Nieuw Argo gebouw - W.S.R. Argo

7
de mAteriAALcommissAris vAN Argo, toeN eN Nu
Argo bestaat 100 jaar en ogenschijnlijk lijkt er niet veel veranderd. In het botenhuis liggen nog steeds skiffjes,
tweetjes, vieren en achten. De materiaalcommissarissen (MC’s) lopen nog rond en er komen al 100 jaar kapotte
boten binnen. De MC’s Helenius Rogaar (1961, MC in 1962/1963), Coen van der Steen (1999, MC in 2002/2003),
Sybren Sikkes (2007, MC in 2010/2011) en de botenbaas Adrie Brouwer (2010) blikken terug op hoe het toen
reilde en zeilde en wat de MC’s en de botenbaas nu doen bij Argo.
Tekst: AMC / Foto’s: AMC, Paparacie, Helenius Rogaar, Coen van der Steen
De MC’s, de botenbaas en hun
materiaal
Argo is begonnen met een beperkt
aantal houten boten, houten
palen met smalle bladen en een
kleine werkplaats. Begin jaren ‘80
werden de eerste kunststof boten
aangekocht. Nu, 100 jaar later,
ligt er een goed onderhouden vloot
met polyester boten en kunststof
palen met bigblades. Er was het
Bootenfonds (opgericht in 1930) en
later ‘Het Vlootplan’ voor de aanschaf
van boten. Het Bootenfonds werd
opgericht als ondervereniging van
het W.S.C. Ceres. Leden van Het
Bootenfonds betaalden contributie
Helenius: “De Jutphaas
was splinternieuw en
het vlaggenschip van de
vereniging. Daar mocht
je alleen naar kijken”
(ƒ 2,50 per jaar), en de vereniging
hield inzamelingsacties en
organiseerde jaarlijks de ‘Varsity
Toto’. Tegenwoordig wordt er in het
kader van het Vlootplan structureel
geld opzij gezet.
Helenius: “We hadden destijds
onder meer 2 achten (de Grote en de
Kleine Ankeus), 3 gladde vieren (de
Calais, de Zetes en de Jutphaas),
een dubbelvier voor de dames, een
overnaadse vier, een paar tweetjes,
één of twee skiffs en wat tubs. De
Jutphaas was splinternieuw en het
vlaggenschip van de vereniging.
Daar mocht je alleen naar kijken.
Er werd af en toe een nieuwe boot
gekocht maar dan moest er geld
zijn in het Bootenfonds, werd er
naar Oud Argo gekeken, werden
werkacties gehouden of probeerde
je geld los te peuteren bij een bedrijf.
Zo is bijvoorbeeld de Dinteloord
geschonken door de gelijknamige
suikerfabriek. In die tijd kwam als
oefenmateriaal ook de eerste C4
van hechthout, door ons “plakhout”
genoemd, binnen.”
“De roeiers – er waren toen alleen
wedstrijdroeiers – moesten een boot
vaak delen met andere ploegen.
Als er een boot kapot was, hadden
meerdere ploegen daar last van.
Er was immers geen andere boot
beschikbaar.”
“Alles was van houtfineer en het
repareren van deze boten vroeg
nogal wat handwerk. Je moest heel
voorzichtig de scheuren uitzagen,
vullen met een strook fineer,
lijmen met 2 componentenlijm,
goed schuren zodat alles weer
mooi aansloot en dan lakken. Een
kapotte boot was meestal een halve
week uit de vaart.”
“De boten werden jaarlijks gelakt
met de kwast na grondig schuren
met waterproof schuurpapier. Voor
het lakken moest de boot naar
het slachthuis en later naar de
Niemeijerstraat (WVSV gebouw).
Lopend over straat werd de boot
daarnaar toe gebracht.”
“Er waren simpele dollen en het
afstellen gebeurde met meer of
minder ringetjes boven of onder.
De palen waren van essenhout en
kwetsbaar. Er werd meestal op het
kanaal geroeid en de palen kwamen
nogal eens tegen de kant, tegen een
Rijnaak of raakten beschadigd bij
het aanleggen. We hadden dus ook
veel paalreparaties.”
“De MC’s waren verantwoordelijk
voor het onderhoud van het
botenhuis. De houten wanden
werden behandeld met chromosoot.
Uiteraard werden daarvoor ook
leden ingeschakeld. Vooral de
nieuwe botenloods van vurenhout
vroeg goed onderhoud.”
Coen: “Ik heb als MC ook de
houten boten meegemaakt maar
er waren al veel meer kunststof
boten. De bladen waren vooral
bigblades maar sommige coaches
vonden dat je eerst met de smalle
bladen moest roeien omdat je dan
pas goed leerde roeien. Die boten
waren vooral voor de eerstejaars of
regio en competitieroeiers. De MC’s
waren minder bezig met reparaties
aan boten en palen. Ze richtten zich
op de ontwikkeling van de vloot en
wie er in welke boot mocht roeien.
Technisch was er al veel mogelijk
met afstellingen, andere bladen,
lichtere boten e.d. Ook daar hadden
we als MC’s een belangrijke rol in.”
“Wat ik me vooral herinner was de
vraag of we als Argo volledig zouden
overgaan naar kunststof boten.
Het ging toen eigenlijk niet zo goed
Helenius Rogaar (rechts) bezig als
Materiaalcommissaris
ARGONAUTIKA