JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

67
vervanger van Nobel aan het hof. Doordhage wordt vaandrig van Nobel. Nobeline
en Reynaert bakken zoete broodjes en hebben een relatie. De koning voert de strijd
tegen de ketters met wisselende kansen. Canteclaer sneuvelt. De ketters worden
verslagen. Intussen heeft Reynaert de keizerskroon opgezet. Hij huwt met Nobeline
nadat hij een nepbode heeft laten melden dat Nobel gesneuveld is. Maar wanneer
de vorst voor zijn kasteel verschijnt, ontbrandt een nieuwe strijd met Reynaert en
Nobel tegenover elkaar. Zoon Rosvel wordt gevangen genomen en ingeruild tegen
Bruin, die door Reynaert werd gevangen gehouden. Een laatste gevecht loopt faliekant
af voor de vos. Nobel zal hem ter dood laten brengen. Maar opnieuw weet
Reynaert de leeuw te overtuigen door te verwijzen naar de genezing van de leeuw.
Heeft hij destijds Nobel niet genezen van een fatale ziekte? Reynaert krijgt genade.
Het beleg wordt opgebroken. Nobel betrekt zijn kasteel, waar hij goed ontvangen
wordt door Nobeline. Als vriend van de leeuw trekt Reynaert terug naar Malpertuis.
Tekst
Het was in ‘t zachte jaargetijde
als de vogels ons verblijden
en begroeten het nieuw seizoen,
dat Reynaert tussen zijn muren toen
verbleef in Malpertuis, zijn burcht.
Hij was bedroefd, hij was beducht
en hij zat heel diep in de put:
zijn voorraadkast was uitgeput.
Hij staat op en loopt heen en weer
omdat de honger hem verteert.
Naar hem komt toe Rosvel, zijn zoon,
die huilt en zeurt op een klaagtoon
en ook Hermelind die vol verdriet
Quadhout en Doordhage beziet
die van gebrek wegkwijnen gaan.
Ze zien alledrie hun vader aan
daar ze verdrietig en bedroefd zijn,
omdat zo jankt hun moeder klein
en klaagt omdat ze ‘t niet kan vinden
een beetje voedsel voor haar kindren.
Reynaert roept: – Mijn vriendinne lief,
waarom hebt gij zoveel verdriet?
– Heer, antwoordt zij, ik weet geen raad,
nu ‘k weer zwanger ben van uw zaad.
De honger heeft mij zo in zijn greep
dat ik voor een miskraam vrees.
Die klachten dompelen Reynaert in
diep verdriet en droefenis.
– Vrouwe, wees zo verdrietig niet,
want bij Sint-Niklaas zijn devotie
zal ik u goed eten bezorgen
en vandaag nog en niet morgen.
Tiecelijn, 20, 2007
Maar nu moet ge mij laten gaan
opdat ik vinden zou de plaats
die de Heer mij heeft toebedacht
en waar een grote buit mij wacht.
Met zijn voet duwt hij de deur op slot
en staat buiten Malpertuis, zijn slot.
Hij laat niet na God te bidden
om hem eten te laten vinden
want nood had hij aan venizoen.
Hij loopt naar een omsloten goed
– gebogen hoofd, gemeten passen –
opdat aan hem niets zou ontsnappen.
Hij is voorzichtig, let goed op,
duikt soms weg of verheft zijn kop.
Daar, na een lange tijd, verschijnt
zijn compeer, de wolf Ysegrijn.
Nooit zag hij, ‘k zweer het bij Sint-
Medaar,
een dier zo wild en zo barbaars.
Reynaert wenst hem een goede dag,
maar Ysegrijn snauwt onverwacht:
– Reynaert wat heeft dat voor gevolg?
Maak je weg, ik word achtervolgd
door al de boeren van het dorp.
Als ze u grijpen, bij Sint-Isidoor,
gaan ze er met uw pels vandoor.
– Heer laten we dan maar niet kniezen
om meteen het hazenpad te kiezen.
Dan hollen ze beiden, bleek van schrik
en ook zodanig in paniek
dat ze vluchten gewoon rechtdoor.
De dorpers verliezen dra hun spoor