JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

en voor wie ik danig ben beducht.
Roönel slaakt een diepe zucht.
Van kleur verschoot zijn gelaat
door de pijn die hij doorstaat.
– Baronnen, roept dan Nobel driest,
Roönels dood ware een groot verlies.
Als ik de rosse schoft kan vangen
zal hij zonder pardon hangen.
– Goede heer, dit vonnis kan wachten.
Geef liever eerst een paar opdrachten:
om een berrie te laten maken
en Roönel hier weg te dragen.
Dit voorstel wordt meteen aanvaard
en ook popelhout wordt vergaard;
bij gebrek aan sterker hout
wordt daar een draagbaar mee
gebouwd,
die men met grashalmen belegt
en daarop wordt de hond gelegd.
De vorst zegt tot iedereen gekeerd:
– Roönel, ge zijt erg geblesseerd,
maar ik zweer het op mijn eer
dat uw lot mij pijnigt en verteert.
Dan geeft hij zijn vazallen orders
om voor de zieke hond te zorgen.
Aan twee paarden achter elkaar
bevestigen zij de draagbaar
en zij vervoeren hem heel zacht
tot bij het vallen van de nacht.
Roönel was uiterst tevree
daar Nobel, overstelpt door leed,
hem zo goed verzorgen deed
dat hij ‘t niet beter wensen kon
want attent was iedere baron.
Zeer langzaam vorderde de stoet
en Roönel vond het bijzonder goed.
Na een rit zonder oponthoud
al door een dicht en donker woud
komen ze eindelijk aan het slot
van monseigneur Nobel, de vorst.
Aan de poort wachten Brichemer
en ook baron Bruin, de beer,
en samen, zonder veel omhaal,
dragen zij Roönel naar de grote zaal.
De vorst ontbiedt zijn geneesheren
en gebiedt hen zich t’ occuperen
met Roönel en met zoveel zorg
alsof het de vorst zelf betrof.
De geneesheren – zeer bekwame –
72
Tiecelijn, 20, 2007
die uit Nimes en Montpellier kwamen
leggen hun kunde en kennis samen
om de koning niet te beschamen.
Zo goed verbonden ze iedere wond
dat nog geen maand later, de hond
genezen was en weer te been
wat voor ‘t hof een mirakel scheen
en zeer verblijdde koning Nobel
die veel affectie had voor Roönel
dat de baronnen waren verheugd
en uiting gaven aan hun vreugd
en ook de koning die zelfs wou
dat iedereen het vernemen zou
en dat men overal feest zou vieren
en de strakke teugels vieren.
De koning daarvan het voorbeeld gaf
omdat hij de hond genezen zag
en ook de barons vierden lustig.
Maar laten we ‘t hof nu maar rusten
om er later weer te zijn te gast
als het in ons verhaal past.
We hebben het nu over Reynaert
die galoppeert in volle vaart.
Dolgelukkig en uiterst blij
komt hij aan een prachtige eik
die zeer dik was en zeer hoog.
De vos Reynaert verheft het hoofd
en ziet daar tussen het groene hout
het ruwe nest van een rode wouw
en in dat nest vier jongen daar,
mals, donzig als hun ouderpaar.
Bij zijn vaders ziel zweert Reynaert
dat hij rechttoe naar hen zal gaan
als het hem niet belet de wouw.
Maar als hij het hem beletten zou
wreed zal dan zijn wrake zijn
op de jonge vogels in de eik.
Hij stroopt meteen zijn mouwen op
en klimt de boom in naar de top
recht naar het vogelnest en daar
opgezweept door razernij en haat
heeft hij de vier malse jongen
van honger één voor één verslonden.
De vos is nu geheel voldaan
en wil weer naar beneden gaan,
maar daar komen de wouwen aan
en zien wat hen werd aangedaan.
Ze vinden hun nest leeg en allebei