JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

duiken ze uitzinnig van razernij
naar vos Reynaert, vastbesloten
om hem te kwetsen of te doden.
Rein die hier niet blijven wenst
heeft hinder van zijn volle pens
en daar duikt een wouw op hem neer
en slaat hem met zijn klauwen neer
maar mist zijn doel op een haar.
De vos alreeds is opgestaan
om terstond op de vlucht te slaan.
De tweede wouw laat niet begaan,
zo furieus is hij en zo fel.
Hij grijpt Reynaert bij zijn vel
en nadat hij hem heeft verwond
werpt hij hem nijdig op de grond.
Dan molesteren zij het loeder
en ze prikken hem overvloedig,
sleuren en trekken aan zijn staart,
slaan met hun vleugels onvervaard,
bijten hem met gesperde bek
en slaan hun klauwen rond zijn nek.
Rein die voor zijn huid moet vrezen
is op verdedigen aangewezen,
maar hij laat toch niet begaan
en valt het wouwenwijfje aan.
Hij grijpt haar stevig bij haar vel
en klemt haar zo hard en zo fel
dat breken haar ogen en haar hart
en zij dood naar beneden valt.
Dat schrikt het mannetje niet af:
met overgave en volle kracht
duikt hij op vos Reynaert neer
en bijt en prikt hem keer op keer.
De vos zit in een slecht postuur
want de wouw valt hem aan vol vuur
en met zoveel haat en razernij
dat Rein, al smeekte hij om medelij,
hij ze niet kreeg van de vogel
die had uitgepikt zijn ogen
als hij geen zijsprong had gemaakt
en daarbij zijn nek gekraakt.
De wouw zal niet wegvliegen gaan,
want het is met hem gedaan.
Maar ook Rein was ten einde kracht:
al had men hem een zak geld gebracht
hij zou geen stap hebben kunnen doen.
Hij strekt zich uit languit in ‘t groen.
Maar zie, daar komt in volle vaart
met zijn schildknaap en een dienaar
73
Tiecelijn, 20, 2007
over de heide en ‘t braakland
een koene ridder aangeland.
Zij zien vos Reynaert uitgestrekt
in zwijm liggen op de weg,
gewond en met een bloedend hoofd,
onbeweeglijk en verdoofd.
De ridder ziet hem, roept zijn knecht,
wijst hem het rosse dier en zegt:
– Ligt daar geen vos onder die boom?
– Zeker, baron, maar hij is dood.
– Inderdaad, vriend, dat denk ik ook.
Die wouwen hebben hem gedood
en de vos heeft ze dodelijk gewond.
Daarom liggen de drie op de grond.
– Heer, ik zou daar niet mee spotten,
want dat dier kan ons nog bedotten,
voor ik stropen kan de huid
van de vos die daar ligt languit.
Maar ons kan nuttig zijn zijn vacht.
– Vriend, dat hebt ge goed gedacht.
Laat hem dus naar mijn kasteel dragen.
Ik zal zijn pels dragen als krage.
De schildknaap stijgt af van zijn paard
en bij zijn poten grijpt Reynaert.
Meteen trekt hij ook zijn zwaard
en hakt een stok af zonder kwast
en bindt er de vos aan vast.
Daarna roept hij een jonge knecht,
toont hem het rosse beest en zegt:
– Ziedaar de vos, draag hem meteen
naar de keuken van ‘t kasteel
en als ge daar aangekomen zijt
stroop hem de pels van ‘t vege lijf.
Maar blijf onderweg niet staan
en vooral spreek niemand aan.
De knecht gooit de vos op zijn schouder
en zonder zich nog op te houden
vertrekt hij rechtstreeks naar ‘t kasteel
zijn meester latend in ‘t struweel.
Reynaert komt nu in grote nood.
Vindt hij geen list dan gaat hij dood,
want hij zit lelijk in de val.
De knecht rijdt met een flinke draf
uit het bos in een groene wei
van lengte even breed als wijd.
Reynaert apprecieert zeer weinig
de schokken en van ‘t paard de deining,
en al hangt slap zijn rosse kop toch
geeft hij nog de moed niet op.