JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

Hij kijkt goed speurend in het rond
of daar niemand gaat of komt
en hij vindt zich niet erg koen
dat hij zich door een knaap laat doen.
Hij pijnigt zijn hersenen en denkt na
hoe hij ontkomt aan dat galgenaas.
Na diep te hebben nagedacht
plant hij zijn tanden zeer onzacht
in de jonge knecht zijn billen.
De jonge knecht slaat aan het gillen
en dat is geen aanstellerij
daar Rein hem stevig in zijn zitvlak bijt,
zodat de knaap, ten einde raad,
zich in het gras neervallen laat.
Maar Reynaert laat hem nog niet los.
De knaap grabbelt naar de stok
waaraan Rein met zijn poten hing
en hem daarmee neerslaan wil.
Nu Rein van het touw is verlost
en de knecht viel van zijn ros
voor wiens slagen hij was beducht
neemt hij wijselijk de vlucht.
De vos zien vluchten weet nu de knecht
dat hij in de luren werd gelegd.
Hij begint te huilen en vlug
keert hij onverwijld terug
naar zijn meester en vertelt hem
zijn wanhoop met bevende stem,
hoe Rein, die nu over braakland rent,
zijn tanden zette in zijn krent
en hoe hij als wapen dan de stok
om Rein te slaan met een ruk wegtrok
en daardoor de vos bevrijd had
die vrolijk koos het hazenpad
en nu over de heide rent.
– En ik, roept de knecht malcontent,
zag met woede hoe hij ontsnapt.
De heer lachend in zijn handen klapt
en zegt dat hij, bij Sint-Arthur,
nooit hoorde zo’n leuk avontuur.
Nadat de heer dit had gezegd
vervolgen ze opgeruimd hun weg.
Wat nu betreft de vos Reynaert,
hij holt nu in een flinke vaart,
hij die zoveel lagen en listen kent,
terneergedrukt en nog steeds lijdend
aan de wonden aan zijn zijde
die hem zuchten en steunen doen
zodat hij niet meer weet wat doen.
74
Tiecelijn, 20, 2007
Hij moet zijn vaart gestaag verminderen
en hoopt ergens het kruid te vinden
dat zijn wonden geneest en heelt.
Nederig smeekt hij Onze Heer
hem te zenden die goede plant.
Hij galoppeert over braakland,
komt langs een dwarsweg aan een wei
en ziet daar aan zijn rechterzij
in een sloot aan de overkant
wat hij zoekt, de helende plant.
Meteen stort hij zich op het kruid
en trekt het met zijn poten uit
en zonder fijnwrijven of kneden
begint hij ervan te eten
en met wat is overgebleven
heeft hij zijn wonden ingewreven.
Terstond gaan ze cicatriseren
en Rein voelt zich al genezen.
Naar de hemel steekt hij zijn handen
om Onze-Lieve-Heer te danken
en zijn levensvreugde is zo groot
dat hij springt over de sloot.
Rein voelt zich sterk en opgelucht
en herneemt, trager, zijn vlucht
tot hij aankomt in het woud
vol vertrouwen, stout en boud.
Hij bemerkt op een heuveltop
een kersenboom met kersen op.
Hij nadert en komt onder de boom
en hij die iedereen zonder schroom
en ook zonder wet of gebod
zoveel stervelingen heeft bedot
heeft zich nooit zo goed gevoeld.
Daar in de boom – ziet hij wel goed,
tript daar geen mus van tak tot tak?
Meteen Reynaert tot hem sprak:
– Druwijn, ge zijt een geluksvogel;
ge hebt al wat ge kunt beogen,
ge trippelt daar lustig in de boom
en eet van de kersen zonder schroom.
– Reynaert, ik schenk er u zonder meer,
want ik ben ervan gedegouteerd.
– Dat zegt ge maar, mijn beste man,
omdat ik niet aan uw kersen kan.
Geef er mij twee van, heer Druwijn
om te zien of ze eetbaar zijn.
– Nooit hebt ge van uw hele leven
zo ‘n lekkere kersen al gegeten.
Ik weet niet of ge kersen lust,