JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

maar wel voor ‘t rosse dier beducht
en sloeg dus schielijk op de vlucht.
Hij vluchtte maar een korte stond
en ging dan zitten op zijn kont.
– Hé, roept de vos, hé sukkelaar,
waarom vlucht ge uw neve Reynaert?
Meent ge dat hij u zal grijpen?
Waarom wilt ge niet begrijpen
dat we speelden maar een spel en
dat ik, bij d’ heilige Samuel
ze in geen geval wou vangen.
Ik zou me nog liever laten hangen
dan u aan te doen enig kwaad.
Ziet ge mij daartoe in staat?
Kom, zit bij mij in deze vallei
om wat te rusten aan mijn zij.
Ik zweert ‘t, ik zal u niet grijpen
en niet het minste kwaad doen lijden.
– Neen, zegt Druwijn, kom liever hier
bij mij zitten onder de vlier.
Ik zal niet weer op de vlucht slaan,
grijp mij, ik ga hier niet vandaan.
Reynaert, gek van wellust en begeert’,
denkt dat de mus de waarheid spreekt.
Hij loopt met sprongetjes vooruit
en Druwijn lokt hem naar de struik.
Hij gaat weer zitten en hij zweert
dat hij van die plaats niet meer bougeert
want elders wil hij niet doodgaan.
Reynaert kan zijn lust niet weerstaan
om zich te storten op Druwijn,
maar zie, Morant daar plots verschijnt
en werpt zich op het rosse dier
met wraaklust en met veel plezier.
Als de hond plots op hem toespringt
wist Rein dat hij een fout beging
en maakt meteen rechtsomkeert,
maar Morant grijpt de vos al beet
en trekt en sleurt hem heen en weer.
Doch zie hoe sluw Rein zich bevrijdt
en onverwijld neemt de wijk.
Morant laat echter niet begaan
en gaat verwoed achter hem aan,
haalt hem in, grijpt hem bij een kuit,
gooit hem neer, springt op zijn buik,
bijt hem en drijft hem in het nauw
en verkoopt hem snauw na snauw;
van Reins rug rukt hij een reep
van minstens een duim of drie breed.
80
Tiecelijn, 20, 2007
Reynaert, die helse pijn doorstaat,
is tot geen weerwerk meer in staat,
want Morant houdt de rosse gast
fors met zijn scherpe tanden vast.
De vos was voorzeker beter gesteld
zonder die hinderlijke gezel
maar hij komt er niet onderuit.
Morant verscheurt hem vel en huid,
hij sleurt, mishandelt hem en bijt
zodanig en zo lang tot hij
hem laat liggen als een lijk.
En daar verschijnt de mus, Druwijn.
– Morant, vraagt hij, hoe is ‘t geweest?
– Goed, vriend, wees maar niet
bevreesd.
Hij heeft geen lust meer om te vreten.
‘k Heb hem zo’n afstraffing gegeven
dat hij niet meer herleven kan
dan met de hulp van de Vijand.
Gewis, hij zal ‘t niet meer overleven,
want zoveel slaag heeft hij gekregen,
zoveel liet ik de schoft doorstaan
dat hij niet meer kan opstaan.
Hij viel in al te kwade handen
en zal nu in de hel belanden.
– Dit te horen is mij aangenaam.
Ge hebt uw belofte gestand gedaan.
Ze vertrouwen zich toe aan ons Heer
en keren naar hun haardstee weer.
Morant stelt Druwijn geen vragen meer,
beveelt hem aan de genade van de Heer
en verlaat de mus die zeer tevreden is
met de gang van de gebeurtenis.
De mus Druwijn loopt naar Reynaert
om hem te zeggen onvervaard
alles wat hem op het harte ligt.
Met kleine sprongen komt hij dicht
en vraagt hem hoe het hem vergaat
en of hij nu ‘t hoekje omgaat?
– Here Reynaert, hier waren gewis
van geen nut uw sluwheid en uw list.
Het lijkt me slecht met u te gaan.
Ge hebt een gehavend bontpak aan.
Daar komt veel naaiwerk bij te pas eer
het wordt zoals ’t was weleer.
Als ‘t weder blijft zoals vandage
moet ge uw warmere bontjas dragen
of ge zult bevriezen van de kou,
tenzij Hersent, die lieve vrouw,