JG 20 nr 1 - Reynaertgenootschap

Zij klimmen naar de binnenburcht
die sterk verdedigd is en beducht.
Ze zijn afgepeigerd en bekaf
en leggen hun uitrusting af
in het mooi groene binnenhof.
Ze zijn bedroefd en vol berouw
om de dood van baron Quadhout.
Reynaert treurt huilend, is in rouw.
– Onder kwaad gesternt ben ik geboren,
dat ik mijn oudste heb verloren,
mijn liefste zoon, mijn evenbeeld.
Dit wordt een wonde die niet heelt.
Ach, wat brengt mij nog het leven.
Moest ik, Nobeline, die prijs geven
om uw liefde en genegenheid
te winnen tot de dood ons scheidt?
Maar, bij de heilige Vincent,
aan wie ik niets verschuldigd ben,
Nobel zit in een slecht parket.
Hij zal niet eindigen zijn beleg
eer ik hem een woordje zeg.
– Ach, raadt hem zijn zoon Rosvel,
dat alles is nu van geen tel.
Rein antwoordt: – G’ hebt gelijk, Rosvel.
Bij mijn devotie voor Sint-Marcel,
eer dit kasteel wordt ingenomen,
hangt Nobel aan een van deze bomen.
Hier stoppen ze met hun gesprek.
Nobel installeert zijn kampement
in de wei aan de voet van de toren
en hij zweert dat God hem mag horen
dat hij daar niet vandaan gaat
eer hij Reynaert hangen laat.
Voor het kasteel met veel vertier
heeft Nobel zijn overwinning gevierd.
Toen allen waren ingeslapen
liet Rein, die steeds denkt aan wrake,
die nooit gesteld heeft een daad
tenzij deloyaal en vol haat,
liet zijn twee zonen aantreden
en Ysegrijn zijn compere.
– Heren, sprak hij, wat gaan we doen?
Nobels leger slaapt aan de voet
van mijn kasteel.
Er valt daar eer te rapen.
Laten we ons vlug bewapenen
en in het vijandelijke kamp
aanrichten een ware ramp.
Kunnen we tot bij Nobel geraken
101
Tiecelijn, 20, 2007
dan geve God mij de genade
om mij van hem meester te maken
en wordt zijn leven afgebroken.
– Heer zeggen zij, dat is goed gesproken.
Met zijn vieren, zonder dralen,
gaan zij terstond hun wapens halen.
Zachtjes aan en zonder gerucht
verlieten geruisloos zij de burcht.
In ‘t kamp zaaien ze paniek
en doden er meteen al tien.
Ze zetten het kamp ondersteboven
en zijn bij Nobels tent gekomen.
Ze hebben de touwen doorgesneden
en de tent valt naar beneden.
De vorst wordt wakker wat verdwaasd
hij is verrast en stomverbaasd
bij ‘t horen van al dat tumult
dat het legerkamp omhult.
Men roept alom ‘te wapen, te wapen’
en dan staan klaar barons en graven.
Ze willen de vier gevangen nemen,
maar die nemen al de benen.
Ze worden ingehaald bij de poort
en daar gaat het gevecht nog voort.
De vier willen niet versagen
en Rein, de wolf, Rosvel en Doordhage,
die koen vecht en die terstond
er veel doodt en nog meer verwondt.
Al hebben ze er veel afgeslacht,
ze zijn niet bestand tegen d’ overmacht.
Wijl d’ anderen vluchten in ‘t kasteel
wordt Rein gegrepen bij de keel
en woedend van gram en razernij
wordt hij met veel geroep en jolijt
gebracht naar koning Nobel, de Lioen.
– Ah! roept deze, gij addergebroed,
als schoft geboren en getogen,
veel volk heb ik door u verloren.
Voor de dood van al mijn krijgers
zult ge uw verdiend loon nu krijgen,
want eer nog maar één uur verstrijkt
zult ge hier hangen al te kijk
en noch listen of andere knepen
kunnen redden nog uw leven.
– Koning Nobel, edele heer,
heb toch nog medelijden deze keer.
Ik weet het dat ik schuldig ben,
maar als ge nu mijn leven redt,
dan word ik eindelijk beloond