JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

zweer ik op het hoofd van mijn ouders
dat, als gij uw beloften wilt houden
en ik de vos ooit vast kan grijpen
hij van mij zijn bekomst zal krijgen.
– Sta op, zegt Druwijn, en wees te been
want we vertrekken nu meteen.
Morant, de hond, is opgestaan
al is dat niet makkelijk gegaan,
daar hij haast geen poot kon verplaatsen.
Voorzichtig en zonder zich te haasten
volgde de hond de mus Druwijn
omdat hij er zeker kon van zijn
dat weldra na nog wat geduld
zijn lege maag zou zijn gevuld.
Toen ze een tijd waren onderweg
deed de mus hem duiken in een heg.
– Wacht hier op mij, zei heer Druwijn,
en ge zult dra verzadigd zijn,
want ik zie daar een kar aankomen
volgeladen met vlees en broden.
Ik zal de voerman bezighouden
en gij moet hem goed in ‘t oog houden;
zodra ik hem heb afgeleid
gaat ge naar de kar en grijpt
daar de grootste gezouten ham
die dan uw honger stillen kan.
– Bij God, antwoordt de hond Morant,
dat wordt een kolfje naar mijn hand.
Zie, daar komt de voerman al aan
die zijn oud trekdier vlug laat gaan.
Druwijn loopt naar de kar terstond.
en doet alsof hij is gewond.
Zodra de voerman de mus ziet
springt hij van zijn kar subiet
en wil de vogel gaan vastpakken,
maar Druwijn begint te fladderen
en de voerder gaat achter hem aan
met een stok over zijn schouder.
De mus wil hem alleen ophouden,
en vooral laten in de waan
en zeker geen gevecht aangaan.
De koopman, begerig en verbolgen,
blijft Druwijn ijverig achtervolgen.
De mus fladdert vrolijk voor hem uit
en Morant, verdoken in zijn struik,
aarzelt niet meer en loopt naar de kar
zo hard hij ook maar rennen kan.
Maar aan de wagen aangekomen
moet hij er zien op te komen,
78
Tiecelijn, 20, 2007
wat met zijn ondermijnd gestel
wel een levensgroot probleem stelt.
Met moeite geraakt hij op de wagen
en hij zal er goed in slagen
eraf te gooien een reuzenham
en ook hij springt van de kar.
Hij poogt het vlees mee te slepen,
maar dat valt helaas wat tegen.
Druwijn nu die de voerman plaagt
en hem tergt en lachend uitdaagt,
strekt de vleugels en vliegt weg
en zet de man voor schut en gek.
De voerman maakt dan rechtsomkeer
en keert naar zijn wagen weer
en hij maakt zich boos en kwaad
omdat hij een slecht figuur slaat.
Hij springt vloekend op zijn wagen
en laat zijn arm trekdier draven,
met de zware lading etenswaren
en laat de mus naar de duivel varen.
Maar Druwijn heeft andere zorgen.
Op de struik waarin zat verborgen
Morant, is hij sierlijk neergestreken.
Hij vindt Morant daar aan het eten.
– Morant, zegt hij, God moge waken
over uw doen en over uw laten.
– Wees welkom, beste vriend Druwijn.
Ik zou naar u gekomen zijn
maar mijn maag wou er niet van weten.
– Blijf maar rustig, blijf gezeten,
het zal u aan niets ontbreken.
– ‘t Is waar, zegt Morant, godzijdank,
geen vlees ontbreekt mij maar wel drank.
– Gij krijgt, zegt Druwijn, zo te drinken
als ik voor u wat drank kan vinden
en dat, hoop ik, in korte tijd
en in grote kwantiteit.
Ik zie daar, als ik me niet vergis,
een wagen die volgeladen is
met wijn. Geleden is uw leed,
want, vriend, ik sta nog steeds gereed
en bereid om te realiseren
alles wat gij zoudt begeren.
Morant antwoordt: – Gij handelt altijd
met veel verstand en grote wijsheid.
Druwijn die alle listen weet
gaat op de weg staan en is gereed.
En zie daar komt al aangeraasd
de voerder die niet rijdt achterwaarts.