JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

Zie hoe heer Frobert en zijn krijgers
de heidenen in ‘t zand doen bijten.
Dan gaan ook zij, lans in de haak,
achter de verslagenen aan
en drijven ze terug in zee.
Tegenstand toch biedt de kameel
die ontwijkt de golvende zee
om te vluchten over het strand
en dan verder over het land,
tot Frobert die hem steeds najaagt
hem gevangen neemt en overdraagt
met de teugel in de hand
aan Nobel, de koning van het land.
– Heer, dankzij God en mijn baronnen
hebben we de vijand overwonnen.
Hun hoofdman heb ik meegebracht
zoals van een ridder wordt verwacht.
– Mijn dank daarvoor, zegt koning Nobel.
Er heerst grote vreugde in het leger.
Dra van zijn wapens werd ontdaan
de kameel, die zich als een laat
voor des konings voeten werpt
en tot de overwinnaar zegt:
– Heer, ik smeek u om medelijden,
lever me niet over aan uw krijgers.
Behandel mij als uw eigen slaaf.
Vergeef mij ‘t kwaad u aangedaan.
– Nooit, schreeuwt de koning,
laat ik u gaan, nooit als vrij man
gaat ge hier vandaan.
Gij wordt door ons, integendeel,
behandeld en berecht, heer kameel,
zoals het een verrader past.
Gij wordt gehangen of verast.
De vorst riep Bruin en Tiecelijn
met Beaucent, Rosvel en Belijn,
tezamen met Roönel, Doordhage
en Frobert om hen te vragen:
– Baronnen geef mij uw raad,
wat doen we met deze renegaat?
Hoe gaan wij op hem ons wreken?
Wil nu uw advies uitspreken.
Frobert antwoordt: – Bij Godes wille,
laten we hem levend villen,
als gij die straf, heer, accepteert.
Nobel heeft dan geconcludeerd:
– Het geschiedt zoals ge zegt.
Dra wordt op het gras neergelegd
de kameel en wijd uitgespreid
90
Tiecelijn, 20, 2007
en gevild in zeer korte tijd.
Beaucent gaf ‘t sein en d’ eerste beet,
Roönel hem met zijn tanden greep.
Zij begonnen bij zijn achterwerk
en ook Bruin de beer deed zijn werk.
Volledig werd de kameel gevild
en hun wraakgevoelens gestild.
Nobel keek toe vol welbehagen
nu de vijand was verslagen,
al betreurde hij vele krijgers
die hier hun rustplaats zullen krijgen.
Met groot verdriet liet hij begraven
al zijn doden die daar lagen,
behalve de haan Canteclaer
en de egel wijlen Stekelhaar,
die hij daar niet wou achterlaten.
Hij liet voor hen twee kisten maken
om ze daarin op te baren.
Zij zich vol vreugde op weg begaven
elk naar zijn eigen burcht of stad
waarnaar men zo’n heimwee had.
Maar hier gaan we nu voorlopig
verlaten het leger van de koning
om over Reynaert nu te spreken
die nog vol listen zit en streken.
Na goed te hebben nagedacht,
heeft Reynaert bij zichzelf gedacht
dat hij met de bijstand van God
kon worden de keizer of de vorst,
aleer de maand zou zijn verlopen
door de barons te doen geloven
dat dood is Nobel, de Lioen.
Een brief schreef de vos toen
en liet terstond een dienaar komen:
– Vriend, zei hij, ge gaat mij beloven
op uw erewoord en op uw leven
om geen enkel woord prijs te geven
van wat ik u nu ga bevelen.
– Heer, de dienaar hem antwoordt,
ik beloof u op mijn erewoord
uw bevel nooit te overtreden
zolang ik op deze aarde mag leven.
De dienaar heeft zijn eed gezworen
en Reynaert laat hem zijn bevel horen.
– Vriend, ga nu met bekwame spoed
naar de baronnen met het verzoek
om morgen naar ‘t paleis te komen
omdat de vorst is omgekomen.
En als ze dan vergaderd zijn