JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

aan de plicht tegenover uw vorst.
Maar het uur is nog niet geslagen
dat we saam moeten beraadslagen;
we moeten handelen nu en goed.
Morgen trekken we ze tegemoet
om tezamen, als ware vazallen,
de indringers aan te vallen.
– Heer Reynaert, zei Belijn het schaap,
ge hebt goed gesproken en gepraat,
maar hier ontbreekt heer
Traagzaamaan
die nog steeds niet is aangekomen.
Misschien is hem iets overkomen?
Rosvel dan naar voren dringt
en verklaart aan de vergadering:
– Heren, Traagzaamaan zal niet komen,
want hij is helaas omgekomen.
Dit nieuws stort Nobel in droefenis.
– Rosvel, vertel hoe dat gekomen is.
– Heer, gedood werd Traagzaam de
baron;
ik zag hem liggen op de grond,
in zijn bloed badend en erg gewond.
De koning was zeer aangedaan
om zijn goede vriend Traagzaamaan.
– Geschied is, heren, een groot kwaad,
zei Nobel, geef me nu uw raad.
– Heer koning, sprak toen Ysegrijne,
laat ons hierover liever zwijgen,
want niemand doet een dode opstaan.
Daar onze vaandrig is heengegaan,
kiezen we een nieuwe vaandrig,
want ons leger heeft hem nodig.
We kunnen deze zaak niet uitstellen,
maar moeten zijn opvolger aanstellen.
– Nobel, zeggen de barons al te gader,
we gaan ons onverwijld beraden.
Maar zie, daar zijn in ‘t paleis gekomen
van vos Reynaert de drie zonen.
Zij groeten de koning eerbiedvol,
want zij kennen het protocol.
De koning ontvangt hen hartelijk
en begroet ze vriendelijk
en daar hij de hoofse manieren kent
laat hij ze plaatsnemen naast hem
en maakt hen zelfs een compliment.
Dan herinnert hij zijn raadslieden
dat ze zonder tijd te verliezen
rechtens een vaandrig moeten kiezen,
86
Tiecelijn, 20, 2007
dat het er eerlijk aan toe moet gaan
en dat men geen vergissing mag begaan.
– Heer koning, zegt dan Ysegrijn,
de beste vaandrig naar me schijnt
en die hier in ons midden is
lijkt me dat het Reynaert is.
Zeer koen is hij en vastberaden,
hij is moedig en zijn voorvadren
waren vermaard en zeer beroemd.
– Dat is de waarheid, zegt de Lioen.
Daar hij door u wordt voorgedragen
laten we hem de standaard dragen.
Die keus Rein niet verdrietig stemt,
neen, hij is tevreden en content.
Als een man die de gebruiken kent
werpt hij zich voor Nobels voeten
om ze te kussen en te zoenen
en zijn dankbaarheid te betonen.
En hij zegt dan tot de koning:
– Heer koning, ik bezit drie zonen,
die zich trouwe vazallen tonen,
sla ze, ik vraag het u in Gods naam
tot ridder alledrie tesaam.
De koning glimlachend antwoordt:
– Uit vriendschap, op mijn erewoord,
zullen ze morgen ridder zijn
en ons bijstaan in de strijd.
Daar is het dan bij gebleven
en nadat ze hebben gebeden
in de kerk de hele nacht
kregen ze ‘s ochtends hun wapendracht
uit de handen van de vorst
die hen prachtig had uitgedost.
Hij hun een gevechtsdegen gaf
en daarmede de ridderslag.
Toen de ceremonie was afgelopen
liet de koning Reynaert komen
en zei hem: – Reynaert, in Gods naam,
we moeten nu ten strijde gaan,
maar in plaats van mee te strijden
bid ik u om hier te blijven,
om te waken, bij Sint-Martijn,
op mijn landstreek en mijn rijk
en met u Rosvel en Qwadelote
die tot mijn vazallen behoren.
Doordhage zal in ‘t strijdgewoel
dragen mijn standaard met de zijden
vane;
ik wil hem aan mijn zij zien strijden