JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

overhandigt ge deze brief aan mij.
Zo luiden, vriend, mijn instructies.
– Heer, uw bevelen worden precies
en zeer nauwkeurig voltrokken.
De dienaar is met de brief vertrokken
en de vos Reynaert blijft achter
om met ongeduld te zitten wachten
of al zijn plannen zullen slagen.
De volgende dag bij het dagen
zonder dat iemand ‘t hoorde of zag
verliet de dienaar, die slim was,
langs de brede poort de stad.
Hij liet zijn ros draven op het gras
en als ‘t bestoft was en bezweet,
de dienaar weer de stad inreed.
Hij geeft zijn paard zo fel de sporen
dat ze door zijn huid heen boren.
Hij kwam spoorslags aan ‘t paleis
als keerde hij van een lange reis.
Voet zet hij daar aan de grond
en loopt naar de raadzaal terstond.
Eerst groet hij de vos Reynaert
en dan de vorstin zoals ‘t betaamt
een edele vrouwe te begroeten:
– Vrouwe, dat de Heer u hoede,
koning Nobel laat u groeten
en vraagt aan zijn baronnen
deze missive goed te willen lezen.
Weet allen, ik zweer het op mijn ziel,
dat de vorst ons helaas ontviel.
Hij is gesneuveld in de strijd
met grote moed en dapperheid.
– Wee mij, hoe ellendig is mijn lot,
nu gestorven is mijn heer en vorst.
In woede ontstoken slaat de vos
de bode zo hard met zijn knots
dat hij valt ter plekke dood.
– Zwijg! zwijg! de vos Reynaert gebood.
Late de Heer het niet gedogen
dat we de koning zo verloren.
Weet gij waarom de vos hem neersloeg?
Omdat hij de idee niet verdroeg,
hij de sluwe listigaard,
dat de dienaar vroeg of laat
hem aan de barons zou verraden.
Hij geeft de brief aan Tybaert de kater,
die voor de ridders en de graven
en met uitgestoken snorharen,
zich meteen aan ‘t lezen zet
91
Tiecelijn, 20, 2007
en de brief leest van a tot z.
Dan verklaart kater Tybaert:
– Ik zweer het op mijn hoofd, Reynaert,
de vorst is waarlijk heengegaan
en hij vraagt hier in Godes naam
aan al zijn barons en getrouwen
dat de koningin zou trouwen
met heer Reynaert, die moet zijn
voor haar een koning hoofs en fijn,
en dat hij meteen en onverwijld
als vorst erkend wordt in het rijk.
Als Nobeline dit heeft gehoord
richt zij tot de edelen het woord:
– Heren, vermits van uw koning
dit is de laatste wilsbeschikking,
zal ik ze ten volle respecteren en
geen tegenspraak tolereren.
‘t Rijk behoort aan de koningin
en ik wil blijven de vorstin.
Maar eerst nog wil ik hier vernemen
of Reynaert mij tot bruid wil nemen.
– Vrouwe, zegt Rein, ik sta geheel
gereed te doen wat u beveelt.
– Bij God, dat is hoofs en beleefd.
De baronnen zijn zeer bedroefd
omdat ze verloren hun Lioen,
maar blij omdat Reynaert de vos
voortaan zal zijn hun nieuwe vorst.
En tijdens de vergadering
werd gehouden de verloving
en in ‘t hele koninklijk paleis
heeft de vreugde zich verspreid.
Minnezangers en menestrelen
zingen en spelen op hun vedel
de dames en de freules dansen
de mannen drinken veel en schransen,
en weinigen slapen er die nacht,
daar men alleen aan feesten dacht.
De volgende morgen al trouwde
met vos Reynaert de edele vrouwe
en al de baronnen van het rijk
zwoeren hem trouw en loyauteit.
Op zijn hoofd plaatste men een kroon
van Frieslandgoud zwaar en schoon;
in zijn hand hield hij de keizerstaf
die mooi met bloemen verguld was.
Waarlijk, Reynaert had de figuur
van een keizer en de statuur.
De barons beloofden hulp in de strijd