JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

dat deze niet zo diepe kloof
voorwaar is een paradijs
voor wie braambessen stelt op prijs.
Dan loopt Reynaert rond de put
om te zien of het hem lukt
om wat bessen vast te krijgen.
Hij begint te grommen en te kwijlen
van lust als hij vanaf de kant
de bessen niet bereiken kan.
Zijn verlangen is zo groot
dat hij de sprong waagt in de sloot.
Maar hier heeft Rein, de waarheid is ‘t,
zich erg en schromelijk vergist
want hij rolde holderdebolder
tot in ‘t diepste van de sloot
onder de struiken vol scherpe dorens.
Hij had, dat moet ge allen horen,
veel moeite om eruit te raken.
Men hoorde hem veel zuchten slaken
want de wanden waren zeer hoog
en toch bereikte hij de boord
van de sloot waarin bessen lagen
te wachten naar hongerige magen.
Hij roept: – God, schenk me uw genade.
Waarom moet ik die bessen laten?
Voorwaar, als het wel of niet behaagt,
toch vullen die bessen eens mijn maag,
al moest ik waken heel de nacht.
Chagrijnig houdt Reynaert de wacht
omdat hij niet kon bij de bessen
om zijn geeuwhonger te lessen.
In de sloot durft hij niet komen
bang zich te schrammen aan de doornen.
Dat heeft Reynaert zo boos gemaakt
dat hij een kreet van woede slaakt,
maar in de sloot, durft hij niet dalen
om daar wat bessen op te halen.
Hij staat dan op vol ongeduld
en heeft zijn schoudertas gevuld
met keien om ermee te bestoken
de struiken waaraan ver en hoge
de bessen hangen paars en rood.
Ze vallen echter in het kroos
en dat maakt Reynaert wild en boos.
‘Waarom’, denkt hij, ‘hier langer blijven
als ik geen braambes vast kan krijgen?
Zolang als ik er geen kan eten,
waarom hier dan mijn hart opvreten?’
Terstond verlaat hij inderhaast
70
Tiecelijn, 20, 2007
deze voor hem onvriendelijke plaats,
al herkauwt hij vol wrok en rancune
bij de bessen niet te kunnen.
Hij heeft maar een mijl afgelegd
als hij in ‘t open bos aantreft
Roönel daar liggend uitgestrekt.
Een boer had de hond zozeer bewerkt
dat hij aan de voet van een boom
roerloos lag en meer dan halfdood
daar hij geen voet of hand verroert.
Nieuwsgierig loopt Rein naar hem toe,
al is hij nog zeer gekweld en boos
wegens de bessen in de sloot
en ondervindt daarvan nog hinder.
Hij denkt Roönel slapend te vinden,
die hem nochtans beleefd begroet.
– Heer, ‘t spijt me dat ik u niet goed
verwelkom. Ik ben niet in staat
om voor u, heer, recht te staan.
– Wat ge niet kunt, dient niet gedaan.
Maar zeg mij, Roönel, beste vriend,
wie heeft u die slagen toegediend?
– Een boer heeft mij dat aangedaan.
Ik kom hier levend niet vandaan.
Aan zijn stem kon Reynaert horen
dat hij totaal is onderkomen
en hij is daarover zeer verheugd
omdat de hond Roönel niet deugt.
Zo dikwijls heeft hij hem belaagd
en meer kwaad gedaan dan hem
behaagt.
Hij tuurt nu over struik en pad
om te zien of daar niemand kwam
en toen hij geen beweging zag,
toen zwoer de vos, dat loeder,
bij de zielenrust van zijn moeder,
dat Roönel tot in de eeuwigheid
hangen zou aan die oude eik.
Hij ziet een touw in ‘t struikgewas
dat door een boer verloren was.
Meteen zal Rein het touw grijpen
want hij kent geen medelijden.
Hij zal Roönel lokken in een val
die hij met spoed opzetten zal.
Reynaert die in zijn hele leven
nooit één goede daad heeft bedreven,
maakt een schuifknoop van de koord
en glijdt ze over Roönels hoofd,
maar hij begaat een vergissing