De ijlbode van Rechteren - Atlantis

Tableau in Rechteren
Ds. K. Schaap
In gesprekken met hoogbejaarden blijkt meestal dat ze zich nog
heel wat kunnen herinneren uit hun kinderjaren. Het geheugen
functioneert voor de dingen van het heden minder goed, maar
dingen uit het verleden staan hun vaak nog helder voor de geest.
En als je geduld hebt, komen er soms mooie verhalen ...
Zo hoorde ik eens een verhaal uit
de mond van een oud inwoner van
Dalfsen. Het werd mij verteld tijdens
een bezoek aan het verzorgingscentrum
‘Oldenhaghen’ in Ommen.
Toen ik daar in 1999 als invaller
pastorale bezoeken bracht, ontmoette
ik ook de heer Jan Scheen,
geboren te Dalfsen in 1915. Jarenlang
woonde hij in Wijhe, waar hij werkte
bij de spoorwegen. Toen hij hoorde
dat ik in Dalfsen woonde, kregen we
in de kortste keren een gesprek over
zijn jeugdjaren. Zijn vader, Arnoldus
Lambertus Scheen (geboren 1882),
was kolenschipper voor de baggervloot
van de firma Prins Van Wijngaarden
te Hasselt. Om dichter bij het
werk te zijn woonde hij met zijn gezin
een tijdlang op Terschelling. Vaak
logeerden de kinderen bij grootvader
Arnoldus Lambertus Scheen (geboren
1839) in het grote huis aan de
Vechtstraat 1. A.L. Scheen Sr. was visser,
poelier en tapper, dit is zoveel als
caféhouder. Jan Scheen vertelde, dat
de kleinkinderen van opa ook weleens
een slokje mochten proeven uit
een glaasje met helder vocht.... Al
pratend kwam het boekje ‘Dalfsen in
oude ansichten’ (deel 1) te voorschijn.
In zijn exemplaar waren ook nog een
aantal originele foto’s geplakt. Op
blz. 30 zien we daar in de Vechtstraat
A.L. Scheen Sr. prominent op de voorgrond
staan bij zijn woning. De toelichting
bij de foto vermeldt dat
Scheen ook nog bode op Zwolle was.
Mij werd verteld dat hij daarvoor regelmatig
met een hondenkar op en
neer ging tussen Dalfsen en Zwolle
met pakjes en boodschappen.
Over deze grootvader vertelde Jan
Scheen mij het volgende verhaal, dat
hij weer van zijn vader had gehoord.
Op zekere dag moest A.L. Scheen Sr.
als bode naar Zwolle om daar een
doodskist op te halen, die ergens in
Rechteren afgeleverd moest worden.
878 RONDOM DALFSEN 42
De kist bleek te groot voor de kar om
in de lengte te worden vervoerd. Hij
werd dus overdwars neergezet, bovenop
de lading. Op de terugweg
reed Scheen op de Poppenallee een
wandelaar achterop. De man vroeg of
hij mocht meerijden, hij moest ook
naar Rechteren. Scheen vond het best
en de man klom op de kar en ging bovenop
de kist zitten. Toen het even later
begon te regenen zei Scheen tegen
zijn passagier: ‘Kruip maar in die
kist’. De man had geen
regenkleding bij zich
en de voerman had
zich in zijn grote
cape gehuld. Omdat
het maar bleef regenen
had Scheen wel
zin in een hartversterking.
Hij stopte
bij de uitspanning
‘Madrid’ aan de
Rechterensedijk tegenover
het kasteel,
sprong van de bok
en klopte op de deur
van het café. Toen de
waard opendeed
vroeg hij hem om
een borrel. Daarop
klonk uit de kist een
stem: ‘Ik ook’,
waarop de waard
van ‘Madrid’ van
kleur verschoot en
de deur dichtgooide.
Tableau...!
Hoe het verder afliep
en hoelang deze
gebeurtenis nu al geleden
was, kon Jan
Scheen mij niet vertellen.
Hij kon ook niet voor de waarheid
van het verhaal instaan. Waarom ik
het dan toch doorgeef? Het leek me
de moeite waard. En ... ‘si non è vero,
è bene trovato’( als het niet waar is, is
het toch goed gevonden).
▼
A.L. Scheen (geboren 1882), de vader van
de verteller van dit verhaal.
Foto: coll. Historische Kring