JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

en elke waakhond heeft bezocht
om te trachten hem te overhalen
om de vos Reynaert te doen betalen
voor ‘t onheil dat hij, goed doordacht,
aan zijn jongen heeft aangebracht.
Druwijn heeft geen moeite gespaard,
maar allen die hij om hulp vraagt.
antwoordden hem lief en genegen
dat het hen zeer komt ongelegen
om zo’n taak op zich te nemen.
– Helaas, die zaak, antwoordden zij
dient zeer zorgvuldig voorbereid
en wij willen geen onenigheid
of oorlog met de vos Reynaert
om te stillen uw wrok en wraak.
Ga dus elders een wreker zoeken.
Dit antwoord wekt Druwijns woede
zodat hij zijn zoeken opgeeft
en zich aan zijn wrok overgeeft.
Driest en woedend schreeuwt hij luid
zijn droefheid en zijn wanhoop uit.
Terwijl de mus Druwijn huistoe loopt
ziet hij een hond op een mesthoop,
die zo verzwakt en mager is
dat hij lijkt één en al droefenis.
Zijn honger was zo immens groot
dat hij bewegen kon hand noch poot.
Van ‘t ogenblik dat Druwijn hem zag
vraagt hij hem gewoon op de man af:
– Hoe is het u gesteld, Morant?
– Zeer slecht, Druwijn, zeer slecht, ik kan
niet meer bewegen, ik heb geen kracht.
Ik had bij een boer een slechte pacht,
die steeds van honger te sterven dacht
en mij niet genoeg te eten gaf,
zodat ik danig ben verzwakt.
– Ik vermoed, Morant, en ik geloof
dat de boer vreesde voor hongersnood
omdat zo duur is nu het leven.
Vooruit, we zullen hem een lesje geven.
Vriend, volg mij, kom mee met mij,
want als ge mij kunt dienstig zijn
dan hebt ge gewonnen zulk een vriend
die u zo behulpzaam is en dient
sedert ge op deze aarde verblijft.
Ik zeg dit niet uit snoeverij.
Kom nu, Morant, kom mee met mij,
want als ge bij mij wilt blijven
gaat ge overvloedig eten krijgen.
77
Tiecelijn, 20, 2007
Morant antwoordt: – Edele heer,
als u mij genoeg te eten geeft
zo dat mijn levenskracht herleeft
dan zweer ik dat ik binnen ‘t uur
voor u ga door het heetste vuur.
Verneem dat toen ik ging op jacht
en nog was bij mijn volle kracht,
geen enkel wild in bos of veld,
noch hinde, ever of damhert
op zijn vlucht mij achterliet;
mijn dapperheid kent geen limiet;
ik stond steeds gereed, steeds paraat.
Maar nu, zo mager als een graat,
ben ik tot niets meer in staat.
Maar als ik goed krijg te eten
krijg ik mijn levenskracht vlug weer
en word ik sneller dan weleer.
Heer Morant kan ‘t praten niet laten
en Druwijn laat hem maar praten:
– Heer, geef mij genoeg te eten
en ik voer uit nog de dag van heden
al de orders die ge mij zult geven.
Geef mij te eten, wat om ‘t even,
dan krijg ik al mijn krachten weer
en eeuwige vriendschap ik u zweer.
– Gij zult, vriend, zoveel voedsel krijgen
dat er nog veel zal overblijven
als ge volledig zijt voldaan.
– Dan wil ik meteen tot uw dienst staan.
Maar zeg mij, hou het niet geheim,
voor wie voelt gij zoveel haat, Druwijn?
– Bij de trouw die ik u verschuldigd ben,
roept Druwijn met scherpe stem,
het gaat hier om de vos Reynaert,
het beest met rosse pels en staart,
die vermoord heeft al mijn kinderen
nog voor ze hun lied konden zingen.
Die ellendeling heeft mij zo wreed
behandeld en gemolesteerd,
dat ik tijdens mijn verder leven
geen zalig uur meer zal beleven.
Als ik mij, met Godes verlof,
op die onverlaat wreken kon,
was ik een zeer gelukkig man.
– Groot gelijk hebt ge, zegt Morant,
de rosse booswicht moet gestraft.
Door zijn optreden heeft Reynaert
de hoofse grenzen overschreden;
wees maar gerust want onder ede