JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

zich zonder hemd tegen u vleit.
Denk niet dat ik nu de spot drijf.
Hoewel hij de mus goed had gehoord.
toch sprak de vos geen woord,
want hij kon van geen vin bewegen.
Nadat hij hem met spot had overladen
heeft Druwijn de vos achtergelaten
met veel blijdschap en groot plezier,
na zijn wraak op het rosse dier.
Deerlijk gebeten en erg gewond
bleef Rein daar liggen op de grond,
onbekwaam om zich te bewegen
want hij riskeert een poot te breken.
Hij blijft daar liggen, niet in staat
te verroeren of op te staan;
hij hoort zelfs zijn hart niet meer slaan.
Maar zie, daar komt Hersent al aan
die hem met ‘lieve vriend’ spreekt aan,
daar ze op Rein zeer was gesteld.
Ze was door haar eega vergezeld.
Toen ze Rein zagen liggen, onbekwaam
om te verroeren en tot niets in staat,
liepen zij naar hem toe bedroefd
en triestig van gemoed.
– Wat een ramp toch, roept de vrouw,
dat ik mijn vriend hier dood aanschouw.
Wat een ellende en kommer, helaas!
Waar vind ik nog troost en soelaas?
‘k Ben onder een slechte ster geboren
want ‘k heb mijn zielensteun verloren.
Op zijn beurt zucht Ysegrijn:
– Ik moet bedroefd en droevig zijn
om ‘t smartelijk verlies van Rein,
mijn goede vriend en jachtgenoot
die mij zo dikwijls bijstand bood.
Als ik zijn diensten nodig had
ging hij terstond met mij op pad.
En nu hij daar zo roerloos ligt
voel ik niets dan droefenis.
De schoft die hem ontnam zijn leven
heeft een grote misdaad bedreven
en, bij God, als ik de dader kende
zou ik op hem wreken deze ellende,
als ik hem in mijn handen had,
‘k mag hangen als hij de dood ontsnapt.
Zelfs goud of een hoge borgsom
keerden mijn beslissing niet om.
Maar tot wat dient al dit klagen,
mijn vriend ligt aan mijn voet verslagen,
81
Tiecelijn, 20, 2007
hij viel in de klauwen van een boef,
wat me troosteloos maakt en droef.
Waarom toch had hij zijn hol verlaten
en kwam hij hier het leven laten?
Ach, wat is het toch een droevig lot
om dood te gaan ver van zijn hol.
Ik weet, hem wachtte ‘t noodlot hier
en ‘t schielijk sterven, ‘t lieve dier.
Reynaert die zo hoorde lamenteren
zijn vriendinne en zijn compere
balde al de kracht die hij bezat
samen en met moeite zei hij dan:
– Beste vrienden, wil nog niet wenen,
al zijn mijn krachten haast verdwenen,
als God het wil, zal ik niet sterven
en zal ik nog wat leven erven.
Wil dus niet angstig zijn en vrezen.
Ik zal, geloof ik, weer genezen
als het God en zijn moedermaagd
in hun goedertierenheid behaagt.
Toen Ysegrijn hem spreken hoorde
liep zijn hart van vreugde over.
Hij zei: – Vriend, ik was zo aangedaan,
dat mijn levensvreugde was vergaan.
Wie heeft die schade aangericht
dat uw huid aan flarden ligt.
Het was voor u een zwarte dag.
– Ik heb het toen echt zwaar gehad.
Ik werd gebeten en mishandeld,
ik werd zodanig toegetakeld
dat het beslist wordt een mirakel
als ik ooit mocht genezen zijn.
– Mijn innigste wens, zegt Ysegrijn,
is dat ge weder wordt gezond.
– Als ge voor een goede dokter zorgt
dan denk ik te genezen, vriend.
– Lieve Reynaert, zegt dan Hersent,
wie stortte u in deze ellend?
– Bij mijn devotie voor Sint-Edmond,
wie mij dat aandeed was de hond.
Ik kan door toedoen van dat loeder
geen poot meer of geen hand verroeren.
– Kondt ge genezen, zei Ysegrijn,
voor mij zou geen prijs te hoog zijn.
Uit vriendschap betaalde ik zo maar
van sterling zilver wel vier mark
aan de dokter die u zou verzorgen
en voor uw genezing zorgen.
– Vriend, bij mijn devotie voor Sint-Simon