EEN FAUST - Theater Schrift Lucifer

WAGNER:
Ik had heel graag nog langer
Met u doorgepraat.
Morgen is ’t Pasen.
Mag ik u dan nog ’t een en ander vragen?
Uit boeken valt bijzonder veel te leren
Maar meer nog door met u te discussiëren.
(Af)
FAUST:
(alleen)
Zoals hij blijft roeren in een pot vol wormen
Is toch niet vol te houden? Alle hoop vergaat me.
En hier nog wel! Waar geesten rond mij zweefden!
Maar dit keer dank ik hem, al is hij miserabel,
Hij heeft mij uit mijn wanhoop losgerukt.
Die geest was zo gigantisch groot,
Ik voelde me een dwerg. Ik, evenbeeld van God,
Meer dan een engel – maar met zijn donderende stem
Bracht hij mij terug tot mijn proporties.
Op hem te lijken ligt niet in mijn macht.
Ik had de kracht je op te roepen,
Je bij mij houden kon ik niet.
Wie zegt wat ik moet doen? Wat ik moet mijden?
Moet ik mijn ambities volgen?
Ben ik mijn eigen ergste vijand, al mijn leven lang?
Ik lijk niet op de Goden. Zo diep heb ik ’t gevoeld.
Ik ben een worm die in de aarde woelt,
Stof eet en wordt vertrapt. Alles is stof.
Die hele omgevallen boekenkast.
Die honderd laden, dat vuil, die rommelzooi
Waarmee het hier tot aan de nok staat volgebouwd.
Moet ik dan soms in duizend boeken lezen
Dat er op aarde heel wat wordt afgetobd
En maar een enkeling gelukkig zit te wezen?
Dat ouwe meubilair waar ik niks mee doe
En dat hier staat omdat het van mijn vader was -
Wat niet gebruikt wordt is een zware last.
Had ik mijn erfenisje maar verbrast,
In plaats van hier te blijven zitten zweten;
Alleen dit flesje: natuur en kunst vermengd,
Jij drank van milde sluimernachten,
Extract van dodelijk fijne krachten,
Bewijs je maker nu je gunst.
Ik kijk naar je en mijn pijn wordt minder.
Ik pak je beet en ik kom tot rust.
De vloedgolf van mijn geest ebt weg.
Een nieuwe dag lokt mij naar nieuwe oevers.
Dit sap heeft snel benevelende kracht,
Ik breng voor het laatst, met opgeheven handen,
Plechtig een ochtendgroet, mijn drank!
(Hij zet het flesje aan zijn mond)
Klokgelui en Koorgezang: Christus is Opgestaan.
Is de boodschap van die klokken
dat het paasfeest al wordt ingeluid?
Is dit gezang zo troostrijk dat
Mijn hand van ’t glas wordt afgetrokken?
Ik hoor het, zeker, maar geloven kan ik niet.
Het wonder is van het geloof de favoriet.
En toch, ’t geluid is mij van jongsaf zo vertrouwd
Dat deze klok mij terugroept in het leven.
Dit lied beloofde ons voeger een vrolijk lentefeest;
Dat kinderlijk gevoel, deze herinnering,
Bewaart mij nu voor de ultieme stap.
Klink maar, heerlijk hemellied, zing voort,
Ik huil. Ik ben weer terug op aarde!
BUITEN DE POORT
Iedereen is buiten op de vrije Paasdag.
Picknicken, drinken, zingen, lallen.
FAUST:
Kijk, uit dat donkere, holle gat
Theater Schrift Lucifer #12, najaar 2012 8