wij hem niet kunnen vatten.
Nooit ken ik nog een gelukkige dag
als ik er niet in slagen mag
om op die schoft wraak te nemen.
– Koning, dat zullen we dra weten.