Goedgevonden, zomer 2012 - Vormingplus

Op nummer 8 woont er een, die zit van boven tot onder onder de tat-
toos, en van die ringen in zijn neus en zijn wenkbrauwen, piercings.
Oorverdovende heavy metalmuziek is daar te horen tot er weer een
buur hard genoeg klaagt zodat het even een beetje stopt. Die van de
11, schuin ertegenover, bijvoorbeeld. Gaat elke zondagochtend kwart
voor elf de deur uit met zijn echtgenote samen te voet ter kerke. Op 13
zal dat niet gauw gebeuren, ze zijn daar goddeloos, de levensstijl is er
uitbundig en enigszins avant-garde, de moraal wat minder voorspelbaar,
dat wekt dan op weer andere nummers ergernis en boosaardige
roddels. Zelf hou ik me in deze en andere disputen op de vlakte, ik
hang de neutrale omgang met mensen aan, zeker als ze zo vlakbij in
mijn straat wonen.
Hitsige discussies, dat is meer iets voor de buren op nummer 18 hier
een paar huizen verder, die mensen zijn politiek geëngageerd, zoals
blijkt als er weer eens verkiezingen zijn, dan staan daar grote borden
voor de deur met foto’s van vermoeid lachende boegbeelden. Als je
met die van 18 zelfs maar over het weer zou beginnen, dan had je voor
je ‘t wist een gedreven polemiek aan je broek, en je kon beter op je
woorden letten of beter nog, je kon beter zwijgen. Hun zoontje spuit
met zijn maatjes graffiti op de pijlers van het spoorviaduct, maar dat
weten ze niet.
Die op 19 drinkt, komt luid lawaaiend thuis een stuk in de nacht en
maakt iedereen wakker, in de eerste plaats de twee jonge gasten
naast hem op 21, die daar samenwonen en nu eens ‘die twee aardige
jongens’ heten, dan ‘dat homostelletje’, altijd met verkleinwoord, of
nog ‘die janetten van hierover’, afhangend van de woordvoorder van
het moment.
In mijn straat woont ook nog in een wat achteraf gelegen villa een
vastgoedmakelaar, je ziet hem ‘s ochtends in zijn wisselende cabrio
maar altijd van Duitse makelij uit de elektronisch op afstand bediende
garagepoort wegrijden. Ik heb geen idee hoe hij eruit ziet, een voorbijglijdend
diep gebronsd gezicht in profiel.
Er zijn er die vegetarisch eten, op nummer 16 naar het schijnt zelfs
uitsluitend biologisch geteelde levensmiddelen, en andere die om de
andere dag kebab halen of friet met frikandel, hun kinderen vertonen
zich nooit op straat zonder een jumbopak chips, de lege zakjes belanden
in alle voortuintjes, waaronder het mijne.
Verderop naar de stad toe woont een supporter van Anderlecht,
paarswitte wimpeltjes in zijn auto, vlag uit het raam, paarswitte sjaal
ook als het eigenlijk veel te warm daarvoor is, recht tegenover de gepensioneerde
professor, emeritus is het woord, in de moraalfilosofie
en bewonderaar van Alexander Scriabin.
Er woont op 31 een fietser, je ziet hem op winteravonden achter de
grote ruit van zijn veranda op de rollen aan het werk in de luide outfit
van een bedrijf dat ik hier niet noem. Zijn buurvrouw is de verstilde
weduwe op nummer 33 bij wie elke dag een autootje halt houdt van
de thuisverpleging. Blauwe hortensia’s tegen haar gevel, het lijkt wel
Bretagne.
De zoon van 19 heeft een garagebandje, hij speelt de lead guitar en
doet de vocals, wat de rest van het bandje doet is niet zo duidelijk,
zeker niet voor de man van de overkant, liefhebber van opera en belcanto,
wat niet hetzelfde is, zoals hij me al een keer of twintig heeft
uitgelegd als hij zijn drie hazewinden uitlaat en voor mijn huis passeert.
Mijn afkeer voor honden komt hij nooit te weten, evenmin als
mijn voorliefde voor de pianoforte en de Everly Brothers.
Naast de beenhouwer op nummer 30 valt elke dag De Standaard in
de bus, als ik goed ben ingelicht door Lucas die naast ze woont en in
Gent boekhouden en fiscaliteit studeert, zijn ouders kopen elke week
Dag Allemaal.
Goed, goed. Maar waar gààt dit stukje nu over? Mogelijk gaat het nergens
zeer bijzonders over, het werd me alleen maar ingegeven toen
ik laatst nog maar eens de ‘onmogelijkheid van de multiculturele samenleving’
hoorde verkondigen, zodat ik dacht: is dat zo?
En hoe is dat in mijn straat misschien?