JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

zijn degen om hem dood te steken.
Ysegrijns eind is aangebroken
en Beaucent had hem doodgestoken
zonder dat van losgeld sprake was
als daar verschijnt Grimbeert de das.
Ondanks het hem veel moeite kost
helpt hij de wolf weer op zijn ros.
Het is nu de beurt aan Bruin de bere
om op de vijand te chargeren.
Hij stoot vooreerst op Doordhage,
maar die ontwijkt zijn eerste slagen.
Dan gebruiken zij hun spiezen
en zij worden driest en driester.
De speer van Bruin breekt doormidden
en Doordhage, als handige ridder,
mikt op ‘t bovenste van de rondas
en doorboort Bruins schouderblad.
Maar daar komt al op zijn paard
aangestormd monseigneur Bernard,
op ‘t strijdros met de witte sokken,
en hij heeft zijn zwaard getrokken
om Bruin de beer bijstand te bieden.
Maar daar verschijnen honderd hoplieten,
ze komen uit het kamp van Reynaert
met Ysegrijn, Rosvel en Quadhout
tegaar.
Ondanks zijn hevige tegenstand
leggen zij op Bruin de beer de hand
en voeren zij hem gevangen weg.
Dan vallen ze zonder enig overleg
aartspriester, dom Bernard, aan,
die Bruin de bere wou bijstaan.
Maar als Quadhout hem ziet komen
geeft hij terstond zijn ros de sporen
en door hun vaart worden ze allebei
meegesleurd naar de vallei.
Daar bestoken zij met hun lansen
hun schilden met wisselende kansen
tot ze vliegen al aan spaanders.
Dan trekken ze hun zware zwaarden
en slaan elkander op de helm.
Wee, wie niet doorstaan kan dit geweld!
Bernard slaat zo hevig op zijn helm
dat hij Quadhout van zijn paard velt
zodat hij languit ligt in ‘t veld.
Hij zou zijn gevangen genomen
als daar niet spoorslags was aangekomen
Tybaert om zijn bloed te stelpen
94
Tiecelijn, 20, 2007
en hem weer op zijn paard te helpen.
Gevoerd wordt hier met bitsigheid
een verbeten en verwoede strijd.
Schild om de hals, zwaard in de hand
stort Reynaert zich in het gedrang.
Hij stoot meteen de stier, Bruyant,
die tegen elk wapen lijkt bestand,
en wil hem met zijn zwaard neerslaan,
maar Bruyant laat hem niet begaan
en zal de eerste stoot zelf geven,
maar Reynaert houdt zijn tegenstrever
met zijn wapenschild goed tegen
en stoot hem uit zijn zadel neer.
Zo fel was Bruyants slag dat de speer
van Reynaert breekt in zijn hand,
maar die van de vos was even hard
zodat de helm van de stier valt in ‘t zand.
Reynaert stijgt van zijn Gascons paard
en zwaait wraakzuchtig met zijn zwaard.
Bruyant, die de slag ziet aankomen,
vreest niet levend te ontkomen,
smeekt de vos met gevouwen handen
om hem van de dood te sparen:
– Reynaert, in Gods naam, heb medelij.
Ik geef mij over. Heer, spaar mij.
Reynaert antwoordt met een glimlach:
– Vandaag komt gij er goed vanaf,
maar ik gebied u en ik eis
dat ge u aangeeft in het paleis.
– Heer, roept Bruyant, dat staat me aan
omdat ik in de toekomst en voortaan
mij voegen zal naar uw bevelen
als ik mag blijven verder leven.
Te paard springt hij zeer uitgelaten,
verheugd het slagveld te verlaten.
De veldslag nu loopt op zijn end.
De krijgskans heeft Reynaert verwend
want hij heeft de strijd gewonnen
en gevangen twee baronnen.
Zijn ridders komen fier terug
naar ‘t paleis over de brug.
De koning hebben zij achtergelaten,
die kwaad is en in alle staten
over wat zijn heer moest ondergaan.
Hij zweert bij God en roept Hem aan
dat hij hier niet vandaan zal gaan
eer hij al zijn tegenstrevers
verslagen heeft met zijn leger.
Maar dit zinloos en dreigend praten