JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

Het tiende en laatste regiment
is voor vorst Nobel zelf bestemd
door de hoofse Doordhage bijgestaan.
Het hele leger dan voert aan
meester Bernard, de archipape
die gekant is tegen wapens.
Hij heeft van allen de biecht gehoord
en richt tot hen zijn zalvend woord:
– Christenen, onbevreesd ten strijde
tegen de heidenen! Wil niet wijken!
Zij zullen ons niet verslaan
daar God aan onze zijde staat.
Laten we in een snel tempo rijden.
Alvorens ze hun wapens grijpen
hebben wij ze in de pan gehakt
en verdreven uit ons land.
– Dit is, zegt Nobel als antwoord,
voor ons een zeer opbeurend woord.
Heb dank voor deze goede raad.
Ge zijt gewis, bij Sint-Amaat,
een aartspriester, toegewijd en trouw.
Als God mij in leven houdt,
benoem ik u tot aartsbisschop.
Daar doe ik een duurzame eed op.
– Heer koning, zegt daarop Bernard,
ik dank u daarvoor uit heel mijn hart.
Het leger begeeft zich weer op mars
en eer de heiden het heeft gesnapt
wat hem boven het hoofd hangt
jaagt Cuwaert er veel over de kling,
iets wat zeer gemakkelijk ging,
omdat ze ongewapend waren.
Ook veel gevangenen zij namen.
Maar ‘t alarmsein werd gegeven
in het vijandelijke leger
en de heidenen grepen hun wapens.
Cuwaert zou in gevaar geraken
als Tiecelijn niet ter hulpe snelt
en te midden van ‘t strijdgeweld
zwaait met zijn blinkende degen
die fijn en vlijmscherp was geslepen
en van een venijnig schorpioen
het hoofd afhakt en de voeten.
De kameel, door woede aangegrepen,
heeft het op Tiecelijn begrepen
en stort zich op hem vol razernij.
Moedig verweert zich Tiecelijn
maar roept dat het zijn demonen
die allerzijds op hem afkomen.
88
Tiecelijn, 20, 2007
De kameel verkoopt hem zulk een stoot
met zijn voor- en achterpoot
dat hij hem van zijn strijdros stuit
en neerslaat op de grond languit.
Hij zou gewis zijn buitgemaakt
als heer Belijn niet had gewaakt
en niet was komen aangerend
en zich tussen hen had opgesteld
en twee heidenen had aangevlogen
zodanig dat hun beider ogen
als kersen uit hun kassen vlogen.
Maar daarop, dit moet even gezegd,
was de kameel niet erg gesteld.
Een tweede keer valt aan Belijn
vol woede en vol razernij
om met één slag in twee te splijten
de schedel van een heidens strijder.
Zo heeft hij in luttele tijd
gezet drie ketters buiten strijd.
Evenwel hij stond nu ook bloot
aan een onontkoombare dood
als daar niet was komen aangerend
Bruin met een volledig regiment
van honderd baronnen die verfoeien
en doden willen de schorpioenen.
Zij werpen zich in ‘t strijdgewoel
met dat als oogmerk en als doel.
Ze hebben er talloos neergeslagen.
Maar waarom mijn verhaal vertragen?
De heidenen zouden zijn verslagen
en hadden genade moeten vragen
als daar niet als zovele spoken
uit de vallei waren opgedoken
vijfduizend wilde schorpioenen.
Anderzijds, met verse troepen
komt Canteclaer aangemarcheerd.
Dan weerklinken in ieder heer
de kreten en ‘t gehuil der strijders
en van de stervenden die ijlen.
De gewonden zijn zeer talrijk
en onder hen ligt menig lijk.
Canteclaer geeft zijn paard de sporen
en stormt als een stormwind naar voren
en hij toont zich kranig en koen.
Om te bewijzen zijn heldenmoed
vecht en strijdt hij onvervaard
dat geen legermacht op deze aard
zijn evenknie of gelijke had.
Ik vraag me met verbazing af