Teamwork Jos ontmoet Jet Inspiratie en passie Buurtzorg vijf jaar

een hele dag op pad moet naar een congres
of een vergadering, kan hij rekenen op
Buurtzorg. “Ik bel naar het Buurtzorgteam
in de stad waar ik heen moet en die regelen
dan alle zorg die ik nodig heb. Of soms
neem ik een van mijn eigen meiden mee.
Dat is toch fantastisch?”
Ben is de rest van zijn leven afhankelijk van
zorg. “Als chronisch patiënt ben je constant
met je lijf bezig. Dan heb je weer een
blaasontsteking of pijn in je rug en doorligwonden
of je steunkousen zitten te strak.
De zorg moet geen bron van frustratie zijn.
Want je krijgt toch elke morgen indringers
aan je bed. Je vrijheid ben je kwijt. Het
mooie is dat ik de meiden van Buurtzorg nu
zie als gezinsuitbreiding. Dat is een verrijking
van mijn leven. Wij hebben een
persoonlijke band opgebouwd. We hebben
veel plezier maar ook hele diepe gesprekken.
Door mijn dwarslaesie is mijn hele
wereld omgekeerd. Ik heb geleerd wat
belangrijk is in het leven. Het contact met
de meiden van Buurtzorg is een buitengewone
ervaring. En als voorzitter van de
cliëntenraad weet ik dat ik niet voor mezelf
alleen spreek.”
18:30 uur
TEAM BINNENMAAS 1 (MIJNSHEERENLAND,
HEINENOORD, WESTMAAS)
AANTAL CLIËNTEN: 63
TEAMGROOTTE: 11 MEDEWERKERS
Wijkverpleegkundige Rianne Colijn (48)
en stagiaire Linda van Kruining (22)
(3de jaars hbo-v )
Het raam van het Buurtzorgkantoor is
verlicht. Rianne Colijn is samen met
stagiaire Linda op kantoor. Collega Marian
Stouten (51) heeft avonddienst en is al op
pad. Bij een bakje koffie vertelt wijkverpleegkundige
Rianne over Buurtzorg. “Ik
ben nu eenmaal een ’Jan de regelaar’.
Iedereen ontwikkelt hier zijn kwaliteiten.
Een ziekenverzorgster maakt de routes, daar
is zij goed in. En een andere collega maakt
onze roosters. Die weet weer alles van onze
MIJN HELE WERELD OM-
GEKEERD ik heb nu
geleerd wat belangrijk
is in het leven
contracten, wat voor werk we leuk vinden en de behoeften van onze
cliënten. Zo worden al onze talenten benut. En weten we iets niet, dan
kunnen we ook nog advies vragen aan onze collega’s in het land.”
18:45 uur
Tijd om op pad te gaan. Om exact zeven uur ’s avonds moet de sondevoeding
van mevrouw Westdijk worden aangesloten. Rianne gaat met de auto.
Linda rijdt vanavond met haar mee. Overdag doet de stagiaire alles op de
fiets. “En met deze natte zomer was dat geen pretje”, lacht Rianne.
De 82-jarige mevrouw Westdijk staat al in de deuropening van de kleine
bejaardenwoning te wachten. Het slangetje van de sondevoeding hangt uit
haar neus. Collega Marian wipt even langs. Samen met Linda zet ze de
sondevoeding klaar. Rianne helpt mevrouw Westdijk ondertussen in haar
nachtjapon. De magere, breekbare vrouw krijgt ’s nachts calorierijke sondevoeding,
omdat ze anders te veel vermagert. “Mevrouw heeft ook parkinson.
Eten smaakt haar niet meer. Met moeite eet ze een boterham”, vertelt Marian.
19:30 uur
Rianne en Linda besluiten nog even naar het echtpaar Zevenbergen in
Mijnsheerenland te gaan. Even kijken of alles goed is. In mei heeft mevrouw
een stoma gekregen. Linda heeft haar daarmee leren omgaan. Vlak
na de ziekenhuisopname kwam er twee keer per dag hulp van Buurtzorg.
Nu nog maar twee keer per week.
Bij aankomst wordt Linda als een kleinkind binnengehaald. Een knuffel en
een praatje, het gaat de stille stagiaire steeds beter af. “Dit is totaal ander
werk dan in het verzorgingshuis waar ik stage liep. Dat is meer routine. Hier
is er veel meer afwisseling. Ik ben continu op pad, dat is best spannend.”
Rianne kan zich zich niet meer voorstellen dat ze ergens anders werkt. De
afgelopen twee dagen heeft ze hard gewerkt. Te hard, eigenlijk, maar ze
houdt het goed vol omdat ze met zoveel plezier werkt.
JOSSY! • 17