JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

en keren naar hun huizen weer.
Maar Ysegrijn en zijn compeer
holden door zonder oponthoud
over de heide en door het woud
tot ze geen dorpeling meer zagen.
Dan stoppen ze om uit te blazen.
Al hijgend zei toen Ysegrijn:
– Ik ben bekaf, bij Sint-Crispijn,
dat ik geen poot meer kan verzetten
en mij hier rustig neer ga zetten.
– Als ge moe zijt, zei Reynaert toen,
is rusten ‘t best dat ge kunt doen.
Maar ik, zei Rein, beslist en luid,
loop verder nog op zoek naar buit
om hem met wellust op te eten
want ‘k heb vandaag nog niet gevreten.
De wolf, uitgeput en doodop,
beveelt zijn compeer aan bij God
en strekt zich uit onder een boom.
Reynaert verlaat meteen zijn oom,
maar heeft geen tien passen gedaan
of hij is alweer teruggegaan
om te zien hoe zou reageren
op een loer zijn slapende compere.
Hij verstopt zich onder een struik
wijl de wolf weldra snurkt en fluit.
Rein is reeds aan ‘t mediteren
hoe hij Ysegrijn kan duperen.
Hij komt onder zijn struik vandaan
en is naar Ysegrijn gegaan
en ziet en hoort dat hij diep slaapt.
Vlug maakt hij van een twijg een snoer
en bindt het aan Ysegrijns voet
zo vast dat hij niet verroeren kan
al kwam de duivel op hem af.
Hij houdt de wolf sluw voor de aap
die niets vermoedend verder slaapt.
Toen Rein van zijn list ‘t effect zag
schoot hij haast in een luide lach.
Wat verder langsheen een krom pad
verstopt Rein zich in een gat
om van daaruit te kunnen zien
wat de wolf doet als hij wakker schiet.
Rein was in zijn gat aan ‘t dromen
toen hij een dorper aan zag komen
met in zijn hand een knots van hout
– speelgoed waar Rein niet van houdt.
De boer wijkt van de weg niet af
en volgt kordaat het kromme pad
68
Tiecelijn, 20, 2007
tot hij de wolf ziet die daar lag
vastgebonden, stevig en strak.
Hij loopt haastig op hem af
en geeft hem op zijn kop een slag
zodat hij zich geen rekenschap gaf
hoe dwaas hij daar te slapen lag.
Daarop Ysegrijn weer wakker schoot
met de dorper oog in oog
die weer goed mikte voor een slag.
Maar toen Ysegrijn dat zag
sprong hij schreeuwend op terstond
maar hij stort weer op de grond
omdat hij niet kon blijven staan.
De dorper viel hem nu weer aan
en redoubleerde zijn slagen
wat de wolf lastig kon verdragen
en het zag er slecht voor hem uit.
Vol moed en van de weeromstuit
stelde hij zich zo in de weer
dat hij de dwaze boer sloeg neer
en hem languit neervallen deed.
Kokend van woede en razernij
krabt hem en bijt hem Ysegrijn.
De dorper nu, vol onbehagen,
vreest dat zijn doodsuur is geslagen;
hij bidt God onder alle namen
met al zijn heiligen tezamen
om hem te redden uit de nood
want de wrok van de wolf is groot.
Ysegrijn heeft ‘t overwicht
en drukt de boer neer met zijn gewicht
en bijt hem over heel zijn lijf
dat hij voor dood achterblijft.
Gestorven zou hij zeker zijn
en wel door toedoen van Ysegrijn
als niet hervonden had de boer
om te weerstaan nieuwe moed
en met moeite uit wanhoop
vanonder de wolf vandaan kroop.
Hij had danig zijn bekomst gehad
dat hij ijlings koos het hazenpad,
want al bood men hem een florijn
hij wou niet bij Ysegrijn zijn.
Hij vluchtte met de schrik in ‘t hart
wegens zijn pijnen en zijn smart.
Toen Reynaert hem zo vluchten zag
kroop hij wat verder in zijn gat;
hij wou niet dat de wolf hem zag.
Dan neemt hij opeens het breed pad