Teamwork Jos ontmoet Jet Inspiratie en passie Buurtzorg vijf jaar

DE KOSTENBESpARING
DENKT BUURTzORG JUIST
TE BEREIKEN MET
HAAR EENvOUDIGE
ORGANISATIE, zONDER
ALLERLEI BAzEN.
Kety de Kwaasteniet moet er hard om lachen. “Wat een
flauwekul. Weer het totaal negeren van de zelfstandigheid
van de mens. Als het zo ver komt, ga ik desnoods met mijn
gepimpte rollator de barricades op om te protesteren.”
Ook Smits gaat het te ver. “De techniek kan het straks, en
we zullen hier als individu ook gebruik van maken. Maar ik
ben het niet eens met het dwingende ervan. Het mag niet zo
zijn dat onze zorgverzekeraars hier de regie over krijgen.” De
huidige preventieprogramma’s moeten we voortzetten.
“Tegen die tijd hebben ze echt hun effect bewezen”, aldus
De Kwaasteniet. Het is natuurlijk niet zomaar dat we met
z’n allen zo lang gezond blijven.
Touwtjes in eigen handen
Bakas legt het zwaartepunt van de toekomstige zorg dus bij
nieuwe technieken. De zorg legt dit liever bij de eigen regie
van de mens. Dit is ook het uitgangspunt en de kracht van de
organisatie Buurtzorg. Cliënten weten heel goed wat ze willen
en laten dit steeds luider horen. Zij bepalen zelf hoe ze willen
leven, hoe ze zorg willen ontvangen, en in welke vorm. Voor
dit alles zijn volgens Kety geen organisaties met veel macht
nodig, en al helemaal geen zorgverzekeraar die de dienst
uitmaakt. De kostenbesparing denkt Buurtzorg juist te
bereiken met haar eenvoudige organisatie, zonder allerlei
bazen. Daarmee, en met een doelmatige automatisering,
bespaart Buurtzorg enorm op de kosten.
Zwaar voor familie
Hoe zien de kinderen - de aanstaande ouderen - die toekomstige
zorg eigenlijk? De huidige veertigers en vijftigers zijn
verdeeld. Is de één er volop mee bezig door bijvoorbeeld
ervaringen met de eigen ouder(s), de ander wil er nog
helemaal niets van weten.
René van Manen (zelfstandig ondernemer, 43 jaar) denkt
nog niet aan zijn oude dag, hoewel zijn ouders hem er wel
dagelijks aan helpen herinneren hoe het is om afhankelijk
te zijn van zorg. Zijn vader is 90 en heeft binnenkort een
JOSSY! • 62
vorm van zorg nodig. Zijn moeder is 87 en
zwaar dement. Ze wordt sinds een paar jaar
drie maal per week gewassen door de
thuiszorg, en ze hebben hulp in de huishouding.
Zijn familie heeft het er moeilijk mee,
vooral omdat de ouders zelf niet erkennen
dat ze hulp nodig hebben.
“Waar bemoeien jullie je mee?”, vragen de
ouders zich hardop af. “Het huis is schoon,
we hebben schone kleding aan, wat is het
probleem?” Het probleem is dat het huis al
lang niet meer schoon is en die kleding de
hele week nog niet gewassen. Maar ze zien
het niet. “Natuurlijk gaat het binnenkort
een keer mis. Mijn moeder heeft al eens per
ongeluk een dubbele dosis medicijnen
gekregen en is in het ziekenhuis beland.
Maar we hebben ons erbij neergelegd. Mijn
ouders zijn toch het gelukkigst zo.”
Ook Mabel van den Bergh (senior adviseur
over wonen, welzijn en zorg, 57 jaar) heeft
de ervaring dat het even kan duren voordat
ouderen erkennen dat ze zorg nodig hebben
en daarmee zorg accepteren. Haar schoonmoeder
is 86 en woont nu in een verzorgingshuis.
Toen ze nog zelfstandig woonde
in haar bejaardenwoning, is ze diverse keren
’s nachts gevallen. Ze lag daarna urenlang
op een steenkoude vloer. Uit onderzoek
bleek dat ze ernstig dement was, het verzorgingshuis
was de enige oplossing. “Hoewel
we nu opgelucht zijn, is het voor ons als
mantelzorgers ongelooflijk moeilijk geweest
om deze keuze te maken. Nog steeds zijn we
iedere dag bezorgd om haar.” Van den
Bergh denkt al na over haar eigen oude dag,
en heeft er vertrouwen in. “Ik ga straks zelf
mijn zorg inkopen, ik zorg er dus wel voor
dat die goed is.” Toch ziet ze dat dit niet
voor iedereen is weggelegd. “Gaan we
opkomen voor de mensen met de lagere
inkomens?”, vraagt ze zich af.
Willen én kunnen
En hoe gaan we om met de steeds ingewikkelder
digitale wereld en nieuwe technieken? Nu
al constateert Jennie Mast, van Buurtzorg, dat
er een tweedeling bestaat. Aan de ene kant de
groep mensen die dit geruisloos in hun leven
integreert. Maar er is ook de groep die er