Editie 16 van 2012 - t Periodiekske

Perio-stripke
EPPO zet Vlaanderen een neus
Hoewel Vlaanderen (en meer uitgebreid
België) een striptekentraditie heeft die
deze van Nederland sterk overtreft,
moeten wij hier al jaren de duimen
leggen voor Oranje wat betreft de
stripweekbladen. Precies: waar zijn
de weekbladen Kuifje, Robbedoes, De
Kleine Zondagsvriend, ’t Kapoentje,
Zonneland, Ohee, Ons Volkske, Pats,
Bravo, Poppy, Stipkrant naartoe?
Een stukje stripbladgeschiedenis
In Nederland, waar het aanbod minder
groot was, maar het aantal kandidaatkopers
drie keer groter dan in Vlaanderen, schittert momenteel
met de grootste onderscheiding het striptijdschrift EPPO, dat
sinds 1975 aanvankelijk verscheen ‘ter vervanging’ van de bladen
SJORS en PEP. Het blad ontleende zijn naam aan de gelijknamige
strip van Uco Egmond (gepubliceerd in PEP). Toen midden de
jaren 1980 de verkoop daalde, heeft men gepoogd in te haken
op het succes van het televisieprogramma WORDT VERVOLGD. De
naam EPPO werd veranderd in het weinig originele EPPO WORDT
VERVOLGD, maar er waren tribulaties met de omroepwet. Dan maar
weer naar iets anders: SJORS & SJIMMIE STRIPBLAD (later verkort
tot SJOSJI). Nadien werd nog wat gesjoemeld met de naamgeving
(SJOSJI STRIPARAZZI en STRIPARAZZI), maar in 1999 was het
amen en uit. Met al die naamveranderingen een nachtmerrie voor
stripbladverzamelaars.
De nieuwe EPPO: Lucky Luke primeur!
Een decennium later, op 29 januari 2009, werd de ‘nieuwe’ EPPO
leven ingeblazen door Rob van Bavel, nog steeds hoofdredacteur.
EPPO verschijnt sindsdien tweewekelijks, op redelijk groot formaat
(21 cm bij 29,5 cm), boordevol strips en helemaal in kleur. Met
strips van oude bekenden (als Storm, Agent 327 en Franka – zie
onderaan: alfabetische lijst van strips die reeds in de nieuwe EPPO
verschenen).
Wij hebben pas de voorbije maanden kunnen kennismaken met de
nieuwe EPPO en om de veertien dagen groeit onze bewondering.
Waarom zijn wij in Vlaanderen niet tot iets dergelijks in staat?
De strip Eppo mag vanzelfsprekend niet ontbreken, met tekeningen
van de bedenker ervan, Uco Egmond (en Dick Heins) en een tekst
(zegt men in Nederland, wij verkiezen scenario) van Mart Koster.
Elsje is een leuk getekende (door Gerben Valkema) kinderstrip
over de dagelijkse lotgevallen van een gewoon meisje (scenario
Eric Hercules).
Leuke verrassing zijn verder telkens vier pagina’s (gespreid over
11 nummers) van de ons meer dan bekende LUCKY LUKE, niet
getekend door ‘onze’ Morris (Maurice De Bevere), maar door
Achdé en niet ‘op tekst van’ de betreurde René Goscinny. Achdé
staat voor de Frans uitspraak van H. D., alias Hervé Darmenton,
een Fransman die het tekenwerk van Morris hervatte twee jaar
na diens overlijden in 2001. Met dit nieuwe Lucky Luke-verhaal
zorgde Eppo voor een primeur. Ieder voor zich heet het en wordt
door Eppo eerder gepubliceerd dan de Franstalige voorpublicaties.
Deze ‘Ieder voor zich’ komt pas later dit jaar als album uit. Lucky
Luke krijgt het vierdubbel te verduren om de Daltons het hoofd te
26
bieden. De vier schofterige broers beslissen om ‘ieder voor zich’
hun slachtoffers te belagen en niet langer als een kwartet. Het
is het tweede verhaal van de scenaristen Tonino Benacquista en
Daniël Pennac na ‘Lucky Luke tegen Pinkerton’
De vervolgstrip, die mij als oorlogskind het meeste boeit, is Haas
/ Vergelding door hoofdredacteur Rob van Bavel geschreven
en erg secuur getekend door Fred De Heij. Een lekker stukje
Hollands heroïsme, meeslepend gesitueerd in de schemerzone
van verzet, infiltratie, collaboratie. De morele kleur is opvallend
grijs. Realistisch weergegeven. Lichtvoetig voortdenderende drama
van het ene spannende moment naar het andere overglijdend.
Jammer dat er niet meer plotwendingen in zitten. Het verhaal
mist natuurlijk diepte, maar roept voldoende emoties op die
door hun intrinsieke dreiging overweldigen. Haas is een bekende
Nederlandse stripreeks die helemaal past in het concept van de
nieuwe start van het blad EPPO met de bedoeling nieuwe strips
te maken die een groot publiek en voornamelijk volwassenen
aanspreken. Intussen zijn al enkele volledige verhalen rond het
Nederlandse verzet in de Tweede Wereldoorlog gepubliceerd (De
weg terug, Blind vertrouwen, Kerstgedachte). In het verhaal dat
dezer dagen in EPPO verschijnt (over 15 afleveringen), willen de
Duitsers als vergelding voor de dood van een aantal soldaten een
groep inwoners van een Nederlands dorp executeren.
Leuk weerzien ook met de Vlaamse sexy babe Esther van Kim
Duchateau over telkens één pagina met vier stroken. Na haar
album Roodheidswaanzin huppelt zij nog steeds rond in een
blooperende wereld met zijn huiselijke geweld, misbruikte
kabouters en vreemde personages als Beatrijsje, de vrouwelijke
tegenhanger van Pietje de Dood.
De bekende Nederlandse stripauteur Dick Matena, die de voorbije
jaren in de belangstelling stond met zijn verstrippingen van
literaire klassiekers, blaast dankzij EPPO nieuw leven in Virl, zijn
sciencefictionstrip waarvan destijds twee albums verschenen. Het
asiel verschijnt in 19 nummers als voorpublicatie.
En vergeten we vooral de zes pagina’s lange vervolgreeks rond Largo
Winch niet, van onze landgenoot Jean Van Hamme, getekend door
Philippe Francq. Largo Winch was oorspronkelijk een personage
uit een romanreeks van de veelschrijver Van Hamme, maar sinds
1990 het meest bekend als stripreeks. In EPPO verschijnt nu Rode
woede, het achttiende album waarin Largo Winch tegen zijn wil in
tot over zijn oren verwikkeld raakt in een zaak van wapenhandel
en internationaal terrorisme. Jammer, maar dat komt wel vaker
voor in deze uistekend getekende strip, die helaas lijdt aan een
overdaad van lange dialogen.
Ook Vlaams is Kinky & Cosy van Nix (Marnix Verduyn), sinds 2001
een gagstrip over een ondeugende meisjestweeling. Hun gebaarde
vader moet het meestal ontgelden.
Nog een voorpublicatie: die van het 21ste album van XIII (Dertien),
de avonturenreeks die aanvankelijk het geesteskind was van good
old Jean Van Hamme en getekend door William Vance. Het nieuwe
avontuur van Jason MacLane, alias XIII, speelt zich af in Pakistan
voor een geheim rendez-vous. Nu con brio getekend en geschreven
door resp. Jigounov en Yves Senté.