JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

ter beveiliging van het rijk.
Vos Reynaert zelf sprak niet veel.
Al de baronnen ondereen
lieten de minnezangers veedlen
en hadden pret in dans en spelen.
Daarna liet men het water halen
en Ysegrijn, de connetabel,
liet aanbrengen talloze tafels
en Grimbeert, Reins bloedeigen neve,
liet een galamaal serveren
om het nieuwe echtpaar te eren.
Er waren er, ‘k meen het te weten,
wel twintig gangen om te eten,
maar ik heb ze echt niet geteld.
Als iedereen van voedsel was besteld
en van de pret wat was bekomen
werden de tafels weggenomen.
Tybaert de kater en Grimbeert de das,
die zijn beste compere was,
zegenden samen met vaste hand
het brede huwelijksledikant.
Dan verlieten ze de kamer
en lieten de jonggehuwden samen,
die tot in de late ochtend.
van hun liefde genieten mochten.
Reynaert, voldaan, staat op gezwind
en is voorwaar zeer goed gezind.
Hij verliest geen tijd en zonder dralen
laat hij de schatkist openmaken
en meteen aan al de hovelingen
uitdelen dukaten en zilverlingen
totdat al het geld was uitgedeeld
en ieder gekregen had zijn deel.
Van de schat laat hij een deel
brengen naar Malpertuis, zijn kasteel,
want hij vreest, niet zonder reden,
dat als de vorst mocht wederkeren
hij gewis in de kortste keren
voor Malpertuis, ‘t beleg zou slaan
en dan zou hij hem moeten weerstaan.
Daarom hamstert hij in zijn kasteel
wapens en provisies, zo veel
dat hij makkelijk zou doorstaan
een belegering van wel zeven jaar.
Het kasteel is oninneembaar
tenzij na lange uithongering
en die kans is zeer gering.
Reynaert zal echter niet nalaten
zijn burcht gestaag te bevoorraden
92
Tiecelijn, 20, 2007
en hij is ook zeer tevreden
dat hij als keizer kan optreden.
Maar al is zijn geluk zeer groot,
toch gaat Reynaert immer door
om in zijn kasteel op te slaan
allerlei waren en veel graan.
Van hem houdt veel de koninginne
en zij betoont hem grote minne.
Men zegt dat ze hem meer min betoont
dan vroeger aan haar echtgenoot.
Maar zij eten nu hun witte brood
dat echter niet blijven duren zal,
want in de vert dondert het al.
Want in volle vaart nadert Lioen
die nog altijd is zeer bedroefd
en in twee draagstoelen meevoert
de helden, Canteclaer de haan
en de egel, meester Stekelhaar.
Hij stuurt d’ eekhoorn dan voorop
om zijn komst te melden aan het hof,
maar d’ eekhoorn in zijn opdracht faalt
omdat de valbrug is opgehaald.
Reynaert, vanaf een barbecaan,
ziet de bode van Nobel staan
en spreekt hem in deze termen aan:
– Vriend, zeg mij tot welke partij
en tot welke familie behoort gij?
– Hé, bij de Heilige Jeroen,
ik behoor bij Nobel, de Lioen.
Ik kom terug van de veldtocht
die onze koning winnen mocht.
Met Gods hulp, en zijn genade.
heeft hij de heidenen verslagen,
maar hij betreurt met onbehagen
de dood van Canteclaer de haan,
en van d’ egel, heer Stekelhaar,
wiens lichamen in een draagstoel
naar Nobels hof worden gevoerd.
Reynaert zegt: – Bij Godes wil,
Nobel kome als het hem zint
maar geen voet zal hij binnenzetten.
Ga hem meteen ook maar zeggen
dat ik de nieuwe koning ben
en daar niets aan toe te voegen heb.
– Wat, zegt d’ eekhoorn vol razernij,
Reynaert hoe zou dat kunnen zijn?
Hoezo, is dat soms spotternij
dat gij de toegang tot zijn paleis
aan Nobel, de Lioen, ontzegt ?