6 focus acV-openbare diensten wil alle aanwezigen bedanken voor hun massale op- komst. We waren met 10.000, ondanks het slechte weer. Hopelijk heeft staatsse- cretaris bogaert ons signaal begrepen: met de loopbaan van de <strong>federale</strong> ambte- naar valt niet te sollen! 7 fEBruAri 2013 <strong>Betoging</strong> federaal ambt
<strong>federale</strong> overheid 7 Niet met ons, mijnheer Bogaert! Marc Saenen Het is maandag 4 februari, en we staan op drie dagen voor de 50 tinten groen het kabinet van staatssecretaris bogaert met een bezoek zullen vereren. intussen zijn we het hele weekend druk bezig geweest met het inzamelen van de kaartjes van de petitieactie. zondagnamiddag stond een buurvrouw aan de deur, met een bundeltje kaarten vanuit de hulpgevangenis van Leuven, waar haar man penitentiair assistent is. “’t zou bij ons in het onderwijs geen waar zijn”, zuchtte ze. “stel dat onze minister een decreet zou uitvaardigen waarin staat dat er in juni geen examens meer worden georganiseerd en er dus niemand een a-attest zou kunnen behalen om over te gaan naar het volgende schooljaar. stel dat we dan vragen wat er in de plaats komt, en hoe we de leerlingen daarop moeten voorbereiden. als daar dan geen deftig antwoord op komt, awel het kot zou te klein zijn!” Wat begon met een kartonnen doos op het kantoor van een secretaresse is stilaan uitgegroeid tot een pakhuis waar de dozen en zakken een indrukwekkende stapel vormen. Mensen brengen de kaartjes binnen, dikwijls vergezeld van een dikke duim omhoog en een welgemeend schouderklopje. De omvang van de respons toont aan dat we te maken hebben met <strong>ambtenaren</strong> die zich in ruime mate vereenzelvigen met wat <strong>ACV</strong>-<strong>Openbare</strong> <strong>Diensten</strong> zegt, schrijft en verdedigt. Het zijn niet alleen gewone <strong>ambtenaren</strong>, maar ook leden van het hoger kader, het management, kabinetsmedewerkers die zich in ons standpunt kunnen vinden. Ook regeringsleden fluisteren ons in de wandelgangen toe dat ze de buik vol hebben van de provocaties en insinuaties waarmee staatssecretaris Bogaert hun personeel schoffeert en vooral in de pers te kijk zet. Wij voelen ons door deze sympathiebetuigingen gesteund, maar het zou beter zijn dat zij die het kunnen, de discussie ook eens binnen de regering zouden aankaarten. Bogaert blijft provoceren alsof het zijn twee- de natuur is. Eerst gaf hij het gevangenisper- soneel een sneer door aan de pers te zeggen dat de 36-uren werkweek toch wat weinig was. De reactie hierop bleef niet uit. De vakbondsverantwoordelijken weerlegden de stelling van Bogaert met het argument dat deze arbeidsduurvermindering vrijwillig gebeurd én met looninlevering. Bogaert kon het niet laten hierop te reageren dat hij in de pers verkeerd geciteerd werd -loontje kwam om zijn boontje- en vooral dat hij bedoelde dat de mensen van de gevangenis ook op vrijwil- lige basis voor de 38-urenweek met premie zouden kunnen kiezen. Jawadde, een staaltje van hogere logica: eerst inleveren om 36 uur te mogen werken en vervolgens een premie krijgen om 38 uur te werken. Straf geredeneerd van Bogaert, of is het eerder paniekvoetbal van iemand die verstrikt geraakt is in zijn eigen blablabla? Bogaert blijft straf in zijn blablabla; we wachten nog steeds op de boemboem. Loopbanen afschaffen en daarna zeggen dat wij wat positiever moeten zijn, omdat hij tegen het einde van het jaar toch nieuwe loopbanen geïnstalleerd zal hebben. Wel, aan zijn tempo kan het nog lang duren. Het enige wat we ondertussen hebben gezien in de onderhandeling over de loopbaan is een blaadje papier met 9 princiepjes. Geen cijfers, geen loonschalen, geen wiskundige modellen, geen uitleg over de bijzondere graden en vooral geen woord over de integratie van de oude naar de nieuwe loopbaan, of over de overgangsmaatregelen om de vele scheefgelopen situaties uit het recent verleden recht te trekken. Of is het een welbewuste strategie van Bogaert om alles in het honderd te laten lopen? We houden hoe langer hoe meer rekening met deze hypothese. Wat na 7 februari? Uiteraard zal de betoging geen eindpunt zijn in het verzet. De problemen binnen financiën, het gevangeniswezen, bij de sociale controleurs en de continudiensten blijven zich opstapelen. De massale respons op de vakbondsacties wijst erop dat het ook in de administraties hoog zit. Met de gestage personeelsverminderingen was de ondergrens al bereikt, nu zakken we echt door de bodem. En de werkingsmiddelen volgen dezelfde neerwaartse spiraal. We verwachten nu van de hele regering een duidelijk signaal dat de staatssecretaris voor Ambtenarenzaken bij zijn leest moet blijven, en moet herstellen wat hij tot nog toe kapot heeft gemaakt. Bogaert blijft provoceren alsof het zijn tweede natuur is.
Change language