JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

Ze treden aan met hun legioenen
van olifanten en schorpioenen.
Genadeloos vielen ze ‘t land binnen
– en allen verloren daarbij hun zinnen –
de tijgers, dromedaren snel en wild,
de serpenten spuitend hun gif
zoveel dat ik ‘t niet kan vertellen
want ze waren niet te tellen
en er waren ook adders bij.
Ik beken hier mijn vergetelheid.
– Dat wordt beslist, zei Rein zijn
mening,
een zeer hachelijke onderneming.
Laat al uw soldaten oproepen
en verzamelen al uw troepen
nu meteen en we rukken op
om te redden ons land en volk.
– Koene Reynaert, zei de keizer,
ge hebt gesproken als een wijze.
Bij de trouw aan u verschuldigd
laat ik doen wat gij acht nuttig.
Ik laat oproepen massaal
iedere baron en vassaal.
Nobel laat brieven redigeren
voor zijn baronnen en hoge
zonder onderscheid, laag of hoge,
en laat ze brengen door zijn boden.
Geen enkel dier sloegen zij over,
noch beren, reigers noch kraanvogels,
zelfs niet monseigneur de Egel,
met zijn uitgestoken stekels,
noch de wolven noch de honden,
al wie ze bereiken konden,
allen zonder uitzondering
kwamen naar de vergadering:
Bernard, de aartspriester, en Beaucant
die hij meebracht aan zijn hand,
Bruin de bere en de stier Bruiant,
Kaalkop de rat en meester Ferrant,
Tybaert de kater en here Belijn,
Brichemer, meester Rosvel en Ysegrijn,
Roönel met Timer aan zijn hand
kwamen in galop aangeland.
En met Canteclaer, de trotse haan,
kwamen nog: een knaap van een aap,
Cuwaert de Coene, het konijn,
en Rohart, de broer van Tiecelijn.
Ze bevolkten zo dicht de aarde
dat men alleen zag hun standaarden.
85
Tiecelijn, 20, 2007
Frobert, de krekel, flink en fraai,
kwam dan aan met veel lawaai.
Kortom, al de dieren waren daar
behalve slakkie Langzaamaan.
Dan schouwde Nobel, de koning,
trots vanuit een vensteropening,
ruiter, vaandrig en standaard.
Dan spreekt de keizer tot Reynaert:
– Baron, bezie deze koene bataljons
van mijn ridders en barons.
Door hun moed en aanvalskracht
verdrijven ze de bezettingsmacht.
Bezie de vaandels en die lansen,
de maliënkolders en rondassen.
De heidenen en hun wilde horden
zullen door hen verslagen worden.
Nooit zag ik zulk een mensenschaar,
nooit zag men er zoveel te gaar.
De krijgers zoeken een weide op
en stellen daar hun tenten op.
Toen iedereen had een verblijf,
verschijnt daar Bruin in het paleis
door machtige barons vergezeld.
Nobel ontvangt ze met respect
en legt hen zeer uitvoerig uit
tot welke tactiek hij besluit.
– Over de ketters wil ik klagen
die zich zo arrogant gedragen
en die reeds zoveel land bezetten
– wat ik helaas niet kon beletten –
en zoveel burchten en kastelen.
Ik kan het, heren, niet langer velen.
Vooral de kameel is een ploert.
die het heidens leger aanvoert.
Maar wij christenen zijn zo talrijk
dat de kameel voorzeker wijkt.
In plaats van ons af te wachten
zullen veel eerder nog trachten
zich te onttrekken aan de slag
door te kiezen ‘t hazenpad,
– Heer, zei het schaap, meester Belijn,
weet dat hier talrijke barons zijn
trots en koen en perfect in staat
om u te geven goede raad
in deze aangelegenheid.
Reynaert die zat aan Nobels zij
antwoordde: – Bij God, meester Belijn,
gij hebt gesproken goed en wijs
en gij schoot ook niet te kort