JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

– Terstond, antwoordt de vos Reynaert.
De eerste noemen we Leonard
en we zien nadien wel voor de rest.
Druwijn is gekomen bij zijn nest.
Hij grijpt zijn oudste bij zijn staart
en werpt hem keurig naar Reynaert
die hem opving in zijn schoot
en hem dan in zijn maag opsloot.
Druwijn werpt d’andere naar beneen
en de vos doopt ze één voor één.
Druwijn vraagt om ze correct te dopen
en de vos antwoordt: – Laat maar
komen,
wees maar niet ongerust, Druwijn,
want ze zullen nooit meer ziek zijn.
Vader mus kijkt dan naar beneden,
ziet dat zijn jongen zijn verdwenen
en dat hij wreedaardig werd bedrogen.
– Reynaert, roept hij, wat moet ik
geloven?
Gij hebt ze tot de laatste veer
al opgegeten en verteerd.
– Maar, zegt de vos, in ‘t geheel niet,
ik ben ze aan ‘t dopen, zoals ge ziet.
– Baron zonder geloof of God,
ge hebt ze allevier opgeslokt.
– Vriendlief, dat heb ik niet gedaan.
– Dat hebt ge mij wel aangedaan.
Ge hebt me voorwaar zeer slecht
beloond
voor de dienst u door mij betoond.
Gij schoft, ge hebt me alweer bedrogen.
– Maar ze zijn gewoonweg weggevlogen.
– Ze konden nog niet eens vliegen.
– Vriend, zou ik daarvoor nu liegen?
– Durft ge daar een eed op doen?
– Wat heb ik met een eed vandoen?
– Een valse eed? – Oh! waarom niet?
Als die eed mij voordeel biedt.
– Vos, mogen je ogen wegzweren!
– Ik wens u ‘t zelfde, beste neve.
– Als ik u maar vast kon grijpen
dan zou u op uw smoelwerk krijgen.
– Vriend Druwijn, geneer u toch niet,
kom van uw boom, kom naar hier.
– Neen! – Oh! – Neen, ik doe het niet.
– Zo! En waarom? – Ik doe het niet!
– Ge kunt het niet! – Ik heb geen zin.
Zeg me liever, gij ellendeling,
76
Tiecelijn, 20, 2007
hoe ’t het mijn jongen verging.
– Wat ik ermee heb aangevangen?
Wel, Druwijn, men mag mij hangen
als ik ze niet heb opgegeten.
– Is dat de waarheid? – Zeker weten!
– Mijn arme kinderen opgegeten?
– Ja, dat zweer ik op mijn hoofd.
Maar, zoals ik ‘t u heb beloofd
zullen ze dus niet meer lijden
aan de ziekte die hen pijnde,
en ik zou er dus niet over treuren
mocht dat ook aan u gebeuren.
Toen hij die woorden had gezegd
begeeft Reynaert zich weer op weg,
terwijl de arme mus Druwijn
aan ‘t huilen gaat van groot chagrijn,
daar hij zichzelf de schuld moet geven
dat hij kinderloos zal verder leven.
– Aaai mij, dat ik niet kon verhinderen
het verlies van mijn vier kinderen,
dat hij die mijn lieve neve was
ze wreed en ongepluimd opat.
Voor hun lot is mijn schand zo groot
dat ik liever zou zijn dood.
Dan stort neer de arme Druwijn
en valt in ‘t hoge gras in zwijm.
Ook nadien was hij nog ontroostbaar
en hij, de arme dompelaar,
gaat danig te keer met zijn bek
en hij rukt zich als een gek
wanhopig huilend, pluim na pluim,
al zijn donzige veren uit.
Hij leed die pijn als een martelaar
ook toen het pluimen was gedaan
en hij zich, met bloed overdekt,
nog meer met zijn bek had bewerkt.
Toen hij dan ten einde kracht
een eind aan zijn tortuur had gebracht,
zocht hij zich op Rein te wreken.
Hij wil trekken door veel streken
om te vinden een goed wreker
die werkelijk in staat zou zijn
om te bestraffen de vos Rein.
Hij bidt de Schepper van ‘t heelal
dat hij hem feilloos leiden zal
naar hem van wie hij hulp kan krijgen.
Ik mag hierbij u niet verzwijgen
dat hij overal heeft gezocht,
in elk strijdperk waar men vocht