JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

zond me naar u nog deze noen,
naar u die zijn grootste leenman zijt
en geniet van zijn genegenheid.
Weet dat er voor hem niemand bestaat
die hij hoger dan u aanslaat.
Hij beval mij u deze brief te geven.
Draal niet om ‘t zegel te verbreken.
Rein was met de brief zeer tevreden.
Toen hij verbroken had het zegel
las hij de boodschap van vorst Nobel
en hij zei tot ‘s konings bode:
– Vriend, ik word naar ‘t hof ontboden
en ga terstond met u op reis
al naar het koninklijk paleis.
Ik laat daar koning Nobel weten
dat ik nooit, om geen enkele reden,
zijn verzoek om hulp zal negeren.
De bode dankt Reynaert voor die eed
voor hij afscheid nam en wegreed.
Ook de vos verliet dan het dal
dragend op zijn vuist de valk
gelijk een valkenier volleerd.
Hij ontmoet zijn neve Grimbeert
die hem groet en vraagt meteen:
– Gegroet oom, waar gaat gij heen.
– Dat Onzelieveheer, beste neve,
u Zijn genade en zegen geve;
kom hier zitten op mijn strijdros
dan gaan wij samen naar het hof.
De das ging op zijn ooms verzoek in
en zei: – Oom, dit is naar mijn zin.
Hij stijgt op ‘t paard met een stijgbeugel
wijl Reynaert strak vasthoudt de teugel,
en, nu hij bezit een schildknaap,
het schild over zijn schouders slaat
en hem stopt in de rechterhand
als wapen de buitgemaakte lans,
want hij wil voor zijn reisgenoot
zorg dragen als hij komt in nood.
Met zijn valk nog steeds in de hand
rijdt hij verder over het land
terwijl hij met zijn neef Grimbeert
gekscheert en kletst en discuteert.
Toen ze al een goed eind verder waren
kwam daar aangerend Doordhage,
de oudste zoon van vos Reynaert.
Hij arriveerde in volle vaart
en groette zijn vader vol verdriet
wijl hij zijn tranen lopen liet.
84
Tiecelijn, 20, 2007
Hij zei verslagen tot zijn vader
dat het noodlot had toegeslagen.
– Wat is er dan gebeurd, mijn zoon?
– Aai, mijn lieve moeder, zij is dood.
– Dood? – Helaas, zij is overleden.
Zo pijnlijk trof dat bericht Rein
dat hij haast gevallen was in zwijm.
– Aai, Hermeline, mijn lief wijf,
wat geword ik nu ik overblijf.
– Vader, zei zijn zoon, Doordhage,
tot wat dient het zo te klagen.
– Helaas, zucht Rein, wat moet ik doen,
na dit verlies komt ‘t nooit meer goed.
Hoe zal ik dit verlies verwerken,
wie zal me troosten, wie me sterken?
Lieve zoon, blijf hier niet dralen
maar keer terug en ga thuis halen
uw twee broers, breng ze naar ‘t hof
van Nobel de Leeuw, ons aller vorst.
Alle drie voor de pinksterdagen
wordt ge tot ridder geslagen
– of dat u al dan niet bevalt –
want daar dreigt een oorlog al.
Vooruit, breng uw broers naar ‘t paleis
en laat snel verlopen uw reis.
– Vader, ik zal tot uw genoegen
met spoed uw bevelen uitvoeren.
Doordhage is nauwelijks verdwenen
of Rein reist verder met zijn neve
die hem troost zoveel hij kan.
Zo komen ze bij ‘t hof aan.
Reynaert, vergezeld van baron
Grimbeert, stijgt af aan het perron
en meester Tiecelijn, de raaf,
ontfermt zich meteen over hun paard
en neemt hun lans en rondas aan.
Zij klimmen dan naar het paleis
en treffen daar Nobel, de keizer.
Zij groeten nederig en beleefd
en Reynaert, in ‘t protocol volleerd,
knielt voor zijn heer en meester neer.
Nobel verzoekt hem op te staan
en aan zijn zij te komen staan,
en hij verklaart: – Baron, ik heb u nodig
want de ketters zijn in oorlog
tegen mij en mijn vazallen.
En ze hebben al aangevallen
onder aanvoering der kamelen
twee van mijn sterkste kastelen.