Nieuw Argo gebouw - W.S.R. Argo

11
De grootste nachtmerrie van een MC. Van links naar rechts: de Meleager
van Kalydon, de Phleias van Araithyrea en de Phlogius van Trikka
De MC’s, hun expertise en de
botenbaas
Argo had vroeger de MC’s voor het
onderhoud van boten en botenhuis.
De MC’s waren de techneuten met
kennis en vaardigheden. Tot begin
jaren ’70 werd het onderhoud van
de vloot voor een groot deel gedaan
door de leden. Later kwam er de
botenbaas en dat had nogal wat
consequenties voor de MC’s.
Helenius: “De MC’s deden het
meeste werk maar op een gegeven
moment werd Lazslo voor 4 uur
in de week aangesteld. Lazslo was
een meubelmaker en die deed het
moeilijke werk. Ik herinner me ook
nog de aanschaf van een lintzaag.
Dat was het eerste elektrische
apparaat. Verder ging alles met de
hand.”
“We werden niet echt opgeleid. Geen
cursus of iets dergelijks. Je had
van jezelf wat technische kennis
en daarom werd je MC. Je leerde
de foefjes van de vorige MC’s. Het
was vooral een beetje aanvoelen en
proberen.”
Coen: “Als MC deed ik wel wat
reparaties maar de botenbaas Dorus
deed het meeste. De MC’s werden
niet geselecteerd op technische
vaardigheden of kennis. Wij hadden
geen tijd om een opleiding te doen.
Een week naar Stampfli kwam er
dus niet van. Wij hadden natuurlijk
Dorus met de kennis en expertise.
Dorus zorgde voor de continuïteit.
Van hem leerden we de kneepjes
van het vak. Maar de werkplaats
was duidelijk het domein van de
botenbaas. We werkten er wel eens
in de avond en nachtelijke uren. Zo
wilden we een keer de Janouseks
van nieuwe bankjes en slidings
voorzien. We waren dan tot 3 uur
bezig maar ‘s ochtends moest alles
weer terug op zijn plaats liggen en
schoon zijn. We maakten zelfs foto’s
van hoe de steeksleutels lagen.
Desondanks merkte Dorus toch
een keer op: waarom zijn jullie toch
altijd ‘s nachts in de werkplaats aan
de gang? Het was hem opgevallen
dat de radio steeds op een andere
zender stond dan zoals hij die had
achter gelaten!”
Sybren: “De huidige MC’s doen
wel de kleine reparaties maar
het meeste werk wordt door de
botenbaas gedaan. Als een boot na
een wedstrijd schade heeft, dan leg
je op zondagavond die boot netjes
in de werkplaats met een briefje
voor de botenbaas wat voor schade
er aan de boot is en of de reparatie
urgent is of niet. Die werkplaats
en de apparatuur zijn echt van de
botenbaas. Ook ik heb mijn kennis
opgedaan van de botenbaas.”
“Ik realiseer me overigens dat het
van Dorus veel geduld vergde om
ieder jaar weer die MC’s de kneepjes
van het vak te leren.”
Adrie: “In de tijd van Dorus werd
er veel zelf gerepareerd. Er was
ook veel meer tijd om het zelf te
repareren. Tegenwoordig moet het
Sybren: “Bij sommige
ploegen die voor het eerst
de Rijn op gaan, ben je
blij dat ze bij aankomst
weer heelhuids de fiets
opstappen.”
allemaal snel. Ik heb de indruk dat
de mensen vroeger (redactie: in de
tijd van Helenius) wat technischer
waren dan nu. Je koopt nu sneller
wat nieuws als het kapot is. Ik
merk bijvoorbeeld dat studenten
hun lekke band laten repareren in
plaats van dat ze het zelf doen.”
“Ik heb de indruk dat sommige MC’s
het materiaalwerk echt leuk vinden
omdat ze van klussen houden.”
De MC’s en hun ludieke ervaringen
Of het nu een oud of nieuw botenhuis
is, of er wel of geen botenbaas is, of
de boten nu van hout of kunststof
is, de werkplaats en het botenhuis
blijven voor de MC’s de plek met
bijzondere herinneringen.
Helenius: “In 1963 hadden we
een lange vorstperiode en er kon
maanden niet geroeid worden. We
hadden als MC’s bedacht dat we met
oliekacheltjes de boten ‘s nachts
konden verwarmen en dat we dan
de volgende dag droge boten hadden
waarmee geroeid kon worden. Er
moest wel gewaakt worden en we
hadden een bed gehaald van H6. Dat
bed droegen we in het donker over
straat naar Argo. Bij aankomst in
de botenloods hoorden we geritsel.
We bleken twee geliefden te storen
in hun samenzijn in een hoek op
het plankier tegen de riemenkast!
Zij hebben waarschijnlijk nooit
begrepen waarom we met dat bed
aankwamen.”
“We hebben ook een keer een oude
boot op de Varsity opgestookt op
het botenterrein. Argo wilde van die
boot af en we hebben ‘m toen maar
meegenomen naar de Varsity. De
botenbazen van een aantal andere
roeiverenigingen sprak er schande
van.”
Coen: “Leuke herinneringen zijn
natuurlijk altijd die roeiers die
van het vlot in de boot stappen en
vervolgens aan de andere kant in
het water vallen.”
“Leuk was ook de manier waarop
we de wedstrijdcommissaris
de Ringvaartregatta inluisde.
Normaliter roeiden een MC en de
voorzitter die 100 km maar onze
voorzitter had een rugblessure. Een
ander bestuurslid moest dus mee.
Tijdens de KNSRB-vergadering
daagde ik Njord uit om tegen
ons te roeien waarop Njord zich
afvroeg tegen wie ze dan moesten
roeien. In het bijzijn van velen kon