De ijlbode van Rechteren - Atlantis

had. De kap over de wreef werd vervangen
door een leertje van ± 2 cm
breed. Dit werd met twee korte dikke
spijkers met platte brede kop vastgezet
op de zijkant van de klomp bij de
zool. Het was een prettig te dragen
lichte klomp en de pasvorm kon met
het leertje bijgesteld worden, vooral
voor mensen met een kleine smalle
voet of een hoge wreef. Daarom werden
er 2 leertjes en 4 spijkers los bijgeleverd.
Wanneer echter tijdens hard
lopen de spijker en het leertje losschoten,
drukte de rand van het korte
kapje scherp op de voet, wat erg pijnlijk
was. De klompen waren steeds als
paar aan elkaar gebonden door middel
van een touwtje, dat door een
gaatje gestoken werd, dat zich ± 2 cm
onder de binnenrand van elke klomp
bevond. Vanuit de klompenmakerij
waren steeds 10 paar tot één bos samengebonden
met een touw en twee
vierkante houtjes van ± 20 cm lang.
In de oorlogsjaren moest men een
vergunning hebben om klompen te
kunnen verkopen. Ook het kopen van
klompen was aan regels gebonden. Er
was een distributiesysteem met bonnen,
zodat ieder op zijn tijd een paar
klompen kon kopen. De winkelier
kon door inleveren van deze bonnen
weer toewijzingen krijgen van het
distributiekantoor voor nieuwe inkopen.
Dit ging ook nog een tijdje door
na de oorlog.
Het telefoonverkeer was destijds nog
beperkt. Men kon alleen schriftelijk
bestellen. Daarop werd echter traag
gereageerd, omdat men de vraag niet
aankon. Het was nog beter per bakfiets
van Dalfsen naar de leverancier
in Twello bij Deventer te rijden om de
bestelling op te halen. Dit gaf het
beste resultaat. De inkoopprijs van
een paar klompen, bijvoorbeeld maat
27, was in de oorlogsjaren ƒ 0,80.
Hiervoor kreeg men een paar witte,
dat wil zeggen ongeschilderde, ongeschuurde
klompen. Geschilderd
kostten ze ƒ 0,15 per paar meer. In het
begin schilderden we ze zelf en als
achtjarige zoon moest ik ook meehelpen.
In het schuurtje stond een paal
met een uitsparing erin, waartegen
de klomp klem gedrukt werd. Omdat
de schuurband met beide handen
over de klomp getrokken moest worden,
moest je de klomp klem zetten in
het kuiltje net onder je borstbeen en
de uitsparing in de paal. Als soms de
klomp dan losschoot was dat erg onaangenaam.
Daarna werden ze gegrondverfd,
gedroogd, weer geverfd,
geschuurd en werden er zwarte lijnen
op gezet met een zware verchroomde
pen met een wieltje, dat zo groot was
als een dubbeltje en gevuld met
zwarte lak. Vervolgens moest alles
drogen en daarna werden er met
bruine verf door middel van de vingertop
schubsgewijs rondjes en vlakjes
op aangebracht. Ook werden de
damesklompen wel eens van plakplaatjes
met bloemen of iets dergelijks
voorzien. Tot slot werden de klompen
dan gelakt met vernis. Dit alles gebeurde
voor een prijs van 7 1 /2 cent
per klomp inclusief de verf. De verkoopprijs
van een paar geschilderde
klompen kwam op ƒ 1,74 en een blank
paar op ƒ 1,49.
Elke dag van de week werden de
klompen gedragen, behalve op zon-
▼ ▼
Trip- of leertjesklomp.
Bos klompen.
dag, wanneer de schoenen tevoorschijn
gehaald werden voor de kerkgang.
Ook naar school had iedereen
klompen aan. Wanneer je het fluitje
van de meester hoorde, moest je in de
rij gaan staan en werd je klas voor
klas in ’t gelid naar binnen gelaten. Ieder
kind hing z’n jas en broodzak aan
de kapstok, voorzien van een nummer
met daaronder je klompen. Door
belhamels werden ze soms verwisseld.
In de klas liep je op kousenvoeten.
’s Winters wanneer er sneeuw
lag, konden klompen nogal eens pijn
veroorzaken; van laarzen kon je alleen
maar dromen. Sneeuw plakt
sterk aan klompen en in de kortst mogelijke
tijd werd het lopen onmogelijk.
Bij elk paaltje of boom was je genoodzaakt
je klompen te ontdoen van
hoge ronde bonken sneeuw om niet je
enkels te verzwikken. Om je voeten in
de winter warm te houden vlocht je
een stromatje, een wis, om in je klompen
te leggen. In het voorjaar, wanneer
je kievitseieren ging zoeken,
moest je vaak op je tenen lopen van-
RONDOM DALFSEN 42 891