JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

en hij begint uit volle keel
het laatste liefdeslied te kwelen.
Met op zijn hoofd een leuke hoed
laat hij merken ‘‘t gaat me goed.’
Maar zijn gelaat laat niet uitschijnen
dat hij ‘t lot kent van Ysegrijne.
De wolf staart hem verbaasd aan
en roept: – Kom naar mij, vriend
Reynaert.
Neve, het heeft niet veel gescheeld
of ‘n keuterboer had mij gekeeld.
Zie hoe die schooier van een dorper
mij zo gemeen heeft vastgebonden
met beide voeten aan deze eik.
Zoveel slagen kreeg mijn veeg lijf
dat ik niet meer voel mijn knoken
die, vrees ik, alle zijn gebroken.
Maar ‘k heb de schoft mores geleerd
en het nogal vlug afgeleerd;
ik heb zijn haren uitgetrokken
met hele vlokken en veel lokken
en dat, vriend, verheugt me zeer.
– Mij ook, bij Onze-Lieve-Heer.
Maar wat is er met u gebeurd?
Het brengt mij danig uit mijn humeur.
Bevrijden ga ik u nu meteen
en ‘k zweer u op mijn woord van eer
dat ik zelf, mijn lieve compeer,
om u te eren en te behagen
voor u die wanbof had verdragen.
– Ik geloof u, zei Ysegrijn,
maar verlos me eerst uit mijn pijn,
bevrijd mijn voeten en mijn kuiten
zodat ik u dank kan betuigen.
– Graag gedaan, zei de sluwe vos
en maakt de wolf zijn voeten los.
Eens verlost springt Ysegrijn op
want al een poos wachtte hij daarop
en omhelst Reynaert als zijn prooi
en zegt: – Lieve neef, bij Sint-Elooi,
ik hou van u en zie u graag
en dat dateert niet van vandaag.
Rein, ge hebt mij gered het leven
want waart ge hier weggebleven
ik was voorzeker doodgegaan.
Goddank, het is nog goed gegaan.
En nu gaat ge zonder toeven
mij vergezellen naar mijn hoeve
om daar te eten een lamsbout
69
die ik in mijn kist in voorraad houd.
De twee begeven zich op pad
en zij houden niet op voordat
ze komen aan een grote woning
waar Hersent hen verheugd ontving.
Meteen maakt zij het eten klaar:
een aantal lammetjes en een paar
hoenders eten ze op; buik sta bij.
Toen afscheid nemen wilde Rein
omdat hij dacht aan vrouw en gezin
gaat hij naar d’ edele vrouw Hersint
om haar te danken en ‘t verzoek te doen
om te besluiten zijn bezoek.
Maar Ysegrijn zegt: – Mijn beste man,
daar is geen sprake of kwestie van.
Bij mijn devotie voor Sint-Wallijn –
zal ‘t niet voor vandaag of morgen zijn.
– Ach, heer baron, zei de vos toen,
willig toch in mijn klein verzoek
want ik heb thuis nog veel te doen.
– Ge vertrekt niet, zei de wolf koel,
vandaag niet en ook niet morgenvroeg.
– Ik bid u en ik smeek u, heer,
belet niet dat ik huiswaarts keer,
want weet, dat ik zodra ik kan,
terugkeer om te zijn uw gast.
– ‘k Zal uw vertrek dus niet verdagen,
maar zweer dat gij binnen drie dagen
terugkeert voor een lang bezoek,
want ‘k hou meer van u dan ge
bevroedt.
– Het is beloofd, antwoordt Reynaert,
en neemt afscheid van het wolvenpaar.
Hij loopt eenzaam, hij loopt lang
langs een eindloos stuk braakland
en bidt God dat hij hem leidt en richt
naar een plaats waar venizoen ligt
dat hij voor zijn vrouw bestemt als buit
die zwanger is en alleen wacht thuis.
Toen zag hij voor zich waar hij liep
een put die breed was en zeer diep.
Hij bleef daar lang staan voor dat gat.
Toen hij haarfijn gekeken had,
bemerkte hij er doornstruiken zat
met bramen overheerlijk rijp
en in zo’n grote hoeveelheid
dat hij in zijn hele leven
nooit meer zou kunnen beleven.
– Bij God, zei Reynaert, ik geloof
Tiecelijn, 20, 2007