JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

daar ook een poot in de strop hing.
Roönel had nu om de nek de strik
en Reynaert, grootmeester in list
meer dan elk dier zwart of blank,
haalt het touw over een rank
en trekt het traag naar zich toe.
Roönel is echter niet zo goed
vastgemaakt aan de eikenboom,
want omdat hij met een poot
ook vastzit in Reins schuifknoop
is hij op verre na niet gestikt,
wat zou gebeurd zijn als in de strik
Roönels poot niet was vastgeklikt.
Als hij hem daar hangen ziet
bespot de vos hem in ‘t geniep:
– Dat de Heer God u genadig zij.
Roönel, als ge kunt spreek tot mij.
Waarom hangt gij daar zo hoog
in die boom en zo droog?
Wilt ge soms nog hoger klimmen
en uw hemelvaart beginnen
naar het hemelse paradijs?
Roönel, ge zijt niet wel wijs,
ge zijt de domste aller dieren
en wat meer deemoed zou u sieren
als ge streeft naar heiligheid.
Wanneer hebt gij met zoveel vlijt
dan God zo voorbeeldig gediend
dat ge het paradijs verdient?
Hem antwoorden wil wel Roönel,
maar het touw omknelt hem zo fel!
Meester Reynaert laat hem bungelen
want zo verwacht hij hem te wurgen.
Maar afspeurend de omgeving
ziet hij krijgers van de koning
en ‘t bloed verstijft in zijn aderen
als hij die strijders ziet naderen.
Hij gaat aan ‘t rillen en aan ‘t beven
want hij is bevreesd voor zijn leven.
Dus kiest hij terstond het hazenpad
en holt hij weg zo vlug hij kan.
De krijgers die bij de vorst behoren
geven hun paarden al de sporen.
Met strakke teugels, in volle draf
komen zij op Roönel af.
De schildknapen reden op kop
en zij gingen hun koning voorop
in gezelschap van zijn vazallen.
De soldaten, met z’n allen,
71
Tiecelijn, 20, 2007
houden hun paarden in bij de boom
waar d’ arme Roönel daar zo hoog
te schommelen hangt aan de koord
en niet zeggen kan een woord.
Als de vorst en al die heren
de hond zien heen en weer bewegen
maakt dit schouwspel hen van woede
verbolgen en ook droef te moede.
Glimlachend maar ook zeer kwade
liet de vorst Roönel losmaken
wat de baronnen dan ook deden
zeer voorzichtig en met reden.
Zij leggen baron Roönel neder
die nu zijn ogen opent weder
en aarzelend begint te spreken:
– Heer Jezus, lieve Heer in d’ hemel,
ik was hier bijna doodgegaan;
ik ben uit de dood weer opgestaan.
Als de vorst hoort dat hij weer praat
stijgt hij statig van zijn paard.
Naast zijn vazal zet zich neer de vorst
en legt zijn hoofd tegen zijn borst.
Nobel toont zijn groot medeleven
en gaat aan ‘t zuchten en aan ‘t wenen.
Als Roönel dit klagen hoort
richt hij tot de vorst het woord
en vertelt wat er met hem is gebeurd.
Dan vraagt de koning hem verheugd:
– Zeg mij heer Roönel, beste vriend
in welke staat gij u bevindt.
– ‘k Heb een kwaad avontuur gekend;
‘k voel me al beter op dit moment.
Maar zeg me, heerschap, wie u bent.
Hoe weet ik dat ik u eerder heb ontmoet
als ge mij uw naam niet noemt.
– Beste vriend, antwoordt Nobel dan
ik ben de koning van dit land.
Grote vreugde ervaart Roönel
wanneer hij Nobels stem herkent.
Hij heeft dan zijn hoofd opgericht
en zich tot de koning gericht.
– Heer, dank voor uw grootmoedigheid
en de eer die ge mij bewijst.
Wanneer hebt gij mij hier gevonden?
– Beste vriend, voor een paar stonden.
Wie heeft u zo gemolesteerd?
– Heer, ik zeg het u en ik beweer,
dat deed Reynaert, ‘t rosse beest
dat door iedereen wordt gevreesd