JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

hoe een dier zo jong en zo klein
toch zo onverschrokken kan zijn,
want aan elke slag, aan elke stoot
stelt hij zijn lenig lichaam bloot.
Furieus stort hij zich in het gewoel
en valt aan moedig en koen
een buffel, die uit de rangen kwam
en zeven ridders ‘t leven nam.
Als de haan ziet hoe zijn manschappen
niet aan de buffel kunnen ontsnappen,
besluit hij in de aanval te gaan.
Meteen spoort hij zijn strijdros aan,
gaat dreigend in zijn stijgbeugels staan
en duwt zijn lans goed in de haak.
De strijders storten zich op elkaar.
De stoot van de buffel komt eerst aan
en zijn stoot is zo hard voorwaar
dat Canteclaers schild wordt doorboord,
maar zijn maliënkolder, op mijn woord,
is zo dicht en sterk geweven
dat hij buffels lans houdt tegen
zodat ze doormidden breekt.
Canteclaer, die zo de speer ontweek,
is zeer handig in de tweestrijd
en plaatst een stoot vol razernij
zodat hij de buffel door en door
met zijn sterke lans doorboort
en hem uit ‘t zadel licht, dood.
Hij zal niemand nog doen kwaad.
Dan trekt Canteclaer zijn zwaard
en stort zich met nieuwe moed
met zijn troep in ‘t krijgsgewoel.
Zo wild en woest is hun geweld
dat men de doden niet krijgt geteld
al waren er vorsten en veel graven
die daar helaas neergeveld lagen.
Als de heidenen zien geveld
hun kapitein – voor hen een held –
is hun hart zozeer bezwaard
dat ze aanvallen Canteclaer
met vijfhonderd als één man
om hem te hakken in de pan.
Hun aanval komt zo onverwacht
dat er veel werden omgebracht.
Vriend en vijand lag daar door elkaar.
Dan valt de haan dood van zijn paard.
Ze zouden allen zijn uitgemoord
als zijn ros niet had aangespoord
meester Stekelhaar, de egel,
89
Tiecelijn, 20, 2007
samen met Beaucent en Rosvel.
Ze houwen en steken onverdroten
en de lansen breken bij hopen.
Stekelhaar stort zich in de mêlee
waar de strijd is ruw en wreed.
Hij ontmoet de dromedaris
en ziet dat hij afgedwaald is,
hij geeft hem een geweldige slag
en hakt hem het kwijlend hoofd af
en doet hem neerstuiken in ‘t zand.
Hij bevestigt zijn schild aan zijn arm
en driest en vol euvele moed
toont hij hoe men vechten moet.
Iedere heiden die hij ontmoet,
hij in het zand bijten doet
of verwondt hem erg en zwaar
en al zijn manschappen te gaar,
binden moedig de strijd aan.
De doden zijn niet meer te tellen
bij de christenen en bij de ketters.
Onder de doden en gewonden
telt men talrijke jachthonden.
Maar d’ allergrootste catastroof
was meester Stekelhaar zijn dood,
die dompelde barons en koning
in droefheid en verbijstering.
Vorst Nobel wou de aftocht blazen,
toen krekel Frobert zonder aarzelen
zich stortte in het krijgsgewoel
met zijn talrijke riddergroep.
De vijand wordt hard aangepakt
en twintigduizend in de pan gehakt
die nooit hun land nog zullen zien.
De serpenten vluchten in paniek
en Frobert hen op de hielen zit
te midden van een groot mêlee.
Maar daar is de vorst. Met hem mee
verschijnt ‘t koninklijk escadron
met Doordhage en zijn bataljon.
Van zodra de kameel hen ziet
roept hij zijn mannen en gebiedt:
– Die aanval kunnen wij niet afweren;
ik kan u geen bescherming geven.
Dat iedereen op eigen kracht
zich onttrekt aan deze overmacht.
Zij vluchten dan met groot misbaar
voor d’ aanval van de Krekelhaar.
Als hij dit bemerkt roept de vorst:
– Vooruit, achtervolg ze, erop los!