JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

voor mijn diensten u betoond
bij uw vierendaagse koorts
en ik u mijn genegenheid bood
en ben gegaan naar Palermo,
naar Rome en ook naar Salerno
en ik heb veel gevaren doorstaan
om bij d’ heidense Saracijnen
te gaan halen de medicijnen
om u te redden in de nood
uit de klauwen van de dood.
Schenk me daarvoor, edele koning,
uw genade als beloning
en moge Gods moeder, d’ heilige Vrouwe,
Hem uw ziele toevertrouwen.
Toen de vorst, die een wijs man was,
hoorde hoe Reynaert hem ooit genas
met wat hij uit den vreemde bracht,
heeft hij lange tijd nagedacht.
Iedereen zweeg en zei geen woord.
Dan heeft Nobel Rein geantwoord:
– Baronnen, geef allen mij uw aandacht.
Daar staat de verrader, diep veracht,
die mij veel onheil heeft gebracht.
Nu wijst hij mij op mijn genezing
waarvoor hij op pelgrimage ging
en, heren barons, die herinnering
wordt hem hier als baat gerekend,
want zelfs voor al het goud ter wereld,
doe ik hem vandaag geen kwaad.
Ik vergeef hem dan nu totaal
al zijn boze en kwade daden
die ik van hem moest verdragen.
Volledig is mijn vergiffenis
zodat hij me niets meer schuldig is.
Rein heeft Nobel zijn dank geboden
Naschrift
102
Tiecelijn, 20, 2007
en daarop werd de vrede gesloten.
De koning liet de aftocht blazen
en zij die bij het beleg waren,
hebben het beleg dan opgebroken.
En de koning met zijn heer
keerde naar zijn kasteel weer.
Hij is nauwelijks nog maar binnen
of daar komt vrouwe Nobeline.
hem blij en stralend tegemoet
en omhelst hem en hem zoent.
Aan haar vorstelijke echtgenoot
veinst ze minne teder en groot
en zij betoont tevens haar vreugde
wijl men feest viert vol geneugte
in al de zalen van ‘t paleis.
Nobeline bracht Nobel van de wijs
met haar gevlei en haar gebaren,
zodat de vorst niet kon aanvaarden
dat zij en de vos getrouwd waren.
Iedereen zal zich discreet tonen
en niemand zal op ‘t idee komen
om Nobeline aan te klagen
en voor haar eega’s raad te dagen.
Reynaert keerde terug naar huis
naar zijn veilige Malpertuis
waar zijn jongen hem welkom heetten
zoals ze gewoonlijk deden.
Hij leefde in vrede met vorst Nobel
dat zelfs zij van Constantinopel
door toespelingen of lasterpraat
zoals in het boek geschreven staat
hen niet zouden vervreemden van
elkaar.
De vriendschap tussen hen was totaal.
En hiermee eindig ik mijn verhaal.
De branche Renart empereur (XVI in de nummering van Strubel; XI bij Martin) is
met 3410 verzen de langste van alle branches uit de Roman de Renart en dus qua
lengte bijna zo lang als Van de vos Reynaerde (3469 verzen in het Comburgse
handschrift).
Het verhaal bestaat uit drie grote delen: een eerste betreft een reeks kleinere
avonturen van de vos tussen hol en hof, vervolgens de kruistocht van de vorst en
zijn baronnen terwijl de vos in het kasteel van de koning blijft en tot slot (als gevolg
daarvan) de inname van de troon door de vos, die profiteert van de afwezigheid van