De ijlbode van Rechteren - Atlantis

De veeartsenijkunde werd vroeger
door mensen met een heel verschillende
achtergrond uitgeoefend.
Meestal werd de kennis door overlevering
verkregen. Er waren ook
handboeken die vaak stoelden op
oude Griekse, Romeinse of Arabische
verhandelingen.
Bovendien beïnvloedden de kennis
van geneeskunde van de mens en die
van het dier elkaar. Sommige artsen
bekwaamden zich ook in de diergeneeskunde.
Zo was de eerste directeur
van de in 1821 opgerichte Veeartsenijschool,
professor Alexander
Numan, een arts uit Hoogezand. De
aanduiding veeartsenijkunde is in de
eerste helft van de negentiende eeuw
veranderd in diergeneeskunde, mede
onder invloed van de duidelijker
plaats die de zorg voor de kleine gezelschapsdieren
zoals honden en katten
kreeg.
Het spreekt vanzelf dat beide groepen,
gestudeerde- en niet gestudeerde
beoefenaars van de veeartsenijkunde
nog lange tijd naast elkaar
werkten. Voor beide groepen gold,
dat de verloskunde een belangrijk
onderdeel van de beroepsuitoefening
was. Toen in 1874 de wet op de uitoefening
van de veeartsenijkunde
verscheen, werd daarin het dierge-
neeskundig handelen aan de dierenarts
toevertrouwd met uitzondering
van de verloskunde en heelkundige
operaties op gezond vee. Inenten
daarentegen mocht weer alleen de
dierenarts doen. In de praktijk betekende
dit dat naast de dierenarts de
veeverloskundige als zelfstandig beroep
bleef bestaan. De concurrentie
tussen beide groepen leidde soms tot
gespannen verhoudingen. In Dalfsen
was dat niet het geval. Zo leerde de
Dalfser dierenarts S. de Haan aan
Wienen bij verlossingen als glijmiddel
in plaats van lijnzaadmeel een
handzamer fabrieksmiddel, een gel,
te gebruiken en zorgde ervoor dat hij
dit kreeg. En als Wienen van zijn kant
tot de conclusie kwam dat een kalfnaar
verhouding te groot was om normaal
ter wereld te komen, schoor hij
ten behoeve van de dierenarts alvast
bij de koe de aangewezen plaats voor
de keizersnede. Maar toen waren we
reeds aangeland in de periode waarin
voor de opleiding tot veeverloskundige
en castreur een speciaal diploma
werd voorbereid. In 1956 werd die
wettelijke regeling van kracht.
De werktijden van de veeverloskundige
zijn uiteraard zeer onregelmatig.
Bij nacht en ontij kan zijn hulp worden
ingeroepen. En dat gebeurde heel
persoonlijk. Weinig mensen hadden
in die tijd een telefoon. Meestal kwam
men dus op de fiets de boodschap
brengen en op de fiets ging ook Gait
Wienen naar de betreffende boerderij.
Zijn werkgebied strekte zich bezuiden
de Vecht uit van Vilsteren tot en
met de Marshoek en omvatte de omgeving
van Dalfsen (Ankum en Oosterdalfsen).
De onregelmatigheid van
het werk uitte zich ook in het seizoengebonden
zijn. Vroeger werden
de kalveren hoofdzakelijk gedurende
de eerste maanden van het jaar geboren.
Dan was het hoogseizoen voor de
verloskundige. Voor Wienen was het
een bijverdienste, zij het een belangrijke
bijverdienste. Na de oorlog 1940-
1945 waren de prijzen als volgt:
De verlossing van een levend kalf met
RONDOM DALFSEN 42 881